داستان انگلیسی نووا و دیوار چین

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

نووا و دیوار بزرگ چین

روزی روزگاری دختری به نام نووا در چین، لاک‌پشتی پیدا کرد. او در دهکده‌ای باستانی در حاشیه‌ی بیرونی دیوار بزرگ چین زندگی می‌کرد. خانه‌اش از کاه و گِل ساخته شده بود و در میان باریکه‌های شالیزارهای بی‌انتهایی، احاطه شده بود. سپیده‌دم، زمانی که خورشید بر فراز برج‌های دیده‌بانی دیوار بزرگ چین طلوع می‌کرد، دخترک در مزارع کشت برنج به والدینش ملحق می‌شد. او در برداشت محصول به آن‌ها کمک می‌کرد.

نووا نسبت به سنش جثه‌ی کوچکی داشت و دستان و اندامش ریزنقش بود. سخت کار می‌کرد و ساقه‌ها را برمی‌داشت و در سبدش می‌انداخت. او هرروز با طلوع خورشید از خواب بیدار می‌شد. شب‌ها درحالی‌که دستانش رنگ شالی گرفته بود به کلبه‌ی کاه‌گلی‌اش برمی‌گشت و به خواب می‌رفت.

نووا گاهی اوقات به همان اندازه که برداشت برنج را دوست داشت از کشیدن و جمع‌کردن ساقه‌های برنج و خوابیدن و بیدار شدن دائمی خسته می‌شد. یک روز وقتی ساقه‌ی مرطوبی را گرفت، دید که چیزی در گِل تکان می‌خورد. داد زد «یه لاکپشته!»

مادربزرگ نووا درست قبل از اینکه بمیرد و به بهشت برود می‌گفت به شکل یک لاک‌پشت به زندگی بازخواهد گشت. نووا از لاک‌پشت دور نشد. راجع به آن به پدر و مادرش هم چیزی نگفت. او می‌ترسید آن‌ها لاک‌پشت را بگیرند و از گوشتش برای سوپ لاک‌پشت استفاده کنند. نووا خم شد و به چشمان لاک‌پشت زل زد.

لاک‌پشت بدون اینکه پلک بزند بی‌حرکت ایستاد. نووا فکر کرد یک بچه لاک‌پشت است. لاک‌پشت، سرش را به درون لاک طلایی و سرخ‌رنگش کشید. نووا دست دراز کرد تا سطح آن را لمس کند. بااینکه این لاک‌پشت مانند یک لاک‌پشت معمولی حرکت می‌کرد و سرش را می‌دزدید، نووا فکر کرد که رنگ‌های پشتش به اعضای خانواده سلطنتی تعلق دارد. او تصمیم گرفت آن را پادشاه طبیعت بنامد.

آهسته گفت: «نترس.» لاک‌پشت پلک زد و سرش را کم‌کم از لاکش بیرون آورد. نووا گفت به یاد مادربزرگش که اسمش “آیا (Aya)” بود، لاک‌پشت را “آیو (Ayo)” می‌نامد.

نووا هرروز قبل از طلوع آفتاب، حلقه‌ای به دور گردن لاک‌پشت می‌بست. او آیو را تا نیمه‌های راه در امتداد دیوار بزرگ چین راه می‌برد. در آن زمان در چین، دهقانان و شالی‌کاران اجازه نداشتند از پله‌های سنگی دیوار بالا بروند. نووا به آیو گفت: «اونا نمی دونن خدایان تو رو انتخاب کردن تا رنگ‌های سلطنتی اونا رو داشته باشی.»

آن‌ها کنار دیوار راه می‌رفتند و هیچ‌گاه نمی‌توانستند بالای آن را ببینند. و درست قبل از اینکه آفتابِ یاقوت فام بر شالیزارها بتابد، به مزرعه بازمی‌گشتند. روزی هنگام پیاده‌روی هرروزی‌شان نووا دید که بخش‌هایی از دیوار ناپدید شده است.

دزدان روستای شالیزاریِ او، معمولاً قطعاتی از دیوار را می‌دزدیدند. آن قطعات را در بازار می‌فروختند تا پول به دست بیاورند. اگر فقط چند تا سنگ سر جایشان نباشند کسی نمی‌فهمید. اما همان‌طور که نووا در امتداد دیوار راه می‌رفت، متوجه شد که بخش بزرگی ناپدید شده است.

کل دیوار ممکن بود فروبریزد! اگر امپراتور بفهمد که روستایی‌ها سنگ‌ها را می‌دزدند، خانه‌هایشان را آتش می‌زند و مزارع برنجشان را می‌گیرد و مال خودش می‌کند. به‌طرف خانه دوید و چیزهایی که دیده بود را برای والدینش تعریف کرد. اما آن‌ها از روی بی‌تفاوتی سری تکان دادند.

آن‌ها گفتند: «نووا ما نمی تونیم کاری واسه دیوار بکنیم. برو دنبال کارت و دیگه به سنگا نیگا نکن. دیوار، و اونایی که ساختنش و اونایی که روش راه میرن هیچ ربطی به ما ندارن.» نووا همان کاری را کرد که به او گفته بودند. وقتی آیو را راه می‌برد او را در خلاف جهت در کنار دیوار می‌برد.

اما هر شب که به رختخواب می‌رفت، تصویر فروریختن دیوار، کابوس شبانه او می‌شد. اگر وقتی دیوار فرومی‌ریزد، مردم روی آن باشند چه می‌شود؟ او حتی از فکر کردن به آن بر خود می‌لرزید. چون نمی‌توانست درباره دیوار با والدینش حرف بزند، به آیو اعتماد کرد. آهسته گفت: «اگه من کاری نکنم، دیوار خراب میشه. اگه دیوار خراب بشه ما روستا و مزرعه هامونو از دست میدیم! دیگه هیچ جایی نداریم که بریم.»

آیو لاک‌پشت باهوشی بود. بااینکه هیچ‌وقت به زبان نووا با او حرف نمی‌زد، می‌توانست بفهمد که قطعات گم‌شده‌ی دیوار، چقدر نووا را آزار می‌دهد. به همین دلیل شب‌ها وقتی نووا می‌خوابید از خانه بیرون می‌رفت. بااینکه آهسته راه می‌رفت، اما دنبال قطعات گم‌شده می‌گشت و آن‌ها را پیدا می‌کرد و سرجایشان می‌گذاشت. او این کار را در شب‌های بسیاری انجام داد.

سرانجام آیو همه قطعات دیوار، به‌جز یکی از آن‌ها، را به‌جای اولشان برگرداند. آخرین سنگ بنا هیچ جا پیدا نشد. بدون آخرین سنگ ممکن بود دیوار فروبریزد. به‌زودی امپراتور از گم‌شدن سنگ باخبر می‌شد و همه اهالی روستا را مجازات می‌کرد. آیو می‌دانست که چه باید بکند.

صبح روز بعد، نووا آیو را برای پیاده‌روی برد. آیو به‌جای راه رفتن در جهتِ معمول، قلاده‌اش را می‌کشید. او نووا را به‌طرف دیوار شکسته کشانید. نووا به دیواری که زمانی شکسته بود نگاه کرد که با سنگ‌ها کامل شده بود. نگاهی به آیو انداخت. با تعجب از آیو پرسید: «اینو تو درستش کردی؟»

آیو به اعماق چشمان نووا نگاه کرد و سپس به‌جای سنگی که هنوز پیدا نشده بود زل زد. نووا به آخرین نقطه‌ی خالی روی دیوار نگاه کرد و فهمید که آیو چه‌کاری می‌خواهد بکند. نووا به آیو گفت: «جای اون سنگو نگیر!» و شروع به گریه کرد و اشک نگاهش را تار نمود. «تو واسه من خیلی مهمی و خدایان هنوز آماده نشدن که تو رو به بهشت برگردونن!»

آیو به‌آرامی سرش را تکان داد. خودش را در جای سنگ گم‌شده جای داد. کاملاً در آن، جا شد. نووا بسیار غمگین و در حال گریه به خانه‌اش برگشت. او فداکاری قهرمانانه آیو را برای پدر و مادرش تعریف کرد.

والدینش که نگران او بودند دنبال او به سمت دیوار رفتند. اما یکی از سربازان امپراتور در مقابل آن ایستاده بود و نگهبانی می‌داد. او نگذاشت نووا و والدینش آیو را ببینند. آن نگهبان در یکی از گشت‌های نگهبانی‌اش دید که در محل یکی از سنگ‌های دیوار لاک سرخ و زرد آیو بیرون زده است.

او که نگران بود مبادا کسی آیو را به‌جای سنگ گذاشته باشد به امپراتور خبر داد. سرباز گفت: «یک نفر یکی از سنگ‌های دیوار بزرگ را دزدیده و به‌جای آن یک لاک‌پشت گذاشته است!» امپراتور فکر کرد یک دزد سعی کرده او را احمق جلوه بدهد. دادگاهِ امپراتور تصمیم گرفت روستائیان را به خاطر سنگ گم‌شده‌ی دیوار مجازات کند.

زمانی که امپراتور با ارابه طلایی خود به محل رسید داستان نووا درباره لاک‌پشت شجاعی که همه‌چیز را درست کرد را شنید. امپراتور فکر کرد و فکر کرد و فکر کرد. در آخر تصمیم گرفت از شجاعت این لاک‌پشت قدردانی کند. آرامگاهی مخصوص در پای دیوار بزرگ برای آیو ساخت و به خاطر شجاعت آیو، به خانواده نووا پاداش داد.

نووا به یاقوت‌ها و طلاهایی که امپراتور داده بود نگاه کرد. او قبلاً آن رنگ‌ها را در لاک آیو دیده بود و می‌دانست که هیچ‌وقت مهربانی و ازخودگذشتگی‌ای که آیو در حق مردم کرده بود فراموش نخواهد کرد. نووا هدیه امپراتور را به دزدانی که سنگ‌های دیوار را برداشته بودند بخشید. او امیدوار بود که این کار، آن‌ها را از دزدی دوباره بازدارد.

خطر مجازات دیگر روستا را تهدید نمی‌کرد. مزارع برنج به رشدشان ادامه دادند و دیوار بزرگ چین استوار باقی ماند. نووا از مردمش خواست فداکاری آیو را به یاد داشته باشند. او بقیه عمرش را به یاد آیو، لاک‌پشت پدربزرگی که همه آن‌ها را نجات داد، به کمک به دیگران گذراند.