داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

گره های روی طناب شمارش

توضیح مختصر

تو یه شبِ طوفانی، یه پسر بچه ی کور به دنیا اومد. اون نمی تونست ببینه، ولی یه اسب داشت و اسبش رو آموزش داد. اسب، چشم های پسر بود. اونها با هم می تونستن از کوه های تاریک عبور کنن و به هر جایی برن. پدبزرگش داستان به دنیا اومدنش رو بارها و بارها براش تعریف کرده بود. ولی پسر به قدری داستان رو دوست داشت، که می خواست دوباره بشنوه. صبح روزی که به دنیا اومده بود، پدربزرگش بردش بیرون تا صبح رو نشونش بده که دو تا اسب آبی و قوی اومدن و نگاهش کردن. پدربزرگ هم اسمش رو پسرِ نیرویِ اسب های آبی گذاشت تا قوی بزرگ بشه.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Knots on a Counting Rope

“Tell me the story again, Grandfather. Tell me who I am.” “I have told you many times, Boy. You know the story by heart.” “But it sounds better when you tell it, Grandfather.” “Then listen carefully. This may be the last telling.” “No, no, Grandfather. There will never be a last time. Promise me that. Promise me.” “I promise you nothing, Boy. I love you. That is better than a promise.” “And I love you, Grandfather, but tell me the story again. Please.”

“Once there was a boy child …” “No, no, no Grandfather. Start at the beginning. Start where the storm was crying my name.” “You know the story, Boy. Tell it.” “No, Grandfather, no. Start, “‘It was a dark night…’”

“It was a dark night, a strange night. Your mother and father and I were safe in the Hogan, and the sheep were safe in the pen, When a wild storm came out of the mountains, Crying, “Boy-eeeeeeee! Boyeeeeee!” And your mother said, “I hear it in the wounded wind. A boy child will be born tonight.” “Then what happened, Grandfather?” “I rode up the canyon fast, to bring the grandmother. It is not a good sign for a child to be born without a grandmother’s blessing.”

“Was the wind still calling for me, Grandfather?” “Yes, Boy, it was whipping up sand as sharp as claws, and crying like a bobcat, “Boy-eeeeee! Boy-eeeeeee!”’ “Were you afraid, Grandfather?” “I was much afraid.” “How much afraid?” “Heart-pounding afraid, Boy.”

“Then what happened, Grandfather? Just as I was born. Tell me that part.” “It was strange… strange. Just as you came forth and made your first cry, the wind stopped howling and the storm was over. And the night became as quiet as soft falling snow. The grandmother took you up in her arms, and said, “He will walk in beauty. To the east, to the west, to the north, to the south, he will walk in beauty… forever.”

“And I was born strong, wasn’t I, Grandfather?” “No, you were not strong. You were sick and frail. We thought you would die.” “But I didn’t die, did I? Tell me about that, Grandfather.” “All night you lay silent with your eyes closed, your breath too shallow, too weak for crying.”

“And you carried me out to see the morning, Grandfather, but I did not open my eyes. Tell me that part.” “Two great blue horses came galloping by.” “And they stopped, Grandfather! They stopped and looked at me.” “And you raised your arms to the great blue horses and I said, “See how the horses speak to him. They are his brothers from …” “from beyond the dark mountains. This boy child will not die. That is what you said, isn’t it, Grandfather?” “Yes, Boy, that is what I said. This boy child will not die. The great blue horses have given him the strength to live.”

“And that is when you named me, isn’t it, Grandfather?” “After you smiled your first smile, we had the naming ceremony. All of the grandmothers and grandfathers were there.” “And you named me Boy-Strength-of-Blue-Horses. It is a strong name. Did I need a strong name, Grandfather?” “All children need a strong name to help them grow strong.” “And I grew strong, didn’t I?” “Yes, Boy-Strength-of-Blue-Horses, and each day you are growing stronger. You are learning to cross the dark mountains.”

“I already have crossed some of the dark mountains.” “There will be more, Boy. Dark mountains are always around us. They have no beginnings and, they have no endings.” “But we know they are there, Grandfather, when we suddenly feel afraid.” “Yes, Boy… afraid to do what we have to do.” “Will I always have to live in the dark?” “Yes, Boy. You were born with a dark curtain in front of your eyes.” “But there are many ways to see, Grandfather.” “Yes, Boy, you are learning to see through your darkness because you have the strength of blue horses.” “I can see the horses with my hands, Grandfather, but I cannot see the blue. What is blue?”

“You know morning, Boy?” “Yes, I can feel morning. Morning throws off the blanket of night.” “And you know sunrise.” “Yes, I hear sunrise, in the song of the birds.” “And you know sky, Boy.” “Yes, sky touches my face, soft, like lambs’ wool, and I breathe its softness.” “Blue is all of these things. Blue is the feeling of a spring day beginning. Try. Try to see it, Boy.” “Blue? Blue? Blue is the morning, the sunrise, the sky, the song of the birds… I see it! Blue! Blue! Blue is happiness, Grandfather, I feel it! I feel it in my heart!”

“There was a sweep of blue in the rainbow, Boy. that morning your horse was born.” “Oh, tell me that part, Grandfather! I could not see the rainbow but I can still feel its happiness.” “I awakened you, Boy, during the night, remember, just before the foal was born.” “And you said to me, “Come, Boy, Circles is ready to foal. The colt will be yours.” It was a long night of cold rain, and we put a blanket over Circles, Grandfather, to keep her warm.” “Yes, Boy. As the sun came through the clouds, the foal was born, and a rainbow danced across the sky. It was a good sign, Boy. And I named the little wet foal Rainbow! You have trained her well, Boy.”

“Rainbow is smart, Grandfather.” “Like you.” “She is good at remembering. Rainbow is my eyes, Grandfather. She takes me to the sheep, wherever they are, and when I am ready, she finds the way home.” “No one thought you could teach her to race, Boy.” “But I did, Grandfather! Every day, day after day, we followed you along the trail… And you let me hold the reins.” “You traced the trails in your mind, Boy, both you and Rainbow.” “Yes, Grandfather, we learned the trails by heart. Up South Mountain to Granite Rock, down the steep shortcut to Meadow-of-Blue-Flowers, then straight across the Red Flats to Lightning-Split-Tree, then down the Switchbacks to the Canyon Trail, and on around to the finish line. I learned from Rainbow when to turn by the pull of her neck and by counting her gallops. Now tell me again about the race, Grandfather.”

“It was a tribal day, Boy. You and the other boys were at the starting line, but you pulled back.” “I was afraid, Grandfather, until you called to me. Tell me again what you said.” “I said, “Don’t be afraid, Boy! Trust your darkness! Go like the wind!” “And I leaned forward on Rainbow’s neck. I grabbed her mane tight, and I said, “Go, Rainbow, go!” I could feel the pushing and crowding and galloping thunder all around me. Rainbow and I went twisting, turning, galloping, galloping, galloping, counting the gallops, remembering the way. And what did the people say, Grandfather?”

“They said, “Who is that boy riding bareback, racing the race with all of his heart?” “And you said, “That is Boy-Strength-of-Blue-Horses. He and his horse are together like one.” “Yes, Boy, that is what I said. “But I didn’t win, Grandfather.” “No, but you rode like the wind.” “The wind is my friend, Grandfather. It throws back my hair and laughs in my face.” “You see the wind better than I, Boy.” “I finished the race, hot and dusty, sweat dripping from my face.” “And you were smiling, Boy!” “I wasn’t afraid, Grandfather. I could see through the dark every turn of the race. Rainbow and I knew the way.” “You were crossing dark mountains, Boy!”

“Tell me again what you told me then. I like to hear it over and over.” “I said, “Boy-Strength-of-Blue-Horses, you have raced darkness and won! You now can see with your heart, feel a part of all that surrounds you. Your courage lights the way.”

“And what did the grandmothers say?” “You tell me, Boy. I know you remember.” “Yes, I remember, Grandfather. They said, “This boy walks in beauty. His dreams are more beautiful than rainbows and sunsets.”

“Now, Boy… now that the story has been told again, I will tie another knot in the counting rope. When the rope is filled with knots, you will know the story by heart and can tell it to yourself.” “So that I will grow stronger, Grandfather?” “Yes, stronger. Strong enough to cross the dark mountains.” “I always feel strong when you are with me, Grandfather.” “I will not always be with you, Boy.” “No Grandfather, don’t ever leave me. What will I do without you?” “You will never be alone, Boy. My love will always surround you… with the strength of blue horses. “

ترجمه‌ی درس

گره های روی طناب شمارش

“پدربزرگ، یه بارِ دیگه داستان رو برام تعریف کن. بهم بگو کی هستم.” “چندین بار برات تعریف کردم، پسر. تو داستان رو از ته قلبت میدونی.” “ولی وقتی تو میگی بهتره، پدربزرگ.” “پس با دقت گوش کن. این ممکنه آخرین تعریف کردن باشه.” “نه، نه پدربزرگ. هیچ وقت آخرین بار نمیشه. بهم قول بده. قول بده.” “من هیچ قولی بهت نمیدم، پسر. دوستت دارم. این بهتر از قوله.” “من هم تو رو دوست دارم، پدربزرگ. ولی لطفاً یه بار دیگه داستان رو برام تعریف کن.”

“روزی روزگاری، یه پسر بچه بود …” “نه، نه، نه پدر بزرگ. از اول شروع کن. از جایی که طوفان اسم من رو فریاد می کشید، شروع کن.” “تو داستان رو میدونی، پسر. بگو.” “نه پدر بزرگ. نه، از اونجایی که “شب تاریکی بود …” شروع کن.”

“شب تاریکی بود. شب غریبی بود. من و پدر و مادرت تو کلبه جامون امن بود، و گوسفندها هم توی آغل جاشون امن بود، وقتی که یه طوفانِ وحشی از توی کوه ها اومد و فریاد می کشید: “پسررررر! پسرررر!” و مادرت گفت: “من تو صدایِ جریحه دارِ باد می شنوم. امشب یه پسر بچه به دنیا میاد.” “بعد چه اتفاقی افتاد، پدربزرگ؟” “من از دره ی عمیق و تاریک به سرعت روندم تا مادربزرگت رو بیارم. به دنیا اومدن بچه بدون دعای خیر مادربزرگش علامت خوبی نیست.”

“باد هنوز هم اسم من رو فریاد می کشید، پدربزرگ؟” “آره پسر. باد ماسه ها رو به تیزی چنگال‌ها شلاق میزد و مثل یه گربه ی دم کوتاه ناله میکرد: “پسررررر! پسرررر!”” “ترسیده بودی پدربزرگ؟” “خیلی ترسیده بودم.” “چقدر ترسیده بودی؟” “به اندازه ای که قلبم می تپید، پسر.”

“بعد چه اتفاقی افتاد پدر بزرگ؟ موقعی که به دنیا اومدم. اون قسمتش رو بهم بگو.” “عجیب و غریب بود … خیلی عجیب و غریب. وقتی به دنیا اومدی و اولین گریه ات رو کردی، باد از زوزه کشیدن دست کشید و طوفان تموم شد، و شب به آرومی و نرمیِ موقعی بود که برف می باره. مادربزرگ، تو رو بین بازوهاش گرفت و گفت: “اون تویِ زیبایی قدم میزنه. به شرق، به غرب، به شمال، به جنوب، تو زیبای قدم میزنه … برای همیشه.”

“و من قوی به دنیا اومدم. مگه نه پدر بزرگ؟” “نه، تو قوی نبودی. تو مریض و نحیف بودی. ما فکر می‌کردیم که میمیری.” “ولی من نمردم. مُردم؟ در اون باره بهم بگو پدر بزرگ.” “همه ی شب رو تو سکوت با چشم های بسته دراز کشیدی. نفست خیلی ضعیف بود. ضعیف تر از اونی بود که بتونی گریه کنی.”

“و تو من رو بیرون بردی تا صبح رو ببینم پدر بزرگ. ولی من چشمام رو باز نکردم. اون قسمتش رو بهم بگو.” “دوتا اسبِ آبیِ بی نظیر، چهار نعل اومدن.” “و اونها ایستادن پدربزرگ! ایستادن و به من نگاه کردن.” “و تو دستت رو به طرف اسب های آبیِ بی نظیر دراز کردی. و من گفتم: “ببینید چطور اسب ها باهاش حرف میزنن. اونها برادراش از …” “ از اون طرف کوه های تاریکن. این پسربچه نمی میره. تو این حرف رو زدی. مگه نه پدر بزرگ؟” “آره پسر. این همون چیزیه که من گفتم. این پسربچه نمی میره. اسب های آبیِ بی نظیر قدرت زندگی رو به اون میدن.”

“و این لحظه ای بود که اسمم رو گذاشتی، مگه نه پدر بزرگ؟” “بعد از اینکه اولین لبخندت رو زدی، ما مراسم نامگذاریت رو برگزار کردیم. همه پدربزرگ ها و مادربزرگ ها اونجا بودن.” “و تو اسمم رو پسرِ نیرویِ اسب های آبی گذاشتی. این یه اسم قویه. من به اسم قوی نیاز داشتم پدربزرگ؟” “همه ی بچه ها به اسم قوی نیاز دارن تا کمک شون کنه که قوی بزرگ بشن.” “و من هم قوی بزرگ شدم. مگه نه پدر بزرگ؟” “آره پسره نیروی اسب های آبی. و هر روز هم قوی تر میشی. داری یاد میگیری که از بین کوه های تاریک عبور کنی.”

“همین الانشم از بعضی از کوه های تاریک رد شدم.” “بیشتر هم قراره بشه، پسر. کوه های تاریک همیشه اطراف ما هستن. شروعی ندارن و پایانی هم ندارن.” “ولی ما وقتی که یهویی احساس ترس می کنیم، می-دونیم که وجود دارن.” “آره پسر. ترس از انجام اونچه که باید انجام بدیم.” “من مجبورم همیشه توی تاریکی زندگی کنم؟” “آره پسر. تو با پرده های تاریک جلوی چشمت به دنیا اومدی.” “ولی راه های زیادی برای دیدن هست، پدر بزرگ.” “آره پسر. تو داری یاد میگیری که از میان تاریکی ببینی. برای اینکه تو قدرت اسب های آبی رو داری. “من می تونم اسب ها رو با دستام ببینم، پدر بزرگ. ولی من نمی تونم آبی رو ببینم. آبی چیه؟”

“میدونی صبح چیه، پسر؟” “آره، میتونم صبح رو احساس کنم. صبح، لحاف شب رو میندازه.” “و می-دونی طلوع آفتاب چیه.” “آره، من طلوع آفتاب رو تو صدای آواز پرنده ها می شنوم.” “و می دونی آسمون چیه، پسر.” “آره، آسمون صورتم رو به نرمی لمس میکنه. مثل پشم یه بره. و من لطافتش رو نفس میکشم.” “آبی همه ی این چیزاست. آبی احساسِ شروعِ روزِ بهاریه. تلاش کن. تلاش کن تا ببینی پسر.” “آبی؟ آبی؟ آبی صبحه، آبی طلوع آفتابه، آسمونه، آواز پرنده هاست … می بینمش! آبی! آبی! آبی خوشحالیه پدر بزرگ، حسش می کنم. توی قلبم حسش می کنم.”

“روزی که اسبت به دنیا اومد، یه طُره از رنگ آبی توی رنگین کمون بود، پسر.” “آه، اون قسمتش رو برام تعریف کن پدربزرگ. نمی تونستم رنگین‌کمون رو ببینم، ولی میتونم خوشحالیش رو حس کنم.” “من بیدارت کردم پسر. در طول شب؛ به یاد بیار، درست قبل از اینکه کُره اسبت به دنیا بیاد.” “و بهم گفتی: “بیا پسر، دایره آماده ی به دنیا آوردنِ کره اسبه. کره اسب مال تو میشه.” یه شبِ طولانی با بارونِ سرد بود. و ما پتو رو رویِ دایره کشیدیم، پدربزرگ. برای این که گرم نگهش داریم.” “آره پسر. همین که آفتاب از پشت ابرها در اومد، کره اسب به دنیا آمده بود، و رنگین کمون در طول آسمون می رقصید. این نشانه ی خوبی بود پسر. و من اسم کره اسبِ خیس رو رنگین کمون گذاشتم. تو خوب تربیتش کردی.”

“رنگین کمون باهوشه پدربزرگ.” “مثل تو.” “اون تو یادآوری خیلی خوبه. رنگین کمون چشمای منه پدربزرگ. اون منو کنار گوسفندا هر جایی که باشن، میبره. و وقتی که من آماده ام راه خونه رو پیدا میکنه.” “هیچ کس فکر نمی کرد تو اون رو برای مسابقه آموزش بدی پسر.” “ولی من آموزشش دادم پدر بزرگ! هر روز، روز به روز، ما َردِت رو می گرفتیم و پشت سرت میومدیم … و تو بهم اجازه میدادی که افسار رو نگه دارم.” “تو، توی ذهنت رَد رو دنبال می کردی، پسر. هر دوتون، تو و رنگین کمون.” “بله پدر-بزرگ، ما ردها رو با قلبمون یاد گرفتیم. کوه های شمالی به سنگ های گرانیت، از پایین سرازیریِ میان‌بر به علفزارِ گل های آبی، بعد مستقیم از جلگه ی قرمز به طرف درختی که با رعد و برق نصف شده، بعد، پایین جاده ی پر پیچ و خم به طرف دره ی عمیق و دوباره برگشتن به خط پایانی. من با کشیدن گردن و شمردن تعداد تازیدن هاش، از رنگین کمون یاد گرفتم که کِی برگردم. حالا دوباره بهم درباره ی مسابقه بگو پدر بزرگ.”

“روز قبایل بود، پسر. تو و پسرهای دیگه تو خط شروع بودین، ولی تو عقب کشیدی.” “من ترسیده بودم پدربزرگ. تا اینکه تو صدام زدی. دوباره بگو چی بهم گفتی!” “گفتم، نترس پسر! به تاریکیت اعتماد کن! مثل باد برو!” “و من به سمت جلو، روی گردن رنگین کمون خم شدم. یالش رو محکم گرفتم، و گفتم برو رنگین کمون! برو! می تونستم، فشار رو، زور و رعدِ تازیدن رو تو اطرافم حس کنم. رنگین کمون و من خم می شدیم، می پیچیدیم، می تازیدیم، می تازیدیم، می تازیدیم، و تاخت ها رو می شمردیم و راه رو به یاد میاوردیم. و مردم چی گفتن پدربزرگ؟”

” اون ها گفتن: “این پسر کیه که بی زین اسب سواری میکنه و با تمام قلبش مسابقه میده؟” “و تو گفتی: “اون پسر نیرویِ اسب های آبیه. اون و اسبش با هم یکین.” “آره پسر. این چیزیه که من گفتم.” “ولی من برنده نشدم پدربزرگ.” “نه، ولی تو مثل باد تاختی!” “باد دوست منه پدر بزرگ. اون موهای من رو به پشت میندازه و توی صورتم میخنده.” “تو باد رو بهتر از من می بینی پسر.” “من مسابقه رو تموم کردم. گرم و خاکی، عرق از روی صورتم می چکید.” “و تو می خندیدی پسر!” “من نمی ترسیدم پدربزرگ. من از میون تاریکی تمام پیچ های مسابقه رو می دیدم. من و رنگین کمون راه رو می شناختیم.” “تو از میونِ کوه-های تاریک عبور می کردی، پسر!”

“دوباره بهم بگو اون موقع بهم چی گفتی. دوست دارم بارها و بارها بشنومش.” “گفتم پسرِ نیرویِ اسب-های آبی تو با تاریکی مسابقه دادی و بردیش! حالا میتونی با قلبت ببینی. و قسمتی از تمام چیزهایی که تو رو در بر گرفتن رو احساس کنی. شجاعتت راه رو روشن میکنه.”

“و مادربزرگ ها چی گفتن؟” “تو بهم بگو پسر. میدونم که به یاد داری.” “بله، به یاد دارم پدربزرگ. اونها گفتن: “پسر، تویِ زیبایی راه میره. رویاهای اون زیباتر از رنگین کمون ها و طلوع های آفتابن.”

“حالا، پسر … حالا که داستان دوباره گفته شد، یه گرهِ دیگه رویِ طنابِ شمارش می زنم. وقتی طناب با گره ها پر شد، داستان رو با قلبت احساس می کنی، و می تونی به خودت تعریف کنی.” “تا این که بتونم قوی بزرگ بشم پدربزرگ؟” “آره، قوی‌تر. به قدری قوی که بتونی از کوه های تاریک عبور کنی.” “همیشه وقتی با منی احساس قوی بودن می کنم پدربزرگ.” “من همیشه کنارت نمی مونم، پسر.” “نه پدر بزرگ، هیچ وقت ترکم نکن. بدون تو چیکار می کنم؟!” “تو هیچ وقت تنها نمیشی پسر. عشق من همیشه اطراف توئه، با نیرویِ اسب های آبی.”