سرفصل های مهم
درس اصلی
توضیح مختصر
بحث و گفتگو در رابطه با راههای بهتر یادگیری زبان انگلیسی، و ایده های جالب و جذاب برای زندگی بهتر
- سطح متوسط
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Big Picture Main Text
Hello, this is AJ. Welcome to the next lesson. This one is called “The Big Picture.” And it comes again from a book called The Big Picture. And The Big Picture is by a man named Dennis Littky. Now Littky is spelled L-i-t-t-k-y, Dennis Littky. The name of the book is The Big Picture. I love this book. This is a book about education and Mr. Littky is an extremely interesting guy. He is just a fantastic teacher, a fantastic educator. Mr. Littky used to be a teacher and then he became a principal of a middle school. Actually I think he started as a principal of an elementary school and then later a middle school, public school, just a normal public government school. Well, he created an incredible school at his first school, just an amazing school. There were articles written about his school. It just became so famous because this school had a lot of low income students, students from poor families. So this was not in some rich neighborhood with a lot of money. And before Mr. Littky became the principal, the school was having a lot of problems.
But he came in and he changed everything. He changed the teachers. He hired only passionate, excited, energetic teachers, but not only that. He changed the whole system. He stopped focusing on testing. He stopped focusing on grades. He focused on the students as human beings. He wanted his students to grow as people. Not just to memorize a bunch of facts, but to really learn how to think. And even more importantly how to use their thinking and use their knowledge. So for example, most of his classes were project‑based. In other words, the students did not study textbooks and take tests, no, no, no. What they did is they created a project. And each project was individual. Each student chose a project or projects based on their own interests. And of course, the teachers helped to guide these projects and structure them.
So for example, if one child really loved dinosaurs they would create a project about dinosaurs. The teachers, the math teachers, the science teachers, etc… the English teachers… would help that student learn math, learn science, learn English, learn history, learn everything, all focused on dinosaurs because this kid loved dinosaurs. So they would use dinosaurs to teach math, for example. Maybe they had to learn how to calculate the size of a dinosaur’s bones or something. I don’t know exactly how they did it, but they used the students’ individual passions to teach. And the students had to do these incredibly amazing, huge, difficult projects. These were not easy. They were really tough. But the kids were very passionate about what they were doing.
And another thing that Dennis Littky did, he involved the community. His school had mentors, advisors, helpers, from the community…parents, especially parents, but also experts. So for example, if a kid really loved dinosaurs or maybe a whole class was really interested in dinosaurs, they brought experts from museums, from universities to teach these kids very advanced stuff about dinosaurs, including math and science, everything.
And so the kids were so excited. They learned to love learning again. They became passionate about learning. No more bullshit tests. At the end of their big projects, they had to give demonstrations, presentations. This is what happens in the real world, right? If you’re at a job you don’t take a test…A, B, C, D. What you usually do is you have some project at your job and when you finish the project you present the project to your customers or to your boss or to somebody. You stand up or in writing, you have to present “Here’s what I did. Here were the results.” Well, that’s what the kids do. In front of all the class, including parents, they stand up and they give these long demonstrations, exhibitions, presentations. And that’s how they’re graded, based on their presentations, based on what they learned…not some stupid test.
The most powerful thing about this is, guess what? These students still had to take certain tests. The government said they must take them. His students were fantastic on the tests. They never took tests during their normal school time. They never focused on the tests. They never prepared for the tests. But what happened is these kids learned to love learning. They learned so much more with his methods. And his school became the top school in the state on the tests, even on the tests… interesting. Whereas the other schools that were focused on the test, test, test, test, test… all the time, textbooks and tests, textbooks and tests… they actually performed less well even on the tests. What’s even worse is the normal schools, not only did they do worse on the tests, the kids were bored. They didn’t like learning. The teachers had no energy. They were bored. It’s just amazing.
Now even better, here’s what Dennis Littky did after that. He decided he still couldn’t do everything he wanted to do at a public school so he created his own schools. They’re called the Met schools, M-e-t. And these Met schools are private schools. However, they are not private schools for rich people. In fact, most of the students are poor, not rich. But they’re still very tough. They don’t accept everybody. They have to interview to get into the school. Every student has to interview to get into the school. They have to talk about their passions. They have to talk about why they want to join the school. There has to be some motivation for the students and the parents.
The parents also have to interview. It’s not about money, it’s about passion. And these schools are absolutely fantastic. They’re probably the best schools in the United States. He’s got a high school and a middle school…I don’t know…I think he has an elementary school, too. I don’t know, they’ve got different schools around the country now. I’m not sure how many. He’s got a website. Do a search for Dennis Littky or for The Big Picture and you can read more about it.
So anyway, in his book he writes a little bit about learning. It’s a fantastic book. If you’re a teacher or if you’re a parent, I highly recommend this book. Let me read a little bit from the book. Here we go:
“Real learning is not memorizing knowledge. It’s understanding and knowing how to use and find knowledge. Learning is what you do with knowledge, how you integrate it, how you talk to your family, friends, and classmates about it. That’s what learning is. As noted psychology and education expert Seymour Sarason reminded me recently, it’s similar to psychologist’s belief that patients don’t get better during their therapy but between their therapy times. Students likewise don’t learn so much during class as they do between classes. That’s where the real learning happens. Now, I’m not suggesting we throw out everything schools do now, but I’m suggesting that we look more deeply at what we define as learning. I’m suggesting we be honest and try different things and see what works. Learning is about learning how to think.
My new friend, Tom Magliozzi, from National Public Radio’s popular Car Talk show, has a lot to say about what learning really is. One of my favorite parts of his book is when Tom, a man with a Ph.D. in chemical engineering from MIT says this: ‘It seems to me that schools primarily teach kids how to take tests which is a skill that one hardly uses in real life unless one is a contestant on a quiz show. Elementary school prepares kids for junior high. Junior high prepares them for high school. High school prepares them for university. University prepares them for graduate school. So the goal of schools, if we can call it that, is simply to prepare kids for more school.’
Okay, so interesting, huh? Very nice, I love that section of his book. I love his whole book. But he’s absolutely right. The traditional schools you went to when you learned English in middle school or high school or university, they were the same. They were not preparing you for life. They were not teaching you how to learn. They were certainly not helping your passion. They were not increasing your passion for learning. Probably they were killing your passion for learning. All that schools were really doing were preparing you for more school. They were preparing you to take tests. Guess what. When you leave school, do you take many tests? At your job right now…do you take tests every day, every week? Do they give you a test…choose A, B, C, D? And your boss gives you a grade, “Oh, congratulations, you got a 90P on your test. Here’s more money for your job.” Of course not.
School is sort of a bullshit environment that is only appropriate for school. That’s why we have so many bored students. That’s why students hate school. It’s not because of the internet. It’s not because of TV. It’s because kids are smart. Maybe they’re smarter now today, I don’t know. Kids are smart. They know that what’s happening in school is bullshit. They know their classes are bullshit. They know their teachers are also full of shit. I mean I figured that out when I was in middle school, I think. I was a slow learner. It took me a long time to figure it out. A lot of smart kids today, they figure it out when they’re in first grade or they’re really young.
But it’s true, what you learn in school, how much of what you learned in school do you actually use now? I’m glad I learned to read. I’m glad I learned basic math. Other than that, most of what I find useful in terms of knowledge, in terms of skills, in terms of abilities, I learned by myself. I learned because I love learning because I have read so many books outside of school. And I have met so many great teachers outside of school. That’s where all my incredible learning has happened. Not in school.
So it’s just terrible what we’re doing with education. It’s all over the world. It’s in the United States. It’s horrible. I taught in public schools in Japan. They are terrible. They’re terrible in Thailand. They’re terrible in Europe. They’re terrible everywhere because they’re focused on tests. They’re focused on preparing kids for more school. And then you get out in the real world. You get out in the world of jobs and suddenly you have to do something completely different. Suddenly you have to actually perform. You actually have to do things. You have to communicate. You have to have good relations with other people. You have to learn by yourself. You have to do research. You have to find the knowledge.
And you have to have, most of all, some kind of energy and passion and leadership. That’s what success is in the real world. That’s what gives you success in the real world. In school, those things get punished. Passion in school, that’s usually the kid who’s getting in trouble all the time. The kid who has too much energy, the kid who has too much passion, right? The kid who asks too many questions, they get in trouble. The kids who sit there quietly, bored, doing what they’re told. They do well in school. They do very badly in the real world.
So Dennis Littky is saying we’ve gotta change our schools. We’re not living in the 19th century anymore. We’re not living in the 20th century anymore. We’re not preparing kids for factories now. We need kids and adults to be able to think creatively, imaginatively. We need people who can communicate, who can stand up in front of a group and communicate with intelligence and passion. People who can create things, people who can build teams, people who know how to find knowledge…you don’t need to memorize it. You just need to be able to find it. Albert Einstein talked a lot about that.
He said intelligence is being able to find knowledge, knowing how to find it. Not memorizing it. For example, phone numbers. You don’t need to memorize the phone book. You just need to know how to use it. And the internet is a great tool for that. We don’t have to memorize all these facts. If I want to know a fact from U.S. history, I don’t need to memorize it. I can just get on the internet and find it. When was the American Declaration of Independence signed, what exact day? Well, we all learn that in school and of course we all know that. But if I didn’t know it, I could get on the internet, I could find it in about 30 seconds. You could, even if you’re from any country in the world, you never learn that. Very easy for you to find that information.
So what we have to be doing is learning how to find facts, not trying to memorize them. That’s why we have computers. What we have to focus on is learning how to use our brains. Learning how to learn, learning how to find knowledge, learning how our brains work, that’s what we really need to do. That’s true learning. And that’s what we’re trying to do. That’s what I’m trying to do at Effortless English for you, adult learners. Most of you, unfortunately, have been through a lot of bad school experiences. You’ve been through these horrible schools. Well, I’m trying to destroy those experiences. I’m trying to give you something completely new and different. I am trying to awaken your passion for learning again. That is my mission. That’s why I’m yelling. That’s why I jump around. That’s why I have so much energy in my voice. That’s why I tell these crazy stories. It’s because I’m trying to wake you up. Wake up! Learning is incredible. It’s not school. It’s not that bullshit. Learning is what you are naturally programmed to do. It’s what your brain wants to do. Your soul wants to learn. So I hope I’m doing a good job. I’m sorry I’ve been yelling all the time but I hope I’m doing that. I hope I’m waking up your desire, your love for learning.
Alright, I will see you next time. On to the vocabulary lesson.
ترجمهی درس
متن درس اصلی - دید کلی
درود، ایجی هستم.
به درس بعدی خوش اومدین.
این یکی «دید کلی» نام داره.
و دوباره از یه کتابی به اسم «دید کلی» میآدش.
و «دید کلی» از یه آقاییه به اسم دنیس لیتکی.
خب لیتکی L-I-T-T-K-Y هجی میشه، دنیس لیتکی.
اسم کتاب دید کلیه.
من عاشق این کتابم.
این یه کتابیه راجع به تحصیلات و آقای لیتکی یه آدم بینهایت جالبیه.
اون صرفا یه معلم فوقالعادهست، یه مربی فوقالعادهست.
آقای لیتکی یه معلم بوده و بعدش شد مدیر یه مدرسه متوسطه.
در واقع فکر کنم به عنوان مدیر یه مدرسهی ابتدایی شروع کرد و بعد یه مدرسهی و متوسطه، مدرسهی عمومی، صرفا یه مدرسهی عادی عمومی دولتی.
خب، اون سر دوران مدرسهی اولیش یه مدرسهی باورنکردنی ساختش، یه مدرسهی واقعا فوقالعاده.
مقالههایی راجع به مدرسهش نوشته شدن.
واقعا خیلی معروف شدش بخاطر اینکه این مدرسه کلی دانشآموز کمدرآمد داشت، دانشآموزایی از خونوادههای فقیر.
پس این توی یه محلهی غنی با کلی پول نبودش.
و قبل اینکه آقای لیتکی مدیر بشه، مدرسهه کلی مشکلات داشتش.
ولی اون اومد و همه چیز رو تغییر داد.
مدرسا رو تغییر داد.
اون فقط معلمای پرشور، پرهیجان و پرانرژی رو استخدام کرد، ولی نه فقط همین.
اون کل سیستم رو تغییر داد.
تمرکز روی امتحان گرفتن رو متوقف کرد.
تمرکز کردن روی نمرات رو متوقف کرد.
اون، روی دانشآموزان به عنوان انسان متمرکز شد.
اون میخواست دانشآموزانش به عنوان مردم رشد کنن.
نه صرفا واسه اینکه یه مشت اصل رو حفظ کنن، بلکه واقعا یاد بگیرن چطوری فکر کنن.
و حتی مهمتر، چطور از فکر کردنشون استفاده کنن و دانششون رو به کار بگیرن.
پس به عنوان مثال، اکثر کلاسهای اون پروژهمحور بودن.
به عبارت دیگه، دانشآموزا کتب درسی نمیخوندن و امتحان نمیدادن، نه، نه، نه.
کاری که میکردن این بود که یه پروژه ایجاد میساختن.
و هر پروژه منحصر به فرد بودش.
هر دانشآموزی یه پروژه یا پروژههایی رو بر اساس میل شخصیش انتخاب میکرد.
و البته که معلما هم برای راهنمایی و ساختار دادن این پروژهها کمک میکردن.
پس به عنوان مثال اگه یه بچهای واقعا دایناسورها رو دوست داشت، یه پروژه راجع به دایناسورها میساخت.
معلما، معلمای ریاضی، معلمای علوم و غیره… معلمای انگلیسی… کمک میکردن اون دانشآموز ریاضی یاد بگیره، علوم یاد بگیره، انگلیسی یاد بگیره، تاریخ یاد بگیره، همه چیز رو یاد بگیره، همهشون هم متمرکز روی دایناسورا، بخاطر اینکه این بچه دایناسورا رو دوست داره.
پس به عنوان مثال اونا از دایناسورا واسه یاد دادن ریاضی استفاده میکردن.
شاید مثلا باید یاد میگرفتن چطوری اندازهی استخونهای یه دایناسور رو حساب کنن.
من نمیدونم اونا دقیقا چطوری انجامش میدادن، ولی از علایق منحصر به فرد دانشآموزا استفاده میکردن تا درس بدن.
و دانشآموزا باید این پروژههای فوقالعاده شگفت انگیز، عظیم و دشوار رو انجام میدادن.
اینا آسون نبودن.
واقعا سخت بودن.
ولی بچهها واقعا واسه کاری که داشتن میکردن شور و اشتیاق داشتن.
و یه کار دیگه که دنیس لیتکی کردش این بود که اون اجتماع رو هم درگیر قضیه کرد.
مدرسهی اون مربی، مشاور و کمککنندگانی از سطح اجتماع داشتش… والدین، به خصوص والدین، ولی همچنین خبرگان.
پس به عنوان مثال، اگه یه بچهای واقعا دایناسورا رو دوست داشت یا شاید یه کل کلاسی واقعا دایناسورا رو دوست داشتن، اونا خبرگانی رو از طرف موزهها، از دانشگاهها میآوردن تا به این بچهها مسائل خیلی پیشرفته راجع به دایناسورها شامل ریاضیات و علوم و همه چیزش یاد بدن.
و بنابراین بچهها خیلی هیجانزده بودن.
اونا یادگرفتن که دوباره یادگیری رو دوست داشته باشن.
نسبت به یادگیری پراشتیاق شدن.
دیگه از امتحانات مزخرف خبری نبود.
در پایان پروژههای بزرگشون، باید توضیح و ارائه میدادن.
این اتفاقیه که توی دنیای واقعی میافته، مگه نه؟
اگه سر کاری هستین، امتحان نمیدین… A, B, C, D.
کاری که در حقیقت انجام میدین اینه که یه پروژههایی توی کارتون دارین و وقتی پروژهتون رو تموم میکنین، پروژهتون رو برای مشتریا یا رئیستون یا یه کسی ارائه میکنین.
میایستید و خب توی نوشتار هم، باید ارائه کنین که «این کاریه که من انجام دادم».
«نتایجش اینه».
خب، این کاریه که بچهها میکنن.
جلوی همهی کلاس، شامل والدین، میایستن و اون توضیحات، نمایشها و ارائههای طولانی رو میدن.
و اینطوریه که نمرهبندی میشن، بر مبنای ارائههاشون، بر اساس چیزی که یاد گرفتن… نه یه سری امتحان احمقانه.
قدرتمندترین نکته راجع به این مسئله، حدس بزنین چیه؟
این دانشآموزا بازم باید امتحانای مهمی میدادن.
دولت میگفت اونا باید امتحانا رو بدن.
دانشآموزای اون توی امتحانا فوقالعاده بودن.
اونا طی دوران معمول مدرسهشون هرگز امتحان نمیدادن.
هیچوقت روی امتحانات تمرکز نمیکردن.
هیچوقت واسه امتحانا آماده نمیشدن.
ولی اتفاقی که افتاد این بود که این بچهها یاد گرفته بودن که یادگیری رو دوست داشته باشن.
اونا با روشهای اون خیلی بیشتر یاد میگرفتن.
و مدرسهی اون توی امتحانات شدش بالاترین مدرسهی ایالت، حتی توی امتحانات… جالبه.
در حالی که مدارس دیگه دائما روی امتحان، امتحان، امتحان، امتحان، امتحان متمرکز بودن… امتحانات و کتب درسی، امتحانات و کتب درسی… در واقع حتی توی امتحانات هم نمایش ضعیفتری داشتن.
چیزی که از اونم بدتره اینه که مدارس عادی، نه تنها توی امتحانات بدتر عمل کردن، بچهها هم دلزده بودن.
اونا یادگیری رو دوست نداشتن.
معلما انرژیای نداشتن.
اونا [هم] دلزده بودن.
این واقعا شگفتانگیزه.
حالا بهتر از اون، این کاریه که دنیس لیتکی بعدش انجام داد.
اون به نتیجه رسید که هنوز نمیتونه همه کاری که میخواست بکنه رو توی یه مدرسهی دولتی انجام پس اون مدارس خودش رو تاسیس کرد.
اونا مدارس مِت نامیده شدن، M-E-T.
و این مدارس مت، مدارسی غیردولتی هستن.
گرچه، مدارس غیردولتیای واسه افراد پولدار نیستن.
در واقع، اکثر دانشآموزا فقیرن، پولدار نیستن.
ولی بازم خیلی سختگیرن.
اونا هر کسی رو قبول نمیکنن.
باید واسه اینکه وارد مدرسه بشن مصاحبه بدن.
همهی دانشآموزا واسه وارد شدن به مدرسه باید مصاحبه بدن.
باید راجع به شور و علایقشون صحبت کنن.
باید راجع به اینکه چرا میخوان وارد مدرسه بشن صحبت کنن.
باید یه انگیزههایی واسهی دانشآموزا و والدین وجود داشته باشه.
همچنین والدین هم باید مصاحبه کنن.
راجع به پولش نیست، راجع به شور و علاقهست.
و این مدارس واقعا فوقالعادهان.
اینا احتمالا بهترین مدارس ایالات متحدهان.
اون یه دبیرستان داره و یه راهنمایی… نمیدونم… فکر کنم یه ابتدائی هم داشته باشه.
نمیدونم، اونا الان مدارس مختلفی در سطح کشور دارن.
مطمئن نیستم چند تا.
اون یه وبسایت داره.
یه سرچ واسه دنیس لیتکی یا دید کلی بکنین و میتونین بیشتر راجع بهش بخونید.
خب در هر صورت، توی کتاب اون یه کوچولو راجع به یادگیری مینویسه.
یه کتاب فوقالعادهست.
اگه معلمین یا والد هستین، من این کتاب رو شدیدا توصیه میکنم.
بذارین یه ذره از کتاب بخونم.
میریم که داشته باشیم:
«یادگیری واقعی، حفظ کردن دانش نیستش».
«فهمیدن و دونستن اینکه چطور دانش رو به کار ببرید و استفاده کنیده».
«یادگیری اینه که با دانشتون چی کار میکنید، چطور یکپارچهسازیش میکنید، چطور راجع بهش با خونوادهتون، دوستانتون و همکلاسیهاتون صحبت می کنید».
«یادگیری اینه».
«همونطور که سیمور ساراسن، خبرهی برجستهی روانشناسی و تحصیلات اخیرا بهم یادآوری کرد، مشابه عقیدهی روانشناسانه که بیماران طی زمانهای تراپیشون بهبود پیدا نمیکنن بلکه بین [جلسات] تراپیشون [این اتفاق میافته]».
«دانشآموزان هم به همین ترتیب طی کلاس خیلی یاد نمیگیرن اونطور که بین کلاسها این کار رو میکنن».
«اونجاس که یادگیری واقعی رخ میده».
«حالا، من پیشنهاد نمیدم که هر کاری که مدارس الان میکنن رو دور بریزیم، ولی پیشنهاد میدم عمیقتر به چیزی که به عنوان یادگیری تعریف میکنیم، نگاه کنیم».
«من پیشنهاد میدم روراست باشیم و چیزای مختلف رو امتحان کنیم و ببینیم چی جواب میده».
«یادگیری راجع به اینه که چطور فکر کنیم».
«دوست جدید من، تام ماگلیوزی از برنامهی پرطرفدار رادیو عمومی ملی، کار تاک، کلی راجع به این که یادگیری واقعا چی هستش حرف واسه گفتن داره».
«یکی از بخشهای مورد علاقهی من از کتابش این وقتیه که تام، یه آدم دارای پیاچدی مهندسی شیمی از امآیتی اینو میگه: “به نظر من اینطور میآد که مدارس در درجهی اول به بچهها یاد میدن چطور آزمون بدن که یه مهارتیه که یه فرد به ندرت توی زندگی واقعیش به کار میگیره مگه اینکه اون فرد شرکتکنندهی یه نمایش مسابقهای باشه”».
«دبستان بچهها رو واسه دوره متوسطه آماده میکنه».
«متوسطه اونا رو واسه دبیرستان آماده میکنه».
«دبیرستان اونا رو واسه دانشگاه آماده میکنه».
«دانشگاه اونا رو واسه دانشکده تحصیلات تکمیلی آماده میکنه».
«پس هدف مدارس، اگه بخوایم اسمش رو این بذاریم، صرفا بچهها رو واسه مدارس بیشتری آماده کردنه».
خب، خیلی جالبه، ها؟
خیلی عالیه، من عاشق این بخش از کتابشم.
من عاشق کل کتابشم.
ولی اون کاملا درست میگه.
آموزشگاههای سنتیای که شما رفتین وقتی توی راهنمایی یا دبیرستان یا دانشگاه انگلیسی یاد میگرفتین، اونا هم همین بودن.
شما رو واسه زندگی آماده نمیکردن.
بهتون آموزش نمیدادن چطور یاد بگیرین.
قطعا به شور و علاقهتون کمکی نمیکردن.
اونا اشتیاق شما واسه یادگیری رو افزایش نمیدادن.
احتمالا داشتن اشتیاقتون واسه یادگیری رو میکشتن.
همهی چیزی که مدارس داشتن انجام میدادن آماده کردن شما واسه مدارس بیشتر بودش.
داشتن شما رو آماده میکردن که امتحان بدین.
حالا بگو چی.
وقتی شما مدرسه رو ترک میکنین، [بعدش] امتحانای زیادی میدین؟
همین الان توی شغلتون… آیا هر روز، هر هفته امتحان میدین؟
آیا بهتون تست میدن… A, B, C, D انتخاب کن…؟
و رئیستون بهتون نمره میده، «اوه تبریک میگم، شما توی آزمونتون ۹۰٪ زدین»!
«اینم پول بیشتر واسه کارتون»!
البته که نه!
مدرسه یه جور محیط مزخرفه که فقط درخور خود مدرسهست.
بخاطر اینه که ما کلی دانشآموز دلزده داریم.
بخاطر اینه که دانشآموزا از مدرسه بدشون میآد.
بخاطر اینترنت نیستش.
بخاطر تلویزیون نیستش.
بخاطر اینه که بچهها باهوشن.
شاید الان و امروزه باهوشترن، نمیدونم.
بچهها باهوشن.
اونا میدونن چیزی که توی مدرسه داره اتفاق میافته مزخرفه.
اونا میدونن که کلاساشون مزخرفه.
اونا همچنین میدونن که معلماشون هم پر مزخرفن.
یعنی فکر کنم من اینو وقتی توی مدرسه راهنمایی بودم فهمیدم.
من کند یاد گرفتم.
کلی ازم زمان برد تا اینو بفهمم.
امروزه کلی از بچههای باهوش، وقتی توی کلاس اولن یا خیلی بچهان اینو میفهمن.
ولی این درسته، چیزی که توی مدرسه یاد میگیرین… چقدر از چیزی که توی مدرسه یاد گرفتهین رو واقعا الان استفاده میکنین؟
من خوشحالم که یاد گرفتم بخونم.
خوشحالم که ریاضیات پایه رو یاد گرفتم.
به جز اون، اکثر چیزی که من توی دانش، توی مهارتها، توی قابلیتها یاد گرفتم که برام کارامدن، من خودم یاد گرفتم.
یاد گرفتم بخاطر اینکه عاشق یادگیریم، بخاطر اینکه کلی کتاب خارج از مدرسه خوندهم.
و کلی معلمای فوقالعاده خارج از مدرسه رو ملاقات کردهم.
اونجا بوده که همهی یادگیریهای شگفتانگیزم اتفاق افتادن.
نه توی مدرسه.
پس این واقعا افتضاحه، کاری که ما داریم با تحصیلات میکنیم.
این توی سرتاسر دنیا هست.
توی ایالات متحده هست.
افتضاحه.
من توی یه مدرسهی عمومی تو ژاپن درس میدادم.
اونا افتضاحن.
توی تایلند اونا افتضاحن.
توی اروپا اونا افتضاحن.
همه جا افتضاحن بخاطر اینکه رو آزمونا متمرکز شدن.
روی آماده کردن بچهها واسه مدرسههای بیشتر متمرکز شدن.
و بعد شما میآید بیرون توی دنیای واقعی.
میآید بیرون توی دنیای مشاغل و یه دفعه باید یه کار کاملا متفاوت انجام بدین.
یهویی باید واقعا [چیزی رو] اجرا کنید.
باید واقعا مسائل رو انجام بدین.
باید ارتباط برقرار کنین.
باید با آدمای دیگه روابط خوب داشته باشین.
باید خودتون یاد بگیرین.
شما باید تحقیقات انجام بدین.
شما باید دانش رو پیدا کنین.
و بیشتر از همه، شما باید یه جور انرژی و شور و اشتیاق و مهارتهای رهبری داشته باشین.
موفقیت توی دنیای واقعی اینه.
این چیزیه که توی دنیای واقعی به شما موفقیت میده.
توی مدرسه، اون چیزا مجازات میشن.
شور و شوق توی مدرسه، معمولا اون بچهایه که همیشه توی دردسره.
اون بچهای که زیادی انرژی داره، اون بچهای که زیادی شور و شوق داره، درسته؟
اون بچهای که خیلی زیادی سوال میپرسه، اونا تو دردسر میافتن.
بچههایی که ساکت اونجا نشستن، کسل، اون کاریو انجام میدن که بهشون گفته شده.
اونا تو مدرسه خوب پیش میرن.
اونا توی دنیای واقعی خیلی بد عمل میکنن.
پس دنیس لیتکی داره میگه ما باید که مدارسمون رو تغییر بدیم.
ما دیگه توی قرن ۱۹ زندگی نمیکنیم.
ما دیگه توی قرن ۲۰ زندگی نمیکنیم.
ما الان داریم بچهها رو واسه کارخونهها آماده میکنیم.
ما نیاز داریم که بچهها و بزرگسالان قادر به خلاقانه و مبتکرانه فکر کردن باشن.
ما به آدمایی نیاز داریم که بتونن ارتباط برقرار کنن، که بتونن جلوی یه گروه بایستن و با شور و خرد معاشرت داشته باشن.
آدمایی که بتونن چیزها رو بسازن، آدمایی که بتونن تیم بسازن، افرادی که بدونن چطور دانش رو بیابن… نیاز نیست حفظش کنین.
فقط نیازه که قادر باشین پیداش کنید.
آلبرت اینشتاین کلی راجع به این صحبت کرده.
اون گفتش هوشمندی، قادر به یافتن دانش بودنه، دونستن اینکه چطور بیابیدش.
نه حفظ کردنش.
به عنوان مثال، شماره تلفنها.
شما نیاز ندارین که کتاب تلفن (کتابی که شمارهی افراد ساکن یک شهر در آن نوشته شده است) رو حفظ کنین.
فقط باید بدونین چطوری ازش استفاده کنین.
و اینترنت هم یه ابزار فوقالعاده واسه اینه.
ما نباید همهی واقعیات رو حفظ کنیم.
اگه من بخوام یه واقعه از تاریخ ایالات متحده رو بدونم، نیاز ندارم حفظش کنم.
میتونم صرفا برم اینترنت و پیداش کنم.
بیانیهی استقلال آمریکا چه زمانی امضا شد، دقیقا چه روزی؟
خب، ما همه اینو تو دبیرستان یاد میگیریم و البته که همه میدونیمش.
ولی اگه نمیدونستم، میتونستم برم تو اینترنت، میتونستم تو حدود ۳۰ ثانیه پیداش کنم.
شما هم میتونستین، حتی اگه اهل هر کشوری توی دنیا هستین، و هیچوقت یادش نمیگیرین.
واسهتون خیلی آسونه که این اطلاعات رو پیدا کنین.
پس کاری که ما باید در حال انجامش باشیم یاد گرفتن چطور وقایع رو پیدا کردنه، نه سعی کردن واسه حفظ کردنشون.
بخاطر اینه که ما کامپیوتر داریم.
چیزی که ما باید روش تمرکز کنیم، یادگیری چگونگی استفاده کردن از مغزهامونه.
یادگرفتن چگونگی یادگیری، یاد گرفتن چگونگی یافتن دانش، یاد گرفتن چگونگی کار کردن مغزهامون، این چیزیه که ما واقعا نیاز داریم انجام بدیم.
این یادگیری حقیقیه.
و این کاریه که ما داریم سعی میکنیم انجام بدیم.
این کاریه که من دارم سعی میکنم توی انگلیسی بدونزحمت واسه شما، شاگردان بزرگسال انجام بدم.
اکثر شما، متاسفانه، توی کلی تجارب بد مدرسهای بودهین.
شما توی این مدارس وحشتناک بودهین.
خب، من دارم سعی میکنم اون تجربیات رو از بین ببرم.
من دارم سعی میکنم چیزی کاملا نو و متفاوت بهتون بدم.
من دارم سعی میکنم دوباره شور و شوق شما برای یادگیری رو بیدار کنم.
این ماموریت منه.
بخاطر اینه که دارم داد میزنم.
بخاطر اینه که اینور اونور میپرم.
بخاطر اینه که کلی انرژی توی صدام دارم.
بخاطر اینه که همهی اون داستانای احمقانه رو تعریف میکنم.
بخاطر اینکه دارم سعی میکنم بیدارتون کنم.
بیدار شین!
یادگیری شگفتانگیزه.
این مدرسه نیستش.
این اون مزخرفات نیستش.
یادگیری چیزیه که شما غریزتا برنامهریزی شدین انجامش بدین.
چیزیه که مغزتون میخواد انجام بده.
روحتون میخواد که یاد بگیره.
پس امیدوارم که کارم رو خوب انجام بدم.
متاسفم که داشتهم همهش داد میزدم ولی امیدوارم که اونطور باشه.
امیدوارم که در حال بیدار کردن میل و خواستهتون، عشقتون به یادگیری باشم.
بسیار خب، دفعهی بعد میبینمتون.
پیش به سوی درس دایره لغات.