نانسی کلانسی, تاریخچه ی خانوادگیِ من

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

نانسی کلانسی؛ تاریخچه ی خانوادگیِ من

چیزی درباره ی نیاکانت می دونی؟ اونها افرادی از خانوادت بودن که خیلی قبل تر زندگی می کردن. (این طور تلفظش می کنی: نیا-کان.) یه کلمه ی خیلی تجملی نیست؟

ما تو کلاس گزارش نیاکان مون رو می نویسیم. بری، درباره ی پدرِ پدربزرگش می نویسه. اون نود سالشه. اون یه قهرمان جنگی بود. مادرِ مادربزرگِ رابرت صد ساله است! اون با یه کشتی به آمریکا اومده. کشتی، کم مونده بوده که غرق بشه.

به دوستام می گم: “شما هر دو خیلی خوش شانسید! شما نیاکانتون رو می شناسید. همه ی نیاکان من فوت شدن. تجملیِ مُردنه.” اون شب پدربزرگم زنگ زد. به زودی به دیدنمون میاد. پدر و مادرِ اون نیاکان من هستن. بنابراین می پرسم: “اونها مشهور بودن؟ ماجراجویی هایی هم داشتن؟”

پدربزرگ می گه نه. “اونها آدم های خوب و عادی ای بودن.” عادی؟ مثل ساده است. ای کاش نیاکان تجملی تری داشتم.

همون شب، پدربزرگ یه عکس از نیاکانم رو برام می فرسته. پدربزرگ تو ایمیل می گه: “پدر من مهربون و راستگو بود. فقط یک بار کنترلش رو از دست داد. من یه قوری شکستم و انداختم گردن خواهرم. پدرم به خاطر قوری ناراحت نبود. به خاطر این ناراحت بود که من دروغ گفتم.”

“پدرت مثل اینکه یه مرد خیلی دوست داشتنی ای بوده.” من پاسخ میدم. (پاسخ دادن تجملیِ جواب دادنه.) “گزارشم رو درباره ی اون می نویسم.” از پدربزرگ اطلاعات جمع می کنم. جد من پنج تا بچه داشت. اون گهبانِ بانک بود. ماهیگیری رو دوست داشت. تا هفتاد و چهار سالگی زندگی کرد.

روز بعد، من جلد رویِ گزارش رو به تصویر کشیدم. (به تصویر کشیدن، تجملیِ عکس کشیدنه.) بعد شروع به نوشتنِ گزارشم کردم. این طور شروع می شه: “پدرِ پدربزرگم یه نگهبانِ بانک بود.” هممم، به نظر هیجان انگیز نمیاد.

بنابراین، چیزهایی اضافه کردم. “یک بار اون جلوی یه گروه سارق رو گرفت.” خودشه! خیلی هیجان انگیز به نظر میرسه. بعد می نویسم: “پدرِ پدربزرگم ماهیگیری رو دوست داشت.” بعد کمی چیزای هیجان انگیز اضافه می کنم. “یه بار یه کوسه گرفت!”

روز بعد، کلارا و یوکو هر دو گزارش هاشون رو خوندن. نمی خوام از خودم تعریف کنم، ولی مال من خیلی جالب تره.

بعد از مدرسه به پدر و مادرم می گم: “جمعه گزارشم رو می خونم!” بابام می گه: “عالیه! پدربزرگ پنجشنبه میاد. می تونه باهات به مدرسه بیاد. از اینکه گزارشت درباره ی پدر اونه احساسِ غرور می کنه.”

یادم رفته بود که پدربزرگ قراره بیاد. یهویی، شکمم یه جور خنده داری میشه. می گم: “فکر نمی کنم اجازه داشته باشه بیاد.” مامان نگاهم میکنه. “البته که می تونه بیاد. تو نمی خوای بیاد؟”

طبقه ی بالا، گزارشم رو به مامان نشون میدم. “می خواستم جالب باشه، بنابراین اغراق کردم.” (اغراق کردن یه کلمه ی تجملی برای کش دادنِ حقیقته.) مامان می گه: “عسلم، تو فقط اغراق نکردی، تو از خودت در آوردی. این میشه دروغ.”

داستانِ قوریِ شکسته به یادم میاد. جدم از دستِ من خیلی ناراحت میشد. پدربزرگم هم همینطور. تا زمانی که پدربزرگ بیاد یه گزارش جدید نوشتم. این بار حقیقت ساده رو نوشتم. درباره ی قوری شکسته نوشتم. این یه داستان عادیه. ولی من واقعاً دوستش دارم.

جمعه، پدربزرگ میاد به مدرسه. اون کلاهِ پدرش رو با خودش آورده. یه کلاهِ واقعیه، نه مثلِ یکی که تو جعبه ی ابزارِ شعبده بازیِ منه. به همه می گم: “پدرِ پدربزرگم لباس پوشیدن رو خیلی دوست داشت، من حتماً تجملی بودن رو از اون به ارث بردم!”