داستان مردی که روزی ۱۲۰۰ عکس از خودش می‌گیرد

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

مردی که هر روز ۱۲۰۰ عکس می‌گیرد

موریس ویلاروئل استاد فیزیولوژی جانوری در مادرید اسپانیا است. او همچنین یک ثبت کننده‌ی زندگی است. او در شش سال گذشته، جزئیات کم اهمیت زندگی روزمره‌ی خود را ثبت کرده است. او از کاغذ، دوربین، ویدیو و یک ردیاب تناسب اندام برای ضبط موشکافانه‌ی زندگی خود استفاده می‌کند. همه چیز از زمان بیداری از خواب گرفته تا اینکه چه لباسی می‌پوشد، اینکه آیا یک تکه نان برای صبحانه‌اش می‌خورد یا دو تکه، ثبت می‌شود.

او می‌گوید: تمامی این ماجرا از سال ۲۰۱۰ و زمانی آغاز شد که او ۴۰ ساله شد. «من نگاهی به زندگی گذشته‌ام انداختم و از خود پرسیدم چه چیزی برای نشان دادن دارم؟ می خواستم در ۴۰ سال آینده احساس بهتری نسبت به آنچه در طول چهل سال دوم انجام داده‌ام، داشته باشم.»

او در طول ۶ سال گذشته بیش از یک میلیون عکس گرفته است. تنها در طول سال گذشته موریس در روز ۱۲۰۰ عکس گرفته است و مجموعا ۳۷ دفتر یادداشت روزانه را به ثبت و ضبط همه چیز صرف کرده است. او دوربینی می‌پوشد که به طور خودکار در هر ۳۰ ثانیه یک عکس می‌گیرد. او می‌گوید همسر و فرزندانش حامی عادت عجیب و غریب او هستند، اما او در اوقات خصوصی دوربینش را خاموش می‌کند.

دوربین های پوشیدنی، مانند همان دوربینی که موریس استفاده می‌کند، به طور خودکار دو عکس در دقیقه می‌گیرند. همانطور که می‌توانید تصور کنید، کاربران اغلب در نهایت تعداد زیادی عکس بی معنی مثلا از فرمان ماشین خود گرفته‌اند. یک محقق سرگرم کار برای ایجاد تغییری اساسی در دوربین ثبت وقایع زندگی است. دوربین او دوربینی پوشیدنی خواهد بود که به یک مانیتور ضربان قلب متصل است. این دوربین به جای گرفتن عکس های تصادفی هر ۳۰ ثانیه یکبار، فقط زمانی عکس می گیرد که ضربان قلب فرد افزایش یابد.

در حالی که دوربین های ثبت وقایع زندگی پوشیدنی ممکن است هیچوقت باب نشوند، این روزها تقریبا همه در تلفن همراه خود دوربینی دارند و تمایل به ثبت زندگی بسیار قوی است. در کنسرت های زنده و جاذبه‌های گردشگری، انبوهی از دستانی که تلفن‌های همراه خود را بالای سر خود گرفته‌اند، صحنه‌ی آشنایی است. دیدن غروب و دیگر لحظات زیبای طبیعت نیز موجب تمایل به ثبت و حفظ آن لحظه می‌شود. و البته تولد، عروسی و رویدادهای ورزشیِ بچه‌ها موجب دست به کار شدن عکاس‌های آماتور درونی بسیاری از افراد می‌شود. این روزها حتی عکس گرفتن از غذا و ارسال آنها به شبکه‌های اجتماعی نیز مرسوم شده است.

عکس گرفتن از غذا بسیار رایج است

البته، همه ی عکس گرفتن‌ها هم ناسالم نیستند. تمایل به عکس گرفتن برای یادآوری گذشته همیشه هم چیز بدی نیست اما ممکن است از کنترل خارج شود. گاهی اوقات تمایل به ثبت لحظه‌ها می‌تواند باعث شود ما آن لحظه را از دست بدهیم. نظر شما چیست؟ آیا ثبت لحظات زندگی باعث می شود ما زندگی کردن در آن لحظه را از دست بدهیم؟