خرس های برنستین دخترها وارد نشوند

آموزش رایگان زبان انگلیسی > پکیج: داستان های مصور صوتی / مجموعه: خرس های برنستین / داستان انگلیسی: خرس های برنستین دخترها وارد نشوند

داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 داستان انگلیسی

خرس های برنستین دخترها وارد نشوند

توضیح مختصر

خواهر با پسرها بازی می کند و آنها این را دوست ندارند. آنها یک باشگاه پسرانه می سازند، و بعد خواهر یک باشگاه دخترانه می سازد. در آخر همه اجازه پیدا می کنند که به هر دو باشگاه بروند.

  • سطح خیلی سخت

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این داستان انگلیسی را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این داستان انگلیسی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی داستان انگلیسی

The Berenstain Bears NO GIRLS ALLOWED

Is it so important that He and She bears aren’t the same when what really matters is how we play the game?

Ever since sister Bear had been a tiny cub, she liked to tag along and play with Brother Bear and his friends. It was a bit of a nuisance because she slowed down their running . . . “Wait for me!”

Interfered with their climbing . . .

“Not so high!”

And messed up their marble games.

“Oh! That slipped!”

But as she grew older, things changed. She still liked to tag along with her older brother and his friends and it was no longer a bit of a nuisance. It was a BIG nuisance. She got to be a fast runner and outran Brother and his friends.

“Look at her go! Said Papa.

She got to be a good climber and outclimbed them.

“Oh, dear,” said Mama. “I do wish she’d be more careful.”

And she won all their marbles.

“Goodness! I hope they’re not playing for keeps!” said Mama.

“It certainly is good to see Sister and Brother and their friends playing so nicely together,” said Papa. “Look, they’re organizing a baseball game.” “Yes,” said Mama. “But it does worry me just a little that Sister is the only girl in the group.” “Now, Mama,” said Papa. “It’s not whether you’re a he or a she that counts, it’s how you play the game —look, she just hit a home run!” “I agree,” said Mama. “But think back — how would you have liked it when you were a cub is some little girl could outrun, outclimb, and outhit you?” Papa thought for a moment.

“I wouldn’t have liked it,” he said.

Brother and his friends didn’t like losing either. And what made it worse was the way Sister celebrated every time she won.

Her victory dance and cartwheels were annoying, but it was the war whoops that really got on everybody’s nerves.

Then one day, when Sister was planning to tag along as usual, her playmates were nowhere to be seen.

No matter, she thought, and went about her business. She picked wild flowers for Mama and jumped rope with some butterflies.

When there were no cubs around the next day, she was puzzled.

But there was plenty to do — she had a tea party for her dolls and read some books.

But on the third day she began to wonder what was going on. “Where are those cubs?” she said aloud.

They weren’t in the old climbing tree. They weren’t playing marbles.

And they certainly weren’t on the baseball field.

As she stood on the deserted field wondering where everybody was, she heard voices. They sounded like cubs’ voices, and they were coming from the thicket.

She followed the sound into the thicket. What were those cubs up to? When she reached the edge of Frog Pond she found out!

What they were up to was building a secret clubhouse on Berrybush Island in the middle of Frog Pond! It had peepholes, watchtowers, and a little bridge — it was almost like a castle. What a wonderful surprise!

“Hi, gang!” she shouted.

She was so excited that she did her celebration dance, complete with cartwheels and war whoops! But Brother and the other boys didn’t answer Sister’s happy cry.

Instead they ducked inside, then reached out and put the finishing touch on their new clubhouse: a sign that said “Bear Country Boys Club — NO GIRLS ALLOWED!”!

As Sister stood there trying to think what to do next, there was a creaking sound. The bridge was a drawbridge and they were cranking it up! She was heartbroken.

“It isn’t fair!” she wailed as she ran home from the thicket.

“You’re absolutely right!” roared Papa. “It isn’t fair! Come, we’re going back there and make them take you into their silly club — and if they don’t, I’m going to tear that clubhouse limb from limb!

But Mama stopped them. “I don’t think that’s the answer,” she said. “Those boys are being very unfair. Sometimes boys act that way — so do girls — but whoever does it is wrong.

The important thing is not whether you are a boy or a girl, but the sort of person you are . . . “And, be that as it may, you can’t make cubs want to play with you.”

“No,” said Sister, “but you can tear them limb from limb! Come on, Papa!”

“Wouldn’t it be a better idea,” suggested Mama. “For you to form your own club and build a secret clubhouse of your own?” “Could I?” said Sister.

“This old climbing tree might be a good spot for it,” said Papa. “And I’ll help!”

“Terrific!” said Sister. “The first thing we’ll need is a big sign that says “NO BOYS ALLOWED!” “No,” said Mama. “The first thing you need for a club is members.” That part turned out to be easy. News of the No Girls Allowed club traveled fast, and there were quite a few other sisters who didn’t like the idea of being left out.

They had a lot of good ideas. Lizzie made a rope ladder that they could wind up when they didn’t want visitors. Ellen brought a spyglass for keeping watch. And Marsha had the best idea of all — a tin-can phone system.

With Papa Bear’s help they built a very fine clubhouse high up in the old climbing tree.

“Now for that sign!” said Sister. “Those boys were just being mean because I outhit them and won all their marbles! They’re bad losers!” “I suppose that’s true,” agreed Mama. “But you know there’s such a thing as a bad winner, too — someone who makes a big braggy show every time she wins.” Sister Bear knew exactly who Mama was talking about.

“But it still isn’t fair,” Sister said.

“Well,” said Mama, “I think we can work things out. But first we have to celebrate the opening of this very special clubhouse with some very special refreshments: barbecued honeycomb and salmon!” Now, if there’s anything cubs are crazy about, it’s barbecued honeycomb and salmon — girl cubs . . . and boy cubs, So Papa loaded up the barbeque.

The yummy smells reached into the thicket and floated right under the noses of the members of the Bear Country Boys Club . . . who followed their noses back to where the members of the Bear Country Girls Club were just pulling up their rope ladder.

“Something sure smells good,” said Brother, speaking into the phone. The girls took a vote and decided to invite the boys up for honeycomb and salmon.

“How would you like to come back to our place for dessert? Said Brother. “Our berry crop is ripe for picking.” “Love to! Said Sister, and while the whole gang headed for Frog Pond, Brother ran ahead and quickly changed the clubhouse sign to say “Bear Country Boys Club — GIRLS WELCOME”! The berries were delicious.

ترجمه‌ی داستان انگلیسی

خرس های برنستین دخترها وارد نشوند

وقتیکه تنها چیز با اهمیت این است که چطور بازی می کنیم، آیا عدم شباهت خرس های مر د و خرس های زن اهمیتی دارد؟ از زمانیکه خرس خواهر یک بچه کوچولو بود، دوست داشت که با خرس برادر و دوستانش بچرخد و بازی کند. این موضوع کمی دردسر بوجود می آورد چون او سرعت دویدن آنها را کم می کرد . . . “صبر کنید تا بیایم!”

موقع بالا رفتن هم باعث دردسر می شد …

“آنقدر بالا نروید!”

و تیله بازی آنها را به هم می زد.ِ

“وای! افتاد!”

ولی همینطور که بزرگتر شد، ماجرا تغییر کرد. او هنوز هم دوست داشت که با برادر بزرگتر خودش و دوستان او وقت بگذراند و دیگر برای آنها یک دردسر کوچک نبود. . یک دردسر بزرگ بود. او به دونده ای سریع تبدیل شده بود و برادرش و دوستان او را جا می گذاشت.

بابا گفت “دویدنش را ببین!”

او به بالارونده خوبی تبدیل شده بود و از آنها بهتر بالا می رفت.

مامان گفت “اوه، عزیزم،” “امیدوارم بیشتر مراقب خودش باشد.”

و همه تیله های آنها را برد.

مامان گفت “اوه خدای من! امیدوارم قرارشان این نباشد که برنده صاحب همه تیله ها شود!”

بابا گفت “تماشای اینکه خواهر و برادر و دوستانشان به این خوبی با هم بازی می کنند واقعاً خوب است.” “نگاه کن، آنها در حال ترتیب دادن بازی بیسبال هستند.”

مامان گفت “ولی اینکه خواهر تنها دختر گروه است کمی نگرانم می کند.”

بابا گفت “توجه کن مامان”. “ این که یک مرد یا یک زن هستی اهمیتی ندارد، چیزی که مهم است این است که چطور بازی می کنی — نگاه کن، یک ضربه خوب زد!”

مامان گفت”موافقم” “اما به گذشته فکرکن! وقتی که بچه بودی دوست داشتی که یک دختربچه از تو جلو بزند، بالاتر از تو برود و تو را شکست بدهد؟”

بابا کمی فکر کرد.

او گفت “خیلی خوشم نمی آمد.”

برادر و دوستانش هم از باختن خوششان نمی آمد. و چیزی که ماجرا را بد تر می کرد ، روش خوشحالی کردن خواهر بعد از هر برد بود.

رقص پیروزی و معلق زدنش آزاردهنده بود، ولی چیزی که اعصاب همه را خورد کرده بود، فریاد های شادی او بود.

ولی یک روز، وقتی که خواهر قصد داشت که طبق معمول با آنها بازی کند، خبری از همبازی هایش نبود.

او پیش خودش فکر کرد که اشکالی ندارد. او چند گل وحشی برای مامان چید و با چند پروانه طناب بازی کرد.

وقتی که روز بعد هم خبری از بچه ها نشد، به فکر فرو رفت.

ولی کارهای زیادی بود که باید انجام می داد — او برای عروسکهایش یک مهمانی چای برگزار کرد و چند کتاب خواند.

ولی در روز سوم به این فکر افتاد که چه اتفاقی افتاده است. او با صدای بلند گفت “ بچه ها کجا هستند؟”

در درخت قدیمی که از آن بالا می رفتند نبودند. تیله بازی نمی کردند.

و حتماً که در زمین بیسبال هم نبودند.

همینطور که در زمین خالی بیسبال ایستاده بود و از اینکه بچه ها کجا هستند در تعجب بود، صداهایی شنید. صداهایی شبیه صدای بچه ها بود که از بین درخت ها می آمد.

او صدا را تا داخل درخت ها دنبال کرد. بچه ها چه کار می کنند. وقتی به لبه برکه قورباغه رسید، متوجه شد!

کاری که می خواستند انجام دهند، درست کردن یک باشگاه مخفی در جزیره بوته های توت و در وسط برکه قورباغه بود. این باشگاه سوراخ هایی برای نگاه کردن به بیرون، برجک های نگهبانی و یک پل کوچک داشت — این باشگاه تقریباً مثل یک قلعه بود. چه سورپرایز خوبی!

او داد زد”سلام، رفقا!”

او آنقدر ذوق زده بود که رقص شادی کرد، معلق زد و فریفر های شادی خودش را سر داد! ولی برادر و بقیه پسرها واکنشی به فریاد شادی خواهر نشان ندادند.

به جا آن، آنها به داخل باشگاه رفتند و بعد با بیرون آوردن دستشان از پنحره آخرین کار باقی مانده باشگاه جدیدشان را انجام دادند. تابلویی که رویش نوشته شده بود “ باشگاه پسران بیر کانتری— دخترها وارد نشوند!”

در حالی که خواهر آنجا ایستاده بود و در این فکر بود که حالا باید چکار کند، صدای تق تقی به گوش رسید. پل باشگاه یک پل متحرک بود و آنها در حال بالا کشیدنش بودند. دلش شکست.

همینطور که با ناله و زاری به سمت خانه می دوید گفت “این منصفانه نیست!”

بابا با صدای بلند گفت “حق کاملاً با توست!” “این منصفانه نیست! بیا، باهم به آنجا بر می گردیم و مجبورشان می کنیم که تو را به باشگاه مسخره خودشان راه بدهند — و اگر این کار را نکنند، آن باشگاه را تکه تکه می کنم.

ولی مامان جلویشان را گرفت. او گفت “ فکر نمی کنم که این واکنش مناسبی باشد” “آن پسرها خیلی بی انصافی کرده اند. بعضی وقت ها پسرها اینطور رفتار میکنند. — دخترها هم همینطور — اما هر کس که این کار را بکند، کارش اشتباه است.

اینکه پسر یا دختر باشی مهم نیست، اینکه شخصیتت چطور است اهمیت دارد . . .

و در هر صورت ، نمی توانی آنها را مجبور کنی که با تو بازی کنند.

خواهر گفت “نه” ولی تو می توانی آنها را تکه تکه کنی! بیا برویم ، بابا!”

مامان پیشنهاد داد که “ این فکر بهتری نیست”” که باشگاه خودت را راه بیندازی و برای خودت یک باشگاه مخفی بسازی “ خواهر گفت “می توانم؟”

بابا گفت” این درخت قدیمی که از آن بالا می روند جای خو بی برای این کار است. “ومن هم کمک می کنم!”

“خواهر گفت “فوق العاده است!” “اولین چیزی که لازم داریم یک تابلوی بزرگ است که روی آن نوشته شده باشد “ پسرها وارد نشوند!” مامان گفت “نه” “اولین چیزی که برای یک باشگاه به آن احتیاج داری عضو است.”

این قسمت کار آسان بود. خبر باشگاه دخترها وارد نشوند به سرعت پخش شد، و خیلی از دخترها بودند که ایده تنها ماندن را دوست نداشتند.

آنها کلی ایده خوب داشتند. لیزی یک نردبان طنابی درست کرد که وقتی دوست نداشتند کسی را ببینند، می توانستند آنرا بالا ببرند. الن یک دوربین آورد تا اطراف را نگاه کنند. و مارشا بهترین ایده را داشت. یک سیستم تلفن با قوطی.

آنها با کمک بابا خرس یک باشگاه خیلی خوب در بالای درختی که از آن بالا می رفتند ساختند.

خواهر گفت “حالا برویم سراغ آن تابلو!” “آن پسرها به خاطر اینکه آنها را شکست دادم و تیله هایشان را بردم، حسادت کردند! آنها بازنده های بدی هستند!”

مامان می گوید “ فرض می کنم که تو درست می گویی” “ولی می دانی که چیزی به نام برنده بد هم وجود دارد — کسی که هر وقت برنده می شود نمایشی خودنمایانه به پا می کند.” خرس خواهر به خوبی می دانست که مامان در مورد چه کسی صحبت می کرد.

خواهر گفت “ولی این هنوز هم منصفانه نیست”

مامان گفت”خوب”“فکر می کنم که می توانیم کارها را روبه راه کنیم. ولی اول باید افتتاح این باشگاه مخصوص را با خوردنی هایی خیلی مخصوص جشن بگیریم. تکه های کندوی عسل کبابی و ماهی سالمون!”

و اگه چیزی وجود داشته باشد که بچه ها عاشقش باشند، آن ماهی و تکه های کندوی عسل کبابی بود که هم دختر بچه ها و هم پسر بچه ها دوستش داشتند، بنابراین بابا وسایل کباب پزی را آماده کرد.

بوی مطبوع به میان درخت ها رسید و به دماغ اعضای باشگاه پسران بیرکانتری خورد … و آنها را بو کشان به جایی که اعضای باشگاه دختران بیرکانتری در حال بالا کشیدن نردبان طنابی خودشان بودند کشاند.

برادر که با تلفن حرف می زد گفت”بوی خوبی می آید”. دخترها رای گیری کردند و تصمیم گرفتند که پسرها را برای خوردن تکه های کندوی عسل و ماهی سالمون دعوت کنند.

برادر گفت “دوست دارید برای خوردن دسر به باشگاه ما بیایید؟” “توت های ما رسیده اند و آماده چیدن هستند.”

خواهر گفت، “با کمال میل! “ و در حالیکه همه دارودسته به سمت برکه قورباغه رفتند، برادر جلوی همه رفت و به سرعت تابلو باشگاه را به باشگاه پسران بیرکانتری — دخترها خوش آمدید!” تغییر داد. توت ها خوشمزه بودند.