تنگ و خفه

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

تنگ و خفه

یه پیرزنِ کوچولو بود که تنها زندگی می‌کرد، با یه میز و صندلی و یه پارچ روی قفسه. یه مرد عاقل صدای ناله و شکایت زن رو شنید: “خونه‌ی من خیلی کوچیکه. پیرمردِ دانا ممکنه کمکم کنی، لطفاً؟ خونه‌ی من تنگ و دلگیره.”

پیرمرد دانا گفت: “مرغت رو با خودت ببر تو خونه.” “با خودم ببرم خونه؟ چه نقشه‌ی کنجکاوانه‌ای.” مرغ، روی قالیچه‌ی جلوی شومینه تخم گذاشت، و دور خونه بال زد و زد پارچ رو شکوند.

پیرزنِ کوچولو گریه کرد: “حالا باید چیکار کنم؟ اینجا برای یه نفر دلگیر بود، و برای دو تا کوچیک. بینیم می‌خاره، ولی برای اینکه راحت عطسه کنم هم جای کافی نیست. خونه‌ی من تنگ و خفه است.” و بعد گفت: “پیرمرد دانا، لطفاً کمکم کن! خونه‌ی من تنگ و دلگیره.”

پیرمرد دانا گفت: “بُزت رو با خودت ببر تو.” “بُزم رو ببرم تو؟ چه نقشه‌ی کنجکاوانه‌ای.” بز، پرده‌ها رو جوید و تخم مرغ رو له کرد. بعد هم نشست تا پایه‌ی میز رو بخوره.

پیرزن کوچولو گریه کرد: “خدای من! اینجا برای دو نفر کوچیک بود، حالا برای سه تا خیلی کوچیکتره. مرغ، بز رو نوک زد. بز هم بدنش خارید. خونه‌ی من تنگ و دلگیره.” بعد هم گفت: “پیرمرد دانا، لطفاً کمکم کن! خونه‌ی من تنگ و دلگیره.”

پیرمرد دانا گفت: “خوکت رو ببر تو خونه.” “خوکم رو ببرم تو خونه؟ چه نقشه‌ی کنجکاوانه‌ای.” بنابراین، اون خوک رو با خودش برد تو خونه، و خوک هم مرغ رو دنبال کرد، و چند بار قفسه رو به هم ریخت.

پیرزن کوچولو گریه کرد: “بسه دیگه، التماس می‌کنم! اینجا برای سه نفر خیلی کوچیک بود. برای چهار تا دیگه اصلاً جا نیست. حتی خوکِ توی قفسه هم با من موافقه. خونه‌ی من تنگ و دلگیره.” بعد هم گفت: “پیرمرد دانا، لطفاً کمکم کن! خونه‌ی من تنگ و دلگیره.”

پیرمرد دانا گفت: “گاوت رو با خودت ببر خونه.” “گاوم رو ببرم تو خونه؟ چه نقشه‌ی کنجکاوانه‌ای.” گاو، یه نگاهی انداخت و بعد مستقیم رفت سمت خوک. بعد پرید رو میز رو جفتک انداخت.

پیرزن کوچولو گریه کرد: “خدای بزرگ! اینجا برای چهار نفر، خیلی خیلی کوچیک بود، حالا برای پنج تا ریزتر و کوچیک‌تره. موهام رو می‌کشم، و رو زانوهام التماس می‌کنم. خونه‌ی من تنگ و دلگیره.” بعد هم گفت: “پیرمرد دانا، لطفاً کمکم کن! خونه‌ی من تنگ و دلگیره.”

پیرمرد دانا گفت: “همه‌شون رو بیرون کن.” “ولی، اون موقع همون جایی می‌شه که اول از همه بود.” پس، پنجره رو باز کرد و مرغ رو انداخت بیرون. “بهتر شد- حداقل می‌تونم دوباره عطسه کنم.” اون بز رو کیش کرد بیرون و خوک رو هم هُل داد بیرون. “حس می‌کنم، خونه‌ام داره بزرگتر میشه.”

اون تمام نیروش رو جمع کرد و گاو رو هل داد بیرون. “خونه‌ام رو ببین. چقدر بزرگ شده. پیرمرد دانا، برای کاری که انجام دادی ممنونم. این خونه برای پنج تا خیلی کوچیک بود ولی برای یه نفر خیلی بزرگه. جایی برای آه و ناله و شکایت نیست دیگه. خونه‌ام خیلی بزرگه و به اندازه‌ی کافی جا هست.”

حالا اون پر از فریاد شوقه و دیوانه‌وار آواز می‌خونه. خونه دیگه تنگ و دلگیر نیست. بله، اون پر از فریاد شوقه و دیوانه‌وار آواز می‌خونه. خونه دیگه تنگ و دلگیر نیست.