مگا داستان

53 فصل | 570 درس

گفت‌وگو

توضیح مختصر

در این درس گفت‌وگویی واقعی بین دو نفر در رابطه با محتوای درس انجام می‌گردد.

  • سطح متوسط

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل صوتی

دانلود فایل صوتی

متن انگلیسی درس

Conversation Lesson

Dan: Alrighty, unlikely friendships.

Aaron: Unlikely friendships.

Dan: We’re unlikely friends.

Aaron: We’re very unlikely friends, we’re very unlikely friends.

Dan: You being, having the tap dancing. You’re a major tap dancer.

Aaron: That’s right. Yeah, tap dancing is my number one hobby.

Dan: I was on the football team, captain of the football team. Who would have thought?

Aaron: That a tap dancer and a football player…

Dan: That we would be friends.

Aaron: In your dreams, buddy.

Dan: You were kind of a jock, actually.

Aaron: Well, I played lots of sports when I was younger.

Dan: Ping pong, right? You were a captain?

Aaron: I actually was the captain of the ping pong team in my house. We had a ping pong table.

Dan: Ah, but don’t be modest, high school.

Aaron: Yeah, in high school I played soccer and tennis.

Dan: You were a captain.

Aaron: I was the captain of the tennis team.

Dan: Golf, you were a big golfer.

Aaron: No, I wasn’t a big golfer, no. My father played a little bit.

Dan: Get your story straight. You told me you were on the golf team.

Aaron: I did not tell you that. I think that’s in your dreams.

Dan: All right. You think I’m dreaming about you playing golf?

Aaron: I think you are, I think you are.

Dan: Better check yourself. Yeah, that’s good.

Aaron: …before you wreck yourself. Yeah, so.

Dan: All right, unlikely friends.

Aaron: Unlikely friends.

Dan: Besides us.

Aaron: Yeah.

Dan: I mean, I feel like we’ve covered this animal, unlikely friendship.

Aaron: Yeah, I’m sure from time to time it comes across in some of our lessons, because it’s interesting.

Dan: I did a Google search of interspecies friendships. Not a Google search, a YouTube search. And I think there was five thousand or six thousand results.

Aaron: Okay.

Dan: So yeah, it’s a major, it’s a major… Everybody loves watching deers and hedgehogs paling around.

Aaron: Yeah, of course, right. Hanging out together, having a good time.

Dan: What’s your favorite interspecies video?

Aaron: My favorite interspecies video?

Dan: Yeah.

Aaron: I really like the one of the reunion with the lion, Christian the lion.

Dan: Uh huh.

Aaron: I thought that was pretty amazing, because here’s this, you know, they brought the lion up from a young pup, right? So of course they had a nice relationship. The lion probably saw them as his parents in some way.

And when the lion was sent back to Africa, it actually became the head of a whole pride of lions. I mean, it was one of the leaders, and it was living as a wild lion. It had been how long since they had seen the lion? Over a year, at least. If not, what?

Dan: I think it was more than that. But I mean…

Aaron: It was like two years, and then to…

Dan: It’s this feel good story, but what are these guys doing with a lion in their apartment?

Aaron: That’s a totally different subject.

Dan: That’s not a good thing.

Aaron: Yeah, how did they get away with that? Wouldn’t that be illegal to have a lion?

Dan: Yeah, it was the 60s man, everything goes.

Aaron: Can you imagine your nextdoor neighbor having a lion? What would you feel about that?

Dan: Yeah, yeah.

Aaron: I’m nervous enough if my nextdoor neighbor has pitbulls.

Dan: Right, right.

Aaron: But a lion? Oh my goodness! Yeah, so anyway, when they saw the lion, it’s just amazing that something that’s living out on the plains like that and killing animals to, wild animals, hunting them, and to maybe fending off other males.

Just a very rough existence. To see these men again after several years, and be so playful and recognize who they are. I mean, that’s just amazing. So I liked that one, that was a good one.

Dan: Yeah, he looks like a cat playing with them. I’ve had cats all my life, and the way, that’s how my little house cat that weighs a couple of kilos wrestles with my arm. But that lion was wrestling with their neck in that way.

Aaron: Yeah. I mean, yeah, one little mistake and…

Dan: Yeah, that easily could have gone the other way. That easily could have ended up in a blood bath. What was that story of that Las Vegas tiger show?

Aaron: Uh huh.

Dan: They were some magicians; they did some tiger show.

Aaron: Oh yeah, the white tigers, maybe? Was it white tigers?

Dan: What were they called?

Aaron: Yeah, I can’t remember, but they’re very famous.

Dan: Anyhow, they had decades working with these tigers.

Aaron: So they had an intimate relationship with them, long-term relationship.

Dan: Yeah, one day they looked at them and said, “You’re food now.”

Aaron: Siegfried and Roy were the names.

Dan: Right, right, right.

Aaron: I don’t think, they weren’t killed, were they? It was just a…

Dan: No, they were attacked.

Aaron: They were attacked.

Dan: Or one of them was attacked. But yeah, I mean, it’s this feel good story to watch them together, but… I mean, part of why it’s so fascinating is because we know what could happen. The potential for things going wrong.

Aaron: Yeah. And the gorilla one was also amazing. Kwibi was the name of the gorilla?

Dan: Yeah, Kwibi.

Aaron: Because that was even a much longer interval of time. It was, what? Was it five years or ten years?

Dan: That was five years, yeah.

Aaron: Five years, or more, yeah. To live in the wild like that, and even the people that were living in that area said they hadn’t seen that gorilla in a while.

Dan: Right.

Aaron: When he was searching for the gorilla on the river, he was shouting out with his voice, which the gorilla probably remembered from its childhood, or when it was an infant, could recognize that voice after such a long time. As opposed to some other human voice. So that was amazing. And to see them come together again in reunion, so peacefully. Yeah, it was really nice.

Dan: Yeah. It was quite kind of sad though. You think about, you see this gorilla, he’s so happy to see his friend again. And then you know, the next day he’s gonna be gone.

Aaron: Yeah, right.

Dan: And with the gorilla, being that they’re cousins to humans, you imagine that they’re emotional depth is similar. You know, their sadness, or their connection to other beings.

Aaron: Right.

Dan: So yeah, I think we did another story somewhat recently about somebody who raised, for research purposes, raised a chimpanzee in their home…

Aaron: Yes, that’s right, yes, yes.

Dan: …as a human being, to see what would happen. This chimpanzee was wearing clothes and drinking tea and answering the door, and just thought it was a human. Then one day, it started to get big enough that it became dangerous, so they decided they had to bring it back to the jungle. Yeah, can you imagine how traumatic that would be?

Aaron: Yeah, sad. Really sad.

Dan: But you know, I guess, yeah, that’s the flip side of these feel good videos, is this kind of feeling that that shouldn’t be, that’s not meant to be. That that part of their nature is to be free and wild, and maybe they lose something when they’re confined or domesticated.

Aaron: Yeah, or forced to live amongst, you know, humans, when they’re not human.

Dan: Yeah, and that’s the thing, they can’t… I mean, domestication of cats and dogs took many, many generations.

Aaron: That’s right.

Dan: You can’t just do that…

Aaron: Immediately, right.

Dan: …in one generation, or else you get a chance where one of these animals can kill someone, and that’s why, in the situation with this lion and the gorilla they had to reintroduce them to the wild.

Aaron: Right.

Dan: So no gorillas, people.

Aaron: No, no, don’t pick gorillas.

Dan: I don’t want to hear about any gorillas in your house. No gorillas for Christmas for your kids.

Aaron: But guinea pigs are okay, guinea pigs are all right.

Dan: Guinea pigs are a little wild.

Aaron: They’re wild. I recently saw in my neighborhood a very strange animal.

Dan: Yeah, what’d you see?

Aaron: I don’t know what it was. It was in the sewer. It was in the gutter. It was a mammal, but I couldn’t recognize it. It was enormous. It was some kind of, like, mutated sewer rat, sort of thing. I don’t know, it looked like a giant rodent.

Dan: Uh huh, had you been drinking?

Aaron: No, no, no, no. No, of course not. I was walking home from the train station and I looked down in the drain, and there was this giant animal down there.

Dan: How big?

Aaron: I would say the size of a pig.

Dan: Uh huh.

Aaron: But it wasn’t a pig.

Dan: And what did you do? Did you run?

Aaron: No, I looked at it, and I just couldn’t figure out what it was, and then it scampered off.

Dan: You stare it down? You stare it dead in the eyes.

Aaron: Yeah, right. Well, it looked at me.

Dan: You said, “Make my day.”

Aaron: Yeah, it looked like a giant guinea pig, basically, but…

Dan: Uh huh, uh huh. You feel a little maternal instinct?

Aaron: No, I did not. No, no, no. No, it was actually kind of creepy, to be honest with you.

Dan: I don’t know if I buy the story.

Aaron: Well, you don’t have to buy it. It’s true. If I say it, it’s true.

Dan: You got photos?

Aaron: No.

Dan: No pics?

Aaron: Nope.

Dan: Didn’t happen.

Aaron: Yeah, right, right, right.

Dan: But yeah. I mean, these, these… Another idea, reason why we might be attracted to these videos is that if, you know, a Bella the elephant can get along with, you know, the Labrador Retriever, the dog, this 9,000 pound elephant…

Aaron: These vast differences.

Dan: You know, even… Yeah, yeah.

Aaron: Why can’t humans just get along? You know? We’re so similar in so many ways, and just, we have little tiny, minor, you know, cosmetic differences, and we just can’t get along. Whether it’s your beliefs, or your, you know, where you’re born or where you’re from.

Dan: So maybe that’s why we’re attracted to these videos.

Aaron: Yeah.

Dan: Gives us a little hope that…

Aaron: Gives us a little hope that maybe we can overcome our differences.

Dan: Yeah.

Aaron: Yeah. But looking around in the world today, it just doesn’t seem like it’s ever gonna happen. It’s really, it’s like crazy stuff.

Dan: Right. Well, I mean, you have so much of human divisions and prejudice, and so much of it is based on fear.

Aaron: Yes, and ignorance.

Dan: Yeah, we see both of those, fear and ignorance. We see politicians manipulating that.

Aaron: Yeah, for their own gain. Yeah, that’s for sure. This happening in a big way right now in the world.

Dan: Yeah, we see nationalism on the rise in a lot of countries, including the U.S.

And, yeah.

Aaron: Oh yeah. And that empowers bigotry and separation, vilification of others.

That’s too bad.

Dan: Right. And yeah, recently we saw the KKK march in my home state, in Virginia.

Aaron: Oh, in Virginia, right. And there was violence there, was there not?

Dan: Yeah. One of these KKK, or I don’t know if he was in the KKK, he was one of these white power crazy guys.

Aaron: Right wing, white power guys, yeah.

Dan: Young guy, he got into a car. And then there was a much larger group of people protesting them, saying, “This is not acceptable to have these guys marching in our streets, talking about this racist stuff.” And this young guy, he got, one of these white power guys got into a car and he mowed down the protestors, and at least one woman died.

Aaron: That’s right. Did they ever catch that guy?

Dan: Yeah, they caught him. They caught him right away.

Aaron: They did catch him, okay. They put him in the slammer? They better have.

Dan: I mean, it’s pretty sad. I don’t want to turn this into political thing, but it’s a sad state of affairs when the President of the United States doesn’t know what side to fall on, on this issue.

Aaron: Yeah, it took him days to make a statement, didn’t it?

Dan: And his statement was, “There are good people on both sides of this divide.”

Aaron: Oh yeah, good people on both sides, right? Oh man. How embarrassing, it’s terrible.

Dan: Yeah, very embarrassing. But I also feel that it is indicative of the state of America. But at the same time, it also makes for good TV, that kind of division, and those kind of extremist people like seeing things that are on extreme of reality. And in reality, these marches in the states of these white nationalists are usually like 30, 40, 50 people.

Aaron: Right, but the media will make it look like something much bigger.

Dan: And the U.S. is a country of 300 million people. I don’t want to give people the impression that that is the way most Americans think or feel, or…

Aaron: No, definitely not.

Dan: But it definitely is a slice of our history and of, sadly, some small subcultures in the U.S.

Aaron: Right.

Dan: Which is where the last story fell, was one of the leaders of the KKK, the Ku Klux Klan.

Aaron: Grand Wizard.

Dan: Imperial Grand Wizard.

Aaron: Imperial Grand Wizard, whatever that means.

Dan: Yeah, they’re big on the fantasy terms.. Imperial Grand Wizard of the Invisible Kingdom, or…

Aaron: Knights of the, what is it? The Kingdom of Knights, or the Knights of the Kingdom of the KKK?

Dan: Yeah, invisible, I don’t know. But they use a lot of fantasy terminology. They’ve got the Imperial Wizard, who’s the top. And then there’s like a Grand Cyclops, which is also somebody high up.

Aaron: Oh really? Okay, strange.

Dan: Anyhow, the Imperial Wizard from, I guess the 70s or 80s, for a 10 year slice of time, he relocated. They found him recently in Belize, and he’s the owner of a $3 million hotel, which I imagine must be on the beach to be worth that much money.

Aaron: It must be, yeah.

Dan: He is living a life that just makes zero sense.

Aaron: Yeah, right. I mean, It’s a giant irony. And the crazy thing is, it would be different if he, like, had completely come clean, and he had had a realization, and he realized that his past views were just not correct, and he wanted to make amends and apologize to the world and become a better man.

But he still retains the same sort of mentality, but he has chosen to live amongst the very group of people that he feels himself to be superior to. It’s just odd.

Dan: Well, in these interviews he acts like he maintains the same mentality. But his actions are very different.

Aaron: His actions speak differently.

Dan: He’s hanging out, he’s hugging them, he’s fist bumping them, he’s eating with them.

Aaron: And then, that community of people seem to accept him.

Dan: Yeah, they like him. I mean, they make jokes about him.

Aaron: According to the video and the article.

Dan: They make jokes about him, they call him the king of the rednecks. This interviewer, they went down there and interviewed people who said that, yeah, he’s confused and he’s crazy, but he’s really nice and we like him.

Aaron: Yeah. Didn’t he help out some guy? Somebody in a wheelchair?

Dan: Yeah, one of the guys was in a wheelchair and he gave him money, and he helped him. It was a black guy, somebody that in Bill Wilkinson’s past life, he claimed to feel that he should have nothing to do with.

Aaron: Right.

Dan: It makes no sense. He’s trying to hold on to opposite realities. It kind of made me feel that he doesn’t believe in that, but he’s not, something about his ego, he’s not willing to admit the truth, that he was wrong.

Aaron: The truth, right.

Dan: Another question is, why is he in Belize? Maybe he’s on the run from the Ku Klux Klan.

Aaron: He could be, yeah. Maybe he had a falling out with the Klan members, and someone threatened him.

Dan: Yeah, and maybe he’s worried they’re going to see this video, where he’s hanging out with people of other races, and they’re going to come try and kill him.

Aaron: Right. Who knows?

Dan: Belize, it seems like one of those places where people just go to run away.

Aaron: Could be. It’s a beautiful place. I spent maybe two weeks there.

Dan: What were you running from?

Aaron: What was I running from? I was running from you, man. No, I was just there, just hanging out when I was younger one summer. I was traveling through Guatemala, Mexico, and spent some time in Belize.

That area’s called La Ruta Maya, The Mayan Route. It’s the whole Mayan civilization was in that area. There are a lot of ruins and pyramids and…

Dan: What’s the closest country to Belize?

Aaron: Well, it’s bordered by Mexico and Guatemala.

Dan: Okay.

Aaron: It actually, a lot of people don’t know this, Belize is a popular diving destination, because it has the second largest barrier reef in the world.

It’s beautiful, it’s a beautiful place. Just beautiful trees and plants, and of course it’s got ocean and lots of reefs, coral reefs, and you can go diving and…

Dan: There’s a rain forest there too, right?

Aaron: Yeah, it’s a rain forest. And they have beautiful cenotes, which are kind of like springs. They’re very deep, and real crystal clear blue. And yeah, pyramids, and lots of wildlife, and it’s just a beautiful place. A lot of friendly people I met, as well. The main city, Belize City, is a little sketchy at times, especially after dark.

Dan: Yeah, you felt a little…

Aaron: You have go to watch yourself a bit. But that was, of course, 20 years ago. I don’t know what it’s like now. But I have fond memories of Belize. Yeah, you should go. Check it out sometime, man.

Dan: Well, you know, the other famous story out of Belize was with John McAfee.

Aaron: Oh yeah, yeah.

Dan: He was also kind of a man on the run.

Aaron: That’s right, he was on the run.

Dan: That’s a whole another story.

Aaron: He had to escape from Belize as well.

Dan: Yeah. But I think even going down there he was kind of on the run.

Aaron: Yeah, I think so. He’s a character.

Dan: Well, anyways, for people that don’t know, look up John McAfee. Anti-virus tech mogul who went on the run in Belize.

Aaron: Yeah, and then off the rails.

Dan: Yeah, yeah, quite insane. Maybe he was neighbors with Bill Wilkinson.

Aaron: Could have been, could have been.

Dan: By anyhow, as much as I don’t think Bill Wilkinson should be lauded, because he still seems to…

Aaron: Well yeah, he holds all of these insane views.

Dan: And hold all of these insane views. He does seem to be changing. If a guy like that can change, then maybe there are hope for some of the worst of us that we see marching in the streets in the U.S. Or even in the White House of the U.S.

Aaron: Yeah, it’s true. There’s a glimmer of hope in Bill Wilkinson. All righty.

Dan: All right, until next time.

Aaron: Okay, we’ll talk to you later.

Dan: See ya.

Aaron: See ya.

ترجمه‌ی درس

درس مکالمه

دن: خیلی خب، دوستی‌های بعید.

آرون: دوستی‌های بعید.

دن: ما دوست‌های بعید هستیم.

آرون: ما دوست‌های خیلی بعید هستیم، خیلی بعید.

دن: تو تپ دنس می‌کنی. تپ دنسر قهاری هستی.

آرون: درسته. آره، رقص تپ سرگرمی شماره یک منه.

دن: من توی تیم فوتبال، کاپیتان تیم فوتبال بودم. کر فکرش رو می‌کرد؟

آرون: که یه تپ دنسر و یه بازیکن فوتبال…

دن: که دوست بشیم.

آرون: مگه خوابش رو می‌دیدیم، رفیق.

دن: راستش یه‌جورهایی نچسب بودی.

آرون: خب، وقتی جوان‌تر بودم ورزش‌های زیادی انجام می‌دادم.

دن: پینگ‌پنگ، درسته؟ کاپیتان بودی؟

آرون: راستش من کاپیتان تیم پینگ‌پنگ توی خونه‌م بودم. میز پینگ‌پنگ داشتیم.

دن: آه، شکست نفسی نکن، توی دبیرستان.

آرون: آره، توی دبیرستان فوتبال و تنیس بازی کردم.

دن: کاپیتان بودی.

آرون: کاپیتان تیم تنیس بودم.

دن: گلف، گلف‌باز بزرگی بودی.

آرون: نه، گلف‌باز بزرگی نبودم، نه. پدرم کمی بازی می‌کرد.

دن: داستانت رو درست بگو. به من گفتی که توی تیم گلف بودی.

آرون: من این رو بهت نگفتم. فکر کنم خواب دیدی.

دن: خیلی خب. فکر می‌کنی من خواب می‌بینم تو گلف بازی می‌کنی؟

آرون: فکر می‌کنم می‌بینی، آره فکر کنم می‌بینی.

دن: بهتره بری خودت رو چک کنی. آره، خوبه.

آرون: …قبل از اینکه خودت رو داغون کنی. آره، خب.

دن: خیلی خب، دوست‌های بعید.

آرون: دوست‌های بعید.

دن: به‌جز ما.

آرون: آره.

دن: احساس می‌کنم راجع به دوستی‌های بعید حیوانت حرف زدیم.

آرون: آره، مطمئنم که هر از گاهی توی بعضی از درس‌های ما پیدا می‌شه، چون جالبه.

دن: من دوستی بین‌گونه‌ای رو توی گوگل جست‌وجو کردم. گوگل نه، یوتیوب. و فکر می‌کنم پنج هزار یا شش هزار نتیجه داشت.

آرون: خب.

دن: پس آره، یه چیز بزرگه… همه عاشق تماشای گوزن‌ها و جوجه‌تیغی‌ها و وقت گذروندنشون با هم هستن.

آرون: آره، البته، درسته. با هم گشتن، خوش گذروندن.

دن: ویدیوی بین‌گونه‌ای موردعلاقه‌ت چیه؟

آرون: ویدیوی بین‌گونه‌ای موردعلاقه‌ی من؟

دن: آره.

آرون: من واقعاً یکی از دیدارهای مجدد با شیر، کریستینِ شیر رو دوست دارم.

دن: آها.

آرون: فکر کردم که خیلی عالیه، چون، می‌دونی، اونا شیر رو از وقتی که توله بود بزرگ کردن، درسته؟ پس قطعاً رابطه‌ی خوبی داشتن. شیر احتمالاً یه‌جورهایی اونا رو پدر و مادر خودش می‌دید.

و وقتی که شیر به آفریقا برگردونده شد، در واقع رئیس کل یه گله شیر شد. منظورم اینه که یکی از رهبرها بود و به‌عنوان شیر وحشی زندگی می‌کرد. چه مدت شیر رو ندیده بودن؟ حداقل بیشتر از یک سال. اگر نه، چی؟

دن: فکر می‌کنم بیشتر از اینا بود. اما…

آرون: حدود دو سال بود، و بعد به…

دن: این داستانِ احساس خوبه، اما این مردها توی آپارتمانشون با یه شیر چی کار می‌کنن؟

آرون: این موضوع کاملاً متفاوتیه.

دن: چیز خوبی نیست.

آرون: آره، چطوری قسر در رفتن؟ داشتن شیر غیرقانونی نیست؟

دن: آره، دهه‌ی ۶۰ بوده رفیق، جور درمیاد.

آرون: می‌تونی تصور کنی که همسایه بغلیت شیر داشته باشه؟ چه احساسی بهت دست می‌ده؟

دن: آره، آره.

آرون: تازه اگه همسایه بغلیم پیتبول هم داشته باشه کلی نگران می‌شم.

دن: درسته، درسته.

آرون: اما شیر؟ خدای من! آره، خب به هر حال، وقتی شیر رو دیدن، اصلاً شگفت‌انگیزه که چیزی که توی دشت زندگی می‌کنه و حیوانات وحشی رو می‌کشه و شکار می‌کنه، و شاید نرهای دیگه رو هم می‌پیچونه.

یه موجود خیلی خشنه. اینکه این مردها رو بعد از چندین سال دوباره ببینه و خیلی بازیگوش باشه و اونا رو بشناسه. خیلی شگفت‌انگیزه. پس من اون رو دوست داشتم، خوب بود.

دن: آره، وقتی با اونا بازی می‌کرد شبیه گربه بود. من کل زندگیم گربه داشتم و گربه‌ی خونگی کوچیک من که کلاً چند کیلو وزن داره اینجوری با بازوی من کشتی می‌گیره. اما اون شیر اونجوری با گردنشون کشتی می‌گرفت.

آرون: آره. یعنی، آره، یه اشتباه کوچیک و…

دن: آره، خیلی راحت می‌تونست اشتباه پیش بره. راحت می‌توانست حمام خون به‌راه بندازه. اون داستان نمایش ببرهای لاس وگاس چی بود؟

آرون: آها.

دن: شعبده‌باز بودن؛ نمایش ببر انجام دادن.

آرون: اوه آره، ببرهای سفید، شاید؟ ببر سفید بودن؟

دن: بهشون چی می‌گن؟

آرون: آره، یادم نمیاد، اما خیلی معروفن.

دن: به هر حال، اونا چندین دهه با این ببرها کردن.

آرون: پس با اونا رابطه‌ی صمیمانه و طولانی‌اش داشتن.

دن: آره، به روز بهشون نگاه کردن و گفتن: «حالا تو غذا هستی.»

آرون: اسمشون زیگفرید و روی بود.

دن: درسته، درسته، درسته.

آرون: فکر نمی‌کنم، کشته نشدن، مگه نه؟ فقط یه…

دن: نه، بهشون حمله شد.

آرون: بهشون حمله شد.

دن: یا به یکیشون حمله شد. اما آره، یعنی، این داستان حس خوب برای اینه که با همدیگه تماشاشون کنیم، اما… یعنی، بخشی از این جذابیتش اینه که ما می‌دونیم چه اتفاقی می‌تونست بیفته. احتمال بروز اشتباه.

آرون: آره. و اون گوریله هم فوق‌العاده بود. اسم گوریل کویبی بود؟

دن: آره، کویبی.

آرون: چون اون فاصله‌ی زمانی طولانی‌تری بود. چقدر بود؟ پنج سال بود یا ده سال؟

دن: پنج سال بود، آره.

آرون: پنج سال یا بیشتر، آره. اونجوری زندگی کردن توی حیات وحش، حتی افرادی که تو اون منطقه زندگی می‌کردن گفتن که مدتی بوده که اون گوریل رو ندیده بودن.

دن: درسته.

آرون: وقتی که روی رودخونه داشت دنبال گوریل می‌گشت، با صدای خودش فریاد می‌زد، که گوریل احتمالاً از بچگیش به یاد میاورد، یا وقتی نوزاد بود، بعد از مدت‌ها می‌تونست اون صدا رو تشخیص بده. برخلاف صدای بقیه‌ی انسان‌ها. پس فوق‌العاده بود. و دیدن اینکه اونا دوباره کنار هم باشن، خیلی آروم. آره، واقعاً خوب بود.

دن: آره. هر چند یه‌جورهایی خیلی ناراحت‌کننده بود. این گوریل رو می‌بینی، از دیدن دوباره‌ی دوستش خیلی خوشحاله. و بعد، می‌دونی، روز بعد می‌ره.

آرون: آره، درسته.

دن: و گوریل هم که، با توجه به اینکه فامیل انسان هستن، ممکنه تصور کنیم که عمق احساسیشون مشابه باشه. می‌دونی، غم و اندوهشون، یا ارتباطشون با موجودات دیگه.

آرون: درسته.

دن: آره خلاصه، من فکر می‌کنم ما اخیراً داستان دیگه‌ای راجع به شخصی که برای اهداف تحقیقاتی یه شامپانزه رو توی خونه‌ش پرورش داد، انجام دادیم…

آرون: آره، درسته، آره، آره.

دن: …به‌عنوان یک انسان، که ببینه چه اتفاقی میفته. این شامپانزه لباس می‌پوشید و چای می‌نوشید و در رو جواب می‌داد و فکر می‌کرد یه انسانه. یه روز، اون‌قدر بزرگ شد که خطرناک شد، به‌خاطر همین تصمیم گرفتن که باید او رو دوباره به جنگل برگردونن. آره، می‌تونی تصور کنی چقدر آسیب‌زا می‌تونه باشه؟

آرون: آره، ناراحت‌کننده‌س. واقاً ناراحت‌کننده.

دن: اما می‌دونی، من حدس می‌زنم که، این وجه دیگه‌ی این فیلم‌های حس خوبه، نوعی احساسه که نباید باشه، قرار نیست باشه. اینکه اون قسمت از طبیعت آن‌ها آزاد و وحشیه و شاید وقتی محصور یا اهلی بشن، چیزی رو از دست بدن.

آرون: آره، یا مجبور به زندگی بین انسان‌ها بشن، در حالی که انسان نیستن.

دن: آره، و این چیزیه که نمی‌تونن… یعنی، اهلی کردن گربه‌ها و سگ‌ها نسل‌های خیلی زیادی طول کشید.

آرون: درسته.

دن: نمی‌تونی همین جوری انجامش بدی…

آرون: بلافاصله نمی‌شه، درسته.

دن: …توی یه نسل نمی‌شه، وگرنه فرصتی پیدا می‌شه که یکی از این حیوانات می‌تونه کسی رو بکشه، و به همین دلیله که در شرایط این شیر و گوریل مجبور شدن که اونا رو دوباره با حیات وحش آشنا کنن.

آرون: درسته.

دن: پس گوریل نه، ملت.

آرون: نه، نه، گوریل انتخاب نکنین.

دن: نمی‌خوام راجع به هیچ گوریلی توی خونه‌ت بشنوم. برای کریسمس گوریل واسه‌ی بچه‌هات نگیر.

آرون: اما خوکچه‌هندی اشکالی نداره، خوکچه‌هندی مشکلی نیست.

دن: خوکچه‌هندی‌ها کمی وحشین.

آرون: وحشی هستن. من اخیراً توی محله‌مون یه حیوون خیلی عجیب دیدم.

دن: عه، چی دیدی؟

آرون: نمی‌دونم چی بود. توی فاضلاب بود. توی جوب بود. پستاندار بود، اما نمی‌تونستم تشخیصش بدم. خیلی گنده بود. انگار یه نوعی موش فاضلابی جهش‌یافته بود، همچین چیزی. نمی‌دونم، یه جونده‌ی غول‌پیکر بود.

دن: آها، چیزی زده بودی؟

آرون: نه، نه، نه، نه. نه، البته که نه. داشتم از ایستگاه قطار به سمت خونه می‌رفتم و توی فاضلاب رو نگاه کردم و اون حیوون غول‌پیکر اونجا بود.

دن: چقدر بزرگ بود؟

آرون: من می‌گم اندازه‌ی یه خوک بود.

دن: آها.

آرون: اما خوک نبود.

دن: و تو چی کار کردی؟ فرار کردی؟

آرون: نه، بهش نگاه کردم، و نمی‌تونستم بفهمم چیه، و بعد فرار کرد.

دن: خیره شدی؟ مستقیم توی چشماش خیره شدی.

آرون: آره، درسته. خب، به من نگاه کرد.

دن: تو گفتی، «روزم رو بساز».

آرون: آره، ظاهراً مثل یه خوکچه‌هندی غول‌پیکر بود، اما…

دن: آها، آها. یک‌کم غریزه‌ی مادری حس می‌کنی؟

آرون: نه، حس نکردم. نه، نه، نه. نه، راستش رو بگم، یه‌جورهایی ترسناک بود.

دن: نمی‌دانم باور می‌کنم داستان رو یا نه.

آرون: خب، مجبور نیستی باور کنی. واقعیته. اگر من بگمش، واقعیته.

دن: عکس گرفتی؟

آرون: نه.

دن: عکس نداری؟

آرون: نه.

دن: پس اتفاق نیفتاده.

آرون: آره، درسته، درسته، درسته.

دن: اما آره. یعنی، این، این… ایده‌ی دیگه، دلیل اینکه ما ممکنه به این فیلم‌ها جذب بشیم اینه که اگه بِلای فیل می‌تونه با اون سگ لابرادور ریتریور، اون فیل ۹۰۰۰ پوندی…

آرون: با این اختلافات گسترده.

دن: می‌دونی، حتی… آره، آره.

آرون: چرا انسان‌ها نمی‌تونن با هم کنار بیان؟ می‌دونی؟ ما از جهات زیادی خیلی شبیه به هم هستیم و فقط، تفاوت‌های جزئی کوچولو، می‌دونی، تفاوت‌های ظاهری، و اون‌وقت نمی‌تونیم با هم کنار بیایم. چه عقایدمون باشه، یا می‌دونی، جایی که متولد شدین یا از هر جا که میاین.

دن: پس شاید به خاطر همین جذب این ویدیوها شدیم.

آرون: آره.

دن: کمی امید به ما می‌ده که…

آرون: کمی امید به ما می‌ده که شاید بتونیم به اختلافاتمون غلبه کنیم.

دن: آره.

آرون: آره. اما امروز به دور دنیا که نگاه می‌کنیم، ظاهراً هرگز همچین اتفاقی نمی‌افته. واقعاً، چیزهای دیوانه‌کننده‌ایه.

دن: درسته. خب، یعنی، اختلافات و تعصبات انسانی زیادی دارین و بیشتر آن مبتنی بر ترسه.

آرون: آره، و نادانی.

دن: آره، ما هر دو رو می‌بینیم، ترس و نادانی. می‌بینیم که سیاست‌مدارها در حال دستکاری اون هستن.

آرون: آره، برای منافع خودشون. آره، مطمئناً. این دقیقاً الان در جهان اتفاق می‌افته.

دن: آره، توی خیلی از کشورها، از جمله ایالات متحده، ناسیونالیسم رو می‌بینیم که رو به رشده.

و، آره.

آرون: اوه آره. و این باعث تعصب و جدایی و بدخواهی دیگران می‌شه.

خیلی بده.

دن: درسته. و آره، اخیراً راهپیمایی KKK رو توی ایالت خودم، ویرجینیا، دیدیم.

آرون: اوه، توی ویرجینیا، درسته. و اونجا خشونت بود، مگه نه؟

دن: آره. یکی از این KKKها، یا نمی‌دنم که توی KKK بود یا نه، یکی از این آدم‌های دیوانه‌ی قدرت سفید بود.

آرون: جناح راست، آدم‌های قدرت سفید‌، آره.

دن: یه پسر جوون، سوار ماشین شد. و بعد گروه خیلی بزرگ‌تری از مردم داشتن به اونا اعتراض می‌کردن و می‌گفتن، «این قابل قبول نیست که این آدم‌ها توی خیابون‌های ما راهپیمایی کنن، و درباره‌ی این چیزهای نژادپرستانه صحبت کنن.» و این پسر جوون، یکی از این آدم‌های قدرت سفید، سوار ماشین شد و معترضین رو زیر گرفت، و حداقل یک زن فوت کرد.

آرون: درسته. اون یارو رو گرفتن؟

دن: آره، او رو گرفتن. بلافاصله گرفتنش.

آرون: پس گرفتنش، خب. انداختنش توی هلفدونی؟ بهتره انداخته باشنش.

دن: یعنی، خیلی ناراحت‌کننده‌س. نمی‌خوام این رو به یه چیز سیاسی تبدیل کنم، اما وقتی رئیس جمهور ایالات متحده نمی‌دونه توی این مسئله طرف کی رو بگیره، وضعیت غم‌انگیزیه.

آرون: آره، چند روز طول کشید تا بیانیه بده، مگه نه؟

دن: و بیانیه‌ش این بود: «افراد خوب در هر دو طرف این شکاف وجود دارند.»

آرون: اوه آره، افراد خوب در هر دو طرف، درسته؟ آه مرد. چقدر خجالت‌آوره، افتضاحه.

دن: آره، خیلی شرم‌آوره. اما من همچنین احساس می‌کنم که این نشان‌دهنده‌ی وضعیت آمریکاس. اما در عین حال، برای تلویزیون هم خوبه، این نوع تفرقه و اون دسته از افراد افراطی دوست دارن چیزهایی را ببین که در واقعیت مفرط هستن. و در واقعیت، این راهپیمایی‌ها توی ایالت‌های این ملی‌گرایان سفیدپوست معمولاً حدود ۳۰، ۴۰، ۵۰ نفره.

آرون: درسته، اما رسانه‌ها یه چیز خیلی بزرگ‌تری نشونش می‌دن.

دن: و ایالات متحده کشوری با ۳۰۰ میلیون نفر جمعیته. نمی‌خوام این تصور رو به مردم بدم که این طرز فکر یا احساس اکثر آمریکایی‌هاس، یا…

آرون: نه، قطعاً نه.

دن: اما قطعاً برشی از تاریخ ما و متأسفانه مقداری از خرده‌فرهنگ‌های کوچیک توی ایالات متحده‌س.

آرون: درسته.

دن: که آخرین جاییه که داستان اتفاق افتاد، یکی از رهبران KKK، همون کو کلاکس کلن بود.

آرون: جادوگر بزرگ.

دن: جادوگر بزرگ امپراتوری.

آرون: جادوگر بزرگ امپراتوری، هر چی که هست.

دن: آره، اونا اصطلاحات خیالی زیاد استفاده می‌کنن. جادوگر بزرگ امپراتوری پادشاهی نامرئی یا…

آرون: شوالیه‌های چی چی؟ پادشاهی شوالیه‌ها یا شوالیه‌های پادشاهی KKK؟

دن: آره، نامرئی، نمی‌دونم. اما اصطلاحات تخیلی زیادی استفاده می‌کنن. جادوگر امپراتوری رو دارند که بالاترینه. و بعد یه چیزی شبیه غول یه‌چشم بزرگ دارن، که باز هم اون بالا بالاهاس.

آرون: عه واقعاً؟ باشه، عجیبه.

دن: به هر حال، جادوگر امپراتوری، حدس می‌زنم دهه‌ی ۷۰ یا ۸۰، به‌مدت ۱۰ سال، نقل مکان کرد. اخیراً توی بلیز پیداش کردن و او صاحب هتل ۳ میلیون دلاریه که فکر می‌کنم باید توی ساحل باشه تا ارزش این‌قدر پول رو داشته باشه.

آرون: باید باشه، آره.

دن: یه جوری زندگی می‌کنه که اصلاً با عقل جور در نمیاد.

آرون: آره، درسته. یعنی، یه کنایه‌ی گنده‌س. و چیز دیوونه‌کننده اینه که اگر کاملاً صادق می‌بود، و به یه درکی می‌رسید، و فهمید که نظرات گذشته‌ش درست نبودن و می‌خواست جبران کنه و از دنیا عذرخواهی کنه و تبدیل به مرد بهتری بشه، متفاوت می‌شد.

اما هنوز همون نوع ذهنیت رو حفظ کرده، اما زندگی بین گروهی از مردم رو که احساس می‌کنه از اونا برتره رو انتخاب کرده. واقعاً عجیبه.

دن: خب، توی این مصاحبه‌ها جوری رفتار می‌کنه که انگار همون ذهنیت رو حفظ می‌کنه. اما کارهاش خیلی متفاوتن.

آرون: کارهاش متفاوت صحبت می‌کنن.

دن: معاشرت می‌کنه، اونا رو بغل می‌کنه، به اونا مشت می‌ده، با اونا غذا می‌خوره.

آرون: و بعد، ظاهراً مردم اون جامعه می‌پذیرنش.

دن: آره، دوستش دارن. یعنی، درباره‌ش جوک می‌سازن.

آرون: طبق ویدیو و مقاله.

دن: درباره‌ش جوک می گن، او رو پادشاه روسانشینان صدا می‌کنن. این مصاحبه‌کننده، به اونجا رفت و با افرادی مصاحبه کرد که گفتند، آره، او گیجه و دیوونه‌س، اما واقعاً خوبه و ما دوستش داریم.

آرون: آره. به یه یارویی کمک نکرد؟ کسی که روی صندلی چرخ‌دار بود؟

دن: آره، یه یارویی روی صندلی چرخ‌دار بود و بهش پول داد و کمکش کرد. مرد سیاه‌پوستی بود، کسی که در زندگی گذشته‌ی بیل ویلکینسون، ادعا می‌کرد که احساس می‌کنه نباید کاری باهاش داشته باشه.

آرون: درسته.

دن: منطقی نیست. سعی می‌کنه واقعیت‌های مخالف رو حفظ کنه. یه‌جورهایی باعث شد احساس کنم به این اعتقاد نداره، اما، یه چیزیه درباره‌ی غرورش، نمی‌خواد اعتراف کنه به این حقیقت که اشتباه کرده.

آرون: حقیقت، درسته.

دن: سؤال دیگه اینه که چرا توی بلیزه؟ شاید از کو کلاکس کلن فرار کرده.

آرون: ممکنه، آره. شاید با اعضای کلن درگیر شده و کسی او رو تهدید کرده.

دن: آره، و شاید نگرانه که اونا این ویدیو رو ببینن، که با افراد نژاد دیگه معاشرت می‌کنه و اونا میان تا بکشنش.

آرون: درسته. کی می‌دونه؟

دن: بلیز، ظاهراً یکی از اون جاهاییه که مردم فقط برای فرار به اونجا می‌رن.

آرون: می‌تونه باشه. جای قشنگیه. من شاید دو هفته اونجا بودم.

دن: از چی فرار می‌کردی؟

آرون: از چی فرار می‌کردم؟ از تو فرار می‌کردم، رفیق. نه، وقتی جوون‌تر بودم، یه تابستون رفتم اونجا که بگردم. از گواتمالا و مکزیکو می‌گذشتم، یه مدتی رو هم توی بلیز گذروندم.

اون منطقه لا روتا مایا، مسیر مایاها، بهش می‌گن. کل تمدن مایاها توی اون منطقه بود. ویرانه‌ها و اهرام زیادی وجود داره و…

دن: نزدیک‌ترین کشور به بلیز چیه؟

آرون: خب، با مکزیک و گواتمالا همسایه‌س.

دن: خب.

آرون: در واقع، خیلی از مردم این رو نمی‌دونن، بلیز جای محبوبی برای غواصیه، چون دومین صخره‌ی سد بزرگ رو در جهان داره.

زیباست، جای قشنگیه. فقط درخت‌ها و گیاهان زیبا، و البته اقیانوس و صخره‌های زیاد، صخره‌های مرجانی داره، و می‌تونین غواصی کنین و…

دن: اونجا یه جنگل بارانی هم هست، درسته؟

آرون: آره، جنگل بارانی. و سنوت‌های زیبایی هم دارن که یه‌جورهایی شبیه چشمه هستن. خیلی عمیق و آبی کاملاً شفاف هستن. و آره، اهرام، و حیوانات وحشی زیاد، و کلاً جای قشنگیه. مردم دوستانه‌ی زیادی هم داره که با اونا ملاقات کردم. شهر اصلی، بلیزسیتی، بعضی اوقات، به‌خصوص بعد از تاریکی هوا، کمی مشکوکه.

دن: آره، کمی احساس می‌کنی که…

آرون: باید مراقب خودت باشی یک‌کم. اما این البته ۲۰ سال پیش بود. نمی‌دونم الان چطوره. اما من از بلیز خاطرات خوبی دارم. آره، باید بری. بعداً برو ببینش، مرد.

دن: خب، می‌دونی، داستان معروف دیگه‌ای از بلیز درباره‌ی جان مک‌آفی بود.

آرون: اوه آره، آره.

دن: او هم یه‌جورهایی فراری بود.

آرون: درسته، فراری بود.

دن: اون کاملاً یه داستان دیگه‌س.

آرون: مجبور شد از بلیز هم فرار کنه.

دن: آره. اما فکر می‌کنم اونجا هم که رفت هم یه‌جورهایی فراری بود.

آرون: آره، فکر می‌کنم همینطوره. یه شخصیته.

دن: خب، به هر حال، کسایی که نمی‌دونن، جان مک‌آفی رو سرچ کنن. غول فناوری ضدویروس که به بلیز فرار کرد.

آرون: آره، و بعد دیوونه شد.

دن: آره، آره، کاملاً دیوانه. شاید همسایه‌ی بیل ویلکینسون بود.

آرون: می‌تونست باشه، می‌تونست باشه.

دن: به هر حال، من فکر نمی‌کنم بیل ویلکینسون باید تحسین بشه، چون هنوز هم ظاهراً…

آرون: خب آره، همه‌ی این دیدگاه‌های دیوانه‌وار رو داره.

دن: و همه‌ی این دیدگاه‌های دیوانه‌وار را داشته باشه. ظاهراً داره تغییر می‌کنه. اگر مردی مثل او بتونه تغییر کنه، شاید برای بعضی از بدترین افراد هم امید باشه که اونا رو می‌بینیم که توی خیابون‌های ایالات متحده راهپیمایی می‌کنن یا حتی توی کاخ سفید ایالات متحده.

آرون: آره، درسته. بارقه‌ای از امید در بیل ویلکینسون وجود داره. خیلی خب.

دن: خیلی خب، تا دفعه‌ی بعد.

آرون: خب، بعداً با شما صحبت می‌کنیم.

دن: می‌بینیمتون.

آرون: می‌بینیمتون.