Youtube.svg

Instagram.svg

Telegram.svg

Phone.svg

زبانشناس

درباره ما

تماس با ما

بلاگ

اطلاعات تکمیلی

قوانین و مقررات

فرصت‌های شغلی

لینک‌های مهم

تالار گفتگو

داستان کوتاه انگلیسی از نویسندگان معروف

thumbnail_Tolstoy-List-Main.jpg

Tolstoy-List-Main.jpg

در این بخش می‌توانید از خواندن شاهکارهای نویسندگان معروف لذت ببرید.

داستان فرزند دزیره اثر کیت شوپن.jpg

داستان فرزند دزیره اثر کیت شوپن

داستان یکی از همین روزها اثر گابریل گارسیا مارکز.jpg

داستان یکی از همین روزها اثر گابریل گارسیا مارکز

**One Of These Days**

Monday dawned warm and rainless. Aurelio Escovar, a dentist without a degree, and a very early riser, opened his office at six. He took some false teeth, still mounted in their plaster mold, out of the glass case and put on the table a fistful of instruments which he arranged in size order, as if they were on display.

سحرگاه دوشنبه گرم و خشک بود. "اورلیو اسکوار" دندان‌پزشکی بدون مدرک و فردی بسیار سحرخیز، مطبش را در ساعت ۶ صبح باز کرد. چند دندان مصنوعی را که هنوز در قالب گچی بودند، از جا لیوانی بیرون آورد و مشتی از ابزار را که به ترتیب اندازه‌شان مرتب کرده بود روی میز گذاشت، گویی که آن‌ها را برای نمایش عموم گذاشته.

He wore a collarless striped shirt, closed at the neck with a golden stud, and pants held up by suspenders. He was erect and skinny, with a look that rarely corresponded to the situation, the way deaf people have of looking.

او پیراهنی راه‌ راه و بدون یقه پوشیده بود که بر روی گردنش، با گل‌میخی طلایی بسته شده بود. هم‌چنین شلوار‌ی که با بند شلوار بالا نگه داشته شده بود. او راست‌قامت و لاغر بود، با تیپ و قیافه‌ای که در بین در بین ناشنوایان به ندرت دیده می‌شود.

با تیپ و قیافه‌ای که به ندرت به دندان‌پزشکان ‌می‌خورد، چهره‌ای که به ناشنوایان می‌آمد.

When he had things arranged on the table, he pulled the drill toward the dental chair and sat down to polish the false teeth. He seemed not to be

thinking about what he was doing, but worked steadily, pumping the drill with his feet, even when he didn’t need it.

وقتی وسایل را روی میز مرتب کرد، مته را به سمت صندلی مخصوص دندانپزشکی کشید و نشست تا مشغول به صیقل دادن دندان مصنوعی شود. به نظر می‌رسید فکرش با کاری که می‌کند نیست، اما پیوسته مشغول بود و مته را با پایش حتی وقتی که نیازی به آن نداشت پمپاژ می‌کرد.

After eight he stopped for a while to look at the sky through the window, and he saw two pensive buzzards who were drying themselves in the sun on the ridgepole of the house next door. He went on working with the idea that before lunch it would rain again.

بعد از ساعت ۸، لحظاتی از کار دست کشید تا از پنجره به آسمان نگاه کند که دو کرکس مغموم را دید که بر روی تاق شیروانی خانه همسایه مشغول خشک کردن تن خود هستند. او با این برداشت که تا قبل از ناهار دوباره باران شروع به بارش خواهد کرد، به کار خود برگشت.

The shrill voice of his eleven-year-old son interrupted his concentration.

“Papa.”

“What?”

“The Mayor wants to know if you’ll pull his tooth.”

“Tell him I’m not here.”

صدای ضعیف پسر یازده ساله‌اش تمرکزش را به هم ریخت.

"بابا"

"بله؟"

"شهردار می‌خواهد بداند که آیا دندانش را می‌کشی؟"

"به او بگو من این‌جا نیستم."

He was polishing a gold tooth. He held it at arm’s length, and examined it with his eyes half closed. His son shouted again from the little waiting

room.

“He says you are, too, because he can hear you.”

دندانپزشک، مشغول صیقل یک دندان طلا بود. دندان را به فاصله آرنجش نگه داشته بود و آن را با چشمانی نیمه بسته بررسی می‌کرد. پسرش دوباره از اتاق انتظار کوچکشان صدایش زد.

"می‌گوید تو هم اینجا هستی، چرا که می‌تواند صدایت را بشنود."

The dentist kept examining the tooth. Only when he had put it on the table with the finished work did he say: “So much the better.”

He operated the drill again. He took several pieces of a bridge out of a cardboard box where he kept the things he still had to do and began to polish the gold.

دندان‌پزشک به بررسی دندان ادامه داد. فقط وقتی دندان را با پایان کار روی میز قرار داد گفت: "خیلی بهتر شد."

او مته را دوباره روشن کرد. او چند خرک اتصال را از جعبه مقوایی در آورد. در این جعبه چیز‌هایی را نگه می‌داشت که هنوز باید روی آن‌ها کار می‌کرد. و دوباره شروع به تراش طلا شد.

“Papa.”

“What?”

He still hadn’t changed his expression.

“He says if you don’t take out his tooth, he’ll shoot you.”

Without hurrying, with an extremely tranquil movement, he stopped pedaling the drill, pushed it away from the chair, and pulled the lower

drawer of the table all the way out. There was a revolver. “O.K.,” he said.

“Tell him to come and shoot me.”

"بابا"

"بله؟"

هنوز تغییری در چهره او مشاهده نمی‌شد.

"می‌گوید اگر دندانش را نکشی، به تو شلیک خواهد کرد."

بدون عجله و با حرکتی بسیار آرام، پدال زدن به مته را متوقف کرد، آن را از کنار میز دور کرد و دراور پایینی میز را تا ته بیرون کشید.‌ در آن یک هفت‌تیر بود. گفت: "قبول، به او بگو بیاید و به من شلیک کند."

He rolled the chair over opposite the door, his hand resting on the edge of the drawer. The Mayor appeared at the door. He had shaved the left side of his face, but the other side, swollen and in pain, had a five-day-old beard.

او صندلی را به سمت برعکسِ در ورودی چرخاند و دستش را روی لبه دراور نگه داشت. شهردار بر در ظاهر شد. او سمت چپ صورتش را تراشیده بود، اما سمت دیگر صورت، متورم و با درد، ریشی پنج روزه در آمده بود.

The dentist saw many nights of desperation in his dull eyes. He closed the drawer with his fingertips and said softly: “Sit down.”

“Good morning,” said the Mayor.

“Morning,” said the dentist.

دندان‌پزشک در حالت کسل چشمان شهردار، شب‌های زیادی از بی‌قراری و لاعلاجی را دید. با نوک انگشتانش دراور را بست و به نرمی گفت: "بنشینید."

شهردار گفت: "صبح بخیر"

دندان‌پزشک در جواب گفت: "هم‌چنین" (صبح بخیر)

While the instruments were boiling, the Mayor leaned his skull on the headrest of the chair and felt better. His breath was icy. It was a poor office:

an old wooden chair, the pedal drill, a glass case with ceramic bottles. Opposite the chair was a window with a shoulder-high cloth curtain. When he

felt the dentist approach, the Mayor braced his heels and opened his mouth.

در حین جوشاندن ابزار (استریلیزه کردن)، شهردار سر خود رو روی قسمت مخصوص سر روی صندلی گذاشت و حس کرد حالش بهتر شده است. نفس‌هایش یخی بودند. مطب محقری بود: یک صندلی چوبی قدیمی، مته پدالی، جا لیوانی با بطری‌های سرامیکی. آن سمت صندلی، پنجره‌ای بود با پرده‌ پارچه‌ای به ارتفاعی تا دوش انسان. وقتی شهردار متوجه شروع کار دندان‌پزشک شد، پاشنه‌هایش را مهار و دهانش را باز کرد.

Aurelio Escovar turned his head toward the light. After inspecting the infected tooth, he closed the Mayor’s jaw with a cautious pressure of his fingers.

“It has to be without anesthesia,” he said.

“Why?”

“Because you have an abscess.”

The Mayor looked him in the eye. “All right,” he said, and tried to smile.

اورلیو اسکوار سرش را به سمت نور لامپ چرخاند. بعد از بررسی دندان خراب، با انگشت‌هایش، محتاط و با فشاری اندک فک شهردار را بست. گفت: "باید کار را بدون بی‌حسی انجام دهم."

"چرا؟"

"چون آبسه دارید."

شهردار به چشم‌های دندان‌پزشک نگاه کرد و سعی کرد لبخند بزند. گفت: "باشد،"

The dentist did not return the smile. He brought the basin of sterilized instruments to the worktable and took them out of the water with a pair of cold tweezers, still without hurrying. Then he pushed the spittoon with the tip of his shoe, and went to wash his hands in the washbasin. He did all this without looking at the Mayor. But the Mayor didn’t take his eyes off him.

دندان‌پزشک در جواب لبخند شهردار، لبخندی نزد. او تشتک ابزار استریلیزه شده را به روی میز کار آورد؛ آن‌ها را همچنان بدون هیچ عجله‌ای، به کمک دو موچین سرد از آب بیرون آورد. آب دهان ریخته شده رو با نوک کفشش کنار زد و رفت تا دستانش را در لگن مخصوص شست و شو بشورد. در حین انجام هیچ‌ کدام از این کارها به شهردار نگاه نکرد. اما شهردار تمام مدت نگاهش را از روی دندان‌پزشک برنداشت.

It was a lower wisdom tooth. The dentist spread his feet and grasped the tooth with the hot forceps. The Mayor seized the arms of the chair, braced his feet with all his strength, and felt an icy void in his kidneys, but didn’t make a sound. The dentist moved only his wrist. Without rancor, rather

with a bitter tenderness, he said:

“Now you’ll pay for our twenty dead men.”

دندان خراب، یک دندان عقل پایین بود. دندان‌پزشک پاهایش را از هم باز کرد و دندان را با انبری داغ گرفت. شهردار چنگی به دسته‌های صندلی انداخت، پایش را با تمام توان سفت کرد؛ و خلا خنکی در کلیه‌هایش حس کرد، اما صدایی از خودش در نیاورد. دندان‌پزشک صرفا با حرکت مچ دستش کار می‌کرد. بدون کینه، اما به جایش با لطافتی تلخ گفت: "حالا جواب ۲۰ نفری را که از ما مردند، پس می‌دهی."

The Mayor felt the crunch of bones in his jaw, and his eyes filled with tears. But he didn’t breathe until he felt the tooth come out. Then he saw it through his tears. It seemed so foreign to his pain that he failed to understand his torture of the five previous nights.

شهردار کروچیدن استخوان‌های فکش را حس کرد، و چشمانش از اشک پر شد. نفسش را تا زمانی که حس کرد دندان بیرون کشیده شده، حبس کرد. سپس دندان را از بین اشک‌هایش دید. آن‌قدر با دردش بیگانه به نظر می رسید که نتوانست شکنجه پنج شب قبل را درک کند.

Bent over the spittoon, sweating, panting, he unbuttoned his tunic and reached for the handkerchief in his pants pocket. The dentist gave him a clean cloth.

“Dry your tears,” he said.

The Mayor did. He was trembling. While the dentist washed his hands, he saw the crumbling ceiling and a dusty spider web with spider’s eggs and dead insects.

خم شده به روی ظرف آب دهان، عرق کرده و نفس نفس زنان، شهردار دکمه‌های تونیک (لباس کوتاه) خود را باز کرد و سعی کرد دستمالش را از جیب شلوارش درآورد. دندان‌پزشک به او دستمال تمیزی داد.

دندانپزشک به شهردار گفت: "اشک‌هایت را پاک کن."

شهردار همین کار را کرد. می‌لرزید. وقتی دندان‌پزشک مشغول شستن دست‌هایش بود، چشم شهردار به سقف فرسوده مطب به همراه تار عنکبوتی خاک‌خورده با تخم‌های عنکبوت و حشرات مرده در آن افتاد.

The dentist returned, drying his hands. “Go to bed,” he said, “and gargle with salt water.” The Mayor stood up, said goodbye with a casual military salute, and walked toward the door, stretching his legs, without buttoning up his tunic.

دندان‌پزشک مشغول خشک کردن دستانش، برگشت. گفت: "در تخت خوابت استراحت کن و آب نمک غرغره کن." شهردار از جایش بلند شد، با سلامی نظامی خداحافظی کرد و به سمت در خروجی حرکت کرد، در حالی که پاهایش را بر زمین می‌کشید و دکمه‌های لباسش را نبسته بود.

“Send the bill,” he said.

“To you or the town?”

The Mayor didn’t look at him. He closed the door and said through the screen:

“It’s the same damn thing.”

گفت: "صورت حساب را برایم بفرست."

"برای خودت یا برای شهرداری؟"

شهردار نگاهی به او نکرد. در را بست ‌و از پشت پرده گفت:

"هر دو این لعنتی‌ها یکی هستند." (پول شهر همان پول من است!)

داستان گل‌ ها اثر آلیس واکر.jpg

داستان گل‌ ها اثر آلیس واکر

**The Flowers**

It seemed to Myop as she skipped lightly from hen house to pigpen to smokehouse that the days had never been as beautiful as these.

وقتی «میوپ» آرام از لانه مرغ‌ها و آغل خوک‌ها و سپس دودخانه عبور می‌کرد، به نظرش رسید که روزهای زندگی‌اش هیچوقت از این زیباتر نبوده‌اند. 
The air held a keenness that made her nose twitch. The harvesting of the corn and cotton, peanuts and squash, made each day a golden surprise that caused excited little tremors to run up her jaws.

نوعی تندی در هوا بود که باعث شد بینی‌اش تکانی ناگهانی بخورد. (اشاره به اینکه پیش‌آمدی ناشناخته در راه بود.)  برداشتِ ذرت و پنبه، بادام زمینی و کدو، هر روز را تبدیل به یک سورپرایز عالی (غافل‌گیری) کرده بود که باعث به وجود آمدن لرزه‌های کوچک و ناگهانی روی فک‌هایش شده بود. (از هیجان)

Myop carried a short, knobby stick. She struck out at random at chickens she liked, and worked out the beat of a song on the fence around the pigpen. She felt light and good in the warm sun. 

در دستان میوپ چوبی کوچک و پره‌دار بود. -با آن چوب- تصادفی به مرغ‌هایی که دوست‌ داشت، ضربه می‌زد و ضرباتش را طوری می‌زد که روی ضرب‌آهنگ صدای فنس دور خوک‌دانی باشد. نور و خوبی را زیر آفتاب گرم حس کرد.

She was ten, and nothing existed for her but her song, the stick clutched in her dark brown hand, and the tat‐de‐ta‐ta‐ta of accompaniment, Turning her back on the rusty boards of her family's sharecropper cabin, Myop walked along the fence till it ran into the stream made by the spring.

او ده ساله بود و چیزی جز آن آهنگ برایش وجود نداشت، چوب در دست قهوه‌ای و تیره‌رنگش گره خورده بود و آن خواندن تات-د-تا-تا در همراهی با آهنگ،  وقتی پشتش را به تخته‌های کپک‌زده کلبه زراعی خوانواده‌اش کرده بود. میوپ در کنار فنس‌ها قدم زد تا به نهری رسید که از سمت چشمه می‌آمد.

Around the spring, where the family got drinking water, silver ferns and wildflowers grew. Along the shallow banks pigs rooted. Myop watched the tiny white bubbles disrupt the thin black scale of soil and the water that silently rose and slid away down the stream.

اطراف چشمه، چشمه‌ای که خانواده‌اش از آن آب آشامیدنی می‌گرفتند، سرخس‌های نقره‌ای و گل‌های وحشی روییده بودند. در امتداد آب‌های کم‌عمق، خوک‌ها چاله‌هایی کنده بودند. میوپ حباب‌های کوچک سپید را دید که پوسته لاغر و سیاه رنگ خاک را منقطع می‌کردند و آب، که در سکوت بلند می‌شد و از زیر، در نهر دور می‌شد.

She had explored the woods behind the house many times. Often, in late autumn, her mother took her to gather nuts among the fallen leaves. Today she made her own path, bouncing this way and that way, vaguely keeping an eye out for snakes. 

او قبلا بارها جنگل پشت خانه را کاوش کرده بود. اغلب، اواخر پاییز، مادرش او را با خود برای جمع کردن آجیل بین برگ‌های ریخته بر زمین برده بود. امروز او مسیر خودش را رفت، پریدن به این سمت و آن سمت، وقتی که سربسته مراقب مار‌ها هم بود.

She found, in addition to various common but pretty ferns and leaves, an armful of strange blue flowers with velvety ridges and a sweet suds bush full of the brown, fragrant buds.

او علاوه بر یافتن برگ‌ها و سرخس‌های زیبا و مختلفِ همیشگی، یک دسته از گل‌های آبی و عجیب و غریب، با رگه‌های مخملی و یک بوته زیبا پر از جوانه‌های قهوه‌ای و معطر پیدا کرد. 

By twelve o'clock, her arms laden with sprigs of her findings, she was a mile or more from home. She had often been as far before, but the strangeness of the land made it not as pleasant as her usual haunts.

ساعت که دوازده شد، -در راه برگشت- با دستانی که مملو از شاخه‌های یافته‌هایش (گل‌ها) بود، یک مایل یا کمی بیشتر با خانه فاصله داشت. او قبلا هم بارها همین‌قدر از خانه دور شده بود، اما حالت غریب زمین‌ها باعث شد اوضاع به مانند کاوش‌های همیشگی‌اش خوشایند نباشد. 

It seemed gloomy in the little cove in which she found herself. The air was damp, the silence close and deep.

-ناگهان- خود را در گوشه‌ای تار و غمناک یافت. هوا نمناک بود، سکوتی نزدیک و عمیق.

Myop began to circle back to the house, back to the peacefulness of the morning. It was then she stepped smack into his eyes. Her heel became lodged in the broken ridge between brow and
nose, and she reached down quickly, unafraid, to free herself. 

«میوپ» راهش را به سمت خانه برگرداند، راه برگشتن به آرامش صبح. اینجا بود که ناگهان قدمش را روی چشم‌های مردی (مُرده) گذاشت. پاشنه‌اش روی برآمدگی شکسته بین پیشانی و بینی مرد نشست و سریع خود را خم کرد، بدون هیچ ترسی، تا خودش را آزاد کند.

It was only when she saw his naked grin that she gave a little yelp of surprise. He had been a tall man. From feet to neck covered a long space. His head lay beside him. 

وقتی میوپ دهان باز مرد را دید، فریادی از غافلگیری زد. او مردی بلند قامت بود. از پا تا گردنش، فضای زیادی را اشغال کرده بود. سرش کنار بدنش آرام گرفته بود.

When she pushed back the leaves and layers of earth and debris Myop saw that he'd had large white teeth, all of them cracked or broken, long fingers, and very big bones. All his clothes had rotted away except some threads of blue denim from his overalls. The buckles of the overall had turned green.

وقتی برگ‌ها و لایه‌های خاک و خرده آوار‌ها را کنار زد، میوپ دید که مرد احتمالا دندان‌های بزرگ و سفیدی داشته که همه‌شان ترک‌خورده و شکسته شده بودند، با انگشتانی دراز و استخوان‌هایی بسیار بزرگ. لباس‌هایش همه پوسیده شده بودند، جز چند تکه نخ جین آبی از شلوار کارش. سگک‌های شلوار به رنگ سبز درآمده بودند.

Myop gazed around the spot with interest. Very near where she'd stepped into the head was a
wild pink rose. As she picked it to add to her bundle she noticed a raised mound, a ring, around
the rose's root. 

میوپ با کنجکاوی اطراف محل را وارسی کرد. خیلی نزدیک، جایی که پاهایش روی سر جنازه رفته بود، یک رز صورتی وحشی روییده بود. وقتی که آن را چید تا به دسته‌ گل‌هایش اضافه کند، توجهش به یک برآمدگی جمع شد، به شکل یه حلقه، دور ریشه‌ گل رز.

It was the rotted remains of a noose, a bit of shredding plowline, now blending benignly into the soil. Around an overhanging limb of a great spreading oak clung another piece. Frayed, rotted, bleached, and frazzled‐‐barely there‐‐but spinning restlessly in the breeze. Myop laid down her flowers.
And the summer was over.


آن برآمدگی، بقایای پوسیده‌ی یک تله بود، مقداری کنده کاری در حال از بین رفتن، که نرم‌ نرمک داشت در خاک -مخلوط و- محو می‌شد. تکه دیگری، دور اندام آویزان و پهناور یک درخت بلوط بزرگ چسبیده بود. -تکه‌ای که- فرسوده، پوسیده، رنگ و رو رفته و از شکل افتاده؛ تقریبا نابود شده بود اما در نسیم، بی‌وقفه به دور خود می‌چرخید. میوپ دسته‌ی گل‌هایش را بر روی زمین گذاشت.
و تابستان دیگر تمام شده بود.


داستان سه سوال اثر لئو تولستوی.jpg

داستان سه سوال اثر لئو تولستوی

داستان تپه‌ هایی به مانند فیل‌ های سفید اثر ارنست همینگوی.jpg

داستان تپه‌ هایی به مانند فیل‌ های سفید اثر ارنست همینگوی

شلیک به یک فیل.jpg

داستان شلیک به یک فیل اثر جورج اورول

داستان «یک ساعت» اثر کیت چاپین.jpg

داستان «یک ساعت» اثر کیت چاپین

**The Story of an Hour**

Knowing that Mrs. Mallard was afflicted with a heart trouble, great care was taken to break to her as gently as possible the news of her husband's death.

با علم به اینکه خانم مالارد به ناراحتی قلبی مبتلا شده است، مراقبت زیادی انجام شد تا با ملایمت هرچه بیشتری خبر مرگ شوهرش را به او برسانند.

It was her sister Josephine who told her, in broken sentences; veiled hints that revealed in half concealing. Her husband's friend Richards was there, too, near her. It was he who had been in the newspaper office when intelligence of the railroad disaster was received, with Brently Mallard's name leading the list of "killed." He had only taken the time to assure himself of its truth by a second telegram, and had hastened to forestall any less careful, less tender friend in bearing the sad message.

اين جوزفین، خواهرش بود که با جملاتی دست و پا شکسته و اشاراتی پنهان که مخفيانه آشکار بود، خبر را گفت. دوستِ همسرش، ريچاردز هم آنجا بود، نزد خانم ملارد. و او کسی بود که هنگام رسيدن خبر حادثه‌ی راه‌آهن، به انضمام اسم برنتلي ملارد (Brently Mallard) در بالای ليست اسامي کشته شدگان، در دفتر روزنامه حضور داشت. او تنها به اندازه‌ای به خودش وقت داد که با تلگراف بعدی از حقيقت امر مطمئن شود، سپس عجله كرده‌ بود تا با پيش‌دستی مانع رسيدن خبر توسط دوست و آشنایی با احتياط و ملایمت کمتر به خانم جوزفین شود.

She did not hear the story as many women have heard the same, with a paralyzed inability to accept its significance. She wept at once, with sudden, wild abandonment, in her sister's arms. When the storm of grief had spent itself she went away to her room alone. She would have no one follow her.

وقتي خانم ملارد اين خبر را مي‌شنيد، برخلاف بسیاری از زنان ديگر كه چنين خبری را مي‌شنوند بهت‌زده و عاجزانه نگفت كه : «نه باور نمي‌كنم!» ناگهان در آغوش خواهرش افتاد و با هق‌هقی جگر سوز بي‌درنگ گریه سرداد. وقتي طوفان اندوه آرام شد، به تنهايي به اتاق خود رفت. اجازه نمی‌داد کسی همراهش باشد.

There stood, facing the open window, a comfortable, roomy armchair. Into this she sank, pressed down by a physical exhaustion that haunted her body and seemed to reach into her soul.

آنجا در مقابل پنجره‌ی باز، صندلی راحتی جاداری قرار داشت. عاجز از فرط خستگیِ جسمی که در جای جای بدنش حس می‌شد، و به‌نظر مي‌آمد به روحش رسوخ كرده بود، در صندلی فرو رفت.

She could see in the open square before her house the tops of trees that were all aquiver with the new spring life. The delicious breath of rain was in the air. In the street below a peddler was crying his wares. The notes of a distant song which some one was singing reached her faintly, and countless sparrows were twittering in the eaves. There were patches of blue sky showing here and there through the clouds that had met and piled one above the other in the west facing her window.

مي‌توانست در چارچوب مربع‌شکل روبه‌روی خانه‌اش، نوک درختانی را ببيند که با زندگی جدید بهاری تکان مي‌خوردند. هوای لذيذ بارانی جريان داشت. در خيابان پایینی، دست‌فروشی اجناس خود را جار می‌زد. نت‌های شعری که کسی آن را در دوردست می‌سرود، به سختی به او می‌رسيد. گنجشکان بی‌شماری بر لبه‌‌ی بام چه‌چه می‌زدند. تکه‌هایی از آسمان آبی اينجا و آنجا نمايان بود؛ در ميان ابرهایی که در سمت غرب پنجره‌ش به هم می‌رسيدند و بر هم توده می‌شدند.

She sat with her head thrown back upon the cushion of the chair, quite motionless, except when a sob came up into her throat and shook her, as a child who has cried itself to sleep continues to sob in its dreams.

با دستانی که به کوسن پشت صندلي حلقه شده بود، ساکت و بی‌حرکت نشست. مگر زماني که بغضي راه گلویش را پيش می‌گرفت و او را تکان می‌داد، مانند کودکی که از گريه به خواب رفته و در رویاهایش هم به گريه ادامه می‌دهد.

She was young, with a fair, calm face, whose lines bespoke repression and even a certain strength. But now there was a dull stare in her eyes, whose gaze was fixed away off yonder on one of those patches of blue sky. It was not a glance of reflection, but rather indicated a suspension of intelligent thought.

جوان بود، با صورتی زیبا و آرام، که خط‌هايش نشان از سرکوب و حتی قدرتی خاص داشت. اما اکنون نگاهی خالی بر چشمانش بود که در دوردست، به تکه ابری از آسمان آبي خیره شده بود. نگاهي متفکرانه نبود، بلکه بيشتر حاکي از سردرگمي افکار هوشمندانه بود.

There was something coming to her and she was waiting for it, fearfully. What was it? She did not know; it was too subtle and elusive to name. But she felt it, creeping out of the sky, reaching toward her through the sounds, the scents, the color that filled the air.

چيزی به سراغش می‌آمد و او با ترس به انتظارش مي‌نشست. آن چه بود؟ نمی‌دانست؛ چيزی تيز و به دور از هر عنوان. اما آن را حس مي‌کرد. از آسمان، و از ميان صداها، از عطر و رنگی که هوا را پر کرده بود و به سمت او می‌خزيد.

Now her bosom rose and fell tumultuously. She was beginning to recognize this thing that was approaching to possess her, and she was striving to beat it back with her will — as powerless as her two white slender hands would have been. When she abandoned herself a little whispered word escaped her slightly parted lips. She said it over and over under her breath: "free, free, free!" The vacant stare and the look of terror that had followed it went from her eyes. They stayed keen and bright. Her pulses beat fast, and the coursing blood warmed and relaxed every inch of her body. She did not stop to ask if it were or were not a monstrous joy that held her. A clear and exalted perception enabled her to dismiss the suggestion as trivial.

اکنون دیگر سينه‌اش گلگون بود و با هيجان و التهاب بالا و پايين مي‌رفت. آرام آرام داشت مي‌فهميد كه چه چیزی به او نزديک مي‌شد تا تسخيرش كند و او مي‌كوشيد تا با توسل به اراده‌اش آن‌ را به عقب براند – اراده‌ای كه هم‌چون دستان سفيد باريكش ناتوان بود.

زماني که خود را کمي رها کرد، نجوایی از لبانش، که کمي از هم جدا بود، بیرون گريخت. بارها و بارها آن را زير لب ادا کرد: «آزادی، آزادی، آزادی!» نگاه خالی و ظاهر وحشتناکی که او را دنبال کرده بود، از چشمانش رفت. چشم‌ها تيز و درخشان بودند. نبض‌ش به تندی زد، و جريان خون هر سانت از بدنش را گرم و آرام کرد. نایستاد تا از خود بپرسد آيا اين يک شادی غول‌پيکر است که او را فرا مي‌گیرد يا نه. درک عالی و صريح، او را قادر ساخت تا چنين اظهار عقيده‌ای را ناچيز بشمارد.

She knew that she would weep again when she saw the kind, tender hands folded in death; the face that had never looked safe with love upon her, fixed and gray and dead. But she saw beyond that bitter moment a long procession of years to come that would belong to her absolutely. And she opened and spread her arms out to them in welcome.

مي‌دانست كه وقتی دستان مهربان و نرم تا شده بر سينه‌ی جنازه را ببيند، وقتي چهره‌ای را كه هميشه با عشق به او نگاه كرده بود، بي‌حركت و خاکستری و مرده‌ ببيند، باز هم خواهد گريست، ولی ورای آن لحظه‌ی تلخ، صف طولاني سال‌های آتي را مي‌ديد كه تماما متعلق به او بودند و برای استقبال، دستانش را گشود و به طرف آن‌ها گرفت.

There would be no one to live for her during those coming years; she would live for herself. There would be no powerful will bending hers in that blind persistence with which men and women believe they have a right to impose a private will upon a fellow-creature. A kind intention or a cruel intention made the act seem no less a crime as she looked upon it in that brief moment of illumination.

در سال‌های آينده، کسي وجود نخواهد داشت تا برای او زندگی کند؛ او برای خودش خواهد زيست. یک اراده‌ی قدرتمند، با آن اصرارهای غيرمنطقي، خواست او را منحرف نمي‌کرد، اصراری که زن و مرد باور دارند دارای حق تحمیل کردن نظر شخصی خود بر هم‌نوع خود هستند. تمايلی مهربان يا تمايلی بي‌رحم باعث شد اين رفتار (طرز فکر) وقتي در آن دقايق کوتاهی که روشنگرانه به آن می‌نگريست، مانند يک گناه به نظر برسد.

And yet she had loved him — sometimes. Often she had not. What did it matter! What could love, the unsolved mystery, count for in face of this possession of self-assertion which she suddenly recognized as the strongest impulse of her being!

و هنوز او را دوست داشت - گه‌گاهي. اغلب اوقات نه. چه اهميتي داشت؟! عشق، راز ناگشوده، در مقابل اين دارایی دفاع از خود، که ناگهان آن را به عنوان قوی‌ترين انگيزه‌ی بودنش شناخت، چه ارزشی مي‌توانست داشته باشد؟!

"Free! Body and soul free!" she kept whispering.

به زمزمه ادامه داد: «بدن آزاد و روح آزاد!»

Josephine was kneeling before the closed door with her lips to the keyhole, imploring for admission. "Louise, open the door! I beg, open the door — you will make yourself ill. What are you doing, Louise? For heaven's sake open the door."

جوزفين در مقابل در بسته زانو زده بود؛ لبانش را بر سوراخ كليد قرار داده بود و برای وارد شدن التماس مي‌کرد. «لوسی، در را باز کن! خواهش مي‌کنم، در را باز کن --خودت را مريض مي‌کنی. لوسي داری چه کار مي‌کني؟ به خاطر خدا در را باز کن.»

"Go away. I am not making myself ill." No; she was drinking in a very elixir of life through that open window. Her fancy was running riot along those days ahead of her. Spring days, and summer days, and all sorts of days that would be her own. She breathed a quick prayer that life might be long. It was only yesterday she had thought with a shudder that life might be long.

«دور شو و تنهام بگذار. خودم را مريض نمی‌کنم.» نه؛ او در حال نوشيدن اكسير زندگي از ميان پنجره‌ی باز بود.

از فانتزی‌هایی که در روزهای پیش رو در سر داشت در پوست خود نمي‌گنجيد. روزهای بهاری، و روزهای تابستان، و هر نوع روز دیگری که به او تعلق داشت. دعا کرد که زندگي طولاني باشد. انگار همين ديروز بود که با فکر آن که زندگي شايد طولاني باشد، از ترس لرزیده بود.

She arose at length and opened the door to her sister's importunities. There was a feverish triumph in her eyes, and she carried herself unwittingly like a goddess of Victory. She clasped her sister's waist, and together they descended the stairs. Richards stood waiting for them at the bottom.

با قدرت برخاست و در را به خاطر اصرارهای خواهرش گشود. پیروزی تب‌داری در چشمانش بود و بي‌توجه، مانند الهه‌ی پيروزی حرکت مي‌کرد. کمر خواهرش را در آغوش گرفت و با هم از پلکان پایین آمدند. ريچاردز پايين منتظرشان ايستاده بود.

Someone was opening the front door with a latchkey. It was Brently Mallard who entered, a little travel-stained, composedly carrying his grip-sack and umbrella. He had been far from the scene of the accident, and did not even know there had been one. He stood amazed at Josephine's piercing cry; at Richards' quick motion to screen him from the view of his wife.

کسي در جلويي را با كليد باز مي‌کرد. برنتلي ملارد بود که کثيف از گرد و غبار سفر، در حالي که ساک و چترش را در دست داشت، وارد شد. او از صحنه‌ی تصادف دور بوده، و حتی نمي‌دانست که چنين اتفاقي افتاده است. مبهوت به گريه‌ی بلند جوزفين نگاه مي‌کرد، به حرکت سريع ريچاردز که مانع ديد شد و خود را جلوی همسرش قرار داد.

But Richards was too late.

اما ريچاردز دير جنبيد.

When the doctors came they said she had died of heart disease — of the joy that kills.

زماني که دکترها آمدند، گفتند که از بیماری قلبي مُرده – از شادی‌ [زیادی] که مي‌کشد.


داستان قلب خبرچین اثر ادگار آلن پو.jpg

داستان قلب خبرچین اثر ادگار آلن پو

داستان خانه تسخیر شده اثر ویرجینیا وولف.jpg

داستان خانه تسخیر شده اثر ویرجینیا وولف

**A Haunted House by Virginia Woolf**

Whatever hour you woke there was a door shutting. From room to room they went, hand in hand, lifting here, opening there, making sure—a ghostly couple.

هر ساعتی که بیدار می‌شدی دری بسته می‌شد. آن‌ها از اتاقی به اتاق دیگر می‌رفتند، دست در دست هم، این طرف چیزی را جا به جا می‌کردند، آن طرف دری را باز می‌کردند، تا یقین پیدا کنند، این زوج شبحوار.

“Here we left it,” she said. And he added, “Oh, but here too!” “It’s upstairs,” she murmured. “And in the garden,” he whispered “Quietly,” they said, “or we shall wake them.”

زن گفت:«اینجا گذاشته بودیمش.» مرد افزود:«آها، ولی اینجا هم بود.» زن زمزمه کرد:«طبقه­‌ی بالا» مرد نجوا کرد:«و توی باغ.»و هر دو گفتند:«ولی آرام، وگرنه بیدارشان می‌­کنیم.»

But it wasn’t that you woke us. Oh, no. “They’re looking for it; they’re drawing the curtain,” one might say, and so read on a page or two. “Now they’ve found it,” one would be certain, stopping the pencil on the margin. And then, tired of reading, one might rise and see for oneself, the house all empty, the doors standing open, only the wood pigeons bubbling with content and the hum of the threshing machine sounding from the farm.

اما مسئله فقط این نبود که بیدارمان کردید. آه نه، «آن‌ها دنبالش می‌گردند، دارند پرده را كنار می‌زنند.» شايد كسي بگويد و اين چنين در صفحه‌ا‌ی بخواند و بعد اطمينان يابد: «اكنون آن را يافته‌اند،» قلم روي حاشيه می‌ماند. و سپس، خسته از خواندن، شايد برخيزد و خودش به جستجو برود، خانه سراسر خالی است، درها باز مانده‌اند، فقط كبوتران با خرسندی بغبغو می‌كنند و صداي ماشين خرمن‌كوب از مزرعه به گوش می‌رسد.

“What did I come in here for? What did I want to find?” My hands were empty. “Perhaps it’s upstairs then?” The apples were in the loft. And so down again, the garden still as ever, only the book had slipped into the grass.

«به جستجوي چه چيز اين جا آمدم؟ چه چيزی را می‌خواستم پيدا كنم؟ دست‌هايم خالی بود. «پس شايد طبقه‌ی بالا باشد؟» سيب‌ها به بار نشسته بودند. و باز هم طبقه‌ی پايين، باغ مانند هميشه آرام بود، فقط کتاب روی چمن‌ لغزیده بود.

But they had found it in the drawing room. Not that one could ever see them. The window panes reflected apples, reflected roses; all the leaves were green in the glass. If they moved in the drawing room, the apple only turned its yellow side. Yet, the moment after, if the door was opened, spread about the floor, hung upon the walls, pendant from the ceiling—what? My hands were empty. The shadow of a thrush crossed the carpet; from the deepest wells of silence the wood pigeon drew its bubble of sound. “Safe, safe, safe,” the pulse of the house beat softly. “The treasure buried; the room…” the pulse stopped short. Oh, was that the buried treasure?

اما آن‌ها آن را در اتاق پذیرایی پيدا كرده بودند. جايي كه هيچ كس نمی‌توانست ببيند. انعكاس سيب‌ها بر شيشه‌ی پنجره، انعكاس گل‌هاي سرخ بر شيشه‌ی پنجره، رنگ همه‌ی برگ‌ها در شيشه (پنجره) سبز بود. اگر در اتاق پذيرايي حركت می‌كردند، سيب‌ها فقط طرف زرد خود را نشان می‌دادند. با اين حال، لحظه‌ای بعد، اگر در باز می‌شد، بر كف اتاق پخش می‌شدند. چه چيزهايی؟ دست‌های من خالی بود. سايه‌ی باستركي (نوعی پرنده) از روي فرش عبور كرد، كبوتری از عميق‌ترين چاه‌های سكوت بغبغو كرد. «ايمن، ايمن، ايمن»، نبض خانه به آرامی‌ می‌زد «گنجینه دفن شده؛ اتاق ... » نبض زمان کوتاهی می‌ايستاد. آه، همان گنج دفن شده بود؟

A moment later the light had faded. Out in the garden then? But the trees spun darkness for a wandering beam of sun. So fine, so rare, coolly sunk beneath the surface the beam I sought always burnt behind the glass.

کمی بعد روشنايي رنگ باخته بود. پس در بيرونِ باغ؟ اما درخت‌ها ظلمت را بر نور سرگردان خورشيد گستراندند، پرتویی که به دنبال آن بودم همیشه در پشت شیشه می سوخت. چقدر زيبا، چقدر ناب، به آرامی ‌به زير سطح فرو رفت ...

Death was the glass; death was between us; coming to the woman first, hundreds of years ago, leaving the house, sealing all the windows; the rooms were darkened. He left it, left her, went North, went East, saw the stars turned in the Southern sky; sought the house, found it dropped beneath the Downs. “Safe, safe, safe,” the pulse of the house beat gladly. “The Treasure yours.”

شيشه مرگ بود، مرگ بين ما بود؛ نخست بر زن فرود آمد، صدها سال پيش، با ترك خانه، با مهر و موم كردن همه‌ پنجره‌ها، اتاق‌ها تاريک شدند. مرد خانه را ترک کرد، زن را ترک کرد؛ به شمال رفت، به شرق رفت، ستارگان را ديد كه رو به سوی آسمان جنوب بودن؛ به جستجوی خانه رفت، آن را زير اعماق دانز يافت. «ايمن، ايمن، ايمن» نبض خانه شادمانه نواخت، «گنجینه از آن شماست.»

The wind roars up the avenue. Trees stoop and bend this way and that. Moonbeams splash and spill wildly in the rain. But the beam of the lamp falls straight from the window. The candle burns stiff and still. Wandering through the house, opening the windows, whispering not to wake us, the ghostly couple seek their joy.

باد در خيابان می‌غرد. درختان به این سوی و آن سوی خم می‌شوند. باريكه‌های نور ماه ديوانه‌وار در باران فرو می‌بارند و پخش می‌شوند. اما پرتو چراغ يكراست از پنجره به درون می‌ريزد. شمع پرمایه و مداوم می‌سوزد. سرگردان در خانه، پنجره‌ها را می‌گشايند، برای آن كه ما را بيدار نكنند، در گوشی حرف می‌زنند، زوج شبح‌وار شادی خود را می‌جويند.

“Here we slept,” she says. And he adds, “Kisses without numbers.” “Waking in the morning—” “Silver between the trees —” “Upstairs—” “In the garden—” “When summer came—” “In winter snowtime—” The doors go shutting far in the distance, gently knocking like the pulse of a heart.

زن می‌گويد: «اين جا خوابیدیم». مرد اضافه کرد: «بوسه‌های بي شمار ...»، «در بامداد بيدار می‌شديم»، «نور نقره‌ای ماه در ميان درختان»، «بالای پله‌ها»، «در باغ»، «وقتي تابستان می‌آمد»، «در زمستان به وقت بارش برف.» درها در دوردست بسته می‌شوند، به آرامی‌مثل تپش قلب بر درها می‌كوبند.

Nearer they come; cease at the doorway. The wind falls, the rain slides silver down the glass. Our eyes darken; we hear no steps beside us; we see no lady spread her ghostly cloak. His hands shield the lantern. “Look,” he breathes. “Sound asleep. Love upon their lips.”

آن‌ها نزديک‌تر می‌آیند، بر آستانه‌ی در خاموش می‌مانند. باد می‌وزد، باران بر شيشه نقره می‌ريزد. چشمانمان سياهي می‌رود. صداي هيچ گامی‌را كنار خود نمی‌شنويم؛ بانويي را نمی‌بينيم كه شنل شبح‌وارش را می‌گسترد. دستان مرد سپری است در برابر نور فانوس. مرد زير لب می‌گويد: «نگاه کن!» نفسی می‌کشد : «به نظر در خواب عميق‌اند. عشق بر لب‌های آن‌هاست.»

Stooping, holding their silver lamp above us, long they look and deeply. Long they pause. The wind drives straightly; the flame stoops slightly. Wild beams of moonlight cross both floor and wall, and, meeting, stain the faces bent; the faces pondering; the faces that search the sleepers and seek their hidden joy.

خم می‌شوند، چراغ سيمگون خود را بالای سرما نگه می‌دارند، ژرف و طولاني نگاه می‌كنند. درنگی طولانی. باد يكراست می‌وزد؛ شعله به آرامی‌ تكان می‌خورد. باريكه‌های نور وحشي مهتاب بر كف اتاق و ديوار می‌گذرند و در تلاقي هم چهره‌های خم شده را لکه دار می‌كنند. چهره‌ها غرق تفکرند، چهره‌هايی كه خفتگان را می‌جويند و در جستجوی شادی پنهان خود هستند.

“Safe, safe, safe,” the heart of the house beats proudly. “Long years—” he sighs. “Again you found me.” “Here,” she murmurs, “sleeping; in the garden reading; laughing, rolling apples in the loft. Here we left our treasure—”

Stooping, their light lifts the lids upon my eyes. “Safe! safe! safe!” the pulse of the house beats wildly. Waking, I cry “Oh, is this your buried treasure? The light in the heart.”

«ايمن، ايمن، ايمن» قلب خانه با غرور می‌تپد. مرد آه می‌كشد: «سال‌های طولانی گذشت، باز تو مرا پيدا كردی.» زن زمزمه می‌كند: «اين جا به خواب می‌رفتيم، در باغ كتاب می‌خوانديم، می‌خنديديم، سيب‌ها را در اتاق زير شيرواني می‌غلتانديم. در اين جا گنجمان را رها كرديم.»

خم می‌شوند، نور چراغ آن‌ها چشم‌های مرا باز می‌كند. «ايمن، ايمن، ايمن» نبض خانه وحشيانه می‌تپد. بيدار می‌شوم. فرياد می‌زنم: «آه! اين گنج پنهان توست؟ نوری در قلب.»
