نه نورمن

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

نه نورمن

وقتی نورمن رو برام آوردن، نمیخواستم نگهش دارم. من یه حیوون خونگی دیگه میخواستم. نه نورمن رو. حیوون خونگی ای میخواستم که بتونه بدوه و بگیره. یا بتونه از درخت ها بره بالا و دنبال نخ کاموا بدوه. یه حیوون خونگی نرم و پشمالو که شب ها توی تختم بخوابه. نه نورمن.

تنها کاری که نورمن میکنه اینه که دائم دور تا دور تنگش شنا میکنه…

تصمیم خودم رو گرفتم و گفتم: دیگه کافیه، نورمن. میخوام تو رو با یه حیوون خونگی خوب تاخت بزنم. نورمن تکون نمیخوره. حتی باله هاش هم جم نمیخورن. آخه اینطوری چطور میتونم تاخت بزنمش؟ هیچ کس یه ماهی با لب و لوچه ی آویزون رو که توی یه تنگ کر و کثیف باشه نمیخواد. وقتی نورمن رو میندازم توی تنگ تمیز و قشنگش، شروع میکنه شیرجه رفتن و معلق زدن و باله هاش رو تکون میده. اونقدر مضحک شده که مجبورم بخندم. بهش میگم: فکر نکن حالا چون باعث شدی بخندم، نگهت میدارم. فردا، می فرستمت بری. نورمن یه ردیف حباب از دهنش میده بیرون.

روز بعد نورمن رو با خودم میبرم مدرسه. اگه موقع کنفرانس دادن خوب ازش تعریف کنم، ممکنه یه نفر بخوادش. توی راه مدرسه، دوستم آستین رو می بینم. آستین یه سگ خیلی باحال داره، با هفت تا توله سگ. ازش میپرسم: میخوای یکی از توله سگ هات رو با نورمن تاخت بزنی؟ آستین میپرسه: نورمن کیه؟ من میگم: ماهی قرمزم. وقتی نورمن رو نجات میدم، نصف آب تنگش ریخته.

وقتی میرسیم مدرسه به نورمن میگم: متأسفم. واقعاً متأسفم. اون فقط با چشم های ورقلمبیده اش بهم زل میزنه. بالأخره نوبت کنفرانس من میرسه. همین که شروع میکنم به حرف زدن درباره ی ماهی قرمز، امیلی داد میزنه: جنی نیست! کی مار من رو آزاد کرده؟ کسی به ماجرای اینکه چطوری نورمن به دستم رسیده گوش میده؟ کسی اصلاً میخواد که تنگش رو توی دستش بگیره؟ نه. همه دارن میپرن بالا پایین و جیغ میزنن و دنبال ماره میدون. ولی نورمن نه. اون درست داره به من نگاه میکنه. بهش میگم: ممنون که گوش دادی.

اون روز عصر، میریم کلاس موسیقی. همین که کلاس تموم بشه، نورمن رو میبرم فروشگاه حیوانات خانگی. توبام رو درمیارم و شروع میکنم به زدن. زیرچشمی به نورمن نگاه می کنم. خودش رو به جلو و عقب تاب میده و لب میزنه: قل قل قل قلپ. میگم: هی، نگاه کنین! نورمن داره آواز میخونه. رهبر ارکستر تشرزنان میگه: حواست رو جمع کن. و سعی کن نت ها رو درست بزنی. رهبر ارکستر وادارم میکنه برای تمرین اضافی بمونم. وقتی کلاسم تموم میشه، برای رفتن به فروشگاه حیوانات خانگی خیلی دیر شده. به نورمن میگم: فکر نکن حالا چون از نوازندگیم خوشت میاد، نگهت میدارم. نورمن قل قل میکنه.

اون شب، دارم هفت پادشاه رو خواب می بینم که… قرچ، قریچ… این صدای چیه؟ قریچ قرچ قریچ! وای، یه چیزی کنار پنجره است! بعد، از گوشه ی چشمم، نگاهم میفته به… نورمن! اون نترسیده. دور تنگش هم شنا نمیکنه. قل قل میکنه و برام دست تکون میده. من تنها نیستم. من و نورمن با هم پرده ها رو باز می کنیم. فقط یه شاخه ی درخته که شکسته. ممنون که مراقبم بودی، نورمن.

روز شنبه، همونطوری که گفته بودم نورمن رو میبرم فروشگاه حیوانات خانگی. به گربه ها و سگ ها و مارها و پرنده ها نگاه می کنم. به همسترها و موش ها و مارمولک ها هم نگاه میکنم. همه شون حیوون های خونگی خوبی به نظر میان، اما اونها… نورمن نیستن.

وقتی نورمن رو برام آوردن، مطمئن نبودم که بخوام نگهش دارم. اما حالا، حتی اگه میتونستم هر حیوون خونگی ای رو که توی کل دنیاست انتخاب کنم، اونو عوض نمی کردم. نورمن رو نه.