مردی که رکورد جهانی کندترین مارتن را شکست
آموزش رایگان زبان انگلیسی > دوره: داستان های کوتاه / فصل: کندترین رکورد ماراتن / درس: مردی که رکورد جهانی کندترین مارتن را شکستسرفصل های مهم
مردی که رکورد جهانی کندترین مارتن را شکست
توضیح مختصر
وقتی از ماراتن های المپیک سخن به میان می‌آید، بیشتر ورزشکاران رویای مدال طلا و حتی شکستن رکورد جهانی را در سر می‌پرورانند. با وجود این، این هفته نگاهی به ماجرای عجیب مردی می‌اندازیم که به جای کسب رکورد سریعترین زمان ماراتن جهان، رکورد جهانی کندترین زمان ماراتن را از آن خود کرد.
- سطح متوسط
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل صوتی
متن انگلیسی درس
Man Breaks The World Record For Slowest Marathon
The Olympics are a chance to honor the strongest and fastest athletes in the world, but we rarely hear about the weakest or the slowest. Shizo Kanakuri is the exception. He holds the world record for the slowest time in the Olympic marathon. He finished the race after 54 years, eight months, six days, 5 hours and 32 minutes.
Kanakuri was not a slow runner. On the contrary, before going to the 1912 Olympics, he had set a world record marathon time of just 2 hours, 32 minutes and 45 seconds. He was the favorite to win the marathon at the Stockholm Olympics.
It was the first time for Japan or any Asian nation to participate in the Olympics. Kanakuri was one of just two athletes sent to represent his country.
Despite being the favorite, the odds were stacked against Kanakuri from the very beginning. He was fast, but an inexperienced athlete of just 20 years of age. On top of that, to get to Stockholm, he had an 18-day ship and train journey to deal with. Kanakuri ran around the ship and around each train station at every stop to get in some training time during the exhausting trip. When he finally arrived, both he and his teammate had trouble dealing with the local food. His teammate became ill, and Kanakuri had to take care of him, further cutting into his training time.
The day of the marathon was a scorcher. Twenty-seven kilometers into the race, Kanakuri collapsed from overheat and was taken care of by some local farmers. Kanakuri was not alone. Runners were dropping like flies that day, and fellow runner Francisco Lázaro even died. Sixty-eight runners from around the world entered the race, but only half crossed the finish line.
Unlike the other runners who dropped out, Kanakuri never reported his failure to finish to the race officials. He was listed as missing.
Kanakuri returned to Japan, continued his training and ran in two other Olympics in Belgium and France. In his home country, he was known as the Father of Japanese Marathons, but in Sweden, he was known as the missing marathoner.
After 50 years, the Swedish authorities discovered he was alive and well in Japan. In 1967, they invited him back to finish the race. At 75 years of age, he finally crossed the finish line. He said, “It was a long trip. Along the way, I got married, had six children and ten grandchildren.”
ترجمه‌ی درس
مردی که رکورد جهانی کندترین مارتن را شکست
المپیک فرصتی برای تجلیل از قویترین و سریعترین ورزشکاران جهان است، اما به ندرت درباره ضعیف ترین‌ها یا کندترین ها چیزی می‌شنویم. شیزو کاناکوری یک استثنا است. او دارنده ی رکورد جهانی کندترین ماراتن المپیک است. او مسابقه را پس از ۵۴ سال و ۸ ماه و ۶ روز و ۵ ساعت و ۳۲ دقیقه به پایان برد.
کاناکوری دونده‌ی کندی نبود. برعکس، او، قبل از رفتن به المپیک ۱۹۱۲، با ۲ ساعت و ۳۲ دقیقه و ۴۵ ثانیه، رکوردی جهانی در ماراتن ثبت کرده بود. او در المپیک استکهلم بیشترین شانس برنده شدن را داشت.
این اولین باری بود که ژاپن یا هر کشور آسیایی دیگری در المپیک شرکت می‌کرد. کاناکوری یکی از دو ورزشکاری بود که به نمایندگی از ژاپن در المپیک حضور می‌یافتند.
علیرغم اینکه کاناکوری بیشترین شانس برنده شدن را داشت، از همان ابتدا شرایط طوری پیش آمد که شانس برنده شدنش از بین رفت. او سریع می‌دوید اما دونده‌ی کم تجربه‌ای بود که بیش از ۲۰ سال سن نداشت. علاوه بر این، او برای رسیدن به استکهلم باید ۱۸ روز با کشتی و قطار سفر می کرد. کاناکوری در هر توقفی دور کشتی یا ایستگاههای قطار می‌دوید. تا در طول سفر طاقت فرسای خود، زمانی را هم صرف تمرین نماید. سرانجام وقتی رسیدند، کاناکوری و هم تیمی او نتوانستند غذای محلی آنجا را بخورند. هم تیمی او مریض شد و کاناکوری مجبور شد از او مراقبت نماید و این کار بیشتر وقتی که برای تمرین صرف می‌کردند را، گرفت.
روز ماراتن بسیار داغ و سوزان بود. کاناکوری بیست و هفت کیلومتر مانده به خط پایان به دلیل گرمازدگی از حال رفت و مزرعه داران محلی از او مراقبت کردند. فقط کاناکوری نبود که این اتفاق برایش افتاد. تعداد زیادی از دونده‌ها در آن روز از حال رفتند و بر زمین افتادند. حتی فرانچسکو لازارو جان خود را از دست داد. شصت و هشت دونده از سراسر جهان وارد رقابت شدند اما فقط نیمی از آنها از خط پایان گذشتند.
کاناکوری برخلاف دونده های دیگر که از دور مسابقه خارج شدند، هیچ وقت شکست خود در اتمام مسابقه را به مسئولین آن گزارش نداد. نام او را در فهرست گمشده‌ها نوشتند.
کاناکوری به ژاپن برگشت و تمریناتش را ادامه داد و در دو المپیک دیگر در بلژیک و فرانسه شرکت کرد. در وطنش او را پدر ماراتن ژاپن می‌نامیدند اما در سوئد از او با عنوان دونده‌ی گمشده‌ی ماراتن یاد می‌کردند.
مقامات سوئدی پس از ۵۰ سال کشف کردند که او در ژاپن زنده و سالم بود. آنها در سال ۱۹۶۷ از او دعوت کردند تا بازگشته و مسابقه را به پایان ببرد. او سرانجام در سن ۷۵ سالگی از خط پایان گذشت. او گفت: «سفری طولانی بود. در طول راه ازدواج کردم، صاحب شش فرزند و ده نوه شدم.»
عبور کاناکوری بعد از ۵۴ سال از خط پایان