درس تفسیر
آموزش رایگان زبان انگلیسی > دوره: دروس پایهی انگلیسی بدون تلاش / فصل: رفتار وسواسی / درس: درس تفسیرسرفصل های مهم
درس تفسیر
توضیح مختصر
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Obsessive Behavior - Commentary Lesson
Hi, welcome to the commentary for Obsessive Behavior. This is an interesting little Dear Abbey letter, quite short. In fact, you know, I was thinking about the different levels of our members. Some of you, most of you, are advanced learners. You have to be advanced, just to read my home page and my newsletter and understand it.
So most of you are advanced, probably Dear Abbey is pretty easy for you. But some of you are at a lower level. I would say probably an intermediate level. And for you, I think the Dear Abbey lessons are much better.
The article lessons, the main articles can be very difficult for some people, especially for intermediate level learners. And some of you have complained to me in fact, that “A.J. these articles are much too difficult for me”.
If that’s the case, if that’s true; I recommend focusing on the Dear Abbey lessons and the pronunciation lessons instead. They’re easier and they’re shorter. So even if it is a little bit difficult, there’s still not so much new language to learn, like the articles can possibly be.
So for the intermediate level members, I recommend focus on Dear Abbey. It’s great level for you. And for the advanced learners, I recommend also using Dear Abbey, but in a different way. You’ll still learn some new phrases, especially casual English phrases.
But you can also use it to really go deeply with some things that you may already know. Focus on the mini-stories and the point-of-view mini-stories and really get this to go deeply by listening again and again and again, many, many times.
You all know the past tense for example; however, when you speak, many of you may make mistakes with the past tense. You may use the present tense, when you should use the past.
I know many of my San Francisco’s students do this. Now if I give them a test, they will all do very well on the past tense. Yet when we actually speak, they don’t use it. What’s the problem here?
Well, the problem is “knowing and doing” are totally different. Knowing is a left brain activity. It’s an analytical activity; it means you analyze, you break it apart, you think about it. That’s one kind of knowledge.
But using a language, being able to speak English fluently is a different kind of knowledge. It’s more like playing a sport, okay? You can know about basketball, you can study basketball. It does not mean you can actually play basketball, right? Studying basketball and playing basketball are totally different.
Well it’s the same thing with English. Studying about English, learning the rules, conjugating verbs, taking tests. That is totally different than using English; speaking English fluently, understanding quickly, speaking quickly and correctly. Totally different than studying the grammar and taking the test.
This is why I think that obsessive test taking and obsessing about English in general is very, very bad. I have a lot of students in San Francisco, for example, who obsess about the TOEFL test. That’s why my little mini-story is kind of a joke, about those students. Not a mean joke, it’s a nice joke; but it’s true.
There are a lot of students like this. In Japan, oh my God, so many students like this. They’re focused on the TOEIC, or the TOEFL, or the university exam or a Grad school exam, but it’s always a test.
They, a lot of the people don’t seem to care about actually learning English and using it, or about countries that speak English, America or Australia or England. They are not interested in the cultures or the people or communication; it’s just this damn test.
And they think that if they focus on the test and they do well on the test, that means, “uh, now I can use English, now I can speak English”. And they’re always very shocked that even if they get a good score on the test, when they actually try to understand Americans for example, they can’t. They can’t.
So many students come here to San Francisco. They have a good TOEFL exam. They go on to the street, and they, someone chats with them, talks with them at a bus stop. And they’re confused, and they don’t know what they’re saying, and when they try to talk, they speak very slowly, they can’t remember.
They’re trying to conjugate verbs and translate. Their pronunciation is terrible. And Americans don’t understand them. They try to say something and Americans are confused; “What? Huh? What? Huh?”
And that’s a terrible feeling. I know, I, I had that feeling in Thailand. I would try to use Thai, people could not understand me. I became very upset and frustrated.
So you have to separate these ideas. They’re different. This idea of studying English, learning the rules, memorizing the grammar and taking tests. That’s one thing. And then the other thing is speaking English fluently, using it correctly, knowing the grammar deep down.
Feeling what is correct, feeling, not knowing, feeling when something sounds correct and when it sounds wrong. Speaking with good pronunciation, speaking without translating. Now that it is a different kind of knowledge. It’s a skill.
And they don’t mix very much, the test taking, analyzing, memorizing part; it’s good if you want to get a PHD and talk about English in your own language. But it’s not very good if you actually want to use English. So you’ve got to focus on using English. And if you want to use English well, just do not obsess about tests.
The students who obsess about the TOEFL exam, for example, they’re always my worst students. I mean %95 of the time, when I have a student who is obsessed about… obsessed is kind of the emotion. Or I can use it as a verb “to obsess”.
So if I have a student who obsesses, using it as a verb, who obsesses about the TOEFL exam, for example; they’re, I know they’re probably going to be quite low. And I also know they’re going to learn very slowly.
Because if they obsess about the test, that’s all they will focus on. And when they obsess about the test, it makes them use different kinds of study methods. What do they do? Well they study grammar, so much grammar, grammar books, grammar books, grammar books.
What else do they do? They go buy those TOEFL test books and they take practice TOEFL test again and again and again. And that’s all they do. And that’s not natural English, and it’s a terrible way to learn a language, in general, any language.
So in fact, their TOEFL scores do not improve a lot. Their general speaking ability does not improve at all, usually. And then what else happens?
I have another person in my class who is just really interested in American culture. They really like being here and they really want to meet people and they’re excited. And “Wow English is interesting!” and “Oh, I love English movies!” and “Oh, American books are really kind of cool!” and oh, they like certain movies and music and culture and blah, blah, blah.
Those people learn very quickly. They learn fast. Why? Well, number 1: they’re listening a lot. They’re listening to American movies all the time. They’re making American friends, so they’re listening to Americans speak English, constantly.
These people usually study on their own in a different way. They listen to podcast. They listen to these kinds of lessons on Effortless English. They listen to TV shows. That’s how they study.
The funny thing is that these people also improve on their TOEFL exams, and they improve faster than the people who are obsessed with the TOEFL. And that makes the TOEFL people so frustrated and angry sometimes, right?
Here they are, they’re studying the TOEFL exam, they’re focused on the TOEFL, they’re obsessed with the TOEFL… TOEFL, TOEFL, TOEFL. And somebody else is having fun. And the person who has fun improves faster and they get a better TOEFL score.
And uh, they get so obsessed, some of these students. And they come to me, “A.J. Oh, my TOEFL, I took it again and it didn’t improve very much. Why am I not getting better? And Seiko over here, she’s having fun and making friends and just listening to movies and podcast. And she did better than me. I don’t understand.”
And then I tell them, well, you know, I try to explain the Effortless English method. I try to explain research. But unfortunately these students, they obsess so much, they’re so obsessed with the exam. They can’t hear me. It’s frustrating for me.
I try to tell them, you know, “Please study in a different way, learn in a different way. You will have more fun, your speaking will improve, and you’ll even do better on the TOEFL exam than you are now”.
But they don’t listen. I mean, the students who are really obsessed about the exams, they will not listen. It’s like a, it’s like a mental disease; I don’t know, it’s kind of like some kind of craziness.
They’re so obsessed, it’s all they can think about. So I tell them, “try the other method. Try Seiko’s method, it’s working for her”. But they won’t listen. They’ll say “Oh, OK, OK.”
And the next day I see them, they have their TOEFL exam book and they’re studying the grammar again. And then two months later, they take the TOEFL exam, “Uh, no, I didn’t improve very much. Oh.” They come back to me. “A.J., What should I do?” It’s the same conversation every time.
I have this one student whose Korean, who has been doing this for over one year. Over one year, obsessed with the TOEFL exam. Takes the test, does not improve enough, comes back to me, complains, “A.J. my TOEFL’s not good enough. What should I do?”
Every time I tell her “Well, you should listen to podcast, you should read interesting books that you like for fun”, you know, all the Effortless English methods that you know, I tell her, “Do this. It will help you. Trust me.” And every time she says “Aha, aha”.
And then she ignores me and she uses the same method again. I see her using her TOEFL book, studying grammar. And then two months later, she takes the TOEFL test again, and then “Oh, God, A.J., my TOEFL test didn’t go up enough. I didn’t improve very much. what should I do? What’s wrong?”
I mean, again and again. This has been happening for one year and she still will not change her methods. And this is really a form of insanity, of craziness.
When you keep doing the same thing and you keep getting a bad result and you keep using the same method and you think maybe this time, my result will be different. But again you get the same result. It’s a kind of craziness. And I don’t know why, but these exams, these tests can sometimes make people crazy like this.
So my advice to you, if you need the TOEFL exam; you know, it’s Ok, some of you need it. Some of you want to study Grad school in America, for example. That’s fine, nothing wrong with that. But don’t obsess about the test. It will hurt you. You will learn more slowly, if you do that.
Use the Effortless English methods. I guarantee, you will learn faster than people who are taking TOEFL classes and studying TOEFL books. Your TOEFL scores will improve better and more and faster than the people who are studying the TOEFL test.
I promise you. This is not just my opinion, there’s a lot of research about this. The people who focus on the test actually do worse on the test. The people who use effortless methods also do better on tests like the TOEFL exam or the TOEIC.
So, you know, you have more fun; you learn faster; you do better on the test; your pronunciation is better; you become more fluent; everything is better if you use an effortless system.
So don’t obsess about these tests, please. Put your TOEFL books to the side, put away your grammar books, use an effortless method and you will do much better.
Alright, there’s another pep talk for today, I guess. That’s the end of the commentary for Obsessive Behavior. I’ll see you on the next lesson. Bye, bye.
ترجمهی درس
رفتار وسواسی - درس تفسیر
سلام، به درس تفسیر برای رفتار وسواسی خوش آمدید. این یک نامهی کوچک جالب اَبی عزیز است، خیلی کوتاه. در واقع، میدانید، داشتم به سطوح مختلف اعضایمان فکر میکردم. بعضی از شما، بیشترِ شما زبانآموزان پیشرفته هستید. باید پیشرفته باشید تا صفحهی اصلی و نامههای خبری را بخوانید و بفهمید.
پس اغلبِ شما سطح پیشرفته هستید، شاید اَبی عزیز برای شما نسبتاً آسان است. اما بعضی از شما در سطح پایینتری هستید. بهتر است بگویم سطح متوسط. و برای شما، فکر میکنم که درسهای اَبی عزیز خیلی بهتر باشند.
درسهای مقالهای، مقالههای اصلی میتوانند برای بعضی افراد خیلی دشوار باشند. و بعضی از شما به من شکایت کردهاید که «اِیجی. این مقالهها برای من زیادی سختن».
اگر مشکل این است، اگر این حقیقت دارد؛ من تمرکز بر روی درسهای اَبی عزیز را پیشنهاد میکنم. آنها آسانتر هستند و کوتاهتر هستند. پس اگر هم کمی دشوار است، زبان جدید زیادی برای یاد گرفتن نیست، مثل مقالهها که مگر چقدر زبان جدید دارند.
پس برای اعضای سطح متوسط، من تمرکز روی اَبی عزیز را پیشنهاد میکنم. سطحی عالی برای شماست. و برای زبانآموزان پیشرفته هم، اَبی عزیز را پیشنهاد میکنم، اما با روشی متفاوت. شما بازهم عبارات جدیدی را یاد میگیرید، مخصوصاً عبارات انگلیسی غیررسمی.
اما میتوانید با چیزهایی که از قبل میدانید، به عمق آن بروید. بر داستانهای کوتاه و دیدگاه داستانهای کوتاه تمرکز کنید و از اینها استفاده کنید تا با گوش دادن دوباره و دوباره و دوباره و خیلی خیلی زیاد به عمق آن بروید.
همهی شما مثلاً زمان گذشته را میدانید؛ اما، وقتی صحبت میکنید، بیشترِ شما در استفاده از زمان گذشته اشتباه میکنید. ممکن است از زمان حال استفاده کنید، وقتی که باید از زمان گذشته استفاده کنید.
میدانم که تعداد زیادی از دانشآموزان سانفرانسیسکویی من این کار را انجام میدهند. اگر به آنها یک امتحان بدهم، زمان گذشته را خیلی خوب انجام میدهند. اما وقتی صحبت میکنیم، از آن استفاده نمیکنند. مشکل چیست؟
خب، مشکل این است که «دانستن و انجام دادن» کاملاً متفاوت هستند. دانستن فعالیت سمت چپ مغز است. فعالیت تحلیلی است؛ یعنی تحلیل میکنید، آن را وارسی میکنید، دربارهاش فکر میکنید. این نوعی دانش است.
اما استفاده از یک زبان، توانایی در انگلیسی صحبت کردن بهطور روان نوعی دانش است. بیشتر شبیه ورزش است، خب؟ میتوانید دربارهی بسکتبال بدانید، میتوانید دربارهی بسکتبال مطالعه کنید. به این معنا نیست که میتوانید واقعاً بسکتبال بازی کنید، درسته؟ مطالعهی بسکتبال و بسکتبال بازی کردن کاملاً متفاوت هستند.
انگلیسی هم همینطور است. مطالعه دربارهی انگلیسی، یاد گرفتن قوانین، صرف کردن افعال، امتحان دادن. کاملاً با استفاده از انگلیسی، با انگلیسی صحبت کردن بهطور روان، سریع فهمیدن، سریع و درست حرف زدن متفاوت است. کاملاً با مطالعهی گرامر و امتحان دادن متفاوت است.
این بههمین دلیل است که من فکر میکنم امتحان دادن وسواسی خیلی خیلی بد است. مثلاً، من دانشآموزان زیادی در سانفرانسیسکو دارم که برای امتحان تافل وسواس دارند. بههمین خاطر داستان کوتاه من یکجور جوک دربارهی آنهاست. جوک بدجنسانه نه، جوک خوب؛ اما واقعیت دارد.
دانشآموزان زیادی اینطور هستند. در ژاپن، خدای من، دانشآموزانِ خیلی زیادی اینطور هستند. آنها روی امتحان توئیک یا تافل متمرکز هستند، یا امتحان دانشگاه یا امتحان دانشکدهی تحصیلات عالی، اما همیشه یک امتحان است.
آنها، خیلی از مردم بهنظر برای واقعاً یاد گرفتن انگلیسی و استفاده کردن آن اهمیت نمیدهند، یا دربارهی کشورهایی که انگلیسی حرف میزنند، مثل آمریکا یا استرالیا یا انگلیس. آنها به فرهنگها یا مردم یا ارتباط برقرار کردن تمایلی ندارند؛ فقط این امتحان لعنتی مهم است.
و آنها فکر میکنند که اگر روی امتحان تمرکز کنند و امتحان را خوب بدهند، یعنی «آه، حالا میتونم از انگلیسی استفاده کنم». و همیشه، حتی اگر نمرهی خوبی در امتحان بگیرند، شوکه میشوند وقتی که واقعاً سعی میکنند حرفهای آمریکاییها را متوجه شوند و نمیتوانند. نمیتوانند.
بسیاری از دانشآموزان به اینجا، سانفرانسیسکو، میآیند. آنها امتحان تافل را خوب میدهند. بعد بیرون و به خیابان میروند، و شخصی با آنها صحبت میکند، در ایستگاه اتوبوس حرف میزند. و آنها گیج هستند، و نمیدانند که چه میگویند، و وقتی سعی میکنند حرف بزنند، خیلی آرام حرف میزنند، نمیتوانند بهخاطر بیاورند.
آنها سعی میکنند افعال را صرف کنند و ترجمه کنند. تلفظشان افتضاح است. و آمریکاییها حرفهای آنها را نمیفهمند. آنها سعی میکنند چیزی بگویند و آمریکاییها گیج میشوند، «چی؟ ها؟ چی؟ ها؟»
و این احساس خیلی بدی است. من میدانم، من این احساس را در تایلند داشتم. سعی میکردم تایلندی صحبت کنم، اما مردم حرف من را نمیفهمیدند. خیلی ناراحت و کلافه شدم.
پس باید این ایدهها را جدا کنید. آنها متفاوت هستند. ایدهی یاد گرفتن انگلیسی، یاد گرفتن قوانین، حفظ کردن گرامر و امتحان دادن. این یک چیز است. و انگلیسی صحبت کردن بهطور روان، استفادهی درست از آن، دانستن عمیق گرامر چیز دیگری است.
باید احساس کنید چه درست است، احساس کنید، نه اینکه بدانید، احساس کنید وقتی چیزی درست و وقتی غلط بهنظر میآید. صحبت کردن با تلفظ خوب، صحبت بدون ترجمه کردن. حالا این نوع دیگری از دانش است. مهارت است.
و خیلی باهم قاطی نمیشوند، بخش امتحان دادن، تحلیل کردن، حفظ کردن؛ اگر میخواهید مدرک دکتری بگیرید و دربارهی انگلیسی در زبان خودتان صحبت کنید، خوب است. اما اگر میخواهید واقعاً از انگلیسی استفاده کنید، خیلی خوب نیست. پس باید روی استفاده از انگلیسی تمرکز کنید. و اگر میخواهید بهخوبی از انگلیسی استفاده کنید، فقط برای امتحانها وسواس نداشته باشید.
دانشآموزانی که برای امتحان تافل وسواس دارند، برای مثال، آنها همیشه بدترین دانشآموزانم هستند. ۹۵٪ مواقع، وقتی دانشآموزانی دارم که وسواسی هستند برای… وسواسی نوعی احساس است. یا میتوانم بهعنوان فعل از آن استفاده کنم «وسواس داشتن».
پس اگر دانشآموزی داشته دارم که وسواس دارد، فعل، برای امتحان تافل وسواس دارد، برای مثلا؛ میدانم که آنها احتمالاً ضعیف خواهند بود. و من میدانم که آنها خیلی یواش یاد خواهند گرفت.
چون اگر برای امتحان وسواس داشته باشند، فقط روی آن تمرکز خواهند کرد. و وقتی برای امتحان وسواس داشته باشند، آنها را مجبور میکند از روشهای مطالعهی مختلف استفاده کنند. چه کار میکنند؟ گرامر میخوانند، گرامر خیلی زیاد، کتابهای گرامر، کتابهای گرامر، کتابهای گرامر.
دیگر چه کار میکنند؟ میروند و کتابهای امتحان تافل را میخرند و دوباره امتحانهای تافل تمرینی را میدهند و دوباره و دوباره. فقط همین کار را میکنند. و این انگلیسی طبیعی نیست.، و راه بسیار بدی برای یاد گرفتن زبان است، در کل، هر زبانی.
پس در حقیقت، نمرهی تافل آنها زیاد پیشرفت نمیکند. صحبت کردن عادیشان معمولاً اصلاً پیشرفت نمیکند. و دیگر چه اتفاقی میافتد؟
من شخص دیگری در کلاسم دارم که واقعاً به فرهنگ آمریکایی علاقهمند است. دوست دارد اینجا باشد و خیلی دوست دارد که با مردم ملاقات کند و خیلی هیجانزده است. و «وای انگلیسی جالبه!» و «اوه، من عاشق فیلمهای انگلیسی هستم!» و «اوه، کتابهای آمریکایی خیلی باحالن!» و فیلمها و موسیقی و فرهنگ خاصی را دوست دارد و این صوبتا.
این افراد خیلی سریع یاد میگیرند. زود یاد میگیرند. چرا؟ شمارهی ۱: آنها زیاد گوش میدهند. آنها تمام مدت به فیلمهای آمریکایی گوش میدهند. آنها دوستهای آمریکایی پیدا میکنند، پس دائم به آمریکاییها که انگلیسی حرف میزنند گوش میدهند.
این افراد معمولاً خودشان به شکل متفاوتی درس میخوانند. آنها به پادکست گوش میدهند. به این جور درسها در دورهی انگلیسی بدون تلاش گوش میدهند. آنها به برنامههای تلویزیونی گوش میدهند. اینطور درس میخوانند.
موضوع خندهدار این است که این افراد در امتحانات تافلشان هم پیشرفت میکنند، و سریعتر از افرادی که برای تافل وسواس دارند پیشرفت میکنند. و این باعث میشود آدمهای تافلی گاهی کلافه و عصبانی شوند، درسته؟
آنها برای امتحان تافل درس میخوانند، روی تافل تمرکز میکنند، برای تافل وسواس دارند… تافل، تافل، تافل. و کسی دیگر در حال خوشگذراندن است. و کسی که در حال خوشگذرانی است سریعتر پیشرفت میکند و نمرهی تافل بهتری میگیرد.
بعضی از این دانشآموزان خیلی وسواسی میشوند. و پیش من میآیند، «اِیجی. تافلم، دوباره تافل دادم و خیلی بهتر نشد. چرا بهتر نمیشم؟ و این سیکو، او خوش میگذرونه و دوست پیدا میکنه و فقط به موسیقی و پادکست گوش میده. و او بهتر از من امتحان داد. من درک نمیکنم.»
و بعد من به آنها میگویم که، میدانید، سعی میکنم روش انگلیسی بدون تلاش را توضیح دهم. سعی میکنم تحقیق را توضیح دهم. اما متأسفانه این دانشآموزان، آنها خیلی وسواس دارند، برای امتحان خیلی وسواسی هستند. نمیتوانند حرف من را بشنوند. برای من کلافهکننده است.
سعی میکنم به آنها بگویم، «لطفا به روش دیگری درس بخوانید، به روش متفاوتی یاد بگیرید. به شما بیشتر خوش خواهد گذشت، صحبت کردنتان پیشرفت خواهد کرد، و بهتر از الان در امتحان تافلتان عمل خواهید کرد.».
اما گوش نمیدهند. دانشآموزانی که برای امتحان وسواسی هستند، گوش نخواهند داد. مثلِ، مثل یک بیماری روانی است؛ نمیدانم، نوعی دیوانگی است.
آنها خیلی وسواسی هستند، تنها چیزی است که میتوانند به آن فکر کنند. پس من به آنها میگویم، «روش دیگه را امتحان کنید. روش سیکو را امتحان کنید، براش کار میکنه». اما گوش نمیدهند. میگویند «اوه، باشه، باشه».
و روز بعد که آنها را میبینم، کتابهای امتحان تافلشان را دارند و دوباره گرامر را مطالعه میکنند. و بعد دو ماه بعد، امتحان تافل را میدهند، «اوه نه، خیلی پیشرفت نکردم. اوه.» پیش من برمیگردند. «اِیجی. باید چیکار کنم؟» هر دفعه همین مکالمه است.
من یک دانشآموز کرهای دارم که بیشتر از یک سال است که این کار را انجام داده است. بیشتر از یک سال، وسواس برای امتحان تافل داشته است. امتحان را میدهد، بهاندازهی کافی پیشرفت نمیکند، پیش من برمیگردد، شکایت میکند که، «اِیجی. تافلم بهاندازهی کافی خوب نیست. باید چیکار کنم؟»
هر دفعه من به او میگویم که «خب، باید به پادکست گوش بدی، باید کتابهای که دوست داری برای تفریح بخونی» میدانید، تمام روشهای انگلیسی بدون تلاش را به او میگویم، «این را انجام بده. کمکت میکنه. به من اعتماد کن.» و هر دفعه میگوید «آها، آها».
و بعد من را نشنیده میگیرد و از همان روش دوباره استفاده میکند. میبینم که از کتاب تافلش استفاده میکند، گرامر میخواند. و دو ماه بعد، دوباره امتحان تافل را میدهد، و بعد، «اوه، خدایا، اِیجی. امتحان تافلم بهاندازهی کافی بالا نرفت. خیلی پیشرفت نکردم. باید چیکار کنم؟ مشکل چیه؟»
یعنی، دوباره و دوباره. یک سال است که این اتفاق میافتد و او هنوز روشهایش را تغییر نخواهد داد. و این شکلی از جنون، از دیوانگی است.
وقتی همان کار را انجام میدهید و همچنان نتیجهی بدی میگیرید و همچنان از همان روش استفاده میکنید و فکر میکنید که شاید این دفعه نتیجهام تفاوت داشته باشد. اما دوباره همان نتیجه را میگیرید. نوعی دیوانگی است. و نمیدانم چرا، اما این امتحانها این تستها میتوانند مردم را اینگونه دیوانه کنند.
پس نصیحت من به شما، اگر امتحان تافل را نیاز دارید؛ میدانید، مشکلی نیست، بعضی از شما به آن نیاز دارید. بعضی از شما میخواهید مثلاً در دانشکدهی آموزش عالی در آمریکا درس بخوانید. خوب است، هیچ مشکلی نیست. اما برای امتحان وسواس نداشته باشید. به شما آسیب خواهد زد. اگر آن کار را انجام دهید، کندتر یاد خواهید گرفت.
از روشهای انگلیسی بدون تلاش استفاده کنید. تضمین میکنم، شما سریعتر از افرادی که کلاسهای تافل میروند و کتابهای تافل میخوانند، یاد خواهید گرفت. نمرات تافل شما بهتر و بیشتر و سریعتر از افرادی که امتحانهای تافل را میخوانند، پیشرفت خواهد کرد.
به شما قول میدهم. این فقط نظر من نیست، تحقیقات زیادی دربارهی این هست. افرادی که روی امتحان تمرکز میکنند در واقع امتحان را بدتر میدهند. افرادی که از روشهای بدون تلاش استفاده میکنند در امتحانها هم بهتر عمل میکنند مثل امتحان تافل و توئیک.
پس، بیشتر خوش میگذرانید؛ سریعتر یاد خواهید گرفت؛ در امتحان بهتر عمل خواهید کرد؛ تلفظتان بهتر است؛ روانتر میشوید؛ همهچیز بهتر است اگر از سیستم بدون تلاش استفاده کنید.
پس لطفاً برای این امتحانها وسواس نداشته باشید. کتابهای تافلتان را کنار بگذارید، کتابهای گرامرتان کنار بگذارید، از یک روش بدون تلاش استفاده کنید و خیلی بهتر عمل خواهید کرد.
خیلی خب، حدس میزنم که یک سخنرانی انگیزشی دیگری برای امروز داشتیم. این پایان درس تفسیری برای رفتار وسواسی بود. در درس بعدی میبینمتان. بای بای.