خرس های برن استاین ادب شون رو فراموش می کنن

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

خرس های برن استاین ادب شون رو فراموش می کنن

تو خونه ی چوبیِ واقع در جاده ی خاکی و آفتابی در سرزمین خرس ها مشکلی به وجود اومده بود- مشکل ادب و رفتار. مشکل خانواده ی خرس با ادب این بود که فراموشش کرده بودن!

اول از همه، فراموشیِ گاه به گاهِ “لطفاً” و “متشکرم” بود. بعد، نوبت به هُل دادن های بی ادبانه بدون “معذرت خواهی” رسید.

بعد تلاش برای رسیدن به اون طرف میز بود، به جای اینکه بگن “لطفاً بروکلی رو بدید.”

مامان خرس زیاد مطمئن نبود که چرا و چطور این اتفاق افتاد. ولی از یه چیز مطمئن بود- اینکه علت هر چی می خواد باشه، خانواده ی خرس تبدیل به بی ادب هایی شده بودن که هُل می دادن، تنه می زدن، و رو هم اسم می ذاشتن!

سر میز غذا بدتر هم بود. غذا رو از دست هم می کشیدن، با دهن پر حرف می زدن، سر غذا دعوا می کردن، از زیر میز به هم لگد می زدن، اوضاع خیلی بدی بود!

البته مامان خرس، تلاش می کرد رفتار برادر و خواهر خرس رو اصلاح کنه. اون با زبان خوش ازشون خواست. اون با شکایت کردن و غُر زدن، سعی کرد. اون با داد کشیدن، سعی کرد! اون سعی کرد بره پیش بابا و ازش کمک بخواد (هرچند که گاهی مامان فکر می کرد، بابا هم جزئی از مشکله.) بابا با مشت کوبید رو میز و طوری داد کشید که فقط خودش می تونست. ولی در واقع، هیچ فایده ای نداشت.

مامان از اتفاقی که داشت برای خانواده اش می افتاد، خوشش نمیومد. حتی یه ذره هم. باید یه کاری انجام میشد. ولی چی؟ مامان فکر کرد، بهترین راه برای مبارزه با رفتار و عادات بد، جایگزینی شون با رفتار و عادات خوب بود. بعد یه نقشه ای به ذهنش رسید. یه تیکه مقوای بزرگ و یه ماژیک آورد. بالای مقوا نوشت: برنامه ی ادبی خانواده ی خرس.

وقتی برنامه تموم شد، یه جلسه ی خانوادگی برگزار کرد و برنامه رو به بابا و بچه ها نشون داد.

این برنامه توجه خانواده رو کاملاً به خوش جلب کرد!

برنامه ی مامان، یه لیست از رفتارهای بی ادبانه داشت که می خواست دیگه انجام نشن. کنار هر کدوم از اونها، یه جریمه از کارهای خونه بود که در صورت انجام دادن شون باید می کردن. اگه “لطفاً” یا “متشکرم” رو یادتون می رفت، باید پله های جلوی خونه رو جارو می کردید. اگه هل می دادید یا تنه می زدید، باید دو تا قالی می تکوندید. اگه رو کسی اسم می ذاشتید، باید کل انباری رو تمیز می کردید!

بچه ها با عصبانیت گفتن: “ولی مامان! این اصلاً عادلانه نیست!” مامان گفت: “ولی به نظر من، این شمایید که درباره ی خودتون یا هرکس دیگه ای منصف نیستید. رفتار خوب و ادب درباره ی منصف و با ملاحظه بودنه. ادب خیلی مهمه. بهمون کمک می کنه کنار هم زندگی کنیم. چرا که بدون ادب ….” بابا پرید وسط حرف مامان: “ کاملاً حق با مامان تونه!”

مامان گفت: “ بابت نظرت ممنونم بابا، ولی وسط حرف پریدن، تو لیست ادب، شماره سه است، و جریمه-اش هم گردگیری طبقه ی پایینه.” و گردگیر رو داد دست بابا.

برادر گفت: “هممم، مثل اینکه قضیه جدیه. فکر کنم بهتره ما هم برای خودمون نقشه بکشیم و گرنه مجبور میشیم کلی کار خونه انجام بدیم.” خواهر پرسید: “چه نقشه ای؟” برادر گفت: “خوب، به جای اینکه فقط مؤدب باشیم، خیلی خیلی مؤدب باشیم. انقدر “لطفاً” و “ممنونم” می گیم که مامان بیزار بشه و همه ی این ماجرا رو تموم کنه!” خواهر گفت: “آره. ما انقدر مؤدب می شیم که نتونه تحمل کنه!”

اونها نقشه شون رو اجرا کردن. اونها خیلی خیلی مؤدب بودن… رو راه پله ها؛ “خواهر عزیزم، بعد از شما!” “برادر عزیز، متشکرم!” تو سالن پذیرایی؛ “برادر عزیز، معذرت می خوام!” “این چه حرفیه، البته، خواهر عزیز!”

موقع انتظار برای حموم؛ “برای منتظر گذاشتنت، خیلی متأسفم!” “اصلاً فکرش رو هم نکن، عزیزم!”

ولی اوضاع طوری که انتظارش رو داشتن، پیش نرفت. مامان به هیچ وجه، خسته و بیزار نشد. و بعد از مدتی خواهر و برادر خیلی خیلی مؤدب بودن از یادشون رفت و فقط مؤدب بودن… سر میز غذا؛ “لطفاً عسل رو بده.” “البته، بفرما.” تو اتاقشون؛ “می خوای کمکت کنم اسباب بازی هات رو جمع کنی؟” “خیلی ممنونم.”

تو حیاط؛ “وای! متاسفم- نمی خواستم بخورم بهت.” “اشکال نداره. چیزی نشد.” و مشخص شد که مامان حق داشت: اوضاع به آرومی پیش می رفت. همین که به رفتارهای خوب عادت کردن، دیگه حتی بهش فکر هم نمی کردن.

ولی برای بابا خیلی آسون نبود. اون کسی بود که خسته شد. وقتی بزرگ تر می شی، تغییر عادات و رفتار سخت تر می شه. و مجبور بود کلی کار خونه برای فراموش کردن ادبش انجام بده. وقتی داشتن تو جاده با خانواده می رفتن سمت سوپرمارکت، گفت: “خوشحالم که از این خونه اومدم بیرون، به دور از برنامه ی ادب!”

وقتی جلوی تابلوی ایست، ایستادن تا پیاده ها و ماشین های دیگه رد بشن، مامان گفت: “ادب و تواضع بیرون از خونه هم مهمه- مخصوصاً تو جاده. بهمون کمک می کنن با احتیاط رانندگی کنیم.”

وقتی همگی داشتن میرفتن تو سوپرمارکت بزرگ، باب غر زد که: “فکر کنم می تونی کلی چیز خوب داشته باشی- باید در کنار ادب، عقل سلیم هم داشته باشی! اگه اجازه بدی سر میز خروج، همه قبل تو برن، باید برای همیشه اونجا بایستی!”

“و گاهی اوقات باید بپری وسط حرف دیگران” اون پرید وسط حرف یه خریدار: “معذرت می خوام، خانوم، ولی فکر کنم یکی از بطری ها تون تو سبد می چکه!” خریدار ازش بابت کمکش تشکر کرد.

وقتی برمی گشتن خونه، گفت: “می بینی؟ تو زندگی چیزهایی بیشتر از یادآوری ادب هم وجود داره. علاوه بر این، ادب برای مامان و بچه خرس هاست…..”

“ولی ما بابا خرس ها چیزهای دیگه ای داریم که بهش فکر کنیم-“ در همون لحظه ماشین جلویی ناگهانی ایستاد و بابا زد بهش. اون عصبانی بود. اون غرید که: “آخه چرا، مردِ کله پوکِ بی عقل!” خواهر یادآوری کرد که: “اسم گذاشتن!”

جریمه ی اسم گذاشتن، تمیز کردن کل انباری بود. بنابراین بابا دندون هاش رو به هم فشار داد و ادبش رو به یاد آورد. و یه چیز خوب هم بود. برای اینکه خرسی که از اون یکی ماشین پیاده شد، بزرگ ترین و عصبانی ترین خرسی بود که تا به حال دیده بودن!

و وقتی خرس عصبانی دید که بابا چقدر مؤدبه، اون هم مؤدب شد. اون توضیح داد که به خاطر اینکه یه مامان اردک و بچه هاش از جلوی ماشین رد شدن مجبور شده یهویی بایسته. بعد اون و بابا خرس به سپرهاشون نگاه کردن و دیدن که چیزی نشده.

وقتی داشتن راهشون رو ادامه می دادن، بابا گفت: “همونطور که گفتم، خیلی مهمه که ادبمون رو فراموش نکنیم، هر زمانی- و از تو هم تشکر می کنم خواهر که بهم یادآوری کردی ادبم رو فراموش نکنم.” خواهر خرس مؤدبانه گفت: “اصلاً قابلی نداشت.”