داستان انگلیسی آیا انسان می‌تواند تغییر کند؟

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

آیا انسان می‌تواند تغییر کند؟

فرانتس استیگلر یکی از خلبانان جنگنده آلمان بود که در آخرین لحظات عمرِ یک بمب‌افکن آمریکایی صدمه‌دیده، با آن مواجه شده بود. فرانتس می‌توانست به‌راحتی آن بمب‌افکن را منهدم کند اما به روی آن آتش نگشود. در آن لحظه‌ی آکنده از رحم و شفقت گفته‌های فرمانده خود را به یاد می‌آورد که می‌گفت: «فرانتس به خاطر دشمنت نیست که این کار را می‌کنی. تو این کار را برای خودت می‌کنی، برای وجدان خودت تا وقتی‌که اگر به امید خدا از این جنگ نجات یافتی، بتوانی با خودت کنار بیایی.»

فرانتس پسر یکی از خلبانان جنگ جهانی اول بود و در کودکی پرواز را آموخت. وقتی جنگ جهانی دوم درگرفت، برادرش خلبان یک جنگنده شد اما فرانتس علاقه‌ای به ورود به جنگ نداشت. او شروع به تعلیم پرواز کرد تا اینکه یک روز برادرش با اصابت گلوله کشته شد. فرانتس می‌خواست انتقام بگیرد؛ پس خودش یک خلبان جنگنده شد.

هواپیماهای آلمانی ها در جنگ جهانی دوم

پس از ۲۲ مأموریت موفق برای خودش اسم‌ورسمی کسب کرد. او درواقع در آستانه کسب مدال صلیب شوالیه قرار داشت. فقط باید یک هواپیمای دشمن را منهدم می‌کرد تا آن مدال پرافتخار را به او می‌دادند.

فرانتس خلبانی باتجربه و مورداحترام بود، اما ستوان دوم آمریکایی چارلی براون تازه‌کار و بی‌تجربه بود. او که در اصل پسری کشاورز از ایالت ویرجینیا بود، به نیروی هوایی پیوست و به انگلستان اعزام شد. پس از آموزش خلبانی آماده انجام اولین مأموریت خود بود. او قرار بود با یک هواپیمای B17 فلائینگ فورترس پرواز کند. این هواپیمای تادندان‌مسلح، می‌توانست ۸۰۰۰ پوند بمب و ۱۱ مسلسل را حمل کند. B17 دو خلبان، پنج تیرانداز، یک رهیاب، یک بی‌سیم‌چی و یک بمب‌افکن را با خود حمل می‌کرد. چارلی فقط ۲۰ سال داشت و فرمانده بود.

مأموریت چارلی بمباران کارخانه هواپیماسازی در برِمِن آلمان بود. ۲۵۰ ضد هوایی برمن را محافظت می‌کردند. وقتی‌که آن‌ها به شهر نزدیک می‌شدند هواپیمای چارلی مورد اصابت گلوله قرار گرفت. هواپیمای او با موفقیت بمب‌هایش را رها کرد اما هواپیما در وضعیت هولناکی گرفتار شده بود. دو موتور هواپیما ازکارافتاده بود و با ۴۰ درصد ظرفیتش پرواز می‌کرد. آن‌ها آسیب‌پذیر شده بودند. با حمله ۱۵ هواپیمای جنگنده آلمانی، اکسیژن از دست می‌دادند و چارلی از هوش رفت. هواپیما داشت سقوط می‌کرد. پس‌ازاینکه که هزار فوت پائین آمد چارلی به هوش آمد و متوجه شد دارند سقوط می‌کنند. چارلی مانع سقوط هواپیما شد و از دست جنگنده‌های آلمانی گریخت اما هنوز کاملاً از مخمصه خلاص نشده بود.

فرانتس روی زمین مشغول سوخت‌گیری بود که سقوط B17 را دید. به‌سرعت سوار هواپیما شده و خود را به هواپیمای ازکارافتاده رساند. وضعیت اسفناکی بود. بیشتر گلوله‌هایشان را از دست داده بودند، جلوی هواپیما از بین رفته بود و اتاقک رادیو و بخش تیراندازهای روی دم کاملاً منهدم شده بود. فرانتس قندیل‌های خون‌آلودی را که از تیراندازهای دم آویزان بود و جنازه‌ای را که روی آن افتاده بود می‌دید. تا این زمان هواپیما سوراخ‌سوراخ شده بود و فرانتس می‌توانست مردان زخمی و جنازه‌های داخل آن را ببیند.

یک نمونه هواپیمای B17 در جنگ جهانی دوم

وظیفه‌ی او در مقام یک سرباز شلیک و انهدام هواپیما بود اما نتوانست خود را راضی به این کار نماید. زمانی فرمانده فرانتس می‌گفت: « تو اول، آخر، و همیشه خلبان یک جنگنده هستی. اگر بشنوم یکی از شما به کسی که با چتر نجات پریده است شلیک کرده خودم او را می‌کشم.» فرانتس می‌دید که این مردان زخمی دست‌کمی از کسی که با چتر نجات پریده ندارند. وی به‌طرف پنجره چارلی اوج گرفت و هاله‌ای از وحشت را در چهره او دید. چارلی آن لحظه را خوب به یاد دارد. «چشمانم را بستم و درست مانند زمانی که می‌خواهی از کابوس بیدار شوی سرم را تکان دادم … چشمانم را باز کردم و او هنوز آنجا بود.»

چارلی و سرنشینان بینوای هواپیمای او از اینکه هواپیمای آلمانی قرار بود آن‌ها را بکشد وحشت کرده بودند. فرانتس به چهره‌های وحشت‌زده آن‌ها نگاهی کرد و گفت که چهره‌ی برادرش را دیده است. فرانتس نه‌تنها به روی آن‌ها آتش نگشود بلکه در کنار آن‌ها پرواز کرد تا مطمئن شود که ضد هوایی‌های آلمانی به آن‌ها شلیک نخواهند کرد. مطمئن سربازان مسئول ضد هوایی‌های آلمانی از اینکه می‌دیدند دو هواپیمای آلمانی و آمریکایی کنار هم پرواز می‌کنند سردرگم شده بودند اما فرانتس می‌دانست که حضور او مانع از تیراندازی آن‌ها می‌شد.

فرانتس پس از همراهی آن‌ها و عبور از ضد هوایی‌ها رحم و شفقت خود را یک‌مرتبه ارتقا داد. با ایماواشاره و حرکات لب و دهان به چارلی می‌گفت: «سوئد» و سعی می‌کرد او را متقاعد کند تا به سوئد برود. او فکر نمی‌کرد B17 آسیب‌دیده بتواند به انگلستان بازگردد و سوئد فقط ۳۰ دقیقه با آنجا فاصله داشت. آنجا کشوری بی‌طرف بود و فرود آمدن در آنجا به این معنی بود که چارلی و سرنشینان هواپیمایش دیگر نمی‌توانستند به حضور خود در جنگ ادامه دهند اما در آنجا جانشان در امان بود. چارلی همچنین نگران بود که نتوانند به بریتانیا برگردند اما نمی‌فهمید فرانتس سعی دارد چه چیزی به او بفهماند. چارلی به سرنشینان گفت که قصد دارد سفر ۴۰۰ کیلومتری بازگشت به بریتانیا را امتحان کند اما هر کس که می‌خواهد می‌تواند با چتر نجاتش بپرد و خود را نجات دهد.

پس‌ازاینکه هر دو هواپیما از حریم هوایی آلمان خارج شدند، چارلی که از نیت فرانتس بی‌خبر بود به آخرین تیراندازش گفت به‌طرف فرانتس نشانه‌گیری کند اما شلیک نکند. فرانتس متوجه پیغام شد، سلام نظامی داد و ازآنجا دور شد.

چارلی به‌سلامت به بریتانیا بازگشت. بیشتر سرنشینانش جان سپرده بودند اما چارلی و دو تن از آن‌ها زنده مانده بودند. او ماجرا را برای مافوقانش که حیرت‌زده بودند تعریف کرد اما به آن‌ها گفت که همه‌چیز باید مخفی بماند. رحم کردن به‌طرف آلمانی آخرین چیزی بود که آن‌ها می‌خواستند سربازانشان را به آن ترغیب کنند. فرانتس نیز آنچه را دیده بود به کسی نگفت. رحم کردن به دشمن می‌توانست مجازات مرگ فرانتس را به دنبال داشته باشد.

چارلی از جنگ جان سالم به در برد و به خانه بازگشت و بقیه عمرش را به خدمت در دولت آمریکا ادامه داد و همیشه برایش سؤال بود که چه اتفاقی برای فرانتس افتاد. در جنگ جهانی دوم سه هزار سرباز نیروی هوایی آمریکا در بمب‌افکن‌ها کشته شدند اما به برکت وجود خلبان اسرارآمیز آلمانی آن‌ها آن روز نجات یافتند. چارلی پس از بازنشستگی شروع به جستجوی فرانتس کرد اما نمی‌دانست چطور به جستجو ادامه دهد. سرانجام باخبرنامه‌ی ارتش آلمان مکاتبه کرد و ماجرای خود و جستجو به دنبال فرانتس را در آن منتشر نمود.

فرانتس نیز از جنگ جان سالم به در برده بود. او به کانادا مهاجرت کرده و در آنجا تاجری موفق شده بود. او نیز همیشه فکر می‌کرد که چه بر سر آن هواپیمای آمریکایی آمد. فرانتس در سال ۱۹۸۶ داستانش را در خبرنامه‌ی ارتش آلمان خواند و با چارلی تماس گرفت.

چارلی و فرانتس دوستان صمیمی‌شدند و ۲۰ سال باهم مسافرت کردند و درباره آن لحظه‌ی شفقت و ترحم در جنگ سخن گفتند. هردوی آن‌ها در سال ۲۰۰۶ با فاصله چند ماه از دنیا رفتند اما ماجرایشان کورسوی امیدی به همراه دارد که روزی انسان‌ها بتوانند به آن‌سوی خشونت راه پیدا کنند. روبرت ساپولسکی استاد دانشگاه استنفورد معتقد است ما می‌توانیم صلح‌طلب‌تر شویم. او به تحقیق خود روی بابونها اشاره کرده و آن را دلیل ادعای خود می‌داند. او می‌گوید بابونها خشن، پرخاشجو و دارای سلسله‌مراتب هستند. به‌عبارت‌دیگر، آن‌ها شبیه ما انسان‌ها هستند. درواقع بیش از ۹۰% DNA آن‌ها مشابه انسان است.

بیش از ۴۰ سال پیش روبرت در شرق افریقا شروع به سپری تابستان‌ها به ثبت رفتار این حیوانات نمود. یک گله بابون مورد توجه او قرار گرفت. او می‌گفت که بابونهای این گله بسیار خاص بودند. ماده‌ها بسیار اجتماعی و وابسته به هم و نرها بسیار خشن و پرخاشگر بودند. آن‌ها اولین گله‌ای بودند که روبرت رویشان کار می‌کرد و به آن‌ها بسیار دل‌بسته شده بود.

در سال‌های دهه ۱۹۸۰ صنعت گردشگری کنیا رونق گرفت. هتل‌ها ساخته شدند و جهانگردان به کشور سرازیر شدند تا از حیات‌وحش لذت ببرند. این جهانگردان انبوهی از زباله تولید می‌کردند. یک هتل گودالی حفر کرد و روزانه زباله‌های خود را به داخل آن می‌ریخت. این زباله‌دانی، گنجینه‌ای بی‌صاحب برای بابونها بود. طولی نکشید که یک گله بابون شروع به زندگی در میان درختان بالای گودال نمود. این گله‌ی محبوب روبرت نبود. یک گله دیگر بود. زندگی آن‌ها دستخوش تغییر شده بود. به‌جای اینکه ساعت ۶ صبح از خواب بیدار شوند و دنبال غذا بگردند ساعت ۹ صبح و درست قبل از سر رسیدن تراکتورهای هتل برای تخلیه ته‌مانده غذاها از خواب بیدار می‌شدند. آنجا بهشت بابونها شده بود و از ته‌مانده‌ی کیک‌ها، همبرگرها، و ران‌های مرغ تغذیه می‌کردند.

طولی نکشید که گله محبوب روبرت نیز از این زباله‌دانی باخبر شدند و می‌خواستند در آن شریک شوند. هرروز صبح خشن‌ترین نرهای گله‌ی روبرت به‌طرف زباله‌دانی می‌دویدند تا برای به دست آوردن تکه‌ای زباله بجنگند. در این نبردهای خونینِ روزانه نرهای برترِ روبرت تا آنجا که می‌توانستند ران مرغ می‌قاپیدند و به گله بازمی‌گشتند.

سپس اتفاق وحشتناکی افتاد. بابونهایی که در زباله‌دانی زندگی می‌کردند بیمار شدند. دستان برخی از آن‌ها دچار التهاب شده بود و روی آرنج‌هایشان راه می‌رفتند. خیلی زود بیماری به گله روبرت نیز سرایت کرد. معلوم شد که بابونها از خوردن گوشت آلوده دچار بیماری شده بودند. آن‌ها سل گرفته بودند که در انسان یک بیماری با پیشرفت آرام است اما می‌تواند ظرف چند هفته یک بابون را بکشد. بابونهای زباله‌دانی از بین رفتند. در گله‌ی محبوب روبرت تنها بابونهای قدرتمندی که با مبازره و زدوخورد به زباله‌دانی راه پیدا کرده بودند، مردند.

پس از حذف نرهای قدرتمند گله از صحنه، ناگهان فرهنگ گله‌ی روبرت تغییر کرد. زدوخورد و ستیز کم شد و تیمار کردن افزایش چشمگیری یافت. قبلاً برداشتن کک‌ها از لابه‌لای موهای یکدیگر لطفی بود که ماده‌ها برای نرها انجام می‌دادند. نرها هیچ‌گاه این کار را برای ماده‌ها نمی‌کردند اما پس‌ازآن موضوع، آن‌ها نیز این کار را می‌کردند. حالا دیگر حتی نرها کک‌های لابه‌لای موهای نرهای دیگر را نیز برمی‌داشتند. این کار بسیار نادر است. روبرت می‌گفت این به همان اندازه بعید و دور از ذهن است که بگوییم بابون ها بال درآورده‌اند. او در طول ۱۵ سال مطالعه این حیوانات بیش‌تر از ۳۰ ثانیه از برداشتن کک یک نر توسط نر دیگر را ندیده بود. حالا این کار بسیار عادی شده بود.

روبرت به این نتیجه رسیده بود که گله به حدی تغییر کرده بود که او دیگر نمی‌توانست از آن‌ها برای تحقیقش استفاده کند. شش سال پس‌ازآن روبرت به گله محبوبش مراجعه کرد و دید که همان‌طور باقی‌مانده‌اند. عادات کک زدایی جدید و کاهش خشونت و پرخاشگری آن‌ها را دائمی دید. سپس روبرت متوجه مسئله‌ای بسیار حیرت‌انگیز شد. فقط یک نر پیر از شش سال پیش باقی مانده بود. سایر نرها از گله‌های دیگر به این گله ملحق شده بودند و تازه‌واردها این شیوه‌ی زندگی مسالمت‌آمیز را از بابونهای گله محبوب روبرت آموخته بودند.

برخی می‌گویند انسان‌ها ذاتاً خشن آفریده‌شده‌اند. این را ژن‌های ما تعیین کرده‌اند و ما ناچار به جنگیدن هستیم. روبرت می‌گوید که بابونها در یک نسل کاملاً فرهنگ خود را عوض کردند، پس ما انسان‌ها هیچ بهانه‌ای برای انجام ندادن این کار نداریم. این می‌تواند در مورد ما نیز رخ دهد.