جورجِ کنجکاو در بازی بیس بال

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

جورجِ کنجکاو در بازی بیس‌بال

این جورجه. اون همیشه میمون کوچولویِ خوب و خیلی کنجکاوی بود. امروز جورج به همراه مردِ کلاه زرد، برای تماشای بازی بیس‌بال به استادیوم رفتن. جورج خیلی مشتاق بدونه، چه جور چیزی هست.

تو استادیوم، مردِ کلاه زرد جورج رو به دوستش، سرمربی تیمِ مودویل مینرز معرفی کرد. اون ترتیبی داده بود که جورج بازی رو از نیمکت استراحت بازیکنان، تماشا کنه. چه ضیافتی! جورج یه کلاه تیمِ مینرز رو برداشت تا سرش کنه. بعد نشست رو نیمکت، کنار بازیکن‌ها. اون احساس می‌کرد یکی از اعضای تیمه!

بازیکن‌ها موقعِ گل، تیم‌شون رو تشویق کردن. جورج هم تشویق کرد. بازیکن‌ها موقع اخراج یکی از هم‌تیمی‌هاشون اعتراض کردن. جورج هم اعتراض کرد.

بعد جورج متموجه شد که یکی از سرمربی‌های تیمِ مینرز با دستش اداهایِ خنده‌دار درمیاره. اون به کلاهش دست زد. اون دماغش رو نییشگون گرفت. اون از رو شونه‌هاش خاک رو تکوند. همممم، جورج با خودش فکر کرد. شاید این هم یکی از راه‌های تشویق تیمه. بنابراین جورج هم همون حراکات رو با دستش اجرا کرد. اون زد رو گوشش. شکمش رو مالید. چونه‌اش رو کشید.

کمی بعد، یکی از بازیکن‌های بیسبال به خاطر خطا در جایگاه دوم اخراج شد. بازیکن بخ جورج اشاره کرد. اون گفت: “اون میمون! اون با اداهای مسخره‌اش حواسم رو پرت کرد.”

وای، سرمربی داشت دونده‌ی اول رو راهنمایی می‌کرد. ولی حرکاتِ جورج، حواس اون رو از بازی پرت کرده بود. جورجِ بیچاره! اون فقط سعی می‌کرد، قسمتی از بازی و تیم باشه. به جاش تیمِ مینرز شانسِ امتیاز گرفتن رو از دست داد.

جورج بقیه‌ی بازی رو از جایگاهِ تماشاگران تماشا کرد. یا حداقل تلاش کرد تا تماشا کنه. کلی اتفاق داشت دور و برش می‌افتاد. کلی غذا برای فروش بود. طرفدارایی که داد می‌زدن و تشویق می‌کردن. یه زن، که یه دوربین بزرگ رو دوشش بود…

زن، دوربینش رو به طرف چندتا از طرفدارها برگردوند. و نگاه کن! اون طرفدارها از تلوزیون مخصوصِ امتیازِ استادیوم دیده شدن.

جورج قبلاً هرگز تو تلوزیون نبوده. اون خیلی کنجکاو بود. تماشای خودش رو صفحه تلوزیونِ بزرگ، چه حالی داره؟

اون خیلی زود جواب رو پیدا کرد. هیجان‌انگیز بود! جورج دوست داشت خودش رو، تو تلوزیون ببینه. زنِ فیلمبردار داد زد که: “هِی، تو!” “اونو بِبُرش!”

وای- نه! جورج زیادی مجذوبِ صفحه نمایش شده بود. اون فرار کرد، و پشت سرش زنِ فیلمبردارِ عصبانی که اونو دنبال می‌کرد.

تو راهرویِ شلوغِ استادیوم، جورج پشتِ دستگاهِ پاپ‌کورن سازی قایم شد. اونجا منتظر موند تا زنِ فیلمبردار دور بشه. همون موقع، جورج یه صدای گریه از پشت سرش شنید. یه صدای تقریباً آرومی بود- چیزی شبیه صدای آه و ناله کردن و بینی کشیدن. چی می‌تونست همچین صدایی دربیاره؟ جورج میخواست بدونه.

جورج برگشت. اونجا، پشت دستگاه، یه پسر بچه بود که گریه می‌کرد. جورج می‌خواست کمک کنه. اون از جایی که قایم شده بود، اومد بیرون پیش پسر بچه.

زنِ فیلمبردار همین که جورج رو دید، داد کشید که: “آهان! گرفتمت!” بعد زنِ فیلمبردار پسربچه‌ی گریان رو دید. مثل اینکه یادش رفت از دستِ جورج عصبانی بود. پسربچه گفت: “من گم شدم. نمی‌تونم پدرم رو پیدا کنم.”

ای کاش راهی بود تا به پدری پسربچه گفت، پسرش کجاست. ولی یه راهی بود! زنِ فیلمبردار لنزِ دوربینش رو به سمت پسربچه گرفت، و ….

اونجا رو صفحه‌‌ی نمایش نشون داده شد تا همه از جمله پدرش ببیننش.

بعد از یه دقیقه، پسر و پدرش دوباره با هم بودن، و مردِ کلاه زرد اومد تا جورج رو پیدا کنه. پدرِ پسربچه به زنِ فیلمبردار گفت: “نمی‌دونم چطور ازتون تشکر کنم.” زنِ فیلمبردار شونه‌هاش رو بالا انداخت و گفت: “از من تشکر نکنید. اون دستش رو به پشت جورج کشید و گفت: “این دوستِ کوچولومون بود که پسرتون رو پیدا کرد.”

جورج ستارهِ اون روز بود.