داستان انگلیسی انتهای اتوبوس
آموزش رایگان زبان انگلیسی > دوره: داستان های کوتاه / فصل: انتهای اتوبوس – داستانی از تبعیض نژادی در آمریکا / درس: داستان انگلیسی انتهای اتوبوسسرفصل های مهم
داستان انگلیسی انتهای اتوبوس
توضیح مختصر
سیاه‌پوستان آمریکا، تا اواسط قرن هجدهم، به‌صورت برده زندگی میکردند. حتی پس‌ازاینکه در سال ۱۸۶۵، برده‌داری در آمریکا ممنوع شد، تا اواسط قرن نوزدهم با سیاه‌پوست‌ها به‌عنوان شهروند درجه‌ی دوم برخورد میشد. اینجا بود که کم‌کم صبر سیاه‌پوست‌ها لبریز شد و جنبش‌های حقوق مدنی ایشان آغاز شد.
- سطح ساده
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Back Of The Bus
Imagine having to sit at the back of the bus, just because of your skin color. Less than 100 years ago, it was common in the United States to block African Americans from job opportunities, stores, and restaurants that were only for white people. They were also banned from many public services and forced to use lower quality public toilets, hospitals, and even schools. Sitting in the front of a public bus was just one form of legal discrimination that African Americans faced at that time.
In 1865, slavery was made illegal, but black people’s lives didn’t get much easier. They were often accused of crimes they didn’t commit. They were jailed and even killed for no reason in the early 1900s. In the 1950s, blacks were still treated like second-class citizens, but their tolerance had grown thin .
Rosa Parks is a famous African American woman who is known as the mother of the Civil Rights Movement. She started this movement of non-violent resistance by refusing to give up her bus seat for a white person. She’s still celebrated today for her courage.
What many people don’t know is that Rosa Parks wasn’t the first African American woman to do this. Just nine months earlier, 15-year-old Claudette Colvin had bravely done the exact same thing.
In 1955, Claudette was asked to move from her bus seat so that a white person could sit there. Claudette refused. The police were called, but still the brave girl stood her ground .
The police stormed onto the bus, grabbed both of her wrists, and ripped her from her seat. Her books went flying to the floor. They kicked her and forced her from the bus and into a police car. They called her names and threw her in jail.
So, why hasn’t history remembered Claudette? She should be just as famous as Rosa Parks, but she isn’t. That’s because Civil Rights leaders thought that Rosa made a better face for the movement. Rosa was older than Claudette and more reserved . But many say that Rosa’s lighter skin made her a more attractive woman to lead the movement. Claudette’s skin was darker, and people thought this made her seem poorer and less trustworthy.
It’s sad to think that skin color even played a role in the woman history chose as the face of the civil rights movement - a movement to end racial inequality.
ترجمه‌ی درس
انتهای اتوبوس - داستانی از تبعیض نژادی در آمریکا
انتهای اتوبوس
تصور کن که تنها به خاطر رنگ پوستت، بایستی در انتهای اتوبوس بنشینی! کمتر از 100 سال پیش در آمریکا، کاملاً مرسوم بود که آمریکاییهای آفریقاییتبار از فرصت‌های شغلی، مغازه‌ها و رستوران‌هایی که مختص سفیدپوست‌ها بود، محروم شوند. آن‌ها همچنین از خیلی از سرویس‌های عمومی محروم بودند و مجبور بودند که از توالت‌های بیکیفیت، و بیمارستان‌ها و مدارس سطح پایین‌تری استفاده کنند. نشستن در انتهای اتوبوس‌های عمومی تنها یکی از قوانین تبعیض‌آمیزی بود که در آن سال‌ها، آمریکاییهای آفریقاییتبار با آن مواجه بودند.
در سال 1865، در آمریکا، برده‌داری غیرقانونی شد. اما زندگی سیاه‌پوستان آن‌چنان که بایدوشاید، بهتر نشد. آن‌ها معمولاً متهم به انجام جنایاتی میشدند که آن را مرتکب نشده بودند. آن‌ها، در اوایل قرن 19، بدون هیچ دلیلی به زندان میفتادند و حتی کشته میشدند. تا سال 1950، با سیاه‌پوستان هنوز مثل شهروند درجه‌ی دوم برخورد میشد اما اینجا بود که دیگر صبرشان لبریز شد.
روزا پارکس، یک زن مشهور آمریکایی آفریقاییتبار است که به مادر جنبش حقوق مدنی مشهور گشته است. او، حرکت مقاومت مسالمت‌آمیز خود را با امتناع از ترک کردن صندلی اتوبوس خود، برای مردی سفیدپوست، شروع کرد. و هنوز به خاطر این حرکت شجاعانه‌اش مورد تحسین قرار گرفته است.
اما چیزی که اغلب مردم نمیدانند این است که روزا پارکس، اولین زن سیاه‌پوستی نبود که این کار را انجام داد. نه ماه قبل از روزا، یک دختر 15 ساله سیاه‌پوست دیگر، به اسم کلودت کالوین دقیقاً همین کار را انجام داده بود.
در سال 1955، از کلودت خواسته شده بود که صندلی اتوبوس خود را ترک کند، تا یک سفیدپوست روی آن بنشیند. کلودت از این کار امتناع ورزید. پلیس باخبر شد و به سمت اتوبوس آمد، اما این دختر شجاع، بسیار مصمم و استوار سر جایش نشسته بود.
درنهایت پلیس مجبور شد که به داخل اتوبوس هجوم ببرد و دودست وی را با خشونت بگیرد و وی را از جای خود بلند کند. کتاب‌های او روی راهروی اتوبوس پرت شدند. نیروهای پلیس به‌شدت وی را مورد ضرب و شتم قراردادند و وی را از اتوبوس به‌زور بیرون کردند و به داخل یک ماشین پلیس بردند. درنهایت این دختر به خاطر کارش به زندان افتاد.
اما چرا تاریخ کلودت کالوین را به یاد نمیآورد؟ علیالقاعده، ایشان نیز بایستی به‌اندازه‌ی روزا پارک مشهور باشد، اما این‌چنین نیست. این موضوع به خاطر این بود که رهبران جنبش مدنی فکر میکردند که روزا چهره و وجهه‌ی بهتری برای این حرکت داشت. روزا مسن‌تر و باوقارتر از کلودت بود. اما خیلیها میگویند که پوست روشن‌تر لوزا، وی را برای رهبری این حرکت جذاب‌تر ساخته بود. پوست کلودت تیره‌تر بود و مردم فکر میکردند که این موضوع وی را ضعیف‌تر و غیرقابل‌اعتماد جلوه میداد.
دانستن این موضوع که حتی رنگ پوست، نقش بسیار مهمی را در تعیین چهره‌ی ماندگار جنبش حقوق مدنی ایفا کرده، بسیار ناراحت‌کننده است. جنبشی که وظیفه‌اش پایان دادن به نژادپرستی بوده است.