داستان انگلیسی تجربه ی نزدیک به مرگ
آموزش رایگان زبان انگلیسی > دوره: مگا داستان / فصل: تجربه ی نزدیک به مرگ / درس: داستان انگلیسی تجربه ی نزدیک به مرگسرفصل های مهم
داستان انگلیسی تجربه ی نزدیک به مرگ
توضیح مختصر
مرگ موضوعی کاملا اجنتاب ناپذیر است و همه مردم دنیا با علم اینکه روزی خواهند مرد، زندگی می کنند. ولی این میان مردمی وجود دارند که تجربه نزدیک به مرگ را داشتند. آنها معمولا چیزهایی را تجربه می کنند که از توضیح دلیلش عاجزند یا از نظر علمی غیرممکن هستند.
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار بهصورت تفننی این داستان را بهصورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیکهای سایه و استراتژیهای گفتهشده در نوشتهی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیادهسازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Near Death Experience
Even though it is a morbid topic, the concept of death is something that people can’t help but think about. Everyone on this earth will die at some point in time, no matter what they do to try and prolong their life. Since death is permanent though, no one can actually describe what it feels like to die.
There’s an exception to that, however. Many people on this earth have had what is known as a Near Death Experience, or NDE. An NDE is a phenomenon experienced by people who have come very close to dying. Usually, they will experience things they can’t explain, or that seem to be scientifically impossible.
Some scientists are very interested in the NDE phenomenon, although studying it has proven difficult. Any evidence that can be presented is anecdotal at best from the people who experienced the NDE. Because of this, none of their claims can be scientifically confirmed. Still, their experiences are enough for scientists to create theories about what might be going on.
Take Pam, for example. Pam was a singer and songwriter from Atlanta, who one day started feeling off. She was dizzy, couldn’t speak, and had difficulty moving her body. Pam went to the hospital for a CAT scan, and it turned out she had a giant artery aneurysm. It was a swollen blood vessel near her brain stem. The blood vessel could burst any time, at the drop of a hat. If it burst, Pam would die.
The surgery that could remove it though, also might kill her. Pam felt completely out of options.
In desperation, she chose a treatment from neurosurgeon, Robert Spetzler. It was a new and daring procedure he called Operation Standstill. Spetzler would bring Pam’s body temperature down low enough so she would be technically dead. Her heart would stop and her brain wouldn’t function, but at this lower temperature she could survive longer without oxygen. In addition to lowering her temperature, they would also drain all the blood from her body during the procedure.
Pam agreed to die under the doctor’s supervision to save her life. What she wasn’t expecting is that she would be able to observe the whole procedure, as if she were watching from the corner of the room.
After she was given general anesthesia, Pam lost consciousness. The doctors attached EEG electrodes to track the activity of her brain’s cerebral cortex. Then Dr. Spetzler brought out a tool - a special surgical saw - and cut through Pam’s skull. The saw made a noise just like a dentist’s drill.
At one point during the procedure, a female surgeon was having trouble locating Pam’s femoral artery. She said to the doctor “We have a problem. Her arteries are too small.” The doctor replied, “Try the other side.”
Shortly after this, Pam’s temperature dropped low enough for her to be considered dead. They continued with their procedure, and less than two hours later, brought Pam back to life. The surgery was a success.
When Pam woke up, she described the experience. Even though she was unconscious at the beginning of the procedure, she had observed it from outside of her body. She described the sound of the drill accurately. She also recalled the conversation about her arteries being too small, word for word.
Even more interesting though, was the NDE she had once she died in the operating room. She remembers floating out of the operating room and down a tunnel. She met dead friends and relatives in this tunnel. She described the place she was in as warm and full of loving light. She recalls the experience ending abruptly. Her deceased uncle led her back to her body and back to life. She remembers the returning to her body as feeling like plunging into a pool of ice.
While no one can prove what Pam says she experienced, her EEG records support her claims. Pam is far from the only person to have had an experience like this either. There’s also Maria, a migrant worker who had a heart attack while visiting friends in Seattle. She was rushed to the hospital and went into the intensive care unit. After a few days, she had a cardiac arrest, but was brought back to life by the doctors. The next day, Maria told her doctors she was able to watch them work on her body, as if she were watching from the ceiling.
She also described leaving the hospital room while they were operating on her. She described a tennis shoe she saw on the third floor ledge of the north building. She described the tennis shoe very accurately. She said one of the laces was underneath the heel, and the toe area was slightly worn.
The doctors initially dismissed her claims, but she begged them to check if the shoe was there.
Her skeptical doctor went to the third floor ledge and found the tennis shoe. It was also in exactly the position and condition Maria described. These details were not visible from Maria’s room. She would have had to have been much closer to see them accurately. The doctor couldn’t explain it scientifically. He admitted though, the only way for her to have known is if she had been floating right above the shoe.
Just like with Pam, Maria being in cardiac arrest meant that the flow of blood to the brain was interrupted. This induces a state of deep coma, where people are expected to have no clear or lucid mental experiences. Studies have shown, though, that 15% of cardiac arrest survivors have some sort of recollection of the experience.
Many people, who have never experienced an NDE, are skeptical of their authenticity. NDEs have been recorded from people of all walks of life, though. It happens to people regardless of their age, religion, gender or cultural beliefs.
While NDEs happen to all sorts of people, their psychological profiles tend to become similar after the experience. Their beliefs, values and worldviews are comparable afterwards. They tend to appreciate and enjoy life more richly. Pim van Lommel is a NDE researcher. He says these life changes don’t usually happen after hallucinations or other imaginary experiences. Life changes that happen after NDE experiences also become more apparent as time passes after the experience.
He believes this to mean that a transformation is taking place because of the NDE. It is believed that what happens during an NDE gives a person the perspective to perceive reality differently. They no longer depend fully on the sense of the physical body. They become more reliant on the sense of what is being called ‘mindsight’ - the ability to perceive reality through the mind’s instinct instead of through the physical world or body.
This suggests that mind and consciousness are not the results of brain activity alone. As the brain is inactive at the time of these experiences, the mind and consciousness is acting independently.
What do you think? Is there a difference between the mind and the brain? Can consciousness be separated from brain activity? Scientists hope to uncover more concrete answers to this highly philosophical question very soon.
ترجمهی درس
تجربه ی نزدیک به مرگ
مفهوم مرگ هر قدر هم که ناخوشایند باشد، چیزی است که مردم نمیتوانند به آن فکر نکنند. هر موجود زنده ای در این جهان صرف نظر از کارهایی که برای طولانی کردن عمرش امتحان می کند، روزی خواهد مُرد. اما از آنجا که مرگ دائمی است، هیچ کس واقعا نمی تواند مُردن را توصیف کند.
با این وجود استثنائی هم وجود دارد. بسیاری از مردم در این دنیا تجربه ای به نام تجربه نزدیک به مرگ داشته اند. تجربه نزدیک به مرگ پدیده ای است که افرادی که به مرگ نزدیک شده اند، از سر گذرانده اند. آنها معمولا چیزهایی را تجربه می کنند که از توضیح دلیلش عاجزند یا از نظر علمی غیرممکن هستند.
با اینکه مطالعه تجربه نزدیک به مرگ دشوار است، بعضی از دانشمندان به آن بسیار علاقه دارند. تمام مدارک موجود بر اساس روایت کسانی است که تجربه نزدیک به مرگ را از سر گذرانده اند. به همین دلیل هیچ یک از ادعاهای آنان را نمی توان از نظر علمی تایید کرد. با این حال، تجربیات آنها به اندازه ای هست که دانشمندان نظریاتی در مورد آنچه که ممکن است رخ دهد، مطرح نمایند.
مثلا پام را در نظر بگیرید. او خواننده و ترانه سرایی اهل آتلانتا بود، که یک روز حالش بد شد. سرش گیج رفت، نتوانست حرف بزند و بدنش را حرکت دهد. پام برای سی تی اسکن به بیمارستان رفت و معلوم شد که یک آنوریسم عروق بسیار بزرگ دارد. آنوریسم او یک رگ خونی متورم در نزدیکی ساقه مغز بود. هر آن ممکن بود رگ خونی پاره شود. اگر پاره می شد، پام می مُرد.
جراحی ممکن بود او را نجات دهد یا بکشد. پام چاره ی دیگری نداشت.
او با ناامیدی درمان توسط دکتر رابرت اسپتزلر جراح مغز و اعصاب را انتخاب کرد. این روشی جدید و جسورانه بود که او آن را Operation Standstill نامید. اسپتزلر دمای بدن پام را تا جایی پایین می آورد که از نظر فنی مُرده باشد. قلب او از تپش می ایستد و مغز او کار نمی کند، اما او در این دمای پایین می تواند بدون اکسیژن زنده بماند. آنها علاوه بر پایین آوردن دمای بدن او، در طول فرآیند تمام خون وی را از بدنش تخلیه می کنند.
پام موافقت کرد تحت نظارت پزشک بمیرد تا جانش را نجات دهد. چیزی که او انتظارش را نداشت، این بود که بتواند تمامی مراحل را ببیند، مثل اینکه در گوشه اتاق به تماشا ایستاده است.
پس از بیهوشی عمومی، پام بیهوش شد. پزشکان برای پایِشِ فعالیت قشر مغز او الکترودهای EEG را متصل کردند. سپس دکتر اسپتزلر ابزاری -یک تیغ مخصوص جراحی- آورد و جمجمه پام را برید. تیغ صدایی شبیه صدای مته دندانپزشکی ایجاد کرد.
یک لحظه در طول فرایند یکی از جراحان خانم در پیدا کردن شریان ران پام دچار مشکل شد. او به دکتر گفت «ما یک مشکل داریم. شریان های او خیلی کوچک هستند.» دکتر پاسخ داد: «طرف دیگر را امتحان کن.» اندکی پس از آن، دمای بدن پام به اندازه ای پایین آمد که او را بتوان مُرده دانست. آنها به کار خود ادامه دادند، و کمتر از دو ساعت بعد، پام را به زندگی بازگرداندند. جراحی موفقیت آمیز بود.
وقتی پام بیدار شد، این تجربه را توضیح داد. اگرچه او در ابتدای کار بیهوش بود، آن را از خارج از بدن خود مشاهده کرده بود. او صدای مته را دقیق توصیف کرد. او همچنین کلمه به کلمه ی مکالمه ی مربوط به کوچک بودن شریانهایش را به یاد می آورد.
جالبتر اینکه او پس از مُردن در اتاق عمل، تجربه ی نزدیک به مرگ را از سر گذراند. او به یاد می آورد که در حالتی شناور از اتاق عمل بیرون آمده و به انتهای یک تونل سرازیر شده است. او دوستان و اقوام مرحوم خود را در این تونل ملاقات کرد. او محلی را که در آن بوده گرم و پر از نوری خوشایند توصیف کرد. او یادش می آید که این تجربه ناگهان به پایان می رسد. عموی مرحومش او را به سوی جسمش و به زندگی بازمی گرداند. او احساسی را که هنگام بازگشت به جسمش تجربه کرده است مانند احساس غوطه ور شدن در یک استخر پر از یخ به یاد می آورد.
در حالی که هیچکس نمیتواند آنچه را که پام می گوید تجربه کرده است، اثبات نماید، سوابقی که در EEG او موجود است، ادعاهایش را تأیید می کند. پام تنها کسی نیست که تجربه ای مثل این داشته است. ماریا که یک کارگر مهاجر است و هنگام دیدار با دوستانش در سیاتل دچار حمله قلبی شد نیز این تجربه را داشته است. او را به سرعت به بیمارستان و بخش مراقبت های ویژه رساندند. پس از چند روز ایست قلبی کرد، اما پزشکان او را دوباره به زندگی بازگرداندند. روز بعد، ماریا به پزشکانش گفت که می توانسته آنها را هنگام کار روی خودش ببیند گویی از بالا مشغول تماشای آنها بوده است.
او همچنین توضیح داد که وقتی آنها مشغول جراحی اش بودند، اتاق بیمارستان را ترک کرده بود. او کفش تنیسی را توصیف می کند که در لبه بام طبقه سوم ساختمان شمالی دیده بود. او کفش های تنیس را بسیار دقیق توصیف کرد. او گفت که یکی از بندهای کفش زیر پاشنه بوده و قسمت پنجه کمی مستعمل بود. پزشکان ابتدا ادعاهای او را رد کردند، اما او از آنها خواهش کرد چک کنند که آیا کفشی آنجا بوده است.
دکتر شکاکِ او به لبه سومین طبقه رفت و کفش تنیس را یافت. این کفش نیز دقیقا در موقعیت و وضعیتی بود که ماریا توصیف کرده بود. این جزئیات از اتاق ماریا قابل مشاهده نبود. او باید بسیار نزدیکتر بوده باشد تا بتواند آنها را دقیق ببیند. دکتر نمیتوانست آن را از لحاظ علمی توضیح دهد. با اینحال اعتراف کرد، تنها راهی که او می توانسته کفش را ببیند این بوده که او درست بر بالای کفش شناور شده باشد.
در مورد ماریا نیز درست مانند پام حین ایست قلبی جریان خون به مغز قطع شد. این مسئله باعث ایجاد حالت کمای عمیقی می شود که انتظار می رود افراد در آن هیچ تجربه ی روحی روشن و واضحی نداشته باشند. با این وجود مطالعات نشان داده اند که 15٪ از کسانی که بعد از ایست قلبی به زندگی بازمی گردند، نوعی تجربه را به یاد می آورند.
بسیاری از افرادی که هرگز NDE را تجربه نکرده اند، به صحت و درستی آنها مشکوک هستند. تجربه نزدیک به مرگ برای انواع مختلفی از آدمها رخ داده است. این تجربه صرف نظر از سن، مذهب، جنسیت و عقاید فرهنگی افراد برای آنها رخ می دهد.
در حالی که NDE برای افرادی از قشرهای مختلف رخ می دهد، وضعیتهای روانشناختی آنها بعد از تجربه به هم شباهت پیدا می کند. اعتقادات، ارزش ها و جهان بینی های آنها بعد از این تجربه شبیه هم می شود. آنها تمایل دارند که از زندگی بیشتر لذت ببرند و قدر آن را بیشتر بدانند. پیم ون لومل در زمینه تجربه نزدیک به مرگ تحقیق می کند. او می گوید این تغییرات زندگی معمولا بعد از توهم و یا تجربیات خیالی دیگر رخ نمی دهند. تغییرات زندگی که پس از تجربه نزدیک به مرگ رخ می دهند، با گذشت زمان پس از تجربه آشکارتر می شود.
او معتقد است که این بدان معناست که در نتیجه ی تجربه نزدیک به مرگ تحولی رخ می دهد. اعتقاد بر این است که آنچه در طول یک تجربه نزدیک به مرگ اتفاق می افتد، دیدگاهی برای فرد ایجاد می کند تا واقعیت را به گونه ای دیگر درک کند. آنها دیگر به طور کامل به احساس جسم مادی تکیه نمی کنند. آنها بیشتر به آنچه که «ذهنیت» نامیده می شود -توانایی درک واقعیت از طریق غریزه ذهن به جای درک آن از طریق جهان یا جسم مادی- اعتماد می کنند.
این نشان می دهد که ذهن و آگاهی تنها نتایج فعالیت مغز نیستند. همانطور که مغز در زمان این تجربیات غیر فعال است، ذهن و آگاهی به طور مستقل عمل می کنند.
نظر شما چیست؟ آیا بین ذهن و مغز تفاوت وجود دارد؟ آیا می توان آگاهی را از فعالیت مغز متمایز کرد؟ دانشمندان امیدوارند به زودی برای این سوال بسیار فلسفی پاسخ های ملموس تری بیابند.