داستان انگلیسی دلسوزی برای روبات‌ها

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

 هیچبات رباتی که در چهار کشور به مسافرت پرداخت.

دلسوزی برای روبات‌ها

یک مجانی سوار (hitchhiker واقعاً هر چه فکر کردم هیچ لغت فارسی معادلی به ذهنم نیامد!) اخیراً در خیابان‌های فیلادلفیا، جان داد. وی، تا روز بسیار غم‌انگیزی در جولای ۲۰۱۵، بدون هیچ مشکلی در سراسر کانادا و اروپا سواری مجانی گرفته بود. یک‌بار از این مجانی سوار پرسیدند که: “آیا می‌ترسی؟” “معلوم است که می‌ترسم. ولی این ترس، هزینه‌ای است که برای ماجراجویی پرداخته می‌شود. درست است؟”

این مجانی سوار، در حقیقت رباتی بود که اسم وی را هیچبات (Hitchbot) گذاشته بودند. بنابراین احتمالاً برای وی، غیرممکن بود که ترس را احساس کند و حس ماجراجویی داشته باشد. هیچبات توسط دو استاد دانشگاه، در اونتاریو کانادا ساخته‌شده بود. هیچبات پای فعالی نداشت. اما بازوانی داشت که از تیوب فوم آبی‌رنگ ساخته‌شده بود. و در انتهای بازو، دستکش‌های زردرنگی قرار داشت که شامل انگشت شصت درازی می‌شد؛ تا با آن می‌توانست که به دیگران اشاره کند که می‌خواهد مجانی سواری داشته باشد.

 شروع سفر هیجان انگیز هیچبات در کانادا. در تصویر سازندگان هیچبات مشاهده می شود که میخواهند اولین سواری مجانی را برای وی پیدا کنند.

هیچبات، در سال ۲۰۱۴، بدون هیچ مشکلی، از انگشت شصت خود برای گرفتن ۱۹ سواری، و طی کردن مسافتی معادل ۱۰ هزار کیلومتر، از این‌سوی کانادا به آن‌سوی آن، استفاده کرد. هیچبات مجهز به دوربین، نرم‌افزار تشخیص صدا، و نرم‌افزاری برای چت بود که به وی را اجازه می‌داد که با راننده‌های مهربانی که به وی سواری می‌دانند، گپ و گفت کوتاهی داشته باشد.

وی متعاقباً از آلمان تا هلند، بدون اینکه هیچ آسیبی ببیند، مسافرت نمود.

 خانمی در آلمان هیچبات را به دوستی خود پذیرفته و به جاهای مختلف میبرد.

اما متأسفانه، مهربانی غریبه‌ها در فیلادلفیا، که ازقضا ملقب به شهر عشق برادرانه است، به پایان رسید. حدس من بر این است که این عشق شامل روبات‌ها نمی‌شد. به‌هرحال، در ژانویه‌ی ۲۰۱۵، هیچبات به دست یک خرابکار نابود شد. آخرین کلمات هیچبات در تویتر این بود: عشق من به انسان‌ها هیچ‌گاه محو نخواهد شد.

 هیچبات در ورزشگاهی در آمریکا، تنها چند روز قبل از پایان غم انگیز سفرش.

هرروز قریب به ۱۵۳ هزار انسان در دنیا می‌میرند. میلیون‌ها انسان دیگر نیز به طرق مختلف در رنج قرار دارند. با این اوصاف، شاید اصلاً نباید برای خراب شدن یک روبات اشک بریزیم. اما آیا واقعاً نمی‌توان برای ربات‌ها دلسوزی داشت؟ ارتش آمریکا از روبات‌ها برای پیدا کردن بمب استفاده می‌کند. و قصه‌های زیادی از سربازانی شنیده‌شده است که پس از منفجرشدن ربات‌هایشان، اشک ریخته‌اند. حتی به یک با تشریفات نظامی به خاک سپرده شد.

احتمالاً خطر واقعی انسان‌هایی نیستند که هیچ دلسوزی برای ربات‌ها ندارند. بلکه ربات‌هایی هستند که دلسوزی برای انسان‌ها ندارند. در فیلم ترمیناتور آرنولد شواتزینگر، انسان‌ها رباتی هوشمند می‌سازند که تصمیم می‌گیرد نسل بشر را از بین ببرد. بیل گیتس، که قطعاً یکی از حامیان مهم فناوری است، به‌تازگی به مردم درباره‌ی خطرات هوش مصنوعی هشدار داد. وی می‌گوید که در دهه‌های آتی، هوش مصنوعی می‌تواند با سرعت زیادی توسعه یابد که همگی ما، بایستی نگران این موضوع باشیم. استفان هاوکینگ فیزیکدان می‌گوید که هوش مصنوعی می‌تواند به معنی پایان بشریت باشد. و الن ماسک، مؤسس پی پال و تسلا موتورز می‌گوید که هوش مصنوعی در حال فراخوانی پلیدی‌ها است. وی آن‌قدر نگران این موضوع است که اخیراً ده میلیون دلار برای تحقیقات روی خطرات هوش مصنوعی اهدا کرده است.

شما چه فکر می‌کنید؟ آیا هوش مصنوعی روزی می‌تواند تصمیم بگیرد که همه‌ی بشریت را نابود کند؟