داستان انگلیسی خانم غرق نشدنی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

ویولت جسوپ، که به وی لقب خانم غرق نشدنی (Miss Unsinkable) داده بودند، در سه فاجعه ی بزرگ دریایی که شامل فاجعه ی کشتی تایتانیک می شد، حضور داشت و جان سالم به در برد.

خانم غرق ‌نشدنی

ضرب‌المثل معروفی وجود دارد که اتفاقات بد، سه بار رخ میدهد. خانم ویولت جسوپ میتواند این موضوع را کاملاً تأیید کند. ویولت، به‌عنوان مهماندار و پرستار، در سه عدد از بزرگ‌ترین کشتیهای زمان خود ، خدمت کرده است. و در هر سه کشتی، تا سر حد مرگ پیش رفته است.

ویولت، نجات‌یافته‌ای از سنین جوانی بود. وی به‌عنوان دختر مهاجری ایرلندی، در آرژانتین بزرگ شد. در سنین نوجوانی به دلیل ابتلا به بیماری سل، تا سرحد مرگ پیش رفت. دکترها میگفتند که بیشتر از چند ماه زنده نمیماند. اما وی با این بیماری جنگید و سلامتی خود را دوباره به دست آورد.

ویولت، وقتی یک خانم جوان بود، پدرش را از دست داد. وی به همراه باقیمانده‌ی اعضای خانواده‌اش به انگلستان بازگشتند. و وی به جستجوی شغلی به‌عنوان مهماندار، پرداخت. در آن زمان اکثر مهمانداران در انگلستان را زنان میان‌سال تشکیل میدادند. ویولت میان‌سال به نظر نمیآمد؛ بنابراین در مصاحبه‌هایش موفق نبود. کارفرمایان آن زمان به طرز عجیبی فکر میکردند که جوانی و قیافه‌ی زیبا ممکن است مشکلاتی را برای مسافران ایجاد کند. اما ویولت اجازه نداد که این عدم پذیرش‌ها، وی را از این کار منصرف کند. وی نهایت تلاش خود را برای پیدا کردن لباسی ساده، از مد افتاده، و غیر جذاب و شلخته در تن خانم‌ها، انجام داد و دیگر برای مصاحبه‌هایش آرایش نکرد. نقشه‌ی وی موفقیت‌آمیز بود و وی استخدام گشت.

عکسی از ویولت جسوپ به عنوان یک پرستار در کشتی

در سال 1920، ویولت شغلی در کشتی المپیک به دست آورد. این کشتی، یکی از سه کشتی خواهر بسیار بزرگ بود. آن دوتای دیگر یکی تایتانیک بدفرجام، و دیگری بریتانیک بود که باوجوداینکه مثل تایتانیک مشهور نیست، اما همانند آن این کشتی نیز محکوم به فنا شد. هر سه‌ی این کشتیهای خواهر -کشتیهای خواهر (Sister ships) به کشتیهایی گفته میشود که در یک کلاس قرار دارند- قصرهای بسیار بزرگ و لوکسی بودند که روی آب شناور بودند. آن‌ها میتوانستند هزاران نفر را در طول اقیانوس جابه‌جا کنند. و در خود رستوران‌هایی مجلل و اتاق‌های مهمانی تمام مبله داشتند که با لباس‌های ابریشم و مبلمان ابریشمی پرشده بود.

ویولت در کشتی المپیک، به مدت یک سال بود که کار میکرد، تا اینکه اولین اتفاق از بلایای سه‌گانه‌اش، برای وی رخداد. آن روز، روز آرامی بود و دریاها آرام بودند که یک‌دفعه کشتی HMS Hawk به طرز عجیبی به کنار کشتی المپیک کوبید. هیچ‌کسی نمیداند که چطور شد که Hawk دقیقاً به وسط کشتی بزرگ المپیک برخورد کرد. در آن زمان، هیچ‌کدام از مهمان‌ها در اتاق مهمانی، که کشتی Hawk اول به آن کوبید نبودند. به خاطر همین خوش‌شانسی در زمان برخورد، هیچ‌کسی نمرد. و علیرغم اینکه کشتی Hawk یک سوراخ بزرگ در کناره‌ی کشتی المپیک ایجاد کرده بود، این کشتی قادر بود که قبل از اینکه غرق شود، به بندرگاه برگردد. ویولت کاملاً به‌سلامت برگشت و حتی این واقعاً را در دفتر خاطرات خود یادداشت نکرد.

عکسی از صحنه ی پس از برخورد کشتی المپیک با HMS Hawk

شغل بعدی ویولت روی کشتی تایتانیک بود و تقریباً همه میدادند که این داستان چگونه پایان مییابد. وقتیکه ابتدا این کشتی با کوه یخی برخورد کرد، ویولت در اتاق خودش بود. وی یک صدای تصادف و قرچ قروچ‌قروچ و خرد شدن شنید. وی به سمت هم‌اتاقیاش برگشت و گفت: “انگار اتفاقی افتاده است”. سپس ویولت به سمت راهرو رفت و آنجا مهماندار دیگری به وی گفت که کشتی در حال غرق شدن بود. ویولت قبلاً واقعه‌ی تصادفش در کشتی المپیک را به هم‌قطارانش گفته بود. بنابراین فکر میکرد که آن‌ها دارند وی را دست میاندازند. وی به‌زودی متوجه شد که کشتی واقعاً داشت به پایین فرومیرفت بنابراین به‌سرعت دست‌به‌کار شد. وی، شروع به هدایت بیش از 2000 نفر، برای پوشیدن جلیقه‌های نجات و حرکت به سمت قایق‌های نجات کرد. وی، باوجوداینکه میدانست قایق نجات کافی برای همه وجود ندارد، بهترین تلاشش را کرد که کسی را نترساند.

دقیقاً قبل از اینکه ویولت وارد قایق نجاتی شد، بچه‌ای در آغوش وی قرار داده شد. او بعداً در دفتر خاطرات خود، در رابطه با تجربه‌اش در قایق نجات، چنین نوشت:

“درحالیکه نظاره‌گر فرورفتن کشتی بودم، نسیمی کوچک - اولین چیزی که در این شب آرام احساس کرده بودیم - انفجاری بزرگ در سرتاسر چهره‌ی من دمید. که همانند سردی نفوذ یک خنجر بود. من بیحرکت و با سردی و بدبختی نشسته بودم درحالیکه میدیدم تایتانیک روبه‌جلو کج شد. تایتانیک از سمت جلو به پایین آب فرورفت درحالیکه غرش‌های رعدآسای انفجارهایی در زیر آب، شنیده میشد. کشتی مغرور ما، تایتانیک زیبای ما، به سمت آرامگاهش رفت.”

صحنه ای از غرق شدن کشتی تایتانیک

ویولت درحالیکه بچه را در بغل خود گرفته بود، آن شب را گذراند. 1500 مرد و زن، در آن شب جان خود را از دست دادند. روز بعد، 500 مسافر نجات‌یافته، با کشتی دیگری برداشته شدند. ویولت درحالیکه از سرما میلرزید، روی عرشه‌ی کشتی نجات ایستاده بود که مادر گمشده، وی را یافت و بچه را از بغل وی گرفت. مادر، بدون اینکه هیچ تشکری بکند، گستاخانه ازآنجا رفت.

ویولت در دفترچه‌ی خاطرات خود مینویسد که یکی از مهم‌ترین مشکلاتش در کشتی نجات این بود که مسواک نداشت. بعد از حادثه، برادرش با طعنه به وی میگفت: دیگر هیچ‌گاه فاجعه‌ای دیگر را به عهده مگیر، مگر اینکه از داشتن مسواکت، اطمینان خاطر داشته باشی!”

ویولت باوجوداینکه دو بار تا سرحد مرگ پیش رفته بود، از کارش منصرف نشد. وی پس از زنده ماندن در حادثه‌های المپیک و تایتانیک، شغلی را در بریتانیک، آخرین خواهر از این سه کشتی، اتخاذ کرد. سال 1916 بود و جنگ جهانی اول تازه شروع شده بود. بریتانیک به یک کشتی بیمارستانی برای پرستاری سربازان مجروح شده در جنگ بدل شده بود. ویولت در حال مراقبت از پرستاری بیمار بود، که دوباره صدای انفجاری شنید. کشتی به یک مین دریایی برخورد کرده بود. وقتی ویولت این پرستار بیمار را به قایق نجات رساند، به سمت اتاقک خودش رفت تا اموال باارزش خود را جمع کند. او در میان راهروهای در نوسان و کشتیای که به‌سرعت در حال غرق شدن بود قدم زد و جان خود را به خطر انداخت تا ساعت موردعلاقه‌اش، انگشتر، کتاب دعا، و البته، یک مسواک را به همراه خود بردارد. بعد از فاجعه‌ی پیشین، این بار وی مصمم بود که آمادگیهای لازم را داشته باشد.

ویولت به سمت عرشه‌ی کشتی روانه شد و سوار بر یکی از دو قایق نجات باقیمانده شد. به‌محض اینکه قایق نجات به آب انداخته شد، همه‌ی افرادی که روی قایق بودند به بیرون شیرجه زدند. ویولت اول خیلی گیج شده بود تا اینکه فهمید قایق نجاتی که وی سوار آن است، در حال کشیده شدن به سمت ک پروانه‌ی غول‌پیکر است. این پروانه‌ی غول‌پیکر در حال قطعه‌قطعه کردن قایق‌های نجات، مسافران، و هر چیزی بود که با آن تماس پیدا میکرد، بود. خوشبختانه، این بار ویولت در حال مراقبت از یک کودک نبود و وی نیز از روی قایق به بیرون پرید. حتی پس از سال‌ها کار کردن روی کشتیهای مختلف، وی ادعا میکند که این اولین باری بود که زیر آب میرفت. وی به سمت زیر کشتی کشیده شد و کله‌اش به زیر کشتی برخورد نمود. وی میگوید که موهای ضخیمش ضربه را ملایم‌تر کرد. او موفق شد که به سطح آب بازگردد و خودش را به دستان مردی که در قایق نجاتی قرار داشت، رساند.

همانند تایتانیک، این کشتی لوکس بزرگ نیز مانند اسباب‌بازی بچه در هم شکست و غرق شد. آن روز تنها 28 نفر جان خود را از دست دادند زیرا خوشبختانه، هیچ بیماری درون کشتی نبود. ویولت خیلی زود روی قایق نجات غش کرد و روی عرشه‌ی کشتی نجاتی به هوش آمد.

او بعداً در دفترچه‌ی خاطراتش درباره‌ی این نوشت که با مسواک باارزشش در حال مسواک زدن دندان‌هایش، در کشتی نجات بود که یکی از کارکنان به طرز مشکوکی از وی پرسید که آن مسواک را از کجا آورده است.

ویولت پاسخ نسبتاً ضعیفی داد: “این را با خودم آورده بودم”. قیافه‌ی حیرت‌زده و پر از بدگمانی این خدمه‌ی کشتی، ویولت را به این فکر انداخته بود که آیا وی فکر کرده است که او با دشمنان همکاری داشته است و قبل از انفجار کیفی را برای خود از وسایل موردنیاز پر کرده است.

ویولت، بازهم اجازه نداد که این اتفاقات مرگ‌آور، وی را بترساند. به وی لقب خانم غرق نشدنی داده بودند و وی به کار کردن روی کشتیهای دیگر، برای سال‌های زیادی ادامه داد.

وی درنهایت در حومه‌ی انگلیس بازنشسته شد. وی میگوید که در سال‌های بعدی، تماسی از طرف خانمی با وی برقرار شد که آن خانم از ایشان پرسید که آیا وقتی تایتانیک در حال غرق شدن بوده است، بچه‌ای را نجات داده است یا خیر. وقتیکه ویولت به آن خانم میگوید که “بله، خانم پشت تلفن ادعا میکند که همان بچه بوده است. اگر وی واقعاً همان بچه‌ای بوده است که ویولت نجاتش داده بود، به‌وضوح مشخص بود که رفتارش اصلاً بهتر از مادرش نبود. بعد از گفتن “من همان بچه بودم”، وی خندید و تلفن را قطع کرد. جان، دوست ویولت، به وی گفت که احتمالاً بچه‌ای بوده که میخواسته با وی شوخی کند. اما ویولت گفت که این موضوع غیرممکن است. “ نه جان. من هیچ‌وقت این داستان را تا الآن که به تو گفتم، برای کسی تعریف نکرده بودم”.

ویولت جسوپ درنهایت در سن پیری 83 سالگی، بدون هیچ خطری و در صلح و آرامش و روی زمین خاکی، از این دنیا رفت. درحالیکه خیلیها، اگر تنها از یکی از آن سه فاجعه مشهور جان سالم به درمیبردند، بسیار خوش‌شانس در نظر گرفته میشدند؛ ویولت از هر سه‌ی این فاجعه جان سالم به دربرد. وی واقعاً خانم غرق نشدنی بود.