جورج کنجکاو و بالون هوای گرم

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

جورج کنجکاو و بالون هوای گرم

این جورجه. اون میمون کوچولوی خوبیه و همیشه هم خیلی کنجکاوه. جورج با دوستش مرد کلاه زرد رفته بود مسافرت. دیگه آخر سفرشون بود و فقط قصد داشتن دو جای دیگه رو ببینن.

اونها توی داکوتای جنوبی بودن پس معلوم بود که به دیدن کوه راشمور میرن. جورج تا حالا همچین چیزی ندیده بود. راهنمای تور گفت: این ها چهره ی چهار رئیس جمهور بزرگ ما هستن. جورج واشینگتن، تامس جفرسن، تئودور روزولت و ایبراهام لینکلن.

یه دختر بچه گفت: نگاه کنین. یه چیزی داره روی سر جورج واشینگتن سینه خیز میره. راهنمای تور توضیح داد که عده ای کارگر مشغول تعمیر چهره ها هستن. جورج کارگرا رو تماشا می کرد.

بعد یه هلیکوپتر رو دید که پرواز کرد و از کنارشون رد شد. هلیکوپتر گردشگرا رو می برد که از نزدیک کوه رو ببینن. جورج با خودش فکر کرد که باید جالب باشه. مرد کلاه زرد گفت: شاید بعداً بتونیم سوار هلیکوپتر شیم. اما الآن باید بریم وگرنه به مسابقه ی بالون ها نمی رسیم. برای همین دوباره سوار ماشین آبی کوچولوشون شدن و طولی نکشید که به یه زمین پر از بالون رسیدن. جورج از دیدن چنین بالون های بزرگی خیلی خوشش اومده بود. اون از خال خال ها و نوارها و ستاره های روی بالون ها خوشش اومده بود، اما بالون مورد علاقه اش اونی بود که عکس خرگوش داشت.

یکی از بالون ها هنوز بلند نشده بود. صاحبش با عجله داشت پرش می کرد و یه خبرنگار هم همزمان عکس می گرفت. مرد کلاه زرد به بالون روی زمین نگاه می کرد، اما جورج بالون های توی آسمون رو تماشا می کرد.

جورج کنجکاو بود. چرا بالون ها پرواز نمیکردن و دور نمیشدن؟ بعد طناب ها رو دید. جورج با خودش فکر کرد که طناب برای اینکه جلوی پرواز کردن بالون ها رو بگیره چیز خوبیه. طناب برای اینکه ازش بالا بری هم چیز خوبیه…

بعضی وقتها میمون ها وقتی یه چیزی رو می بینن که میشه ازش بالا رفت، نمیتونن جلوی خودشون رو بگیرن. باید ازش بالا برن. جورج با خودش فکر کرد که فقط از یه طناب میره بالا و زود هم میاد پایین.

اما وقتی جورج از طناب بالا رفت، راهی برای پایین اومدن نبود. طناب باز شده بود و فقط یه جا میشد رفت. بالون بالا و بالاتر می رفت و جورج هم همراهش می رفت.

جورج پرواز کنان بالا و بالاتر می رفت و آدم های روی زمین کوچیک و کوچیکتر میشدن. مرد کلاه زرد ریز شده بود. خبرنگار هم همینطور. صاحب بالون هم چندان بزرگ نبود…. اما اونقدر بزرگ بود که جورج متوجه عصبانیتش بشه!

جورج حس بدی داشت. اون نمیخواست بالون رو با خودش ببره. اون حتی بلد نبود بالون رو هدایت کنه. همینطور که باد جورج رو اینطرف و اونطرف میبرد، اون آرزو می کرد که یکی بود که کمکش کنه. اما اون تک و تنها بود.

جورج رفت بالا و داخل سبد شد. وقتی اطرافش رو نگاه کرد، متوجه شد که تنهای تنها هم نیست. مسابقه شروع شده بود و اون از همه جلوتر بود!

بالون ها همراه هم از روی زمین باز و بالای جنگل گذشتن. حالا داشت به جورج خوش میگذشت. اما قبل از اینکه چشم به هم بذاره… دوباره تنها شده بود و خوشگذرونی هم به پایان رسیده بود. جورج که تک و تنها بالای آسمون پرواز می کرد، وحشت کرده بود. مونده بود که چطوری میتونست بیاد پایین؟ وای، ای کاش از اون طناب بالا نرفته بود…

یه مرتبه جهت باد عوض شد و جورج یه چیز آشنا دید. جورج هیجان زده بود، قطعاً الآن یه نفر میومد کمکش. در واقع، یه نفر دقیقاً مقابلش بود!

یکی از کارگرها بود که روی بینی جورج واشینگتن گیر افتاده بود! جورج اونقدر از دیدن کارگر خوشحال بود، که متوجه نشد کارگر چقدر از دیدن اون خوشحاله.

بالون یواش یواش نزدیکتر شد. یعنی به اندازه ی کافی نزدیک میشد؟ بله، شد! کارگر طناب رو چسبید و اومد بالا. کمی بعد کارگر توی سبد کنار جورج بود. هورا، جورج نجات پیدا کرده بود! هورا، کارگر هم نجات پیدا کرده بود.

اونها از بالای سر جورج واشنگتن پرواز کردن و به سلامت روی یه درخت فرود اومدن. کمی بعد جمعیت زیادی برای نجات هردوشون اومدن.

مرد کلاه زرد از دیدن جورج خوشحال بود. خبرنگار هم خوشحال بود که میتونست چنین ماجرای هیجان انگیزی رو گزارش کنه. صاحب بالون هم دیگه عصبانی نبود. همه لحظه ی نجات رو دیده بودن! جورج یه قهرمان بود! بعد از اینکه کارگرا از جورج تشکر کردن، یه جایزه ی مخصوص به جورج داده شد. اون تونست سوار هلیکوپتر بشه. هلیکوپتر یه بار دیگه جورج و مرد کلاه زرد رو از روبروی رئیس جمهورا گذروند و بعد برشون گردوند کنار ماشین آبی کوچولوشون.

همینطور که جورج و مرد کلاه زرد با ماشین دور میشدن، مرد کلاه زرد گفت: عجب سفری بود، جورج. جورج هم موافق بود. سفر هیجان انگیزی بود. اما جفتشون خوشحال بودن که داشتن میرفتن خونه.