نوروز اولین روز بهار و بزرگ‌ترین جشن ایرانیان است. این روز سالیان سال در کشورمان ایران و چندین کشور دیگر جشن گرفته می‌شود. با ما تا پایان لکچر انگلیسی درمورد نوروز همراه باشید. می‌توانید در بخش لکچر انگلیسی آموزش لکچر نویسی را یاد بگیرید و همینطور به مطالعه لکچرهای انگلیسی با عنوان‌های متنوع بپردازید.
Nowruz Celebration in Iran
Starting on March 21st, Nowruz also spelled Nowrouz celebration is one of the most ancient Iranian celebrations and is said to be the moment the sun passes through the Earth’s equator and heads north to the sky; this moment called Vernal Equinox is the first day in the solar calendar.
جشن نوروز یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است که از روز ۲۱ مارس آغاز می‌شود و زمانی است که خورشید از خط استوای زمین می‌گذرد و به سمت شمال به آسمان می‌رود. این لحظه به نام اعتدال بهاری اولین روز در تقویم خورشیدی است.
Nowruz is officially celebrated in 9 countries of Iran, Afghanistan, Tajikistan, Kyrgyzstan, Azerbaijan, Turkmenistan, Uzbekistan, and Kazakhstan and Albania, on March 21st or 22nd, and in some other countries such as in India and Zanzibar, minorities with Persian background still celebrate the beginning of spring season.
نوروز در ۹ کشور ایران، افغانستان، تاجیکستان، قرقیزستان، آذربایجان، ترکمنستان، ازبکستان و قزاقستان و آلبانی در ۲۱ یا ۲۲ مارس به طور رسمی جشن گرفته می‌شود و در برخی دیگر از کشورها مانند هند و زنگبار، اقلیت‌های با پیشینه فارسی همچنان نوروز، آغاز فصل بهار را جشن می‌گیرند.
Poets and writers such as Ferdowsi, Aboureihan Birouni, Tabari and others consider the mythical King Jamshid the main founder of Nowrouz.
شاعران و نویسندگانی چون فردوسی، ابوریحان بیرونی، طبری، شاه اسطوره‌ای یعنی جمشید را پایه‌گذار اصلی نوروز می‌دانند.
King jamshid, the founder of Nowrouz
جمشیدشاه بنیان‌گذار نوروز
The Iranian king Jamshid is a very famous Persian mythological king whose name has been mentioned in most Iranian literary texts as a king who introduces to his people the sciences, medicine, arts and crafts. His name is also mentioned in Avesta and Pahlavi texts, and also in Islamic books.
جمشید پادشاه ایرانی، پادشاه اساطیری بسیار معروف ایرانی است که نام او در بیشتر متون ادبی ایران به عنوان پادشاهی که علوم، پزشکی، هنر و صنایع را به مردم خود معرفی می‌کند، آمده است. نام او در متون اوستا و پهلوی و همچنین در کتب اسلامی هم آمده است.
According to Iranian mythology, such as Shahnameh, he made lots of great achievements but eventually, he lost his “Farreh Izadi” (Farreh means a special dignity as a gift from God) and got killed by King Zahaak; that is said to happen due to Jamshid’s gradually increasing self-conceit.
بر اساس اساطیر ایرانی، مانند شاهنامه، او دستاوردهای فراوانی به دست آورد، اما سرانجام «فَر ایزدی» خود را از دست داد و به دست ضحاک کشته شد. گفته می‌شود که این اتفاق به دلیل خودبزرگ‌بینی جمشید رخ داد.
According to Iranian mythology, as soon as Jamshid achieved the ability to perform almost everything that God could do, he found himself unique in the world. Ordering to build a majestic throne adorned with lots of gems, Jamshid asked Demons that were his servants, to make the throne fly in the sky. Jamshid was sitting on a flying throne and as the sun was shining, people were staring at his glory. And he called that day Nowruz that means the new day; the first day of Spring.
بر اساس اساطیر ایرانی، به محض این که جمشید این توانایی که تقریبا هر کاری را که خدا می‌توانست انجام دهد، به دست آورد، خود را در جهان بی‌نظیر یافت. جمشید با دستور ساختن تختی باشکوه و آراسته به گوهرهای فراوان، از شیاطین که در خدمت او بودند خواست تا تخت را در آسمان به پرواز درآورند. جمشید بر تختی در حال پرواز نشسته بود و چون خورشید در آسمان می‌تابید مردم به شکوه او خیره شده بودند. و آن روز را نوروز به معنای روز نو نامید؛ اولین روز بهار.
When was Nowruz first celebrated?
اولین بار چه زمانی عید نوروز برگزار شد؟
Described by 11th-century Persian astronomer and poet Omar Khayyam as “the renewal of the world”, Nowruz dates back thousands of years.
نوروز که توسط عمر خیام منجم و شاعر ایرانی قرن یازدهم به عنوان «تجدید جهان» توصیف شده است، قدمتی هزاران ساله دارد.
It is not known exactly how far back Nowruz goes, but current estimates are that it is at least 3,000 years old, when the Persian empire extended beyond the borders of modern Iran. It is not mentioned in the Avesta.
دقیقا مشخص نیست که نوروز چقدر به گذشته برمی‌گردد، اما تخمین‌های کنونی حاکی از آن است که قدمت آن حداقل ۳۰۰۰ ساله است، زمانی که امپراتوری ایران از مرزهای ایران مدرن فراتر رفت. این موضوع در اوستا ذکر نشده است.
Nowruz is steeped in ancient myths, tradition and symbols of nature.
نوروز سرشار از اسطوره‌های کهن، سنت‌ها و نمادهای طبیعت است.
Over the centuries, this age-old rite has developed and expanded. Gradually, the celebrations accumulated more social, religious and cultural influences as they spread along established trade routes and among an estimated 300 million people.
در طول قرن‌ها، این آیین دیرینه توسعه و گسترش یافته است. به تدریج، جشن‌ها تاثیرات اجتماعی، مذهبی و فرهنگی بیشتری را در طول مسیرهای تجاری ایجاد شده و در میان حدود ۳۰۰ میلیون نفر، گذاشتند.
Vernal Equinox
اعتدال بهاری
In astronomy, the Vernal equinox (in the northern hemisphere) refers to two moments in a solar year when the sun passes through the celestial equator from the point of view of a terrestrial observer and moves northward. The vernal equinox is one of the two Earth equinoxes that occurs each year (the other equinox is the autumnal equinox).
در نجوم، اعتدال بهاری (در نیمکره شمالی) به دو لحظه در سال خورشیدی اطلاق می‌شود که خورشید از دید ناظر زمینی از خط استوای آسمانی عبور کرده و به سمت شمال حرکت می‌کند. اعتدال بهاری یکی از دو اعتدال زمین است که هر سال رخ می‌دهد (اعتدال دیگر اعتدال پاییزی است).
In occasion of vernal equinox, the sun is located exactly above the Equator and day and night become of equal length; also, either of the two points in the sky where the ecliptic (the Sun’s annual pathway) and the celestial equator intersect. In the Northern Hemisphere, the vernal equinox (beginning of spring) falls about March 20 or 21, as the Sun crosses the celestial equator going north. In the Southern Hemisphere the equinox occurs on September 22 or 23, when the Sun moves south across the celestial equator. According to the astronomical definition of the seasons, the vernal equinox marks the beginning of spring, which lasts until the summer solstice (June 20 or 21 in the Northern Hemisphere, December 21 or 22 in the Southern Hemisphere).
به مناسبت اعتدال بهاری، خورشید دقیقا بالای خط استوا قرار دارد و طول روز و شب برابر است. همچنین، یکی از دو نقطه در آسمان که در آن دایره ماه‌ها (مسیر سالانه خورشید) و استوای آسمانی تلاقی می‌کنند. در نیمکره شمالی، اعتدال بهاری (آغاز بهار) در حدود ۲۰ یا ۲۱ مارس سقوط می‌کند، زمانی که خورشید از استوای آسمانی عبور می‌کند و به سمت شمال می‌رود. در نیمکره جنوبی اعتدال در ۲۲ یا ۲۳ سپتامبر رخ می‌دهد، زمانی که خورشید در سراسر استوای آسمانی به سمت جنوب حرکت می‌کند. بر اساس تعریف نجومی فصول، اعتدال بهاری نشانه آغاز بهار است که تا انقلاب تابستانی (۲۰ یا ۲۱ ژوئن در نیمکره شمالی، ۲۱ یا ۲۲ دسامبر در نیمکره جنوبی) ادامه دارد.
Old Nowruz Traditions
آیین‌های نوروز باستانی
Much of Nowruz traditions have routes in Zoroastrianism (an ancient monotheistic religion with followers in Iran and India).
بسیاری از آیین‌های نوروزی ریشه در آیین زرتشتی (یک دین توحیدی کهن با پیروانی در ایران و هند) دارند.
1- Spring cleaning before Nowruz
۱. نظافت بهاری قبل از عید نوروز
Shortly before Nowruz, Iranians started to clean their homes and dust off the furniture, and this cleanliness is a symbol of the immaculateness of people’s hearts and their closeness to one another.
ایرانیان، اندکی قبل از عید نوروز شروع به نظافت خانه و غبارروبی اثاثیه می‌کردند و این پاکیزگی نمادی از پاکی دل مردم و نزدیکی آن‌ها به یکدیگر است.
2- Haft-Sin table and year delivery moment
۲. سفره هفت سین و لحظه تحویل سال
Haft-sin or Haft-Seen is one of the long-standing Iranian customs; a colorful table arranged with seven symbolic items whose names start with the Persian Alphabet letter “س” pronounced “S”. Items usually are coins, garlic, sumac, Samanu a sweet pudding made of wheat, Sabzeh meaning wheat, barley, or lentil sprouts grown in a dish, apples and vinegar.
هفت سین یکی از آداب و رسوم دیرینه ایرانیان است. یک میز رنگارنگ با هفت آیتم نمادین که نام آن‌ها با حرف الفبای فارسی «س» شروع می‌شود.
اقلام معمولا مانند سکه، سیر، سماق، سمنو (پودینگ شیرین تهیه شده از گندم)، سبزه به معنای جوانه گندم، جو یا عدس که در ظرفی می‌روید، سیب و سرکه هستند.
Side elements used to adorn the setting include mirrors, candles, colored eggs, hyacinths, and clocks. But the most controversial are gold-fish in bowls! Which originally does not have any connection with Iranian old-fashion Haft-sin but it has been adapted from Asian cultures.
عناصر جانبی مورد استفاده برای تزیین محیط شامل آینه، شمع، تخم‌مرغ رنگی، سنبل و ساعت است. اما بحث برانگیزترین آن ماهی قرمز در تنگ است! که در اصل هیچ ارتباطی با هفت سین کهن ایرانی ندارد اما از فرهنگ‌های آسیایی اقتباس شده است.
In fact, the Haft-Sin table is a gathering spot for family members to come together at the moment of the year's delivery.
در واقع سفره هفت سین محل دور هم جمع شدن اعضای خانواده در لحظه تحویل سال است.
Each Haft-Seen item is a symbol for an ancient Persian holy spirit, 5 of which are spirits of 5 months in the Persian calendar.
هر آیتم هفت سین نماد یک روح مقدس کهن ایرانی است که ۵ تای آن ارواح ۵ ماه در تقویم ایرانی هستند.
3- Charshanbe Suri
۳. چهارشنبه‌سوری
On the last Tuesday of the year – Right before Nowrouz- Iranians celebrate the Fire Festival in their own districts, streets or parks. Chaar-Shanbeh means Wednesday and Suri means both ‘Red’ and ‘Celebration’. On Tuesday evening, people go out and set bushfires and jump over them shouting at fire: My Yellowness, be yours … and give me your redness! Yellowness signifies sickness and poverty and red face is a symbol of prosperity and health. They keep fire burning till the next morning, which symbolizes burning all unhappiness of the past year, looking forward to a very happy new year. Chahar shanbeh Suri, considered Iranian Halloween, bears several traditions which make the festival a richer perspective.
در آخرین سه‌شنبه سال - درست قبل از عید نوروز - ایرانیان سور آتش را در محله‌ها، خیابان‌ها یا پارک‌های خود جشن می‌گیرند. چهارشنبه به معنای روز چهارشنبه در تقویم و سوری به معنای «سرخ» و «جشن» است. عصر سه‌شنبه مردم بیرون می‌روند و آتش به پا می‌کنند و از روی آن‌ها می‌پرند و فریاد می‌زنند: زردی من، از تو (زردی من برای تو)... و سرخی تو از من (سرخی تو برای من)!
زردی نشانه بیماری و فقر و قرمزی نماد رفاه و سلامتی است.
آن‌ها آتش را تا صبح روز بعد روشن نگه می‌دارند، که نمادی از سوزاندن تمام ناراحتی‌های سال گذشته است، و مشتاقانه منتظر یک سال جدید بسیار شاد هستند.
چهارشنبه‌سوری که به عنوان هالووین ایرانیان در نظر گرفته می‌شود، دارای سنت‌های متعددی است که این جشنواره را به چشم‌اندازی غنی تبدیل می‌کند.
4- Nowruz Visits
۴. دید و بازدیدهای نوروزی
Gatherings and Nowrouz visits are among other ancient Iranian Nowruz customs; the younger ones go to visit the elderly relatives and receive gifts, and the older ones respond in kindness to the younger ones at home.
مهمانی‌ها و دید و بازدیدهای نوروزی از دیگر آداب و رسوم نوروز کهن ایرانیان است. کوچک‌ترها به دیدار اقوام سالخورده می‌روند و هدایایی می‌گیرند و بزرگ‌ترها در خانه با مهربانی از کوچک‌ترها استقبال می‌کنند.
5- Amu Nowruz & Haji Firuz
۵. عمو نوروز و حاجی فیروز
In Iran, the traditional heralds of Nowruz are Amu Nowruz and Haji Firuz, who appear in the streets before the holiday starts. Amu Nowruz is depicted as an elderly man with a long white beard much like his western equivalent Santa Claus. He carries a walking stick, wearing a traditional cloak and hat.
در ایران، قاصدان سنتی نوروز، عمو نوروز و حاجی فیروز هستند که قبل از شروع تعطیلات در خیابان‌ها ظاهر می‌شوند.
عمو نوروز به صورت مردی سالخورده با ریش بلند سفید بسیار شبیه بابانوئل مشابه غربی‌اش به تصویر کشیده شده است. او یک عصا حمل می‌کند، همینطور شنل و کلاه سنتی بر سر دارد.
Haji Firuz, a character with his face and hands covered in soot, covered in red clothes and a hat, is the companion of Amu Nowruz. He sings and dances in the streets while singing and playing the tambourine. In the traditional songs, he introduces himself as a serf trying to cheer people whom he refers to as his lords.
حاجی فیروز، شخصیتی که صورت و دستانش را دوده پوشانده، با لباس قرمز و کلاه پوشیده، همنشین عمو نوروز است. او در حال خواندن و نواختن تنبور در خیابان‌ها آواز می‌خواند و می‌رقصد. در ترانه‌های سنتی، او خود را یک رعیت معرفی می‌کند که سعی می‌کند مردمی را که از آن‌ها به عنوان اربابانش یاد می‌کند، شاد کند.
6- Nowruz Sizdah-Be-dar
۶. سیزده به‌در نوروز
Every year, On the thirteenth day of month “Farvardin”, Iranians go to the plain on the thirteenth day and to dispose of the thirteen thunder because they consider it a bad day.
ایرانیان هر سال در سیزدهم فروردین ماه، در روز به دشت و صحرا می‌روند و روز سیزدهم را به در می‌کنند، زیرا آن را روز بدی می‌دانند.
In the evening, Iranian girls knit a vegetable to open their fortunes and flush the vegetation on the way back, or drop it in the wild. “Sizdah bedar” is another Nowruz custom that takes place on the thirteenth day of the New Year – the last day of Nowruz holiday. “Bedar” means getting rid of something and therefore “Sizdah bedar” gives the meaning of “Getting Rid of Thirteen” which is locally known as an unlucky number.
عصرها، دختران ایرانی سبزه گره می‌زنند تا بخت خود را باز کنند و در راه بازگشت، سبزه را در رودخانه یا در طبیعت رها می‌کنند.
«سیزده به‌در» یکی دیگر از رسوم نوروزی است که در سیزدهمین روز از سال نو یعنی آخرین روز تعطیلات نوروز برگزار می‌شود. «به در» به معنای خلاص شدن از چیزی است و از این رو «سیزده به‌در» به معنای «رهایی از سیزده» است که به عدد نحس در آن منطقه معروف است.
On this reputedly “unlucky” day, Iranians leave their homes and spend their time outdoors, picnicking with families and friends. Since this is the last day of New Year holiday, Iranians love to enjoy themselves by dancing, singing, playing around and enjoying the specially prepared food together. These fun makings and laughter is believed as a way of repelling “evil” for the whole New Year.
در این روز معروف به «بدشانسی»، ایرانی‌ها خانه‌های خود را ترک می‌کنند و اوقات خود را در بیرون از خانه و پیک‌نیک با خانواده و دوستان می‌گذرانند. از آنجاکه این آخرین روز تعطیلات سال نو است، ایرانیان دوست دارند با رقص، آواز، بازی و لذت بردن از غذاهای مخصوص که در کنار هم تهیه شده‌اند، لذت ببرند. اعتقاد بر این است که انجام این کارهای جالب و خنده‌ها راهی برای دفع «شیطان» برای کل سال جدید است.
Most Popular Traditions on Sizdah-Bedar
محبوب‌ترین سنت‌ها در سیزده به‌در
Going out | taking refuge in nature
بیرون رفتن | پناه بردن به طبیعت
It is believed that anyone who stays at home on the thirteenth day of Nowruz, will face infelicity and one must leave home at least for a few minutes. Among the ancient Iranians, no day was known as the day of evil. They believed only a few numbers as sacred numbers, such as seven, but historical books indicate that in 52 AD Greeks introduced the unlucky 13 to the Iranian culture. In the old days when cities had multiple gates, on the thirteenth day everyone would go out of the gate and enter through another gate so that the evil demon with him left the gate waiting for the rest of the year behind the city wall.
اعتقاد بر این است که هر کس در روز سیزدهم نوروز در خانه بماند، با سیاه‌بختی مواجه می‌شود و باید حداقل چند دقیقه از خانه خارج شود. در میان ایرانیان باستان هیچ روزی به نام روز شیطان شناخته نمی‌شد. آن‌ها فقط چند عدد را به عنوان اعداد مقدس مانند هفت می‌دانستند، اما کتب تاریخی نشان می‌دهد که در سال ۵۲ پس از میلاد یونانیان ۱۳ نحس را به فرهنگ ایرانی معرفی کردند. در زمان قدیم که شهرها دروازه‌های متعددی داشتند، در روز سیزدهم همه از دروازه بیرون می‌رفتند و از دروازه دیگری وارد می‌شدند تا دیو خبیثی که همراهشان دروازه را ترک شهر می‌کند در انتظار ادامه سال پشت دیوار شهر منتظر بماند.
Throwing Sabzeh in running water
انداختن سبزه در آب روان
In the past, it was common in the old days that farmers planted twelve crops of twelve types of grain – The same number of months of the solar year. At the beginning of the new year, any better-growing grain would be taken as a lucky one and planted more than other kinds for the whole year round. This tradition is actually the origin of Sabzeh which appeared in Haft-sin table in modern days. At the end of the thirteenth day of Nowruz, people throw the Sabzeh in streams or in rivers. Some believe that this would wash away old memories of the previous year and also the freshness of spring will move across the river and bring fertility to the land.
در گذشته، در زمان‌های قدیم رایج بود که کشاورزان دوازده محصول از دوازده نوع غله را می‌کاشتند؛ به همان تعداد ماه‌های سال خورشیدی. در آغاز سال جدید، هر غله‌ای که رشد بهتری داشته باشد، به عنوان غلات خوش‌شانسی در نظر گرفته می‌شود و در تمام طول سال بیشتر از انواع دیگر کاشته می‌شود. این سنت در واقع خاستگاه سبزه است که در عصر حاضر در سفره هفت سین آمده است.
در پایان روز سیزدهم نوروز، مردم سبزه را در نهرها یا رودخانه‌ها می‌اندازند. برخی بر این باورند که این کار خاطرات قدیمی سال گذشته را از بین می‌برد و طراوت بهار را از رودخانه عبور می‌دهد و باروری زمین را به ارمغان می‌آورد.
Knotting the Sabzeh
گره زدن سبزه
Another of Sizdah-Bedar traditions is to knot the Sabzeh in order to fulfill the wishes, which may be more appealing to the youth, especially for young single girls to fulfill their wishes. They knot the leaves of the Sabzeh before discarding it, expressing a wish to find a partner or a husband.
یکی دیگر از سنت‌های سیزده به‌در گره زدن سبزه برای برآورده شدن آرزوهاست که شاید برای جوانان جذابیت بیشتری داشته باشد، مخصوصا برای دختران جوان مجرد برای برآورده شدن خواسته‌هایشان. آن‌ها برگ‌های سبزه را قبل از دور انداختن گره می‌زنند و آرزوی یافتن شریک یا شوهر دارند.
اپلیکیشن زبانشناس
یکی از روش‌هایی که مسیر شما را برای یادگیری زبان انگلیسی بسیار آسان می‌کند، استفاده از اپلیکیشن زبانشناس است. اپلیکیشن زبانشناس کامل‌ترین اپ فارسی آموزش انگلیسی است که به کاربران خود روش‌های متعددی را برای آموزش و یادگیری زبان ارائه می‌دهد. یادگیری زبان با فیلم، موسیقی، پادکست، آموزش گرامر، واژگان ضروری زبان انگلیسی، جعبه لایتنر، دوره‌های صفر تا صد زبان انگلیسی در سطوح مختلف، فقط برخی از ویژگی‌های شگفت‌انگیز این اپ است. همین حالا اپلیکیشن زبانشناس را دانلود و نصب کنید.
سخن پایانی
امیدوارم با مطالعه لکچر انگلیسی درباره نوروز اطلاعات جالبی از این جشن و سرور چندین هزار ساله در کشورمان به دست آورده باشید. نوروز به ما نشان می‌دهد که فرهنگ و تمدن همیشه باقی می‌ماند و این بدی‌ها و زشتی‌ها هستند که از بین می‌روند. نوروزتان پیروز 💚
