داستان انگلیسی نقاط عطف در تاریخ

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

آدولف هیتلر با وجود اینکه میتوانست یک دانشجوی هنر شود، در دانشگاه ثبت نام نشد و سرنوشت وی را به سمت دیکتاتوری مخوف برد.

نقاط عطف در تاریخ

گاهی اوقات کوچک‌ترین اتفاق‌ها می‌تواند تأثیرات خیلی بزرگی از خود بر جای گذارد. این اتفاق‌ها در تاریخ جهان، نقاط عطف و یا دوراهی حوادث مهم نامیده می‌شوند.

در اوایل قرن بیست، یک هنرمند جوان و مشتاق از شهر لینز کشور اتریش، بر سر یک دوراهی قرار گرفت. پدرش آرزو می‌کرد که پسرش دنباله‌رو راه او باشد و یک کارمند دولتی بشود؛ اما مرد جوان آرزوی بزرگ‌تری، آرزوی تبدیل‌شدن به یک هنرمند معروف را در سر می‌پروراند.

پس از درگذشت پدرش، او آزادی تمام برای انتخاب هر آنچه که آرزو داشت را به دست آورد. خیلی زود از مدرسه انصراف داد و به شهر وین که یکی از مراکز هنر و فرهنگ است، رفت. زندگی او با فراغ بال، با اندک ارثیه‌ای که از پدرش به او ارث رسیده بود، می‌گذشت. او شب‌ها تا دیروقت بیدار بود و روزها و شب‌هایش را به مطالعه، نقاشی و بازدید از موزه‌ها و اپراها اختصاص می‌داد.

او دو مرتبه تلاش کرد تا در یک مدرسه معتبر هنر نام‌نویسی کند ولی هر دو بار درخواست او رد شد. مسئولین مدرسه رد شدن او را عدم رضایت بخشی نقاشی‌هایش و نداشتن استعداد نقاشی عنوان کردند. این رد شدن‌ها به‌سختی او را نامید و ویران کرده بود.

طولی نکشید که او فقیر و نیازمند شد. باوجوداینکه از خانواده متوسطی به حساب می‌آمد اما ارثیه‌اش خیلی زود تمام شد و او تبدیل به یکی از فقیرترین اعضای جامعه گردید. او شب‌ها را در پناهگاه افراد بی‌خانمان، نیمکت‌های پارک و زیر پل‌ها سپری می‌کرد؛ اما او هنوز آرزوهای بزرگ، و حتی جاه‌طلبی‌های بزرگ‌تری داشت. این شخص آدولف هیتلر بود.

همان‌طور که همه‌ی جهانیان می‌دانند، هیتلر تقریباً شش میلیون یهودی را در زمان هولوکاست به قتل رساند. اگر شما تلفات غیرنظامیان جنگ جهانی دوم در سراسر اروپا به علت قحطی و بیماری را، به این رقم اضافه کنید، به رقم بسیار بزرگ‌تری می‌رسید. برخی از تاریخ نویسان، هیتلر را مسئول کشته شدن ۱۷ میلیون غیرنظامی می‌دانند.

آیا از تمام این کشتارها و رنج‌ها می‌توانست جلوگیری شود؟ مردمی که آرزوی داشتن یک ماشین زمان فرضی را دارند، معمولاً برگشت به گذشته و ترور هیتلر جزو لیست کارهای مهمشان محسوب می‌شود. اما شاید ترور این شخص با استفاده از ماشین زمان، تنها پاسخ ممکن نباشد. شاید متقاعد کردن شخص آزمون گیرنده در آکادمی هنر شهر وین، برای پذیرفتن یک دانش‌آموز بیشتر، می‌توانست همه‌چیز را تغییر دهد.

حتی مسئله کم‌ارزش‌تری از نامه‌ی رد شدن از مدرسه‌ی هنر، تکه‌ی کوچکی از یک نوارچسب، تاریخ را تغییر داد و باعث سرنگونی رئیس‌جمهور امریکا شد. در شب ۱۷ ام ماه ژوئن سال ۱۹۷۲، یکی از افراد گارد امنیتی در دفتر پیچیده‌ی واترگیت که مقر حزب دموکرات بود، مشغول به انجام وظایفش بود.

در آن دوران حزب دموکرات مخالف حکومت جمهوری‌خواهان به سرپرستی ریچارد نیکسون بود. هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که فرانک ولیز که یک مأمور امنیتی پایین رتبه، که تنها دارای درامد ۸۰ دلار در هفته بود، بتواند رئیس‌جمهور را از کار برکنار کند. برخی از مردم، ولیز را به خاطر کاری که آن شب انجام داد قهرمان می‌خوانند. ولی خودش می‌گوید زمانی که آن نوارچسب را شناسایی کرد، تنها مشغول انجام دادن وظیفه‌اش بوده است. آن نوارچسب، نواری بسیار کوچک بود که قفل را به نحوی می‌پوشاند که از قفل شدنش جلوگیری می‌کرد. ویلز نوارچسب را برداشت و حذف کرد و به انجام بقیه کارهایش مشغول شد. هنگامی‌که بعد از ۳۰ دقیقه به محل کارش برگشت، نوارچسب را دید که دوباره همان‌جا قرار دارد. دانست که اتفاقی در حال وقوع است. به‌سرعت با پلیس تماس گرفت و آن‌ها به‌محض رسیدن ۵ سارق را دستگیر کردند.

معلوم شد که این پنج نفر ارتباطاتی با کاخ سفید داشته‌اند. این اولین دستبرد آن‌ها از طرف حزب دموکرات نبود. دست برد دوم آن‌ها جدا از جمع‌آوری اطلاعات برای انتخاب دوباره نیکسون به ریاست جمهوری، دلیل دیگری نیز داشت و آن رفع معایب دستگاه استراق سمع نصب‌شده در دستبرد اول بود.

آن دوران زمان رواج حقه‌های کثیف و عملیات غیرقانونی به رهبری نیکسون و اطرافیانش بود. سارقان واترگیت توسط جی. جردن لیدی و هوارد هانت، که در یکی از اتاق‌های هتل واترگیت مشرف‌به خیابان اقامت داشتند، تحت نظر بودند.

لیدی و هانت از اعضای امنیتی واحد تحقیقاتی کاخ سفید، با نام مستعار لوله‌کش کاخ سفید، بودند. نام مستعار لوله‌کش از کلمه‌ی دو معنایی و دووجهی” نشت” در زبان انگلیسی گرفته شده است. نشت به معنای از دست رفتن ناگهانی مایعات در اثر سوراخ شدن لوله است که برای تعمیر آن نیاز به لوله‌کش دارد. معنای کنایی نشت نیز افشاسازی اطلاعات محرمانه است. یک سال پیش از حمله به واترگیت، یک مقام دولتی به نام السبرگ با افشاسازی اطلاعات محرمانه، ثابت کرد که آمریکا به‌طور مخفیانه جنگ در ویتنام را گسترش داده تا حملات در لائوس و کامبوج افزایش یابند. وظیفه اولیه لوله‌کش بی‌اعتبار و بدنام کردن السبرگ بود. برای این منظور آن‌ها به دفتر روان‌پزشک او دستبرد زدند تا اطلاعات مخربی را در رابطه با او پیدا کنند.

هیچ‌کس یقیناً از چگونگی همکاری نیکسون در ترتیب دادن حمله به واترگیت و یا دفتر السبرگ اطلاع ندارد اما نیکسون برای سرپوش نهادن بر این اتفاقات نهایت تلاش خود را انجام کرد. نیکسون تلاش کرد تا اف.بی.ای را از ادامه‌ی تحقیقات منصرف سازد و به هر یک از سارقان یک‌میلیون دلار بابت حق‌السکوت پرداخت کرد. بزرگ‌ترین اشتباه نیکسون ضبط کردن همه‌ی مذاکراتش در دفتر کاخ سفید بر روی نوار بود. هنگامی‌که نوارها لو رفت سخنان نیکسون در رابطه با مبالغ پرداختی برای سرپوش نهادن بر روی اتفاقات، و خریدن زمان لازم، افشا شد.

نیکسون درنهایت با پیش‌بینی شرایط وخیم آینده، از سمتش استعفا داد. زیرا چیزی نمانده بود که از سمتش استیضاح شود. نیکسون دفترش را، بدون اینکه از نظر قانونی مورد پیگرد قرار گیرد، ترک کرد. هانت، لیدی و همه‌ی پنج سارق به حبس کوتاهی محکوم شدند. اما اعتماد مردم به حزب جمهوری‌خواه بسیار خدشه‌دار شد. ولیز نیز ۲٫۵ دلار در هفته افزایش حقوق گرفت اما درنهایت فقر و تنگدستی از دنیا رفت. از او به عنوان شخصی که با کشف نوارچسب، رئیس‌جمهور را سرنگون کرد، یاد می‌شود.

رئیس‌جمهور دیگری که با یک‌چیز جزئی و بدیهی زندگی‌اش متحول شد، رئیس‌جمهور پیشین، تئودور روزولت بود. روزولت رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه از سال ۱۹۰۱ تا سال ۱۹۰۹ بود. قبل از ترک دفترش به یکی از دوستان نزدیکش به نام ویلیام تفت قول ریاست جمهوری آینده را داد. پس از ترک کاخ سفید، روزولت به تمام دنیا سفر کرد. هنگامی‌که بازگشت، از نحوه‌ی مدیریت کشور توسط تفت بسیار مکدر شد. تصمیم گرفت تا سنت‌ها را زیر پا بگذارد و برای سومین بار برای اداره‌ی کشور اقدام کند.

این یک رقابت سه‌جانبه بسیار متفاوت بود که در یک‌طرف تفت جمهوری‌خواه، در طرف دیگر حزب دموکرات ویدو ویلسون و در طرف سوم روزولت و حزب ترقی‌خواه خودش بودند. حزب ترقی‌خواه بعد از صحبت روزولت مبنی بر” من حس می‌کنم که یک گوزن نر هستم”، به نام مستعار گوزن نر تغییر نام پیدا کرد. روزولت با نگه‌داشتن روندی یکنواخت در سراسر کشور به سخنرانی پرداخت. اغلب اوقات ۱۵ الی ۲۰ سخنرانی در روز داشت و از این بابت پرگو لقب گرفته بود. در یک ستاد در ۱۴ ام اکتبر سال۱۹۱۲، عادت به سخنرانی‌های بلند و بالا، جان او را نجات داد.

روزولت در حال ترک هتل گیلپتریک و سوارشدن به ماشین روبازش بود درحالی‌که اصلاً نمی‌دانست که در میان جمعیت شخصی خود را برای کشتن وی، پنهان کرده بود. این شخص نامش اسکرنک بود. اسکرنک یک بیمار روانی و صاحب یک مشروب‌فروشی در شهر نیویورک بود. او ادعا می‌کرد که رئیس‌جمهور سابق میکنلی به خواب او رفته و از او خواسته تا روزولت را به قتل برساند. درست در زمانی که روزولت ایستاد و کلاهش را برداشت تا رو به هواداران تکان دهد، اسکرنک اسلحه‌اش را به سمت سر روزولت نشانه رفت. در همان لحظه، یکی از حاضران به بازوی اسکرنک ضربه‌ای وارد کرد و گلوله در وسط قفسه‌ی سینه‌ی روزولت اصابت کرد.

روزولت دستش را بر روی سینه‌اش گذاشت و خون را بر روی انگشتانش احساس کرد. سپس دستش را برای چک کردن خون در دهانش فروبرد. هنگامی‌که خونی در دهانش احساس نکرد مطمئن شد که گلوله به شش‌هایش اصابت نکرده است. اطرافیانش می‌خواستند تا او را به بیمارستان ببرند اما روزولت اصرار داشت تا او را به ستاد بعدی ببرند.

روزولت سخنرانی بعدی‌اش را با این جمله آغاز کرد:” دوستان، من از شما می‌خواهم تا جایی که ممکن است سکوت را رعایت فرمایید. من نمی‌دانم که آیا شما از تیر خوردن چند دقیقه قبل من، اطلاع دارید یا نه، اما بیشتر از این‌ها باید برای کشتن گوزن نر هزینه کرد.” روزولت قبل از رفتن به بیمارستان ۵۵ دقیقه دیگر سخنرانی کرد.

گلوله به بدن روزولت اصابت کرده بود اما کم‌ترین آسیب را رسانده بود چراکه سرعت پرتاب گلوله ۵۰ درصد به خاطر جعبه‌ی عینک و دفترچه‌ی ۵۰ صفحه‌ای سخنرانی درازش، که وی در جیب بغلش داشت، کاهش‌یافته بود. سخنرانی طولانی او جانش را نجات داده بود.

برگی از سخنرانی ظولانی روزولت که ضربه ی شلیک تیر را آهسته تر نمود تا روزولت از ترور جان سالم به در ببرد.

بعدها روزولت بیان کرد که از اصابت گلوله شگفت‌زده نشده است. و اگر هم احیاناً زخمی که برداشته بود، خطرناک و کشنده می‌بود، دوست داشت که درحالی‌که چکمه‌هایش را پوشیده بود (در حال انجام‌وظیفه)، جان بدهد.