داستان انگلیسی بتهوون ناشنوا بود

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

بتهوون ناشنوا بود.

لودویگ وان بتهوون یکی از بزرگترین آهنگسازان طول تاریخ است.زمانی که او در حال نوشتن آخرین شاهکارهای خود بود، به طور کامل ناشنوا بود.

بتهوون ناشنوا متولد نشد.او شنوایی اش را از سن سی سالگی به بعد و به تدریج از دست داد.

او اولین بار زمانی که صداهای وزوز مانندی را در گوش هایش شنید،متوجه شد مشکلی وجود دارد.

در آن زمان او تنها بیست و شش سال سن داشت.

بتهوون مشکلات شنوایی اش را مخفی نگه داشت. او اعتقاد داشت که حقیقت حرفه در حال رشد و شکوفایی اش را نابود خواهد کرد.

درست زمانی که سی ساله شد، از بیشتر شدن ناشنواییش ترسید.

او از اینکه شنوایی اش در طول سه سال گذشته ضعیفتر شده بود به یک پزشک شکایت کرد. او توضیح داد تنها زمانی می تواند نوت های بالا را بشنود که در فاصله ای بسیار کم از نوازنده ها بایستد.

بتهوون نوشت: “دو سال است که تقریبا از تمام محافل اجتماعی دوری کرده ام. برایم گفتن این مساله که من ناشنوا هستم، غیرممکن است.اگر من به هر حرفه دیگری تعلق داشتم, مساله آسانتر می بود.” فردیناند رایز، همکار آهنگساز بتهوون،نقطه عطفی را در ناشنوایی او بخاطر آورد.

در طول یک پیاده روی در حومه شهر، دو آهنگساز چوپانی را دیدند که فلوت می نواخت.بتهون می توانست از حالت چهره دوستش‌بفهمد که چوپان آهنگ زیبایی را می نوازد. تمام آنچه بتهوون می توانست بشنود، سکوت بود. آهنگساز بعد از این واقعه دیگر مانند سابق نشد. او در نهایت با فقدان شنوایی اش روبرو و تسلیم آن شد.

بتهوون در سن چهل وچهارسالگی تقریبا به طورکامل ناشنوا بود.او دیگر نمی توانست صدای افراد یا صداهای ییلاق محبوبش را بشنود.

هیچ کس علت واقعی ناشنوایی بتهوون را نمی داند. مجموعه ای از دلایل در این امر مقصر شناخته می شوند. سفلیس، مسمومیت با سرب یا تیفوس می توانند از جمله این دلایل باشند.

حتی این عادت آهنگساز که برای بیدارماندن سرش را در سطلی از آب یخ فرو می کرد نیز می تواند علت ماجرا باشد. بتهوون اغلب ناشنوایی اش را ناشی از یک سقوط می دانست.

او همچنین مشکلات معدوی وروده ای را به عنوان یک عامل پیشنهاد می کرد.

علت هرچه بود، بتهوون اجازه نداد ناشنوایی اش بر اشتیاقش غلبه کند. او به نوشتن موسیقی ادامه داد.

اگرچه او دیگر نمی توانست موسیقی بشنود اما هنوز می توانست آن را احساس و تصور کند.

خدمتکاران بتهوون بیاد می آورند که او را در حالکیه با مدادی در دهان پشت پیانو می نشست، تماشا می کردند. از آن طرف، او صفحه صدای پیانو را لمس میکرد تا لرزش نوت ها را احساس کند.

بتهوون سمفونی نهم معروف خود را بدون شنیدن حتی یک نوت از آن نوشت. در اولین روز اجرا، بتهوون اصرار به هدایت گروه داشت. ارکستر رهبر دیگری را استخدام کرد تا کنار او بایستد. گروه نوازندگان به جای مردی که قطعه را ساخته بود، از او تبعیت می کرد.

زمانی که موسیقی به پایان رسید حضار شروع کردند به تشویق کردن. بتهوون هیچ کدام از آنها را نشنید.