خرس های برنستین به دکتر می روند

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

خرس های برنستین به دکتر می روند

مامان خرس در حالی که کمک می کرد تا بچه ها آماده رفتن به تختخواب شوند گفت “فردا” “ برای انجام معاینه عمومی به دکتر می روید.”

خرس برادر گفت “دکتر؟” “ما مریض نیستیم” خرس خواهر با کمی نگرانی پرسید “و معاینه عمومی یعنی چه؟”

مامان گفت “همان چیزی است که به نظر می رسد.” “دکتر گریزلی شما را معاینه می کند تا بداند که مثل بچه های سالم رشد کرده اید یا نه.”

خواهر در حالی که پتو را بالا می کشید پرسید “درد دارد؟”

بابا خرس در حالی که به او بوس شب بخیر می داد گفت “خوب ، خوب”.” آرام باش. چیزی برای نگرانی وجود ندارد.”

ولی خواهر خیلی مطمئن نبود.

صبح روز بعد، بعد از خوردن یک صبحانه خوب ، خانواده سوار بر ماشین قرمز روبازشان شدند و در جاده حرکت می کردند.

خواهر در حالی که در جاده پرگردو خاک و گلی حرکت می کردند پرسید “مامان تو هرگز معاینه عمومی انجام داده ای؟”

مامان جواب داد “بله، انجام داده ام”. بابا با تکبر گفت که “من دیگر به معاینه احتیاجی ندارم. “چون من . . . من . . . آچچوو! هرگز مریض نمی شوم.”

مامان گفت “عطسه کردی”. بابا در حالی که به بزرگراه بیرتون وارد می شد گفت “به خاطر این جاده خاک آلود است”

آنها جلوی مطب دکتر توقف کردند.

مامان گفت “ بیایید بچه ها!” “ نمی خواهیم که دیر سر قرارمان برسیم.”

ولی برادر توقف کرد. چیزی یادش آمد.

او پرسید “باید آمپول بزنیم؟” بابا گفت “بستگی به . . . به . . . به . . . -آچچوو! . . . دکتر دارد” عطسه او از بار قبل شدیدتر بود.

مامان گفت “عافیت باشد!”

بابا دماغش را بالا کشید و گفت”به خاطر نور خورشید است.”

اتاق انتظار مطب دکتر جایی شلوغ و شاد با عکس هایی روی دیوار، کتاب هایی برای مطالعه و جورچین هایی برای حل کردن بود.

برادر شروع به حل کردن جورچین کرد. خواهر یک کتاب برداشت ولی آنرا نخواند. خرس های دیگری به اتاق می آمدند و او آنها را تماشا کرد.

بعضی از بچه های کوچک کمی نگران به نظر می رسیدند. خواهر به آنها لبخند زد تا وحشت زده نباشند.

یک بچه بزرگ بود که پایش گچ گرفته شده بود. روی گچ چند اسم و نقاشی بامزه بود.

او به برادر اجازه داد که اسمش را برای شانس روی آن بنویسد و خواهر رویش یک نقاشی بکشد.

حتی یک بچه که فقط چند هفته اش بود هم آنجا بود.

دکتر گریزلی گفت “بعدی!”. نوبت برادر و خواهر شده بود.

رفتار دکتر گریزلی دوستانه بود، ولی سریع به سراغ کارش رفت. باید به خرس های زیادی رسیدگی می کرد و وقت زیادی برای تلف کردن نداشت.

اول وزن و قد بچه ها را اندازه گیری کرد.

او گفت”خوب است!” “وزن هر دو شما به اندازه مناسب زیاد شده و بلندتر شده اید.”

او با یک گوشی پزشگی به صدای سینه آنها گوش کرد.

و همه جایشان را کمی فشار داد تا همه چیز داخل بدنشان را معاینه کند.

بعد دکتر گریزلی دمای بدن هر کدام از بچه ها را اندازه گرفت تا طبیعی بودنش را بررسی کند . . . او گلوی بچه ها را معاینه کرد.

بعد با یک دستگاه که نور کمی داشت، چشم ها، گوش ها و دماغ هرکدامشان را نگاه کرد.

بعد خیلی آرام صحبت کرد تا شنوایی آنها را آزمایش کند.

بعد نوبت معاینه چشم شد. برادر به جز کوچکترین حرف، همه حرف ها را خواند. خواهر هنوز همه حرف ها را بلد نبود بنابراین تابلوی مخصوصی را که به این شکل بود خواند: دکتر در حالی که کاغذهای داخل یک پوشه را می خواند گفت”خیلی خوب است!”. خواهر به آرامی به برادرگفت “تا حالا که درد نداشت!”

دکتر گریزلی در حالی که با عینکش به کاغذها نگاه می کرد گفت “خوب، تمام کارهای لازم انجام شد” “ به جز یک چیز. آنطور که می بینم الان موقع تزریق آمپول های تقویتی شماست.”

برادر گفت “می دانستم!”

خواهر گفت “چرا در حالی که مریض نیستیم باید آمپول بزنیم؟”

بابا گفت “خوب، خواهر” دک . . . دک . . . دک . . . آچچوو! . . . دکتر از همه بهتر می داند!”

دکتر گریزلی گفت “عافیت باشد “ و خواهر، سوال خیلی خوبی بود . . .

همینطور که آمپول ها را آماده می کرد به کسانی که در سالن انتظار بودند گفت” اینجا یک بچه کوچک شجاع هست که می خواهد به همه شما نشان دهد که آمپول زدن چطور است!”

دکتر گریزلی گفت “خواهر، برگردیم به سوال تو”. بعضی از داروها هستند که بعد از اینکه مریض شوی استفاده می شوند و خیلی هم مفید هستند.

“ولی این نوع آمپول، دارویی است که نمی گذارد مریض شوی.”

خواهر پرسید “درد دارد؟”

دکتر توضیح داد که “حتی کمی هم به اندازه گاز گرفتن زبانت یا ضربه خوردن به ساق پایت درد ندارد.” “بفرمایید! تمام شد!”

حق با دکتر گریزلی بود! و به قدری سریع انجام شد که خواهر حتی فرصت نکرد که آخ بگوید!

بچه های کوچک که در حال تماشا بودند خیلی تحت تاثیر قرار گرفته بودند. برادر هم همینطور.

بعد از اینکه دکتر به خرس برادر آمپول زد، بابا گفت “بسیار خوب دکتر، پس ما می . . . می . . . می . . . آچچوو! - می رویم.”

دکتر گریزلی گفت “فقط یک لحظه، بابا خرس”

“اجازه بدهید نگاهی به شما بیندازم.”

بابا شروع به گفتن “ولی، من هرگز مریض نمی شوم . . . “ کرد.

“هممم . . . دمای بیشتر از نرمال. هممم . . . گلوی قرمز. “هممم . . . بینی کاملاً گرفته شده.”

بچه ها گفتند “موقع خوردن دارو شده است بابا!” و به او یک قاشق پر از مایعی چسبناک و صورتی رنگ تعارف کردند که دکتر گریزلی برای سرماخوردگی او تجویز کرده بود. بابا گفت”خوب” و با خنده ای با بی حالی گفت “من به ندرت مریض می شوم!”