شبی که سگ رو دنبال کردم

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

شبی که سگ رو دنبال کردم

من یه سگ دارم. هیچ چیزِ خاص و عجیب و غریبی دربارش وجود نداره، یه سگ عادیه. در حقیقت، من همیشه فکر می کردم که یه سگ خسته کننده است. منظورم اینه که، اون می تونه چیزی که پرت می کنم رو بره بیاره. قِل بخوره، دست بده، ولی بیشتر از هر چیزِ دیگه ای اون می خوره و می خوابه. من فکر می-کردم که همسایه بغلی مون بهترین سگِ دنیا رو داره. سگشون میتونه آواز بخونه و کانال های تلویزیون رو عوض کنه. اون، همیشه مدال مدرسه ی فرمانبرداری رو می بره. ولی حالا دیگه فکر نمی کنم سگه اونقدرها هم عالی باشه. نه از وقتی که من سگم رو دنبال کردم.

هر شب، میذاشتم که سگم بره بیرون، و اون با دُمش که تکون می داد، میرفت تو دل تاریکی. صبح روز بعد، میذاشتم بیاد تو، و اون مستقیم می رفت سرِ کاسه ی غذا. ولی یه روز صبح، وقتی که در رو یکم زودتر از معمول باز کردم، متوجه یه چیزِ جالب شدم. سگم رو کت و شلوار به تن، در حالی که از یه لیموزین بیرون میپرید پایین، دیدم.

قبل از اینکه بتونم یک بارِ دیگه نگاه کنم، اون تویِ حیاط پشتی ناپدید شد. و من درِ آشپزخونه رو باز کردم و سوت زدم. وقتی اون اومد تویِ خونه، مثل همیشه بود، گرسنه! واقعا از چیزی که دیده بودم، مطمئن نبودم. بنابراین اون شب تصمیم گرفتم که تعقیبش کنم.

لباس های تیره پوشیدم تا دیده نشم. و دوچرخه ام رو نزدیک در گذاشتم تا نزدیکم باشه. وقتی که گذاشتم سگم بره بیرون، من هم یواشکی رفتم بیرون. آشغال ها رو بردم تا اینکه به چیزی مشکوک نشه. سگ، مستقیم رفت توی لونش. من نوری رو که از اون تو بیرون می اومد دیدم. یواشکی حیاط پشتی رو دور زدم و دزدکی رفتم تو لونش. لونه، اونی نبود که من به ساختنش کمک کرده بودم. توش اتاق نشیمن، حموم، و یه کمد بزرگ پر از لباس های شیک داشت. سگ، توی حموم بود. داشت کت و شلوار می پوشید و پاپیون می‌بست. وقتی اومد بیرون، خیلی عادی از لونش در اومد، حیات رو رد شد و رفت تو خیابون.

من دوچرخه ام رو قاپیدم و تعقیبش کردم. دو بلوک اون ورتر دیدم که یه لیموزین زد کنار. سگ سوار شد و ماشین حرکت کرد. من سریع تر پدال زدم. ماشین، به اون سمت شهر رفت. فکر کردم که ممکنه گمشون کنم، ولی خوشبختانه پشت چند تا چراغ قرمز ایستادن.

بعد از مدتی، خودم رو تو قسمتی از شهر که قبلاً هرگز ندیده بودم، پیدا کردم. به نظر، همه ی ساختمون-ها خالی بودن و خیلی ساکت بود. لیموزین ایستاد. من قایم شدم و سگم رو که پیاده می شد تماشا کردم. اون رفت توی ساختمون و لیموزین حرکت کرد و رفت.

چیزی بیرون ساختمون ها، به غیر از دو تا شیرِ آتش نشانیِ برنجی، تو دو سمتِ ورودی نبود. من در رو باز کردم. انتهایِ راهرو یه تابلویِ نئونی بود که روش نوشته بود: خونه ی سگ. شبیه یه جور کلوپ بود. تصمیم گرفتم تا برم و از نزدیک تر ببینم.

لحظه ای که در رو باز کردم، دوتا سگِ بولداگِ به ظاهر بدجنس، ظاهر شدن و گفتن: “نمیتونی بیای تو.” من نمی دونستم چی بگم. بنابراین گفتم: “ولی، ولی … من سگم رو دیدم. منظورم اینه که فکر می کنم، سگم این توئه.” همون لحظه، سگم اومد و گفت: “اشکال نداره پسرها. اون با منه.” بولداگ ها گفتن: “البته رئیس. آه. هر چی که تو بگی رئیس.”

برای یک لحظه، که به اندازه ی یک عمر طول کشید، من منتظر موندم. بعد سگم گفت: “میدونستم بالاخره پیدام می کنی. خوب، حالا دیگه میدونی. اینجا مکانِ منه.” من اطراف رو نگاه کردم. بالاخره، پرسیدم: “اینجا کجاست؟”

سگم گفت: “اینجا، اینجا مکانیه که سگ ها بعد از یه روزُ سخت به اینجا میان. اینجا، جایی که ما می تونیم استراحت کنیم. جایی که می تونیم درباره مشکلات مون با پستچی یا سگِ پودلِ خونه بغلی صحبت کنیم. همه ی این کاناپه ها رو می بینی؟ ما می تونیم اینجا روی کاناپه بشینیم. می تونیم بدون اینکه مجبور بشیم دراز بکشیم یا ادایِ مرده ها رو در بیاریم، غذا بگیریم. یا اگه بخوایم کفش بخوریم یا دُم خودمون رو دنبال کنیم، هیچکس جلویِ ما رو نمی گیره. اینجا هیچ اربابی در کار نیست. هیچ قلاده ای در کار نیست. هیچ روزنامه ی پیچیده شده ای در کار نیست. اینجا، تو این مکان، سگ ها میتونن سگ باشن.”

ما نشستیم. یه سگِ اسپانیول کوکر اومد، و از من پرسید که یه کاسه آب یا بیسکویت میل دارم یا نه. کم کم، سگ ها از نژادهای مختلف شروع به اومدن کردن. بعضی هاشون می رقصیدن. بعضی هاشون حرف می-زدن. همشون یه جوری خنده دار به من نگاه می کردن، ولی وقتی می دیدن که من با کی ام لبخند می زدن و باهام دست می دادن. تویِ یه لحظه، سگم به یه سگِ نژاد افغان که دوربین داشت، اشاره کرد. اون اومد به میز ما و از ما عکس گرفت. کنار سگم بودن، باعث شد احساس کنم که ستاره سینما هستم.

دقیقاً زمانی که کم کم داشت بهم خوش می گذشت، به ساعتم نگاه کردم. به سگم گفتم باید همین الان برم وگرنه برام مشکل پیش میاد. اون سرش رو به نشانه موافقت تکون داد. فکر کنم می خواست یه چیزی بگه، ولی یه سگِ تازیِ زیبا، پنجه اش رو گرفت و اون رو به پیست رقص برد. وقتی داشت بلند میشد، اون عکس دوتاییمون رو به سمت من پرت کرد. بعد به آرومی تعظیم کرد و رفت تویِ جمعیت. از وقتِ خوابم خیلی گذشته بود. وقتی که تو شبِ سرد به سمت خونه پدال می زدم، با خودم فکر کردم: “الان واقعاً من به لونه ی سگ میرم. ولی دوباره، شایدم اونقدرها هم بد نباشه.”