داستان انگلیسی حیوانات وحشی نجات بخش

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

جانوران وحشی نجات بخش

تصور بیشتر افراد از قهرمان فردی است که شجاعتش موجب نجات شده است. اما آن فرد همیشه انسان نیست . داستان هایی در مورد حیوانات از سراسر دنیا بیان می شود که درست زمانیکه به آنها شدیدا احتیاج بوده خودشان را به خوبی ثابت کرده اند .

مرد 25 ساله ی اهل شیلی مایکول کروسيو آکونیا یک روز پیش از ناپدید شدنش به گروهی از گردشگران در بولیوی ملحق شد . آنها به یک گردش تحت سرپرستی در یک جنگل انبوه رفتند. در جنگل های آمازون بولیویا مه پایین تر از نوک درختان قرار می گیرد و پوشش گیاهی به قدری انبوه است که در مدت کوتاهی می توان گم شد. اگر مراقبت گروهی از میمون ها نبود مایکول در آنجا مرده بود.

قرار نبود سفر خطرناکی باشد. در واقع در طول 15 سال حتی یک گردشگر هم در این کمپ مفقود نشده بود. اما شبی که مایکول ناپدید شد جنگلبانان می گفتند مساله ای مرموز بوده است .

او(مایکول) رفتارش عجیب بود و قبول نمی کرد در مراسم سنتی “پاچاماما” که به منظور قدردانی از مادر طبیعت/ زمین برای اجازه ورودشان به جنگل بود شرکت کند. پس از کم تر از 5 دقیقه ظاهرا مایکول در هوای رقیق محو شد . گروه جستجو بلافاصله با عجله وارد جنگل شدند و به دنبال او گشتند. اما بعد از یک شب کامل جستجوی دقیق نواحی اطراف با دست خالی بازگشتند. بومیان آنجا با اطمینان می گفتند که روح خبیث جنگل “دووئنده “ مایکول را نفرین کرده است.

آنها بر این باور بودند که مایکول پاچاماما را آزرده خاطر کرده است و بدین دلیل مادر طبیعت اجازه داده دووئنده خودش حساب مایکول را برسد . دووئنده به عصبانی کردن قربانیان و مخفی کردن آنها در ابعاد و نقاط دیگر معروف است. این توجیه دلیل آنست که چرا هیچ شخصی نمی توانست مایکول را پیدا کند. در بولیوی این باور که جنگل زنده با جادو و ارواح وجود دارد بقدری رایج است که حتی مقامات باور کردند که مایکول در دام های دووئنده قربانی گشته است.

روز بعد راهنماهای تور بهت زده و سردرگم بودند. آنها دو تن از رؤسای دینی (شمن ) سرشناس قبایل را به منطقه فرا خواندند و از آنها خواستند تا مایکول را برگردانند.آن رؤسای دینی با ابزار های مخصوص مورد نیاز مراسم به منظور ارتباط بادنیای ارواح آمدند. آن ابزارها تکه ی قطور قند , قوطی های آبجو, سیگار, برگ های کاکائو , بطری های شراب, کاغذ های رنگی پر زرق و برق و صلیب بزرگ چوبی را شامل می شد.

بر اساس گفته ی رؤسای دینی دووئنده با روح قدرتمند درخت مپخو در ارتباط بود و هردو با هم مایکول را پنهان کرده بودند. رؤسای دینی قبایل بیان داشتند که مایکول در قلمرو دور دست روح قرار داشت و نمی شد به آن دسترسی پیدا کرد . تنها امید آنها این بود که به پاچاماما در قالب یک مراسم چیزهایی اهدا کنند . اگر جنگل آن را قبول می کرد این شانس وجود داشت که مادر طبیعت امکان ارتباط با روح مایکول را برایشان فراهم کند و او را به مسیر بازگشتش راهنمایی کند.

آنها می دانستند که زمان به نفع آنها نبود. بدون غذا و آب مایکل به زودی می مرد. برای حدود یک هفته رؤسای دینی قبایل به ندرت چشم بر هم گذاشته بودند و تمام شب برای مراسم بیدار بودند. هم زمان گروه جستجو روزانه ده ساعت را به دنبال مایکول می گشتند.

جنگلبانانی که بیش از 20 سال سابقه ی کار داشتند از اینکه در 5 روز نتوانسته بودند حتی رد کوچکی از این مرد گمشده بیابند بهت زده بودند. تا روز ششم که جورابی گل آلود پیدا شد اینچنین بود. نامادری مایکول تاییدکرد که این جوراب متعلق به او بوده است. برای رؤسای دینی این نور روشنی در این مورد بود که آنها نیاز داشتند.

اکنون آنها دریچه ای برای ارتباط با روح او و راهی برای ارتباط با ارواح داشتند. آنها دو روز بعد را به عبادت فراوان پرداختند و تمام شب را بیدار ماندند. سرانجام آنها بیان داشتند که جنگل هدایای آنها را پذیرفته است. معامله صورت گرفته بود. آنها اطمینان داشتند که به زودی مایکول پیدایش می شود.

روز بعد خواهر مایکول با گروه جستجو در جنگل به سر می برد که فریادی شنید. او به طرف صدا دوید و برادرش را روی درخت دید که چوبدستی بزرگی به دست داشت. او کمتر از یک مایل از کمپ فاصله داشت. بدنش پوشیده از نیش حشرات بود و بسیار ضعیف و آب بدنش را ازدست داده بود, اما هنوز زنده بود. همه از شادی می گریستند.

او بیان داشت شبی که نا پدید شد افکار عجیب و وحشتناکی در سرش بود. بدون هیچ دلیلی او تمایل شدیدی داشت که از جنگل استوایی خارج شود. بدون فکر مستقیم به سمت جنگل انبو ه می دوید. کفش هایش را از پاهایش درآورد زیرا فکر می کرد سرعتش را کم می کنند سپس موبایل و چراغ قوه اش را به زمین انداخت.

پس از اندکی زیر درختی ایستاد و این درست زمانی است که به خودش تردید کرد.با خود اندیشید “من چکار کردم ؟ “ او می خواست به کمپ برگردد اما نمی توانست رودخانه ای که او را بدینجا کشانده بود پیدا کند. او بشدت ترسید. او می گفت اگربخاطر دسته ای از میمونها که زمانیکه گم شده بود به او رسیدگی می کردند, نبود از گرسنگی تلف شده بود. او هرروز آن دسته میمون را به قصد آب و سرپناه دنبال می کرد و آنها برایش از درخت میوه می انداختند تا بخورد. او مطمئن است بدون آنها نمی توانست دوام بیاورد.

او بیان می دارد شب قبل از پیدا شدنش زانو زده و از خداوند عاجزانه درخواست کرده که به او کمک کند تا راهی برای رهایی از جنگل جلوی پایش بگذارد. روز بعدش او را پیداکردند. برای مایکول اینکه خداوند در نجاتش دست داشته ثابت شده است. لیکن وی قدردانی بی کرانی را مدیون میمونهاییست که مراقبت و رسیدگی آنها او را از گرسنگی نجات داد.

کوین هاینز فرد دیگریست که هیچگاه جانوری که نجاتش داد را فراموش نخواهد کرد . کوین درست مثل مایکول ذهنش درگیر افکار وحشتناکی بود . در واقع سال ها بود که کوین با بیماری روانی دست و پنجه نرم می کرد . در 19 سالگی تصمیم گرفت که دیگر نمی تواند ادامه دهد . در صبح آن روز با پدرش با بوسه ای خداحافظی کرد , پاکتی آبنبات خرید تا بعنوان آخرین خوراکی زندگیش میل کند و سوار اتوبوسی شد که به سمت پل گلدن گیت می رفت او می خواست خود کشی کند .

در طول کل مسیر کوین آشکارا گریه می کرد . تصمیم گرفت حتی اگر یک نفر حالش را بپرسد دیگر از پل خود را نیاندازد چراکه ثابت می شد که فردی به او اهمیت می دهد . اشکهایش از سر و رویش پایین می ریخت و کماکان حتی یکی از مسافران کلمه ای به او نگفتند . به نظر می رسید از این بی تفاوت تر نمی توانستند باشند .

سرانجام او به آن پل رسید . به سمت نرده ها رفت و پایین را نگاه کرد. دقایق زیادی را با گریه در آنجا به سر برد . سپس زنی را دید که به سمتش نزدیک می شد. مطمین بود که آن زن حالش را می پرسد و این بدان معنا بود که او دیگر خودش را نمی کشت . آن زن عینک آفتابی بزرگی به چشمانش داشت و دستش روی آن بود . اما بجای آنکه حال کوین را بپرسد از او خواست که عکسی از او بگیرد . در دستان کشیده اش دوربینی بود . کوین باور داشت که این شاهد و گواهی است بر آنکه همه نسبت به او بی تفاوت اند . این آخرین امید او بود . او از آن زن عکس گرفت . چند لحظه بعد خودش را از پل انداخت . او بلافاصله پس از ول کردن دستهایش از پل احساس پشیمانی کرد . می دانست که اشتباه بزرگی مرتکب شده . افراد بسیار کمی تاکنون از این پل جان سالم به در برده اند . درست زمانیکه به آب افتاد از خدا خواست که نجاتش دهد. او با سرعت 75 مایل در ساعت از ارتفاع 225 فوتی ( 6862 متری ) سقوط رده بود . حدودا 4 ثانیه زمان برد تا به زیر آب سرد برود و چندتا از مهره های ستون فقراتش شکست و زیر سطح آب غرق شد . با خود گفت “ این همان چیزی است که می خواستی “ . درست زمانیکه میخواست زنده بماند می ترسید غرق شود .

اما ناگهان چیزی او را به سمت سطح آب هول می داد . ابتدا فکر کرد کوسه است . زمانیکه داشت غرق می شد آن چیز او را در آب چرخانید و زیر او شنا می کرد و او را به سمت سطح آب می کشانید . زمانیکه غایق نجات فرا رسید آن حیوان شناکنان دور شد . کوین از آب بیرون کشیده شد و به طرز معجزه آسایی بهبود یافت . بیش از 1600 نفر از پل گلدن گیت به کام مرگ کشیده شدند و کوین تنها یکی از 26 نفری است که زنده ماند تا داستانش را بازگو نماید . کوین به یکی از حامیان سلامت روانی تبدیل شد که با صدها نفر راجع به جلوگیری از خودکشی صحبت کرده است .

در یکی از مصاحبه ها که به منظور آگاهی از عدم خودکشی بود, کوین در مورد جانور مرموزی که باعث شانس دوباره ی زندگیش شده بود صحبت کرد . مدتی بعد نامه ای از مردی دریافت نمود که نوشته بود , “ کوین بسیار خرسندم که تو زنده ای . زمانیکه از پل خودت را انداختی من به فاصله کمتر از 2 فوت ( 61 سانتی متر) از تو ایستاده بودم . تا به امروز کسی به من نگفت که تو زنده ماندی یا مرده ای . راستی آن حیوان کوسه نبود بلکه شیر دریایی بود و افرادی که از بالا به پایین می نگریستند ایمان داشتند که آن جانور تور ا شناور نگه می دارد و مانع غرق شدن تو می شود “

کوین نیز مانند مایکول بر این باور بود که که دعایش در پیشگاه خداوند بود که سرانجام موجب نجاتش شده بود و آن دوست جانورش بخشی از استجابت خداوند نسبت به دعایش بوده است.