افعال در عبارات زمانی (time clause) و شرطی‌ها (if clause) اغلب از همان الگوی ثابتِ دیگر clauseها پیروی می‌کنند. اما برخی از آن‌ها متفاوت هستند.
چه زمان‌هایی تفاوت دارند؟
زمانی که در مورد آینده صحبت می‌کنیم.
زمانی که فرضیه‌ای مطرح می‌کنیم.
صحبت در مورد آینده:
در time clauseها یا عبارات زمانی‌ای که شامل کلماتی مانند when, after و until هستند، اغلب از زمان حال برای صحبت در مورد آینده استفاده می‌کنیم:
I’ll come home when I finish work.
وقتی کارم تمام شد، به خانه می‌آیم.
You must wait here until your father comes.
تو باید تا زمانی که پدرت بیاید، اینجا منتظر بمانی.
They are coming after they have had dinner.
آن‌ها بعد از شام خوردن می‌آیند.
در عبارات شرطی یا conditional cluaseهایی که شامل کلماتی مانند if, unless, even if هستند، از حال ساده برای صحبت در مورد آینده استفاده می‌کنیم.
We won’t be able to go out if it is raining.
اگر باران ببارد، نمی‌توانیم بیرون برویم.
I will come tomorrow unless I have to look after the children.
فردا میایم مگر اینکه مجبور باشم از کودکان مراقبت کنم.
Even if Barcelona lose tomorrow, they will still be champions.
حتی اگر بارسلونا فردا ببازد، همچنان قهرمان خواهند بود.
معمولا از will در time clauseها و عبارات شرطی استفاده نمی‌کنیم:
I’ll come home when I finish work. (NOT will finish work)
وقتی کارم تمام شد به خانه می‌آیم.
We won’t be able to go out if it rains. (NOT will rain)
اگر باران ببارد نمی‌توانیم بیرون برویم.
It will be nice to see Peter when he gets home. (NOT will get home)
دیدن پیتر وقتی به خانه می‌آید خوب خواهد بود.
You must wait here until your father comes. (NOT will come)
باید تا زمانی که پدرت بیاید اینجا بمانی.
نکته:
در صورتی می‌توانیم از will استفاده کنیم که معنی مشتاق بودن یا خواستن بدهد:
I will be very happy if you will come to my party. We should finish the job early if George will help us.
خیلی خوشحال می‌شوم اگر بخواهی به مهمانیم بیایی.
اگر جورج بخواهد کمکمان کند کارمان را زود تمام می‌کنیم.
- فرضیه سازی کردن
برخی از عبارات شرطی شبیه به فرضیه هستند، به همین دلیل در این نوع جملات از شکل گذشته‌ی فعل استفاده می‌کنیم:
از گذشته فعل برای صحبت در مورد چیزی که اتفاق نیوفتاده یا در حال اتفاق افتادن نیست، استفاده می‌کنیم:
He could get a new job if he was really tried.
اگر واقعا خسته بود، می‌توانست شغل جدیدی پیدا کند. (نمی‌تواند شغلی پیدا کند، چون واقعا خسته نیست)
If Jack was playing, they would probably win.
اگر جک بازی می‌کرد، احتمالا برنده می‌شدند. (جک بازی نمی‌کند، پس احتمالا برنده نمی‌شوند.)
If I had his address, I could write to him.
اگر آدرسش را داشتم، می‌توانستم برایش نامه بنویسم. (آدرسش را ندارم، پس نمی‌توانم برایش نامه بنویسم)
از شکل گذشته فعل برای صحبت در مورد چیزی که معتقدیم یا می‌دانیم در آینده اتفاق نمی‌افتد، استفاده می‌کنیم:
We would go by train if it wasn’t so expensive.
اگر خیلی گران نبود با قطار می‌رفتیم. (با قطار نمی‌رویم چون خیلی گران است.)
I would look after the children for you at the weekend if I was at home.
اگر خانه بودم آخر هفته از کودکانت مراقبت می‌کردم. (نمی‌توانم از کودکانت مراقبت کنم چون خانه نیستم.)
از شکل گذشته فعل برای پیشنهاد دادن در مورد چیزی که ممکن است در آینده اتفاق بی‌افتد استفاده می‌کنیم:
If he came tomorrow, we could borrow his car.
اگر فردا می‌آمد، می‌توانستیم ماشینش را قرض بگیریم.
If we invited John, Mary would bring Angela.
اگر جان را دعوت می‌کردیم، ماری ممکن بود آنجلا را بیاورد.
نکته:
بعد از I, he, she, it می‌توانیم از were به جای was استفاه کنیم:
If Jack was / were playing, they would probably win.
اگر جک بازی می‌کرد، احتمالا برنده می‌شدند.
We would go by train if it wasn’t / weren’t so expensive.
اگر اینقدر گران نبود، با قطار می‌رفتم.
I would look after the children for you at the weekend if I was / were at home.
اگر خانه بودم، آخر هفته از کودکانت مراقبت می‌کردم.
از گذشته کامل برای صحبت در مورد چیزهایی که در گذشته اتفاق نیوفتادند استفاده می‌کنیم:
If you had seen him, you could have spoken to him.
اگر او را می‌دیدی، می‌توانستی با او صحبت کنی.( او را ندیدی پس نتوانستی با او صحبت کنی.)
You could have stayed with us if you had come to London.
اگر به لندن آمده بودی، می‌توانستی با ما بمانی. ( نتوانستی با ما بمانی، چون به لندن نیامدی.)
If we hadn’t spent all our money, we could take a holiday.
اگر تمام پولت را خرج نکرده بودی، می‌توانستیم به تعطیلات برویم.
If I had got the job, we would be living in Paris.
اگر آن شغل را گرفته بودم، در پاریس زندگی می‌کردیم.
اگر main clause یا جملات شرطی hypothetical در زمان حال یا آینده باشند، از فعل مدال استفاده می‌کنیم:
If I had got the job, we might be living in Paris now.
اگر آن شغل را گرفته بودم، ممکن بود الان در پاریس زندگی کنیم. (شغل را نگرفتم، پس در پاریس زندگی نمی‌کنیم.)
If you had done your homework, you would know the answer.
اگر تکالیفت را انجام داده بودی، جواب را می‌دانستی. ( تکالیفت را انجام ندادی، پس جواب را نمی‌دانی.)
اگر main clause در مورد گذشته باشد، از فعل modal همراه با have استفاده می‌کنیم:
If I had seen him, I would have spoken to him.
اگر او را دیده بودم، با او صحبت می‌کردم.
If you had invited me, I might have come.
اگر دعوتم کرده بودی، ممکن بود بیایم.
