نانسی کلانسی، کتابِ خیره کننده

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

نانسی کلانسی، کتابِ خیره کننده

دوشنبه، روزِ مورد علاقه ی منه. چرا؟ چون دوشنبه روز کتابخونه است.

قبل از اینکه کتابخونه رو ترک کنیم، یه کتاب انتخاب می کنیم. (انتخاب کردن، تجملیِ برداشتنه.) مثلِ به مدت یه هفته، هدیه گرفتن می مونه! بری، یه کتاب درباره ی دایناسورها انتخاب می کنه. رابرت، یه کتاب درباره ی شعرهای خنده دار انتخاب می کنه. تِدی، یه کتاب داستانِ ترسناک انتخاب می کنه.

من یه کتاب درباره ی یه دخترِ هندی انتخاب می کنم. اون یه اسم تجملی داره، ساکاجاوِآ. این طور تلفظش می کنی: سا-کا-جا-وِ-آ. کمی بعد، خانم گلس یه خبر پُر شعف داره. (پر شعف، حتی هیجان بر انگیزتر از هیجان انگیزه.) ما قراره یه گزارش از کتاب تهیه کنیم!

مامان موقع شام می گه: “اولین گزارش کتابه. چقدر بزرگ شدی!” می گم: “بله، می دونم! کتابِ من یه بیوگرافیه. درباره ی یه شخصیت واقعی.”

بعد از شام کتابم رو می خونم. بابا تو خوندن لغات سخت کمکم می کنه. همه چیز درباره ی ساکاجاوِآ رو یاد می گیرم. ساکاجاوِآ یه شاهزاده خانم بود. اون دویست سال قبل تو غرب زندگی می کرد. اون به دو تا کاشف کمک کرد تا به اقیانوس آرام برسن.

مامان، من رو به مغازه ی هنری می بره. به چند تا وسیله برای جلدِ کتابِ گزارشم نیاز دارم. می خوام عالی باشه. (من دومین هنرمندِ خوبِ کلاسمون هستم. لاف نمی زنم. می تونی از هر کسی بپرسی.) یه کیفِ بزرگِ مهره ی کوچیک می خرم. کمی نخ، و ماژیک. کار رویِ جلد رو شروع می کنم. هر شب روش کار می کنم. ساکاجاوِآ رو طوری درست می کنم که شجاع به نظر برسه، چون واقعاً بود. اون، برای کاشف ها غذا پیدا کرد. اون، اونها رو از دستِ دشمن حفظ کرد.

مامان همش می گه: “فقط یادت باشه برای نوشتنِ گزارش هم وقت باقی بذاری.” بهش می گم: “می ذارم! می ذارم!” بابا، بارها و بارها می گه: “خانم گلس ازتون خواسته درباره ی کتاب بنویسید. اون میشه گزارش.” بهش می گم: “خودم می دونم!” نوشتنِ گزارش آسونه.

تا تامً! جلدِ کتاب تموم شد. ساکاجاوِآ، موهای بافته ی نخی داره. مهره ها و یقه ی چین دار به لباسش چسبیده شدن. باید اقرار کنم که خیره کننده است. (این کلمه تجملیِ چشم نوازه.) حالا گزارشم رو می-نویسم. کاغذِ خط دار و یه مداد با شاهپر در میارم. (اون یه کلمه ی تجملی برای پَره.) مشکل اینه که من خستم. من همه چیز رو درباره ی ساکاجاوِآ می دونم. ولی کلماتِ درست به ذهنم نمیاد. چیکار می خوام بکنم؟ فردا باید گزارشم رو تحویل بدم! به مامان می گم: “هیچ چاره ای ندارم!” (معنیش اینه که تو دردسر افتادم.) مامان بهم اجازه میده، بیشتر بیدار بمونم. هنوزم گزارشم فقط دو خط شده. روزِ بعد همه جلد کتابِ من رو می بینن، و می گن: “وای!”

ولی وقتی گزارش های بقیه رو شنیدم نگران شدم. همه ی اونها طولانی تر از مال منه. همه شون خیلی جالب ترن. من گزارش خودم رو خوندم. “ ساکاجاوِآ یه شیرزن بود. به مردمی که مشکل داشتن کمک می کرد.” همه منتظرن تا بیشتر در موردش بشنون. ولی بیشتری در کار نیست.

من سرافکندم. (این تجملیِ خجالت زده و ناراحته.) به خانم گلس می گم: “زمان زیادی رو برای جلد صرف کردم.” خانم گلس درک می کنه. “چرا درباره ی کتابت برای کلاس حرف نمی زنی؟”

من هم همین کار رو می کنم. درباره ی همه ی کارهای شجاعانه ای که ساکاجاوِآ انجام داده، حرف می زنم. ساکاجاوِآ یه شیرزن بود. خانم گلس هم یه شیرزنه. حداقل، برای من هست!