داستان انگلیسی فرار به سوی آزادی
آموزش رایگان زبان انگلیسی > دوره: مگا داستان / فصل: فرار به سوی آزادی / درس: داستان انگلیسی فرار به سوی آزادیسرفصل های مهم
داستان انگلیسی فرار به سوی آزادی
توضیح مختصر
یکی از نقاط تاریک ایجاد شده در تاریخ را می توان برده داری نام برد. در داستان امروز شما با زوجی آشنا می شوید که برای تشکیل زندگی خود مجبور به فرار از صاحبانشان شدند.
- سطح سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار بهصورت تفننی این داستان را بهصورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیکهای سایه و استراتژیهای گفتهشده در نوشتهی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیادهسازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Escape To Freedom
It’s hard to believe, but just a little over 150 years ago, it was legal in the US for one human being to own another.
There are people still alive today, who had grandparents that were slaves. In the mid-1800’s, the US was a country divided by slavery. In the South, it was legal to own slaves, but in the North slavery was illegal. Ellen and William Craft were a married slave couple who risked their lives to escape the South and make it to freedom in the North.
Before making their escape, Ellen and William were owned by separate slave owners. William was put up for auction when he was 16 to settle some debts of his previous owner, and was bought by a bank cashier in Macon, Georgia. He lost touch with his family as they were sold to different owners all over Georgia.
Ellen was also separated from her family at a young age. A plantation mistress gave Ellen to her daughter when Ellen was only 11 years old. Ellen was mixed race, and had very light skin, which often caused people to mistake her for being white.
Ellen and William eventually met and were married, despite being owned by different masters. They both wanted children, but couldn’t bring themselves to have them. Having experienced separation from their families, they didn’t want to see the same thing happen to their children.
During this time many slaves attempted escape in the dead of night, and had to run from vicious dogs or equally vicious slave hunters. The punishment for trying to escape was harsh, but Ellen and William were desperate for the opportunity to raise a family in freedom. They knew they wouldn’t stand a chance if they just tried to run. So they came up with a plan that they thought might just be crazy enough to work.
In those days, the only way a slave was allowed to travel was if they were with their master. Since Ellen had such light skin, they decided she would go with William to the North and pretend to be his master. If they reached the North, where slavery was no longer accepted, they could live in freedom.
There was just one problem though. At that time in American history, it would also be unheard of for a female to be traveling accompanied only by her slave. So instead of pretending to be a white woman, Ellen needed to pretend to be a white man. William helped Ellen cut her hair to neck length, to make her appear more like a man.
Ellen also put her arm in a sling, hoping that people would not ask her to sign any documents along their journey. Back then, slaves weren’t allowed to learn how to read or write. If Ellen couldn’t make a signature, it would expose them instantly.
They decided to make their escape over Christmas. Ellen and William were favorites of their masters, so they didn’t have much trouble getting time off for the holidays. This was important, because their masters wouldn’t be suspicious about them being missing until they made it to the North.
Right before they left, William also helped Ellen put bandages on her face. Bandages meant she wouldn’t have to talk with too many people, as every person she spoke with could possibly expose them. She wore a pair of men’s pants which she sewed herself, and wore a pair of green spectacles and a top hat. Once the outfit was convincing enough, they headed for the Macon train station. Ellen used the little money they had to buy train tickets.
They had a couple of close calls on that train. William boarded the “negro train” where he spotted the owner of the cabinetmaking shop where he worked looking into the window of his train car. He turned his head the other way and sat lower in his seat to avoid the owner’s stare. Thankfully, the train started and the two never met.
Ellen was sitting looking out the window in the white people’s train, until she turned around and saw that the person sitting next to her was a good friend of her master. This person had known Ellen for years. He didn’t recognize her in her disguise, but Ellen’s heart was leaping out of her chest for the entire ride.
On the next train to Charleston, South Carolina, many people warned Ellen about abolitionists in the North. They said abolitionists would try and encourage William to run away from her. A slave trader on board even offered to buy William on the spot and take him back to the Deep South.
For the last leg of their trip, the two were almost refused tickets, because Ellen wasn’t able to sign her name. The ticket seller refused to sign for Ellen despite her arm being in a sling. Because they were so close to the North, people were on the lookout for abolitionists and escaping slaves. Slave owners needed to provide proof that the slaves they were traveling with were really their property. At the last minute though, the captain came by and signed for Ellen, before they could be detained.
The train stopped in Baltimore, before reaching their final destination of the free state of Pennsylvania. This time, the two were detained. Ellen was asked to give proof of ownership, and was told they wouldn’t be let go. The two both thought it was all over at that point. They had made it so far, and were almost free, only to be stopped just before Pennsylvania.
Then the departure bell rang, and the officer had a change of heart. He decided it was unfair to detain a sick man, noting the sling and bandages Ellen was wearing. He decided to let them pass and go on to Pennsylvania.
When they arrived in Philadelphia, Pennsylvania it was Christmas day. As they left the station, Ellen began crying because she knew they were safe.
Even after arriving in Philadelphia, their troubles weren’t over. Since Ellen was still disguised as a slave owner, many people told William to run away.
Once Ellen took off her disguise, they were helped by an underground abolitionist group. There they learned to read and write, and after a while they both moved to Boston. William resumed working as a cabinetmaker and Ellen became a seamstress. So life was good.
After two years though, slave hunters arrived, looking to find the two and send them back to Georgia. Once again, they fled, only this time to England. Once in England, they were finally free to have children together, without the fear of ever being separated from them. They had five children in England, and after 20 years, finally returned to the United States.
When they arrived, they found that the slavery situation in the US had changed for the better after their 20 years abroad. Slaves were now legally free in the South. However, so many of them had few opportunities available to them, as all they had known was the slave life. Ellen and William saw this as an opportunity to help. Rather than go and live in the North, where things were much easier, they decided that they would return to Georgia in order to open a school to help newly freed black people.
Their story had come full circle.
ترجمهی درس
فرار به سوی آزادی
باورش سخت است، اما کمی بیش از 150 سال پیش، در ایالات متحده آمریکا مالکیت یک انسان توسط انسانی دیگر قانونی بود.
امروزه هنوز افراد زنده ای وجود دارند که پدربزرگ و مادربزرگشان برده بوده اند. در اواسط سده ی 1800، ایالات متحده کشوری بود که بر مبنای برده داری تقسیم بندی می شد. در جنوب، داشتن برده قانونی بود، اما در شمال برده داری غیر قانونی بود. اِلِن و ویلیام کرافت زن و شوهری برده بودند که جان خود را به خطر انداختند تا از جنوب گریخته و در شمال به آزادی برسند.
الن و ویلیام قبل از فرار به صاحبان جداگانه ای تعلق داشتند. ویلیام در 16 سالگی به حراج گذاشته شد تا بخشی از بدهی های صاحب قبلی اش را صاف کند و یک صندوقدار بانک در مکون، جورجیا او را خرید. ارتباط او با خانواده اش قطع شد زیرا آنها در سراسر جرجیا به صاحبان مختلف فروخته می شدند.
الن نیز در سن نوجوانی از خانواده اش جدا شده بود. همسر ارباب زمین دارِ الن هنگامی که او بیش از 11 سال نداشت، او را به دخترش بخشید . الن دو رگه بود، و پوست روشنی داشت، که اغلب مردم او را اشتباهی سفید پوست فرض می کردند.
سرانجام الن و ویلیام با اینکه به اربابان متفاوتی تعلق داشتند با هم آشنا شده و ازدواج کردند. هر دوی آنها بچه می خواستند، اما نمی توانستند خود را راضی کنند که صاحب فرزند شوند. آنها که طعم جدایی از خانواده های خود را چشیده بودند، نمی خواستند ببینند همان اتفاق برای فرزندانشان رخ دهد.
در این زمان، بسیاری از بردگان تلاش کردند در تاریکی شب فرار کنند و در نهایت مجبور شدند از چنگال سگهای بیرحم یا شکارچیان برده که به همان اندازه بیرحم بود بگریزند. مجازات اقدام برای فرار سخت بود، اما الن و ویلیام از داشتن فرصتی برای تشکیل یک خانواده در آزادی ناامید شده بودند. آنها می دانستند که اگر فقط اقدام به فرار کنند، شانسی نخواهند داشت. بنابراین نقشه ای کشیدند که فکر می کردند موفقیتش بسیار دور از انتظار است.
در آن روزها، تنها زمانی برده ها اجازه سفر داشتند که همراه ارباب خود باشند. از آنجایی که الن پوست روشنی داشت، تصمیم گرفتند او با ویلیام به شمال برود و وانمود کند که اربابش است. اگر به شمال که در آن بردگی دیگر غیرقابل قبول بود می رسیدند، می توانستند آزاد زندگی کنند.
فقط یک مشکل وجود داشت. در آن زمان در تاریخ آمریکا کسی نشنیده بود که زنان، آن هم در حالی که فقط برده ای همراهشان باشد، سفر کنند. بنابراین، الن به جای اینکه تظاهر کند یک زن سفیدپوست است، باید وانمود می کرد یک مرد سفیدپوست است. ویلیام به الن کمک کرد تا موهایش را کوتاه کند تا بیشتر شبیه یک مرد شود.
الن نیز دست خود را گچ گرفت، به این امید که مردم در طول سفر از او نخواهند اسنادی را امضا کند. در آن زمان، بردگان مجاز به یادگیری خواندن یا نوشتن نبودند. اگر الن نمی توانست اسمش را نوشته و امضا کند، فورا لو می رفتند.
آنها تصمیم گرفتند در کریسمس فرار کنند. الن و ویلیام برده های مورد علاقه اربابانشان بودند، بنابراین برای رفتن به تعطیلات مشکل چندانی نداشتند. این مهم بود، زیرا تا آنها به شمال برسند، اربابانشان به غیبتشان مشکوک نمی شدند.
ویلیام درست قبل از حرکت به الن کمک کرد تا چهره اش را باند پیچی کند. باند پیچی به این معنی بود که او نباید با افراد زیادی صحبت کند؛ چرا که هر فردی که با او صحبت می کرد ممکن بود آنها را لو دهد. او یک شلوار مردانه به تن کرد که خودش دوخته بود و یک عینک سبز به چشم زد و یک کلاه تاپ هت بر سرش گذاشت. وقتی که لباس به اندازه کافی متقاعد کننده شد، به طرف ایستگاه قطار مکون رفتند. الن از پول کمی که داشتند برای خرید بلیط قطار استفاده کرد.
آنها در این قطار دو بار نزدیک بود لو بروند. ویلیام سوار «قطار کاکا سیاه ها» شد که در آن صاحب مغازه کابینت سازی را که در آن کار می کرد دید که داشت به پنجره واگن او نگاه می کرد. او سرش را به طرف دیگری چرخاند و روی صندلی خود پایینتر نشست تا از نگاه خیره ی صاحب مغازه بگریزد. خوشبختانه قطار راه افتاد آن دو نفر هرگز با هم ملاقات نکردند.
الن در قطار سفیدپوستها نشسته بود و از پنجره بیرون را نگاه می کرد که سرش را برگرداند و متوجه شد که فردی که در کنار او نشسته بود، یکی از دوستان نزدیک اربابش است. این شخص سالها بود که الن را می شناخت. او الن را در لباس مبدل نشناخت، اما در تمام طول راه قلب الن داشت از سینه بیرون می پرید.
در قطار بعدی به چارلستون، کارولینای جنوبی، بسیاری از مردم درباره طرفداران الغای برده داری در شمال به الن هشدار دادند. آنها گفتند که طرفداران الغای برده داری سعی می کنند ویلیام را تشویق به فرار کنند. برده فروشی که سوار قطار بود همانجا حتی پیشنهاد خرید ویلیام را داد تا او را به عمق جنوب بازگرداند.
آن دو در آخرین مرحله ی سفر خود تقریبا نتوانستند بلیط تهیه کنند، چرا که الن قادر نبود اسمش را نوشته و امضا کند. بلیط فروش با وجود اینکه بازوی او بسته بود، از امضا به جای او امتناع کرد. از آنجایی که آنها خیلی به شمال نزدیک بودند، مردم در جستجوی طرفداران الغای برده داری و برده های فراری بودند. صاحبان برده ها باید اثبات می کردند برده هایی که با آنها مسافرت می کنند واقعا به آنها تعلق دارند. با این حال در آخرین لحظه، کاپیتان از راه رسید و قبل از اینکه دستگیر شوند به جای الن امضا کرد.
قطار قبل از رسیدن به مقصد نهایی خود ایالت آزاد پنسیلوانیا، در بالتیمور توقف داشت. این بار هر دو نفر بازداشت شدند. از الن خواستند مدارک مالکیت بدهد و گفتند که کوتاه نخواهند آمد. هر دوی آنها فکر می کردند در آن لحظه همه چیز تمام شده است. آنها تا تا به آنجا رفته بودند و تقریبا آزاد بودند، اما درست در نزدیکی پنسیلوانیا متوقف شدند.
سپس زنگ حرکت قطار به صدا در آمد و افسر تغییر عقیده داد. او با توجه به دست و صورت الن فکر کرد نامردی است که یک مرد بیمار را بازداشت کند. او تصمیم گرفت به آنها اجازه عبور بدهد تا به پنسیلوانیا بروند.
وقتی آنها به فیلادلفیا، پنسیلوانیا رسیدند، روز کریسمس بود. همانطور که ایستگاه را ترک می کردند، الن شروع به گریه کرد زیرا می دانست در امان هستند.
حتی پس از رسیدن به فیلادلفیا، مشکلات آنها تمام نشد. از آنجا که الن هنوز در لباس یک صاحب برده بود، بسیاری از مردم به ویلیام می گفتند که فرار کند.
وقتی اِلِن لباس مبدل خود را کنار گذاشت، یک گروه زیر زمینی به آنها کمک کرد. آنها در آنجا خواندن و نوشتن آموختند و مدتی به بوستون نقل مکان کردند. ویلیام کار کابینت سازی خود را از سر گرفت و الن دوزندگی می کرد. پس زندگی بر وفق مراد بود.
با این حال پس از دو سال شکارچیان برده از راه رسیدند و به دنبال آن دو می گشتند تا آنها را به جورجیا برگردانند. آنها یکبار دیگر فرار کردند، اما این بار به انگلستان گریختند. در انگلستان سرانجام آزاد بودند که صاحب فرزند شدند بدون اینکه بترسند که روزی از آنها جدا شوند. آنها در انگلستان صاحب پنج فرزند شدند و بعد از 20 سال به آمریکا برگشتند.
هنگامی که آنها به امریکا رسیدند، دریافتند که پس از 20 سال ماندنِ آنها در خارج از کشور، وضعیت برده داری در ایالات متحده بهتر شده است. اکنون بردگان در جنوب به صورت قانونی آزاد بودند. با این حال، بسیاری از آنها فرصت های کمی در اختیار داشتند، زیرا فقط برده بودن می دانستند. الن و ویلیام این را فرصتی برای کمک دیدند. به جای رفتن به شمال و زندگی در جایی که همه چیز بسیار ساده تر بود، تصمیم گرفتند به جورجیا بازگردند تا مدرسه ای برای کمک به افراد سیاه پوست تازه آزاد شده تأسیس کنند. اینجا پایان حکایت آنها بود.