من و گربه ام

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

من و گربه ام

یه شب دیروقت یه پیرزن با یه کلاه نوک تیز از پنجره ی اتاق خوابم اومد تو. پیرزن جاروش رو به سمت من گرفت و توی هوا تکون داد و چند کلمه به زبون آورد. بعد بدون خداحافظی رفت…

نیکولاس، بیدار شو! مدرسه ات دیر میشه. حتماً مامانه. حتماً دوباره صبح شده. مامان من رو کشید توی دستشویی و وادارم کرد دست و صورتم رو بشورم و لباس بپوشم. طبقه ی پایین که بودیم نذاشت صبحونه ام رو کامل بخورم. خیلی عصبانی بود. من رو کشید و برد تا به اتوبوس مدرسه برسیم.

من رفته بودم… ولی هنوز اینجا بودم… در حالیکه سبیل هام رو می کشیدم با خودم فکر کردم: چه عجیب. سبیل؟ با عجله دویدم توی دستشویی و توی آینه به خودم نگاه کردم. گربه ام، لئوناردو، بهم زل زده بود. ولی از درون اون نبود. من بودم، نیکولاس! نمی تونستم چیزی رو که می بینم باور کنم. به یه گربه تبدیل شده بودم!

به خودم گفتم: وحشت نکن. توی صندلی راحتی نشستم تا با دقت شرایط رو بررسی کنم… خوابم برد. وقتی بیدار شدم، حالم یه خرده بهتر بود. شاید گربه بودن اونقدرا هم چیز بدی نبود. حداقلش دیگه مجبور نبودم برم مدرسه، مگه نه؟ پریدم روی میز، و از اونجا پریدم بالای قفسه ها. چه باحال! قبلاً هیچ وقت نمی تونستم این کار رو بکنم. تصمیم گرفتم بپرم روی گنجه ی اون سمت اتاق. حاضر، آماده… اوپس!

مامان من رو از خونه انداخت بیرون. وقتی داشتم توی حیاط پرسه می زدم، جیاکوندا، گربه ی همسایه بغلی، اومد جلو و کل صورتم رو لیس زد. اَه! با خودم فکر کردم: وقتشه برم قدم بزنم. دیوار آجری زیر پنجه هام گرم بود. همینطور که به حیاط خانم تامسن نزدیک می شدم، فکر جالبی به ذهنم رسید.

وقتی لئوناردو بچه بود خانم تامسن اون رو به من داده بود. اون پسر هلوئیز بود. پس این یعنی الآن هلوئیز مادرم می شد؟ امتحانی گفتم: میو میو (سلام، مامان). اون کاملاً من رو نادیده گرفت. یه خرده جلوتر، به سه تا گربه با ظاهر خبیث و بدجنس برخوردم. گفتم: عذر می خوام، میتونم رد شم؟ یکی شون جواب داد: نه، برو پی کارت. این دیوار ماست. من گفتم: فکر می کنم دیوار متعلق به همه- اما قبل از اینکه بتونم جمله ام رو کامل کنم، ریختن سرم. اونقدر به همدیگه مشت و لگد زدیم و همدیگه رو چنگ زدیم که در حالیکه توی هم پیچیده بودیم از دیوار افتادیم پایین.

واق واق واق! سگی که به شدت واق واق می کرد با عجله به سمتمون اومد. گربه ها هر کدوم از یه طرف فرار کردن. برنارد بود، سگ آقای استون. اون سگ دوست داشتنی ایه، توی کل محل سگ مورد علاقمه. ممنون برنارد، درست به موقع اومدی… اما برنارد دنبالم کرد و من رو از باغچه بیرون کرد. معلومه! من رو نشناخته بود. پس دنیایی که لئوناردو توش زندگی می کرد این بود. زندگی به اندازه ی زندگی آدم ها سخت و پیچیده بود.

وقتی رسیدم خونه، رفتم داخل. بعد از در اصلی صدای خراشیدن شنیدم. من بودم که از مدرسه برگشته بودم و سعی داشتم از در مخصوص گربه ها وارد شم. اما یعنی اون من بود؟ نیکولاس بود؟ یا لئوناردوی بیچاره بود که توی بدن من گیر افتاده بود؟

همین که وارد خونه شد، بازم به رفتار عجیبش ادامه داد. به شدت خودش رو خاروند و وقتی کارش تموم شد، اونقدر کفش هاش رو به مبارزه طلبید تا تسلیم شدن. گرمکنش رو لیس زد تا تمیز بشه، بعد زمان زیادی رو صرف تیز کردن ناخن هاش کرد. بخصوص ماهی قرمز خیلی براش جالب بود. سعی کرد لباس شسته ها رو مرتب کنه، بعد کاموا رو… اما آخرش دست کشید. نمیتونست در برابر شوفاژ و جعبه ی دستشویی گربه مقاومت کنه.

اما اصلاً به نظر نمی رسید از من خوشش بیاد. آخر سر، مامان متوجه شد که پسرش یه چیزیش شده. مامان اونقدر نگران شد که زنگ زد دکتر و ازش خواست فوراً خودش رو برسونه. دکتر وایر گفت: هیچ چیز نگران کننده ای نیست. فقط یه خرده زیادی خسته شده. زودتر بفرستیدش بخوابه و صبح حالش خوب میشه. مامان هنوز هم خیلی ناراحت بود. کل شب پسرش رو محکم توی بغلش گرفته بود. دلم برای جفتشون می سوخت. رفتم رو شونه ی لئوناردو که به شکل من دراومده بود و گونه اش رو نوازش کردم. خرخر کرد. بعد مامان آروم من رو نوازش کرد. من هم خرخر کردم.

چند ساعت بعد، پیرزن کلاه نوک تیز از پنجره ی اتاقم اومد داخل و گفت: عذر میخوام، عزیزم. آدرس رو اشتباهی اومده بودم. بعد جاروش رو به سمت من گرفت و توی هوا تکون داد و چند کلمه به زبون آورد. بعد هم بدون شب بخیر گفتن رفت.

صدای فریاد مامان رو شنیدم که می گفت: نیکولاس، بیدار شو! مدرسه ات دیر میشه. همه چیز به حالت عادی برگشته بود. توی مدرسه، آقای مکگاف روی میز نشسته بود و خودش رو می خاروند و بلوزش رو لیس می زد و بعد تا آخر کلاس خوابش برد.