داستان انگلیسی دوستی با نژاد پرستان

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

مرد سیاه پوست با نژادپرستان دوست می شود

داریل دیویس مرد سیاه پوستی است که با دوست شدن با نژادپرستان شهرتی برای خود دست و پا کرده است. دیویس در کودکی با نژادپرستی آشنا شد. در سال 1968، پسرک 10 ساله مشغول رژه در گروه پیشاهنگان بود که مردم شروع به پرتاب سنگ و بطری به طرف او کردند. او فکر کرد آنها واقعا از پسران پیشاهنگ متنفرند اما متوجه شد که هیچکدام از پسرهای دیگر مورد اصابت قرار نگرفتند. دیویس تنها پسر پیشاهنگ سیاهپوستی بود که در آن روز رژه می رفت. وقتی به خانه برگشت، والدینش برایش توضیح دادند که افرادی در جهان وجود دارند که از او به خاطر رنگ پوستش نفرت دارند. او از آن روز به بعد، مجذوب نژادپرستی شد.

دیویس بزرگ شد و به یکی از نوازندگان حرفه ای بلوز تبدیل شد و این زمانی بود که شیفتگی او به طور کامل به چیز دیگری تبدیل شد. همش از یک اجرای موسیقی در ۱۹۸۳ شروع شد. او تازه نواختن را تمام کرده بود که نوازنده ای سفیدپوست به او نزدیک شد و از او تعریف و تمجید کرد. آنها سریعا با هم دوست شدند و آن مرد چیز شگفت آوری به دیویس گفت. او گفت که قبل از آن هرگز با یک مرد سیاه پوست صحبت نکرده بود. وقتی دیویس دلیل آن را پرسید، او گفت که عضو کوکلاکس کلن است. کوکلاس کلن یا KKK یک گروه برتری سفید پوستان است که به سال 1866 برمیگردد. آنها به خاطر بدرفتاری و کشتن سیاه پوستان از اواسط قرن نوزدهم تا اواسط قرن بیستم بدنام هستند. گرچه اعضای این گروهِ محکوم شده به شدت کاهش یافته اند، هنوز گروههای کوچکی از آنها وجود دارند.

شگفت آور است که دیویس و آن عضو KKK در تماس بوده و با هم دوست شدند و اغلب در اجراهای موسیقی دیویس یکدیگر را ملاقات می کردند. یک روز دیویس به او گفت که می خواهد در محل زندگی آنها مریلند با راجر کِلی رهبر KKK ملاقات کند. دوستش در این مورد به او هشدار داد و گفت که او خود را به کشتن می دهد. اما دیویس سوالی داشت که می خواست از کِلی بپرسد و جواب منفی قانعش نمی کرد. او می خواست بداند چطور انسان می تواند از کسی که نمی شناسد نفرت داشته باشد.

دیویس با کِلی ملاقات کرد. کِلی یک نگهبان مسلح آورده بود و لحظات بسیار ملتهبی بود. اما بعد از گفتگو، کِلی با دیویس دست داد و از او خواست که در تماس باشند. این دیویس را شگفت زده کرد. او انتظار نداشت که با او نیز دوست شود، اما خیلی زود کِلی برای دیدن او به خانه اش آمد.

دیویس به زودی با دو رهبر دیگر KKK اهل مریلند دوست شد. و هنگامی که کِلی رهبر ملی KKK شد، دیویس شروع به رفتن به گرد هم آیی آنها کرد. او این کار را کرد تا درباره آنها بیاموزد و به آنها اجازه دهد که او را بشناسند. او فکر می کرد اگر آنها او را بشناسند و دوستش بدارند، شروع به تردید درباره عقایدشان خواهند کرد. و اگر او عقاید آنها را محترمانه به چالش می کشید، ممکن بود آنها باورهایشان را تغییر دهند.

به نظر می رسد حق با دیویس بود. سرانجام کلی و دو رهبر دیگر KKK در ایالت مریلند گروه برتری سفیدپوستان را ترک کردند. به زودی پس از خروج رهبران، دیگران نیز از آنها تبعیت کردند. به گفته ی دیویس، KKK دیگر در مریلند وجود ندارد، و این اتفاق به دلیل تلاش های او رخ داده است.

البته همه با روش دیویس موافق نیستند. در واقع، بسیاری معتقدند که او بیش از آنکه مشکل را حل کند به آن دامن می زند. بعضی از منتقدان می گویند که او باید به جای کمک به فریبکاران به مردم خود کمک کند. آنها معتقدند که او با دشمن ارتباط برقرار کرده و با دوست شدن با آنها نژادپرستی را به طور ضمنی تائید نموده است. آنها می گویند این کار به نژادپرستان امکان می دهد باور های خود را توجیه کرده و خود را معقول بدانند.

با این حال، دیویس به کار خود ادامه می دهد. او معتقد است که بهترین راه برای انجام یک کار این است که به طور صریح و صادقانه درباره آن گفتگو شود. او ادعا می کند موجب تغيير عقیده ی دویست سفیدپوست نژادپرست شده است، پس حتما کارش درست بوده است.