داستان انگلیسی حیوانات جالب

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

حیوانات شگفت‌انگیز

قهرمانان شکل‌ها و اندازه‌های مختلفی دارند. مثلا کبوتر کوچکی به نام شرامی که در زمان جنگ جان صدها نفر را نجات داد.

این پرنده ی شجاع در طول جنگ جهانی اول به خاطر اقدامات قهرمانانه‌اش در بمباران مشهور شد. ترجمه انگلیسی عبارت فرانسوی شرامی یعنی دوست عزیز. این پرنده حقیقتا برای سربازانی که جانشان را نجات داد، عزیزترین دوست بود.

در شهرهای مدرن گاهی اوقات کبوترها موجوداتی موذی تلقی می‌شوند. اما در طول جنگ جهانی اول اینطور نبود. زمانی ارتش بریتانیا بیش از صد هزار کبوتر و ۳۷۰ مربی کبوتر را به خدمت گرفت. هدف پیام‌رسانی به میدان جنگ و آوردن پیام از آنجا بود.

هزاران عدد از این پرندگان شریف و شجاع در جنگ جهانی اول خدمت کرده و کشته شدند. آنها جان هزاران سرباز را نجات دادند. آنها همچنین بر بسیاری از لحظات کلیدی جنگ اثر گذاشتند.

این کبوتران زیر گلوله باران دائمی دشمن بودند. آنها اغلب گلوله خورده و صدمات وحشتناکی می‌دیدند. با اینحال میزان موفقیت این کبوتران بی باک در انتقال پیام ۹۵ درصد بود.

بسیاری از کبوتران زخمی و خسته، ده ها بار سفر می‌کردند. آن‌ها پیام‌های حیاتی را می‌رساندند. مدت کوتاهی پس از آن، گاهی اوقات بر اثر خستگی و جراحت می‌مردند.

مشهورترین کبوتر جنگ شرامی بود. در اکتبر سال ۱۹۱۸ او جان ۲۰۰ سرباز آمریکایی را نجات داد. این مردان با اندکی غذا و مهمات در پشت خطوط دشمن به دام افتاده بودند. بدتر از آن اینکه این مردان توسط جبهه‌ی خودی که از محل آن‌ها بی اطلاع بودند، بمباران می‌شدند. آن‌ها به شدت نیاز داشتند که به جبهه خودی اطلاع دهند که بمباران را متوقف نمایند.

پس از آنکه دو کبوتر دیگر به ضرب گلوله کشته شدند، فقط شرامی باقی مانده بود تا پیام بسیار مهم را ارسال نماید. او هم هنگام پرواز در میان گلوله باران سنگین دشمن تیر خورد. آمریکایی‌ها داشتند سقوط آخرین شانس خود برای دریافت کمک را تماشا می‌کردند. پرنده زخمی به طرز شگفت انگیزی خود را بالا کشید و دوباره به پرواز درآمد.

او موفق شد در 25 دقیقه 25 مایل به سمت مرکز فرماندهی پرواز کند اما تاوان سنگینی داد. قفسه سینه اش گلوله خورده بود، یکی از چشمهایش را از دست داده بود، از بدنش خون می‌چکید و روی یک پا راه می‌رفت.

قهرمان پرواز تحت عمل جراحی اورژانسی قرار گرفت و جان سالم به در برد. پزشکان نتوانستند پای او را نجات دهند اما یکی از سربازان یک پای چوبی یدکی برایش درست کرد. ارتش فرانسه به او مدالی اعطا کرد و او را سوار کشتی‌ای کردند که به آمریکا می‌رفت. وقتی شر آمی به خانه رسید، داستانش به سرعت در همه جا پخش شد. او کمتر از یک سال زنده بود و بر اثر جراحات جان سپرد. بقایای او در حال حاضر در موزه اسمیتسون نگهداری می‌شود. او که زمانی نامش به عنوان کبوتری نر ثبت شده بود پس از مرگ معلوم شد که ماده بوده است.

شرامی به ما یادآوری می‌کند که بزرگترین قهرمانی‌ها اغلب از کوچکترین موجودات سر می‌زند و اینکه که ما نباید بر اساس ظواهر، چیزی قضاوت کنیم.

نجات جان انسان‌ها فقط به پرندگان منحصر نمی‌شود. سگ‌ها نیز به نجات جان اربابان انسانی خود معروفند.

روزی از روزهای ژوئن سال ۱۹۳۱ بود و پسری ۱۲ ساله داشت در اسکله شهرستان سوانسی ولز غرق می‌شد. فریادهای نومیدانه‌ی پسرک به گوش هیچکس نرسید. به جز سگی ناشناس که در حوالی اسکله زندگی می‌کرد، هیچ کس در آن اطراف نبود تا به دادش برسد.

زمانی که همه‌ی امیدها از دست رفت، آن سگ از سمت اسکله به اعماق اقیانوس پرید. آن سگ پسرک وحشت زده را محکم گرفته و او را به ساحل امن کشاند.

این سگ سوآنسی جک نامیده شد. او برای اولین بار زندگی فردی را نجات داده بود. چند هفته بعد او جان یک نفر دیگر را نیز نجات داد. این بار زمانی که او شناگر دیگری را از چنگ اقیانوس نجات می‌داد جمعیتی در آنجا حضور داشت. سگ قهرمان در روزنامه محلی سر و صدا به راه انداخت. عکسی از سوآنسی جک منتشر و افسانه‌ای ساخته شد.

سوآنسی جک سگ کوچکی از نژاد نیوفاندلند بود که در شهر ساحلی سوانسی ۲۷ نفر را از غرق شدن نجات داد.

سگهای نژاد نیوفاندلند که در اصل برای کمک به ماهیگیران آب‌های سرد پرورش داده می‌شوند به خاطر مهارت های خوب خود در شنا معروف هستند.

سوآنسی جک به مدت شش سال هر فریاد پریشانی را که می‌شنید پاسخ می‌داد. او در سال ۱۹۳۶ جایزه‌ی شجاع‌ترین سگ سال روزنامه ستاره‌ی لندن را دریافت کرد. سازمان داگز تراست که از حیوانات حمایت می‌کند نیز دو مدال برنز به وی اهدا کرد که خود رکوردشکنی بود.

متاسفانه هیچ کس نتوانست جک را از سرانجامی خفت بار نجات دهد. او در اکتبر ۱۹۳۷ پس از خوردن مرگ موش مُرد اما نام او زنده است. ساکنان زادگاهش در ولز به افتخار این مامور نجات غریق چهار پا، به تمامی آنها نام مستعار سوانسی جک می دهند.

حتما دلیلی وجود دارد که می‌گویند سگ بهترین دوست انسان هست. عشق بی قید و شرط، وفاداری و استفاده عملی از آنها، برایشان در قلب‌ها و خانه هایمان جایگاهی باز کرده است. رابطه‌ی سگ‌ها با انسان منحصر به فرد است. در طبیعت هیچ دو گونه‌ای نیست که مانند انسان و سگ تازی تعامل و زمینه‌های مشترک داشته باشند.

انسان و سگ تاریخچه‌ای دیرینه دارند. اولین رد پای انسان در یک غار در فرانسه است. این رد پا به ۲۶۰۰۰ سال پیش تعلق دارد. نزدیک آن رد پای باستانی، رد پای یک سگ وجود دارد.

اگر سگ نبود، ممکن بود ۲۶۰۰۰ سالِ گذشته‌ی تاریخ انسان، مسیری بسیار متفاوت را طی کند.

در مورد چگونگی شروع رابطه انسان و سگ نظریه های های مختلفی وجود دارد. برخی بر این باورند که انسان گرگ را رام کرد. گروهی دیگر معتقدند گرگ‌ها خود رام شدند. به هر صورت انسان و سگ اشتراکات زیادی دارند. هر دو دارای حس همکاری بوده و خوش سخن هستند و در گروه‌های اجتماعی رشد می‌‌کنند. انسان و سگ در اصل کوچ نشین بوده‌اند و هر دو قادر به طی مسافت‌های طولانی هستند.

سرانجام انسان دست از کوچیدن کشید و یکجانشین شد و سگ‌ها در اطرافش بودند. با این‌حال سگ‌ها صرفا همراه انسان‌ها نبودند. بلکه برخی معتقدند که آنها یکی از دلایل اصلی بوده اند که موجب تمدن بشری شدند. سگها فقط در شکار نبود که ما را یاری می کردند. آنها به ما در دفاع در برابر دشمنان کمک می کردند و درباره‌ی خطرات به ما هشدار می‌دادند. سگ‌های مدافع ما ایمنی لازم برای یکجانشینی، ساخت و ساز، مزرعه داری و متمدن شدن انسان را فراهم کردند.

سوآنسی جک کاری را می‌کرد که سگ‌ها هزاران سال مشغول انجام آن بوده‌اند. محافظت از کمینگاه ما، نجات غذایمان و کمک به پیشرفت و شکوفاییمان.

حیوانات نیز مثل انسان ها همیشه نمی‌توانند گره‌گشا باشند. گاهی اوقات آنها مردن ما را می بینند و درست مثل انسان‌ها غم و اندوهی عمیق را متحمل می‌شوند.

غم و اندوه احساسی قوی است که دیر یا زود سراغ همه ما می‌آید. هر جا که عشق عمیقی در گوشت و خون ما دویده باشد، مرگ داغ عمیقی بر دل‌هایمان می‌گذارد. غم و اندوه می‌تواند هم دنیای انسانها و هم حیوانات را زیر و رو کند.

به عنوان مثال نگاهی به داستان غم انگیز گربه‌ای در اندونزی بیاندازید. او به قدری از مرگ صاحبش دل شکسته بود که بیش از یک سال به تماشای قبر صاحب خود نشست.

گربه ها اغلب موجوداتی خودخواه تلقی می‌شوند. بسیاری از مردم فکر می‌کنند آنها نمی‌توانند بی قید و شرط عشق بورزند. این درست نیست. برخی‌ها می‌گویند که عشق و غم و اندوه عمومی هستند. هر موجودی که قلبی در سینه‌اش می‌تپد این احساسات را تجربه می‌کند.

اولین بار عابری به نام کِلی اندوه دلتنگی این گربه سوگوار را کشف کرد. او از نزدیکی قبرستانی در مرکز جاوه عبور می‌کرد که اولین بار ناله ی این گربه را شنید. این مرد ۲۸ ساله دید که گربه مضطرب در کنار سنگ قبر آبی صاحبش خوابیده است.

مرد نگران سعی کرد سرپرستی گربه را بر عهده بگیرد اما اقدامات او بیهوده بود. گربه همچنان سر قبر صاحب مرده اش باز می‌گشت. می‌توانید او را هر صبح و شب آنجا بیابید. این گربه شب و روز به تماشای آرامگاه ابدی صاحب مورد علاقه اش می‌پردازد.

عابران به این گربه و آب و غذا می‌دهند. کِلی با دنبال کردن این گربه دید که او حداقل یکبار در روز به خانه ی سابق صاحب خود باز می‌گردد. هنگامی که گربه آنجاست فرزندان مالک قبلی اش به او غذا می‌دهند. پس از آن او دوباره با دلتنگی راه قبر را در پیش می‌گیرد.

کِلی توضیح می دهد «از زمانی که صاحب گربه درگذشته، او در اینجا سر قبر او مانده است. او نمیخواهد به خانه برود. او بیش از یک سال است که اینجا مانده است.»

«من هر روز او را می‌دیدم و متوجه شدم که او همیشه آنجاست. گاهی اوقات چند ساعتی را به محل زندگی سابقش می‌رود و باز سر قبر بر می‌گردد. او آنجا می‌خوابد و میو میو می‌کند. دیدن این صحنه بسیار غم‌انگیز است. این نشان می دهد که حیوانات تا چه حد به صاحبانشان نزدیک هستند.»

مرگ و اندوه نیز مانند خنده و عشق بخشی از زندگی هستند. ما دوستان و خانواده‌مان را عزیز و گرامی می‌داریم. ما همچنین حیوانات خانگی خود را عزیز می‌شماریم. در عوض آنها هم ما را عزیز و گرامی می‌شمارند.