پادینگتون در باغ وحش

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

پادینگتون در باغ وحش

یه روز جاناتان و جودی تصمیم گرفتن که پادینگتون رو برای تفریح به باغ وحش ببرن. قبل از اینکه از خونه خارج بشن، پادینگتون یک عالمه ساندویچ مارمالاد درست کرد. در کل شیش تا. ولی وقتی به باغ وحش رسیدن، نگهبان بهشون اجازه نداد برن تو.

اون گفت: “معذرت می خوام، حیوون های خانگی اجازه ی ورود ندارن.” جاناتان تکرار کرد: “حیوون خانگی؟” جودی گفت: “پادینگتون حیوون خونگی نیست. اون یکی از اعضای خانواده است.” و پادینگتون یک نگاه خیلی خشمگین به مرده کرد و مرده هم بدون یک کلمه ی اضافه اجازه داد برن داخل.

جاناتان گفت: “یالا، بذارین یه عکس با طوطی ازتون بگیرم.” جودی گفت: “یه لبخند قشنگ بزن! بگو پنیر!” پادینگتون گفت: “پنیر!” طوطی همین که یه گاز گنده به ساندویچ پادینگتون می زد، گفت: “خیلی خیلی ممنونم! کوآآآک … کوآآآآک!”

بعد اونها به دیدن یه سگ وحشی صربستانی رفتن. پادینگتون گفت: “سگ خوب!” ولی سگ وحشی صربستانی اینطور صدا کرد: “هااااااوووو!” و باعث شد پادینگتون بپره بالا و بقیه ی ساندویچ از دستش بره هوا و بیفته توی قفس.

جاناتان گفت: “بذار یه عکس از تو و الاغ بگیرم.” الاغ وقتی که ساندویچ پادینگتون رو دید، عرعر کرد: “آآآآآ اووووو.” جودی گفت‌: “دوتاش رفت.” لبخند پادینگتون رفته رفته کمتر پنیری میشد.

فیل هم منتظر نشد تا ازش بپرسن. به سادگی یه صدای بلند شیپور مانند ایجاد کرد: “ووووهوووو!” و با خرطومش به پایین رسید. پادینگتون ناپدید شدنِ ساندویچ سومش رو تماشا کرد. اون داشت کم کم احساس می کرد که اومدن به باغ وحش فکر خیلی خوبی هم نبوده.

ولی اتفاق های بدتری هم پیش رو بود. وقتی شیر، اومدن اونها رو دید، یه غرّش خیلی بلند کرد: “غرررررر!” به قدری غرّش بلندی بود که پادینگتون قبل از اینکه بتونه بگه: “کمک!” ساندویچِ کاملش رو انداخت زمین، و اطرافش رو کبوترها گرفتن.

تنها موجوداتی که چیزی نگفتن، پنگوئن ها بودن. اونها فقط با ناراحتی اونجا ایستاده بودن. مثل اینکه لباس پوشیده و آماده ی رفتن به مهمونی بودن ولی هیچ راهی برای رفتن نداشتن.

پادینگتون براشون خیلی احساس ناراحتی کرد. و ساندویچ پنجمش رو داد به اونها. مرد خیلی سفت و سخت گفت: “پنگوئن‌ها ماهی می خورن!” اون به تابلویِ توجهات اشاره کرد: “دادنِ ساندویج مارمالاد به اونها مؤکداً ممنوعه.” و وقتی که پادینگتون داشت به تابلوی توجهات نگاه می کرد، مرده خودش رو مهمون آخرین ساندویچ کرد.

جاناتان گفت: “اِی چشم سفید! تو باید پشت سرت هم چشم داشته باشی.” و جودی موافقت کرد. پادینگتون گفت: “من به ناشتایی نیاز دارم. باغ وحش ها باعث میشن گرسنت بشه. به علاوه دیگه هیچ اتفاقی نمیتونه برای من بیفته.” ولی افتاد. همون موقع که اوضاع داشت مرتب می شد، یه بز کوهی، کیسه ی ساندویچ رو از دستش قاپید. جاناتان گفت: “واقعاً؟ اگه از من می پرسید، به نظرم دیگه وقت رفتن به خونه است.”

چند روز بعد، جاناتان عکس هایی که تو باغ وحش گرفته بود رو به پادینگتون نشون داد. گفت: “هر کدوم رو که بخوای، میتونی برای دفتر خاطراتت برداری.” جودی ازش پرسید: “کدوم رو بیشتر دوست داری؟” پادینگتون بی معطلی گفت: “اونی که با طوطی انداختم. حداقل وقتی داشت ساندویچ مارمالاد من رو می-خورد، تشکر کرد. بیشتر از کاریه که بقیه انجام دادن.”