داستان انگلیسی بینوایان دوست‌داشتنی هستند

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

بینوایان دوست‌داشتنی هستند

زندگی کالپانا ساروج داستانی کلاسیک درباره ثروتمند شدن انسانی فقیر است. زمانی او در روز فقط چند سکه درآمد داشت. حالا او یک مولتی میلیونر است. کالپانا نه تنها فقیر به دنیا آمد، بلکه در یک خانواده دالیت متولد شد. دالیت ها، که نجس نیز شمرده می شوند، در پایینترین طبقه سیستم طبقاتی سنتی هند قرار دارند. تبعیض علیه طبقات پایین در سالهای دهه ی ۱۹۵۰ غیر قانونی شد، اما این مشکل هنوز هم ادامه دارد.

دالیت ها معمولا در حاشیه شهرها زندگی می‌کنند و وضع وخیمی دارند.

کالپانا کودکی عاشق سرگرمی بود و دوستان زیادی داشت، اما بزرگسالان چندان هم با او مهربان نبودند. والدین کودکان دیگر، بچه هایشان را از رفتن به خانه او منع می کردند و به آنها گفته بودند هرگز از او غذایی نگیرند. برخی از معلمان کالپانا حتی سعی کردند او را از دانش آموزان دیگر جدا کرده و مانع از پیوستن او به فعالیت های فوق برنامه شوند.

او علیرغم این تبعیض‌ها دختری باهوش بود که در مدرسه خوب پیش می رفت. پدرش در یک روستای کوچک پلیس بود. اگر چه او بی سواد بود، می خواست دخترش ادامه تحصیل بدهد. این به مذاق جامعه خوش نیامد. خانواده و همسایگان او اعتراض کردند و پدرش تسلیم شد.

کالپانا می گوید دختران سربار خانواده تلقی می شدند. تحصیل دختران پول دور ریختن به حساب می آمد. در آن زمان رسم بود دختران دالیت زود ازدواج کنند. پدر او تحت فشار جامعه سر تسلیم فرود آورد و در کلاس هفتم مانع از رفتن او به مدرسه شد. سپس او را به عقد مردی 22 ساله درآورد. کالپانا فقط 12 سال داشت.

کالپانا گفت انتظار نداشت زندگی زناشویی زیبا و جذاب باشد. رسم بود که فامیل شوهر با تازه عروس خشن برخورد کنند، اما خانواده شوهر او دگرآزاری داشتند. او که کودکی لاغر و استخوانی بود و فقط 12 سال داشت، باید برای 12 نفر پخت و پز و رفت و روب می کرد. طبیعی است که بدون داشتن تجربه مرتکب اشتباهاتی می شد و تاوان آن را با جان و دل می داد. اگر خانه به اندازه کافی تمیز نبود و یا اگر غذا ته می گرفت یا بیش از حد شور بود، کتک می خورد. او مرتب لگد و مشت می خورد و مورد آزار عاطفی قرار می گرفت. یکبار مادر شوهرش گفت «دختره ی احمق. ننه ات حتما با یه الاغ زندگی کرده.»

خانواده شوهرش مانع می شدند که برای خانواده اش نامه بنویسد و تلفن هم نداشتند. کاملا احساس تنهایی می کرد. شش ماه پس از ازدواج، پدرش به دیدنش آمد. او از اینکه دخترش را لاغر و نزار، با لباس هایی پاره پاره بر تن و موهای ژولیده می دید، شوکه شده بود. برادر شوهرش به او گفت «شکل و شمایلشو می بینی؟ اگر به سر و شکلش نرسه، لختش می کنیم و از درخت آویزونش می کنیم.»

پدرش وحشت کرده بود و گفت که او را به خانه خود برمی گرداند، اما خانواده جدید او قبول نکردند. آنها می گفتند که کالپانا مال خودشان است. روز بعد پدر کالپانا با لباس پلیس برگشت و او را به خانه برد.

بازگشت او به خانه چندان شیرین هم نبود. هیچ کس از شنیدن سوء استفاده و بدرفتاری با او اظهار شگفتی نکرد. برعکس برایش حرف درآوردند که حتما ایرادی داشته که شوهرش را ترک کرده است. بعضی ها می گفتند تنها راه برای پاک کردن لکه ننگی که او بر دامن خانواده اش گذاشته این است که خودش را بکشد.

یک روز، وقتی عمه ی کالپانا مشغول پختن شام بود، کالپانا به اتاق دیگری رفت و سه بطری مرگ موش نوشید. عمه اش او را در حالی پیدا کرد که از دهانش کف می آمد و جیغ کشید. کالپانا به کما رفت، اما در نهایت بهبود یافت.

او یادش می آید که رئیس پدرش مایل نبود او را به بیمارستان شهر ببرند چون این کار را مایه خجالت می دانست. دیدگاه او این بود: «دختر دالیت این بار چیکار کرده؟» این نقطه عطفی برای کالپانا بود. با خودش فکر کرد: «چرا بهتر از این زندگی نکنم که وقتی مُردم نتوانند روی من اسم بگذارند (برایم حرف درآورند)؟»

کالپانا به بمبئی رفت و در یک کارخانه مشغول به کار شد. او نمی توانست با چرخهای خیاطی کار کند به همین دلیل پرز پاره ها را تمیز می کرد. او در روز فقط 15 سنت مزد می گرفت ولی بلند پرواز بود. وقتی همکارانش برای ناهار می رفتند، او کار با چرخهای خیاطی را تمرین می کرد. پس از مدتی به یک خیاط با مزد 5 دلار در روز ارتقا یافت. او می گوید: «این اولین شادی در ۱۵ سال بود. من میلیونها دلار به دست آورده ام اما آن 5 دلار اول رضایت بخشترینشان بود.»

کالپانا پولش را پس انداز کرد و سرانجام آماده بود تا کسب و کار خودش را راه بیاندازد. همراه با برخی از زنان فقیر اما بلند پرواز دیگر یک وام کسب و کار از دولت گرفت. آنها کار تجارت مبلمان را شروع کردند و کارشان رونق گرفت. کالپانا کم کم به عنوان تاجری هوشمند و زرنگ برای خود شهرتی به دست آورد.

سپس کالپانا پول خود را در املاک و مستغلات و توسعه سرمایه گذاری کرد. اولین معامله زمین او تقریبا به قیمت جانش تمام شد. چند تبهکار که به همان زمین چشم داشتند، قصد کشتن او را داشتند. کالپانا از این تهدیدها جان سالم به در برد و گفت که این سومین بار است که تبهکاران اقدام به کشتن او می کنند. او در حال حاضر هفت تیری برای محافظت از خود دارد. او می گوید: «من مرگ را از نزدیک دیده ام، پس از مردن نمی ترسم. نگرش من این است حالا که فرصت زندگی دارم، به بهترین شکل زندگی می کنم.»

کالپانا از املاک و مستغلات به سرمایه گذاری در یک کارخانه شکر و در نهایت، بی پروا ترین معامله اش یعنی خرید Kalpani tubes روی آورد. این شرکت 24 میلیون دلار بدهی داشت و در منجلاب پرونده های حقوقی فرو رفته بود. او گفت: «فقط یک دیوانه 116 میلیارد روپیه صرف خرید شرکتی می کند که هیچ امیدی به سوددهی آن نیست و من همان دیوانه هستم.» اعجاز کالپانا این شرکت را زیر و رو کرد و و در حال حاضر ارزش آن بیش از 100 میلیون دلار است.

کالپانا این را مختص به خود نمی داند. او افتخار می کند که به جامعه اش خدمت می کند. او به روستای خود بازگشته و مدارسی تأسیس کرده و برای زنان خشونت دیده کار فراهم نموده است. او یک سازمان غیر دولتی تشکیل داده که به مردم فقیر یاد می دهد چگونه وام کسب و کار بگیرند. او می گوید: «مدرکهای Ivy League و MBA های رویایی، کارآفرین خلق نمی کنند. ثبات، پشتکار و داشتن ایمانی فوق بشری به خویشتن موجب خلق یک کارآفرین می شود.»

زندگی کالپانا ساروج داستان کلاسیک آدم های فلک زده ای است که واقعی از آب در می آید پس تعجبی ندارد که او الهام بخش مردم شده است. مردم در تمام جنبه های زندگی عاشق شکست خورده ها (فلک زده ها) هستند. فرقی ندارد که سیاست باشد یا تجارت. در هنر باشد یا در ورزش. ما همیشه دوست داریم طرف ضعیف پیروز میدان باشد.

محققان تمایل افراد به تشویق و هواداری از شکست خورده ها را مطالعه کرده اند. آنها از ۱۰۰ دانشجو خواسته اند دو تیم ورزشی فرضی را تصور نمایند. انتظار می رود در مجموعه ای از هفت بازی تیم الف بر تیم ب غلبه کند. آنها هیچ اطلاعات دیگری در مورد دو تیم به دانشجویان نمی دهند و سپس می پرسند که آنها دوست دارند از کدام تیم هواداری کنند. هشتاد و یک درصد آنها تیم ب را انتخاب می کنند. سپس به دانشجویان گفته می شود که تیم ب در سه بازی اول از مجموعه هفت بازی پیروز میدان بوده است. حالا آنها از کدام طرفداری می کنند؟ نیمی از دانشجویانی که قبلا گفته بودند از تیم ب طرفداری می کنند، تغییر عقیده دادند و گفتند از تیم الف طرفداری می کنند.

تئوری های مختلفی برای توضیح تمایل ما به پیروزی شکست خورده ها در ورزش و کل زندگی وجود دارند. برخی ها فکر می کنند مردم دنبال هیجان هستند. در سال ۲۰۱۶، شهر کوچک لستر سیتی برای اولین بار موفق به کسب قهرمانی لیگ برتر شد. در آغاز فصل، به این تیم ضعیف فوتبال ۱ در ۵۰۰۰ شانس برنده شدن داده بودند. برای اینکه این شانس را قابل فهم تر کنیم بگذارید بگوئیم که در یک شرط بندی احتمال زنده بودن اِلویس ۱ در ۲۰۰۰ بود (الویس خواننده ای است که سال ۱۹۷۵ مرده است!). این تیم که حقوق نسبتا ناچیز ۲۲ میلیون پوند داشت، در برابر تیم های معروف دنیا مانند منچستر یونایتد بازی می کرد که حقوق و دستمزد آن ۲۳۰ میلیون پوند است. آنها اصلا عددی به حساب نمی آمدند اما برنده شدند. این واقعا افسانه ای معجزه آسا بود.

یکی از طرفداران لستر سیتی

طبیعتا برنده شدن تیمی که همه انتظار دارند ببازد بسیار هیجان انگیزتر است. یکی دیگر از دلایلی که مردم دوست دارند افراد فلک زده پیروز شوند این است که ما به دنبال عدالت هستیم. ما خواهان عدالت در جهان هستیم. ما نمی خواهیم انسان ضعیف همیشه بازنده باشد و با جانبداری از طرف ضعیفتر در واقع از دنیایی عادلانه تر طرفداری می کنیم.

مهم نیست که در برخی از حوزه های زندگی چقدر موفق هستیم، همیشه در بخشی از زندگی دچار ناامنی هستیم یا بوده ایم. همه ما زمانی جزو آخرین نفراتی بوده ایم که برای تیم انتخاب می شوند و یا فاقد اعتماد به نفس کافی برای رسیدن به دختر یا پسر رویاهایمان بوده ایم. البته بسیاری از فلک زده ها بازنده خواهند بود. به همین دلیل آنها فلک زده نامیده می شوند. اما اگر پیروز شوند، به ما امید می دهند که ما هم می توانیم. اگر داوود می تواند جالوت را بزند پس ما هم می توانیم. و اگر کالپانا می تواند بدون کمک دیگران خودش را بالا بکشد، پس شاید هر کس دیگری بتواند همین کار را بکند.