داستان انگلیسی نامیدن لن کای

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

داستان انگلیسی نامیدن لن کای

در باغ‌های کوهستان پنگلای پسر فقیری به نام لان زندگی می‌کرد. او نمی‌دانست چطور ازآنجا سر درآورده است؛ فقط همین‌قدر می‌دانست که خانواده‌ای ندارد.

تنها دارایی او یک گردنبند بود که جعبه کوچکی از آن آویزان بود. هر وقت احساس تنهایی می‌کرد جعبه را نزدیک گوشش می‌برد و آن را تکان می‌داد. شب‌ها وقتی هیچ صدایی در باغ به گوش نمی‌رسید می‌توانست صدای ترق تروقی که از داخل جعبه می‌آمد را بشنود. هیچ‌وقت بدون گوش دادن به صدایی که از داخل آن می‌آمد نمی‌خوابید. درحالی‌که جعبه را محکم در مشتش می‌فشرد؛ لابه‌لای سرخس‌های باغ به خواب می‌رفت.

چون یتیمی بود که در باغ‌ها سر می‌کرد باید برای سیر کردن شکمش دزدی می‌کرد. به داخل مغازه‌ها می‌رفت و بیرون می‌آمد و تنها به‌اندازه‌ی موردنیازش، از دست‌فروش‌های دوره‌گرد، خوراکی می دزید.

دزدی کردن چنان حس بدی به او می‌داد که همیشه بخشی از چیزی را که دزدیده بود به معبد سِوِن ایمورتالز (هفت جاودان) پیشکش می‌کرد. او طلب بخشش می‌کرد و عهد می‌کرد که وقتی بزرگ شد، زندگی‌اش را وقف خدمت به دیگران کند.

هرسال، اشراف کوهستان پنگلای در خیابان‌ها رژه می‌رفتند تا در ضیافت شام فرمانروا شرکت کنند. حاضران صدها پله‌ی سنگی، که یک جورایی به آسمان بسیار نزدیک بود، را بالا می‌رفتند. فقط کسانی که نیمه جاودان بودند می‌توانستند به اوج برسند و در مهمانی شرکت کنند.

لان، اشراف‌زادگان را در رداهای زربافت و با دستانی پر از انگشترهای یاقوت می‌دید که به‌سوی پلکان می‌رفتند. بااینکه صدها خدمتکار داشتند، فرمانروا خواسته بود که هر کس بدون کمک از پله‌ها بالا برود. هرکسی نمی‌توانست تمام راه را طی کند.

«می‌خواهی به بالا بروی؟» لن به‌طرف صدا رو گرداند و با تعجب نگاه کرد. دختری که چشمانش مانند برکه‌ای سیاه بود به او خیره شده بود. لباس‌های دخترک، تصویر لباس‌های لان را منعکس می‌کرد؛ لباس‌هایی که سر آرنج‌ها و زانوهایش نخ‌نما شده بود. زلف سیاهش تا نزدیکی چانه‌اش می‌رسید. و لبخند کج‌وکوله‌ای بر لب داشت.

لان جواب داد: «مگر همه نمی‌خواهند؟» دخترک گفت: «اگر بخواهی من می‌توانم تو را به آنجا ببرم.» لان پرسید: «تو کیستی؟» دخترک جواب داد: «هولی جینگ».

«آن‌ها در آن بالا مهمانی دارند. آن‌قدر غذا هست که شکمت چند روزی سیر می‌شود. آن‌قدر هم اشیای قیمتی هست که دیگر لازم نیست تا آخر عمرت دزدی کنی.» درحالی‌که به دخترک زل زده بود شکمش به جنبش افتاد. دخترک را قبلاً ندیده بود. می‌شد به او اعتماد کرد؟

دخترک گفت: «من به کمکت احتیاج دارم. خودم نمی‌توانم به آنجا بروم.» چشم هولی به جعبه کوچکی که به گردن لان بود افتاد. لان آن را زیر پیراهنش پنهان کرد. با خودش فکر کرد من به آن اشیای قیمتی نیاز ندارم اما شکمش قاروقور می‌کرد. هولی ادامه داد: «آن‌ها بیشتر از نیازشان دارند.»

شاید این همان شانسی بود که از هفت جاودان طلب کرده بود. شاید مقدر شده بود که به هولی جینگ کمک کند. با خودش فکر کرد شاید اوضاعِ او بدتر از من است.

لن گفت: «بسیار خوب به تو کمک می‌کنم.» هولی جینگ لبخندی زد و به او شاره کرد که دنبالش برود. وقتی جمعیت در خیابان‌ها به راه افتادند هولی جینگ و لان از خیابان‌های خلوت به‌راحتی عبور کردند و شروع به بالا رفتن نمودند.

همان‌طور که به‌سوی آسمان می‌رفتند هوا رقیق‌تر می‌شد. هولی جینگ شروع به خس‌خس کرده بود اما لان خوب نفس می‌کشید. به نظر می‌رسید هر چه لان بالاتر می‌رود احساس قدرت بیشتری به او دست می‌دهد. هولی جینگ دزدانه نگاهش کرد. هولی گفت: «شاید خدایان به تو عنایت کرده‌اند.» لان اعتنایی نکرد. چه خوب است که تنها نباشی. از مصاحبت با هولی خشنود بود. لان جلوتر از هولی می‌رفت و هولی به‌سختی ادامه می‌داد.

لان گفت: «فکر کردم گفتی قبلاً اینجا بوده‌ای.» دخترک با خس‌خسی گفت: «من این را نگفتم.» لن به‌طرف دخترک برگشت اما همین‌که خواست دهان باز کند هولی جینگ جهشی زد تا گردنبند را بگیرد. وقتی دستش به گردنبند رسید زنجیر آن پاره شد.

جعبه کوچک افتاد و شروع به غلتیدن روی پله‌ها کرد. لان برای برداشتن آن جست‌وخیز می‌کرد. با خودش فکر کرد: «ای حیله‌باز!» هولی جینگ فقط جعبه من را می‌خواسته است. جعبه به‌جایی افتاد که دیگر دست به آن نمی‌رسید. هولی جینگ به آن رسید اما کم‌کم تعادلش را از دست داد. بازوهایش را در هوا تکان می‌داد تا از پله‌های دنیا پرت نشود. داد زد: «کمک!»

لان بی‌محابا دستش را گرفت. دخترک احساس کرد که دست لان لغزنده است و لان نگاهی به چشمان سیاهش کرد. لان مطمئن بود که پشیمانی را در چشمانش دیده است. دست دیگر را به مچ دخترک حلقه کرد و به او کمک کرد بایستد. باهم به جعبه‌ی شکسته که روی پله‌ها افتاد بود نگاه کردند. لان از دخترک دور شد تا قلاب آن را وارسی کند. آنچه که باعث ایجاد صدا در درونش می‌شد از آن بیرون آمده بود. هولی جینگ گفت: «خیلی متأسفم.»

ناگهان زمین زیر پایشان شروع به غرش کرد. یکی از ترک‌های بین پله‌ها به شکافی عمیق‌تر تبدیل شد. حیرت‌زده دیدند که یک درخت هلو از زمین سر برآورد.

آن دو مدتی در پای درخت ایستادند و چیزی نگفتند. در چند ثانیه درختی از زمین روییده بود. برگ‌هایش رشد کردند و رنگ‌پریده شده و روشن شدند. میوه‌های طلایی و سرخ، در نور خورشیدِ در حال طلوع، چشمک می‌زدند. ریشه‌های درخت لابه‌لای شکاف زمین را پر کرد. لان نگاهی به جعبه کرد و آهسته گفت: «یک هسته درون آن بوده است». هسته‌ای که از آن درختی پر از میوه در مقابلشان رویید.

هولی جینگ آهسته گفت: «نمی‌خواستم آن را بشکنم.» چشمانش پر از اشک شد. لان خودش را در اشک‌های هولی می‌دید. او تنهایی خودش را می‌دید. بااینکه هولی او را به کوهستان کشانده بود تا از او دزدی کند، دلش برای او سوخت.

آن دو به‌طرف درخت رفتند. شکم‌هایشان به جنبش افتاده بود و دست دراز کرد تا میوه بچینند. لان گاز عمیقی به یک هلو زد. کرک‌های هلو به لبانش چسبید. آب هلو از چانه‌هایشان می‌چکید و آن‌ها هلوها را یکی پس از دیگر می‌بلعیدند.

سپس زمین زیر پایشان لرزید. و بعد فرمانروای کوهستان پنگلای از میان غبار پدیدار شد. لان و هولی در مقابل او زانو زدند. سرتاپایشان به لرزه افتاده بود. لان گفت: «نمی‌خواستیم خسارتی وارد کنیم. ما نمی‌دانستیم درخت هلو ازاینجا خواهد رویید.» فرمانروا با آن‌ها چه می‌کند؟ آن‌ها را مجازات می‌کند؟

به‌جای این، فرمانروا زانو زده و به لان و هولی اشاره کرد که برخیزند. پادشاه گفت: «تو ای جاودان و تو ای حیله‌گر در مقابل من زانو نزنید. شما از آن درختید. شما نور ازلیِ آن را در باغ ما برافروختید.» لان با خود فکر کرد: «جاودان؟» هولی با خود فکر کرد: «حیله‌گر؟» لبخند شیطنت‌آمیزی بر لبان هولی نشست.

نور خورشید بر کوهستان سرازیر شد. لان جعبه شکسته را به گردنش آویخت و دست هولی جینگ را گرفت. او تمام عمرش جعبه را با خود نگه داشته بود و حالا به قدرت‌های جادویی آن پی می‌برد. کسی که او را در باغ گذاشته بود هدیه‌ای ارزشمندتر از آنچه فکرش را می‌کرد به او داده بود. آهسته گفت: «از تو سپاس گذارم.»

حیله‌گر و جاودان بقیه عمرشان را وقف خدمت به افراد بینوا کردند. ابدیت بر درخت هلویی که در میان شکاف‌های پله‌های کوهستان پنگلای روییده بود شکوفه می‌داد.