نانسیِ تجملی، فقط شانس من!

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

نانسیِ تجملی، فقط شانس من

برایِ زنگِ “نشون بده و تقسیم کن” کلارا، یه شبدرِ چهار برگ آورده بود. اون رو دست به دست دادن.

کلارا به همه گفت: “شبدرِ چهار برگ، خوش‌شانسی میاره، حتی بیشتر از پیدا کردن یه پنی.” خانم گلس، زیاد به این موضوع یقین نداره. (یقین داشتن، تجملیِ کلمه‌ی درباره‌ی چیزی مطمئن بودنه.) می‌گه: “من به خرافاتی مثل خوش‌شانسی اعتقاد ندارم. ولی شبدرِ چهار برگ به نُدرت پیدا میشه. زیاد ازشون نیست. بنابراین، کلارا از این که یکی‌شون رو داره، خوش شانسه.”

زنگِ تفریح تصمیم گرفتم، یه شبدرِ چهار برگ برای خودم پیدا کنم. لیونل کمکم کرد. اینها چیزاییه که پیدا کردیم: یه کلید و کمی کاموا، چرخ یه ماشین اسباب‌بازی، و کارتِ کتابخونه‌ی رابرت. رابرت گفت: “ممنونم!” کارت رو گذاشت تو جیبش. سخت بود، جون کله معلق بود. “خیلی خوش‌شانسم که شما پیداش کردید.”

وقتی داشتم می‌رفتم تو، یکی داد زد. گریس، از یه کلاسِ دیگه بود. گریس گفت: “ندیدی چیکار کردی؟ پاتو گذاشتی رو تَرَکِ زمین.” اون به کاشیِ پیاده‌رو اشاره کرد. یه تَرَکِ بزرگ روش بود. گفتم: “خوب که چی؟” گریس گفت: “آره جونِ خودت! یعنی نمی‌دونی بد شانسی میاره؟” گفتم: “نه. اطلاع نداشتم.”

بعداً مشخص شد که گریس، متخصصِ بد شانسیه. (متخصص، تجملیِ کسیه که خیلی چیزا می‌دونه.) “راه رفتن زیرِ نردبون بدشانسی میاره. چتر رو تو خونه باز نکن، یا نمک نریز. هر چیزی با سیزده، بدشانسی میاره. و بهتره امیدوار باشی که یه گربه‌ی سیاه هیچ‌وقت از جلوت ندوه. این مثل دو تا بدشانسی می‌مونه.” وای! یه عالمه بدشانسی هست که باید حواست بهشون باشه!

وقتِ نهار، پودینگ رو ریختم رو خودم. شاید به خاطرِ اینه که رو تَرَکِ پیاده‌رو پا گذاشتم. به عنوان بدشانسی، زیاد هم بد نبود. ولی از این به بعد باید بیشتر حواسم باشه. تو راه خونه، سعی کردم رو هیچ شیاری پا نذارم. مجبور شدم برم عقب و از رو این یکی بپرم. اوه! موفق شدم.

تو خونه، همه‌ی آینه‌ها رو بررسی کردم. آخیش! هیچ کدوم تَرَک نداشت. موقع شام، جوجو اتفاقی زد به آرنجم. کم مونده بود، نمک رو بریزم! آخیش! کم مونده بود. روز بعد، بارونی بود. کم مونده بود یادم بره که نباید چتر رو تو خونه باز کنم. آخیش! اینم کم مونده بود.

تمام روز رو از عدد سیزده، دور موندم. چهارده تا سرخ‌کردنی خوردم. از دوازده تا لوله برای کاردستی استفاده کردم. بعد ریاضی برام مشکل‌ساز شد. یکی از مشکل‌ها، شش به علاوه‌ی هفته. وقتی خانم گلس، منو صدا کرد، گفتم: “سی و هفت؟” می‌دونستم نادرسته. (این تجملیِ، اشتباه، اشتباه و اشتباهه!) ولی شاید گفتنِ “سیزده” بدشانسی میاورد- یه بدشانسیه خیلی بزرگ.

آخرِ روز، درمونده شده بودم- این یعنی خسته‌تر از خسته. خانم گلس پرسید: “مشکل چیه؟” گفتم: “می‌دونستم جواب، سیزدهه.” درباره‌ی مسائلِ بدشانسی بهش توضیح دادم. “ دور موندن از بدشانسی ، خیلی سخته!”

خانم گلس دستش رو انداخت دورم. “نانسی، درباره‌ی هیچ کدوم از این چیزها نگران نباش. واقعیت ندارن. قسم می‌خورم.” دلم می‌خواست حرف‌های خانم گلس رو باور کنم. بالاخره هر چی بشه، خانم گلس خیلی داناست. (این کلمه تجملیه، خیلی باهوشه.) تو راه خونه، سعی کردم به تَرَک‌ها فکر نکنم. بعد یه خونه مونده به خونه‌مون، یه اتفاقِ وحشتناک افتاد. یه گربه‌ی سیاه از جایی پیداش شد و از وسطِ پیاده‌رو دوید. گریس گفت گربه‌ی سیاه، بدشانسیِ دو برابره!

یه ثانیه بعد، یه پسر از کوچه اومد. “گربه‌ی من از خونه اومد بیرون! ندیدیش؟” بهش گفتم: “گربه رفت تو پارک!” بدون اینکه فکر کنم، بهش کمک کردم، دنبالش بگرده. اون فقط یه گربه‌ی گمشده‌است، که به کمک من احتیاج داره.

بالاخره، گربه رو دیدم. تو لوله‌ی زمین بازی بود. یه سرِ لوله رو گرفتم. پسره خزید توش…. و بعد با گربه‌اش اومد بیرون! گفت: “خیلی ممنون! خوش‌شانسی بود که تو دیدیش.” دیدن گربه‌ی سیاه به هیچ وجه، بدشانسی نبود! گریس اشتباه می‌کرد. حق با خانم گلس بود.

قبل از اینکه برسم خونه، تو گودال، یه چیزِ درخشان پیدا کردم. یه پِنی بود، یه پِنیِ تازه. شاید خوش‌شانسی نیاره. به هر حال گذاشتمش تو جیبم. اگه نود و نه تایِ دیگه هم پیدا کنم، یه دلار خواهم داشت. و این تقریباً یه جور شانسه!