کَنده کارترین سگ

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

کَنده‌کارترین سگ

من، غمگین‌ترین سگی بودم که می‌تونستی تصورش رو بکنی. غمگین، به خاطر اینکه هیچ کس منو نمی‌خواست. شیشه‌ی مغازه‌ی حیوون خانگی فروشی، زندان من بود. رو کاغذ پشت سرم، نوشته شده بود، “فروشی”.

من به کفِ مغازه‌ی خالی و سفت و سنگی، بسته شده بودم. حتی نمی‌توستم برای قایم کردن یه تیکه استخوون، زمین رو بِکَنم. کل زندگیم رو، تنها زندگی کرده بودم. سگی که هیچ کس نمی‌خواست صاحبش بشه.

بعد، یه روز، ساعت چهار و نیم، سَمی براون از در اومد تو. سَم، یه نگاه به من انداخت و گریه کرد. “چرا تو رو اینجا بستن؟”

“من همیشه یه سگ مثل تو می‌خواستم. پس، بهت میگم که می‌خوام چیکار کنم. من تو رو با خودم می‌برم به یه مزرعه. تو می‌تونی اون بیرون بازی کنی، جایی که باید باشی.”

وقتی سَم پول رو داد و من رو خرید، به اندازه‌ی یه توله سگ، خوشحال شدم. اون گوش‌های من رو مالید. سرم رو نوازش کرد. بعد گفت: “فکر کنم اسمت رو دوک بذرام.”

سَم یه قلاده بهم بست و من رو برد بیرون. ما از مغازه، با یه سرعت وحشتناک اومدیم بیرون.

یه راه خیلی درازی، از شهر طِی کردیم. به مزرعه‌ی سمی براون رسیدیم. بهترین جایی بود که تا به اون موقع دیده بودم. یه خونه‌ی سفید خوشگل، وسطِ یه جای سبز. و زیر سایه‌ی درخت سیب، یه خونه‌ی سگ، مخصوص من!

صبح روز بعد، وقتی سَم کاراش رو انجام می‌داد، به من اجازه داد، بیرون بدَوَم و بازی کنم. قبلاً، هیچ وقت بیرون بازی نکرده بودم. همیشه، رو اون زمین سخت و سِفت زندگی کرده بودم. هیچ وقت رو زمین نرم و خوب ندویده بودم. حالا وقتی با خوشحالی تو اطراف می‌دوم، پارس می‌کنم.

سم، به من نگاه کرد و سرش رو خاروند. اون گفت: “دوک، تو به چند تا دوست احتیاج داری.” اون سوت زد، سوت خیلی محکم زد.

قبلاً، هرگز سگی رو ندیده بودم. حالا، داشتم شش تا سگ یا حتی بیشترش رو می‌دیدم. اونها جلو اومدن و به من نگاه کردن. با دقت به من نگاه کردن. بعد، بالاخره شنیدم که می‌گن: “اون هم یکی از ماست. با ما جور در میاد.”

یه سگ، که خیلی بزرگ هم نبود، یه دفعه‌ای شروع کرد به کَندَنِ زمین. بعد، بقیه هم شروع کردن به کَندَن. ولی، این یه چیزی بود که من نمی‌تونستم انجام بدم. من هیچ‌وقت تو اون مغازه یاد نگرفتم که زمین رو بِکَنم. چطور می‌تونستم، رو اون زمینِ سفت و سخت؟ سعی کرم که بِکَنم، ولی افسوس که نتونستم. من پنجه‌هام رو تکون می‌دادم ولی پنجه‌هام نمی‌کَندَن. افتادم، رو گوش‌هام. رو صورتم، زمین خوردم. رو همه‌جام، زمین خوردم.

بقیه گفتن: “دوک، ممکنه بزرگ باشه. ولی کارش خوب نیست. نمی‌تونه زمین رو بِکَنه.” بینی‌شون رو گرفتن رو هوا و دور شدن رفتن. من رو پشت سرشون گذاشتن.

سمی براون گریه کرد و گفت: “من خودم یادت می‌دم، دوک! بهت نشون می‌دم، که چطور زمین رو عمیق بِکَنی.” اون کنار من دولا شد. با دستاش رو یه تپه‌ی شنی یه گودال کَند. من هم امتحان کردم. ولی بازم نتوستم. من پنجه‌هام رو تکون می‌دادم، ولی پنجه‌هام نمی‌کَندَن. من هیچ‌وقت، تو اون مغازه یاد نگرفتم که زمین رو بِکَنم. چطور می‌تونستم، رو اون زمینِ سفت و سخت؟ سمی آه کشید. من، کم مونده بود گریه کنم. چشم‌هام و گوش هام پر از خاک شده بود. چنگال‌هام و پنجه‌هام و آرنجم زخمی شده بودن. پشتم درد می‌کرد. می‌دونستم هیچ وقت نمی‌تونم تو این کار ماهر بشم.

سم، ناراحت بود. من هم احساس بدی داشتم. ای کاش می‌تونستم خوشحالش کنم. هر دومون می‌دونستیم من هیچ وقت نمی‌تونم اون کار رو درست انجام بدم. من و سم نتوستیم شب رو بخوابیم.

وقتی آفتاب طلوع کرد، فکر کردم بهتره یه بار دیگه هم امتحان کنم. چنگالم رو تکون دادم، دیدم می‌کَنه. اون یکی چنگالم رو تکون دادم، دیدم می‌کَنه. می‌تونستم با چنگالم بکَنم. می‌تونستم با پنجه‌هام بکَنم. هیچ دردی رو پشتم احساس نمی‌کردم. می‌دونستم بالاخره ماهر می‌شم!

سمی براون من رو نگاه کرد. دید که من با خوشحالی در حال کَندَنم. سمی گریه کرد و گفت: “خیلی خوبه، دوک! می‌دونستم اگه سعی‌ات رو بکنی، موفق می‌شی.” پس من بیشتر کندم. سریعتر کندم. کندم و کندم تا صاحبم رو خوشحال کنم.

من چمن‌ها رو کنم. علف‌های هرز رو کندم. من سبزیجات رو کندم. تخمِ میوه‌ها رو کندم. حصار رو کندم. در ورودی رو کندم. من باغچه‌ی خانم واتیز رو کندم.

من خروس‌ها رو کندم. مرغ‌ها رو کندم. من گوسفندها و خوک‌ها رو تو آغل‌شون کندم.

من کندم و کندم. نمی‌تونستم جلوی خودم رو بگیرم. من آرایشگر رو تو مغازه‌اش کندم. من آقای رودنی تایر رو که رو صندلی آرایشگاه نشسته بود رو کندم.

راهم رو تا شهر کندم. کلی ساختمون رو سر راهم کندم. داشت کلی بهم خوش می‌گذشت. اتوبان 81 رو کندم.

به یه تپه رسیدم. تا بالاش کندم. ولی یهویی مجبور شدم بایستم. درست روبروی من، سمی براون، صاحبم ایستاده بود!

سم لبخند نزد و سرم رو نوازش نکرد. اون فقط با عصبانیت بهم نگاه کرد و گفت: “تو رو دوباره به اون مغازه حیوون خانگی فروشی می‌فرستم. اونها تو رو دوباره، به اون زمین سفت می‌بندن. و تو هرگز دیگه هیچ جایی رو نمی‌کنی.”

نمی‌توستم فرار کنم. نمی‌تونستم قایم بشم. سگ‌ها از هر طرف به سمتم می‌اومدن. بعد یهو متوجه شدم فقط یه کار هست که می‌تونم انجام بدم.

از دست سمی براون فرار کردم. یه گودال کندم مستقیم تا ته زمین. گذاشتم سم، همون‌ جا بالا بمونه. کَندَم و کَندَم، بدون اینکه مکث کنم، کَندَم .

نمی‌تونم بگم چقدر عمیق کندم. ولی، به زودی متوجه شدم که یه چاه کندم! گِل و آب تا چونه‌ام می‌رسید! حالا تو چه وضعیتی بودم! داشتم غرق می‌شدم. شروع کردم به پارس کردن. پارس می‌کردم که: “کمک! کمک! کمک! کمک! کمک!”

می‌تونسنم صداشون رو که بالای سرم بودن رو بشنون. هر کلمه‌ای رو که می‌گفتن رو می‌شنیدم. یکی از سگ‌ها غرید که: “اون شهر ما رو خراب کرد. حقشه. بذارید غرق شه.” ولی سَم گریه کرد که: “دوک! تو بد بودی. تو به جای اینکه منو خوشحال کنی، ناراحت کردی. ولی ما اجازه نمی‌دیم تو بمیری. ما میاریمت بیرون. حداقل، تلاشمون رو می‌کنیم!”

بعد صداش رو شنیدم که داد کشید: “شاید بتونیم بکشیمت بالا!”

آروم، آروم، اومدن پایین. هر سگ، یه قسمت از زنجیره‌ی سگی بود. بهشون رسیدم. دماغشون رو لمس کردم. احساس می‌کردم که از انگشتام منو می‌کشن بالا. آروم، آروم. ذره، ذره، اونها منو از گودال کشیدن بیرون.

از سمی براون و سگ‌ها تشکر کردم. بعد دوباره برگشتم به سمت شهر. می‌دونستم که باید چیزهایی رو که قبلاً خراب کرده بودم رو درست کنم.

این کاری بود که من انجام دادم. درها رو دوباره برگردوندم سر جاشون. باغ خانم واتیز رو دوباره پُر کردم. خروس‌ها و مرغ‌ها رو برگردوندم سر جاشون. خوک‌ها و آغل‌هاشون رو برگردوندم.کل تابستون رو زیر آفتاب دوباره کَندم تا همه چی رو درست کنم. اتوبان 81 و همه چی رو که کنده بودم، دوباره پر کردم.

امروز، که دوباره می‌کَنم، با دقت‌ترم. مفید هم هستم. سم اجازه می‌ده تا شخم بزنم. دیگه منو به اون مغازه نمی‌فرسته که منو به اون زمین سفت ببندن. دوستای سگم، نگام می‌کنن و با خودش فکر می‌کنن که چرا نمی‌تونن به اندازه من خوب بکَنن.