ثروت شکلاتیِ نانسیِ تجملی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

ثروت شکلاتیِ نانسیِ تجملی

او لا لا! امروز هالووینه، و من پریِ دلچسبِ شیرینم. اون ستارهِ باله‌ی نات‌کراکره، که تو سرزمین آب‌نبات‌ها (این یه کلمه‌ی تجملی برای شکلاته) زندگی می‌کنه.

برای قاشق‌زنیتو محله، میریم بیرون. کلی شکلات جمع می‌کنیم- یه عالمه چیزای خوشمزه برای من که بخورم! مامانم می‌گه: “خوش بگذره، ولی زیاده‌روی نکن. “ منظورش اینه که نمی‌خواد، جوجو و من انقدر شکلات بخوریم تابترکیم!

خانم دوین کلوچه‌های بزرگ پخش کرد. خودش پخته بودتشون. من یه گاز زدم و قبل از اینکه متوجه بشم، کلوچه غیبش زده بود. می‌خواستم بدونم کجا رفته. تو خونه‌ی بعدی، هر کدوم از ما یه بسته شکلات گرفتیم. من فقط یه ذره از مال خودم رو خوردم. و بعد- اِاِاِ! یهو یه بسته شکلات هم غیبش زد.

سرِ کوچه، یه خانوم یه بسته شکلاتِ ذرتی داد. بِری طرفدارِ شکلاتِ ذرتی نیست، یعنی بهش علاقه نداره. پس من در حقش یه لطفی کردم و شکلاتای اونو خوردم. بعد یادم افتاد که مامانم چی گفته بود و همه‌ی شکلاتای ذرّتیم رو انداختم تو کیفِ کردو تنبلیم. مجبور بودیم کلی راه بریم تا برسیم به خونه‌ی بعدی. کلی اشتهام باز شد. نمی‌خوام زیاده‌روی کنم، پس همه‌ی شکلات‌هایی رو که اونجا گرفتم رو نخوردم.

“ببینید! یه غول اومده بهمون تبریک بگه!” غول، یه موجودِ ترسناکه. بعد معلوم شد که این غول خیلی هم دست و دلبازه! ما سه تا آب‌نبات چوبی گرفتیم. دوتاش رفت تو کیفِ کدو تنبلیم، و یکی رفت تو دهنم.

فرنچی، تو خونه‌ی بعدی کمی شلوغی کرد؛ ولی من شکلات گرفتم! هممممم، چه دلپذیر! این یه کلمه‌ی تجملی برای خوشمزه است.جوجو شروع کرد به نالیدن که پاهام خسته شد. ولی من نمی‌خوام الان برم خونه! من یه شکلات از رو کمرم دادم بهش. گفتم: “برای تو.” و یه بوس جانانه کردمش. بعد به همه، تو گروهمون یه شکلات دادم، ولی اونایی که با طعم توت‌فرنگی بودن رو برای خودم نگه داشتم.

دو تا، او لا لا! اینجا یه درختِ آب‌نباتی هست. کیسه‌های شکلات از شاخه‌ها آویزونن. من یه کیسه برداشتم و فقط کمی ازش خوردم. خوب، شاید چند تا بیشتر از کمی. بنفش‌ها مورد علاقه‌ی منن.

آخ! فکر کنم سوءهاضمه گرفتم. معنیش اینه که شکمم درد می‌کنه. از پدرم پرسیدم: “می‌تونم یه دقیقه بشینم؟” اون پرسید: “نانسی، چقدر شکلات خوردی؟” من کیفِ کدوتنبلیم رو نشونش دادم. کلی کاغذ شکلات توشه- ولی شکلات نه! پدرم منو برد خونه. من رو کاناپه دراز کشیدم. به پدر و مادرم گفتم: “متاسفم. نمی‌خواستم زیاده‌روی کنم.” مامانم یه لیوان آب آورد برام.

پدرم گفت: “یادمه هم سنِ تو که بودم، یه بار تو هالویین انقدر شکلات خوردم، که تا یه سال نمی‌تونستم به هیچ چیزِ شیرین حتی نگاه هم بکنم.” “تا یه سال؟ بابا، فکر ‌کنم داری اغراق می‌کنی!” اغراق کردن، یه کم شبیهِ دروغ گفتنِ، فقط یه کم تجملی‌تر.

وقتی جوجو رسید خونه، من حالم بهتر شده بود. او لا لا! خواهرم یه عالمه شکلات آورده. داره از تو کیفِ کدو تنبلیش سرریز می‌شه.

جوجو گفت: “باهات تقسیم می‌کنم.” “مرسی شری.” این فرانسویه “مرسی عزیزمه.” بعد من دستم رو گذاشتم رو پیشونیم. “ولی من خیلی مریضم، احتمالاً تا هالووین سال آینده نمی‌تونم به یه تیکه شکلات، نگاه هم بکنم … یا شاید تا فردا صبح!”