آملیا بدلیا "نقاشی با گچ"

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

آملیا بدلیا “نقاشی با گچ”

مامان آملیا بدلیا مثل هوا، دلگیر بود. پرسید: “پس آفتاب کو؟ احساس می‌کنم آبیم (دلم گرفته).”

آملیا بدلیا نگاهی به مامانش کرد. اون آبی نبود. حتی، هیچ چیز آبی رنگی هم تنش نبود. حتی لبخند هم نمی‌زد. آملیا بدلیا گفت: “من قرار بازی دارم، به نظرم تو هم باید یه قرار بزاری.”

مامان آملیا بدلیا گفت: “عزیرم، فکر خیلی خوبیه!” اون دو جا تلفن کرد. بعد گفت: “می‌رم به شهر. بعد از خرید، با بابات تو کافی‌شاپ قرار دارم. خانم آدامز، مراقب تو و رُز هست.”

خانم آدامز، که همسایه‌ی دیوار به دیوارشون بود، گفت: “خوش بگذره.” “دخترا، نگران ما نباشین. ما توپ بازی می‌کنیم.” مامان آملیا بدلیا، دست تکون داد و خداحافظی کرد. اون گفت: “خیلی خوب، یه روز دلگیر دیگه رو هم بگذرونیم!” وقتی آملیا بدلیا داشت برای مامانش دست تکون میداد، فکر بهتری سراغش اومد.

آملیا بدلیا سطل گچ‌هاش رو از تو پارکینگ پیدا کرد. وقتی بابای رُز اون رو رسوند، آملیا بدلیا سخت مشغول کار بود. رُز گفت: “وای! تو همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمون رو داری!” آملیا بدلیا گفت: “لازمشون دارم. می‌خوام یه روزِ دلگیر رو برای خوشحال کردن مامانم، رنگی و شاد کنم. می‌خوای کمک کنی؟” رُز گفت: “البته!”

برای اینکه آماده‌ی نقاشی بشن، آملیا بدلیا و رُز برای لِی‌لِی تو پیاده‌رو مربع کشیدن. وقتی داشتن بازی می‌کردن، خانم آدامز معرکه بود!

چیپ و برادر بزرگش و سگشون، اسکات از اونجا رد می‌شدن. چیپ داد زد و پرسید: “چه خبره؟” آملیا بدلیا گفت: “ما داریم یه روز دلگیر رو، تبدیل به یه روز رنگی و شاد می‌کنیم. می‌خوای کمک کنی؟” چیپ گفت: “آره، خوبه!” رُز پرسید: “چی مامانت رو خوشحال می‌کنه؟” آملیا بدلیا به جایی که سال گذشته، گیاه‌ها رشد کرده بودن اشاره کرد و گفت: “اون، گل‌ها و چیزهای سبز رو دوست داره.”

رُز، گچِ سبز، قرمز و صورتی برداشت، و شروع کرد به کشیدن گُل‌های رُز، روی دیوار خونه‌ی آملیا بدلیا. دِیزی داشت با پرستارش و خواهر کوچولوش رد می‌شد، “هِی، آملیا بدلیا! داری چیکار می‌کنی؟ “ آملیا بدلیا گفت: “یه روز دلگیر رو شاد و رنگی می‌کنم. می‌خوای کمک کنی؟” دِیزی گفت: “بله!”

دِیزی شروع کرد به کشیدن گل‌های بابونه. آملیا بدلیا گفت: “اینها، گُل‌های مورد علاقه‌ی مامانم هستن. اون، عاشق اینها میشه. ممنونم!”

آملیا بدلیا به دوستاش جاهایی رو که مامانش دوست داره، گفت. چیپ یه نقشه کشید. آملیا بدلیا، رز و دِیزی جاهایی مثل مغازه‌ها و رستوران‌ها رو هم بهش اضافه کردن.

خانم آدامز، برای همه خوراکی‌های خوشمزه درست کرد. بعد گفت: “چه نقاشی‌های خوشگلی، یه فرش قرمز هم برای مامانت پهن کن!” آملیا بدلیا، فرش قرمز نداشت. بنابراین، اونها به عنوان بهترین سورپرایز برای مامانش یه فرش قرمز کشیدن.

بعد آملیا بدلیا دید که ماشین‌شون داره میاد. پدر و مادرش با هم اومدن خونه. آملیا بدلیا گفت: “سلام مامان! خوش اومدی!” پدر آملیا بدلیا گفت: “شما بچه‌ها واقعاً رفتین شهر.” آملیا بدلیا گفت: “ما نه، مامان رفت شهر. ما موندیم خونه و نقاشی کشیدیم!”

پدر و مادر آملیا بدلیا از روی فرش قرمز رد شدن. بقیه هم پشت سر اونها رفتن. آملیا بدلیا گفت: “یه خورشید زرد به اضافه‌ی یه مامانِ آبی، می‌شه رنگِ سبز. و رنگِ سبز تو رو خوشحال میکنه.” مامان آملیا بدلیا نمی‌تونست چیزی بگه. همه‌ی بچه‌ها رو بغل کرد. آملیا بدلیا رو بیشتر از همه بغل کرد. پدر آملیا بدلیا عکس‌های بیشتری گرفت. خیلی کار خوبی کرد.

تمام شب رو بارون بارید. همه‌ی نقاشی‌ها پاک شدن و از بین رفتن. همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمون آب شد رفت توی زمین.

روز بعد آفتابی و روشن بود. آملیا بدلیا و مامانش ایستادن کنار پنجره. احساس کردن، زرد و صورتی و سبز و همه‌ی رنگ‌ها هستن به جز آبی که رنگِ دلگیریه.