لطفاً زنبورها را راضی کن

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

لطفاً زنبورها را راضی کن

بندیکت بنده عادت بود. او دوست داشت که هر روز کارهایی تکراری انجام دهد.

او هر روز صبح در یک ساعت مشخص بیدار می شد. هر روز صبح بدنش را کش می داد.

خودش را می خاراند. و یک خمیازه خیلی بزرگ می کشید.

هر روز صبح زنبورها سه شیشه پر از عسل برایش می آوردند.

بندیکت همان صبحانه ای را خورد که از زمانی که یک توله خرس پر از کرک بود می خورد: نان تست و عسل و چای با عسل اضافه.

بعد نوبت کارهای روزمره اش شد:

تمرین، تکمیل دستور پخت کیک عسلی خودش، بافتن، و انجام کارش.

او هر شب کتاب می خواند و قبل از خواب، آخرین فنجان چای عسلش را می خورد. زندگی شیرین بود.

تا یک روز صبح . . . یک روز صبح اوضاع مثل همیشه نبود.

در واقع، اتفاق خیلی متفاوتی افتاده بود.

دیگر عسلی وجود نداشت. زنبورها اعتصاب کرده بودند!

صبحانه بندیکت بدون عسل مثل همیشه نبود. او بدون چای عسلش نمی توانست چیزی ببافد.

تمرین افتضاح بود. او دیگر کارش را هم انجام نمی داد.

بندیکت به شدت مایوس شده بود.

همان موقع صدای کسی را شنید که گفت، “هی، تو که پالتو پشمی داری! “

او یک زنبور خیلی کوچک بود که صدای به شدت بلندی داشت. زنبور گفت “باید با هم صحبت کنیم!”

بندیکت با شکوه گفت “صحبت؟ هممف!” “من به همه شما اجازه دادم که در حیاطم زندگی کنید. تنها چیزی که می خواهم چند شیشه عسل است.”

“شما باید به این خاطر ممنون باشید. نه این که اعتصاب کنید!”

زنبور گفت “چند شیشه؟” “رفیق، ما هر روز سه شیشه عسل به تو می دهیم.”

“هر ماه! هر سال! حسابش کن، انیشتین!”

زنبور ادامه داد “کندو خراب شده است!”. “تنها کاری که ما می توانیم بکنیم این است که جلوی افتادن دیوارهایش را بگیریم!”

“سقف چکه می کند. از درزها باد می آید.”

“سه ملکه آخر هم به خاطر شرایط کاری خیلی بدی که وجود داشت ما را ترک کردند.

زنبور، باغ را به بندیکت نشان داد. زنبور گفت “نگاه کن!” “همه جا پر است از علف های هرزه.”

“ما مجبوریم که مایل ها پرواز کنیم تا برای درست کردن عسل، به اندازه کافی گل پیدا کنیم. بنابراین به اعتصاب رای دادیم.”

زنبور گفت “تو قدر ما را نمی دانی” “عسل می خواهی؟ پس اوضاع باید تغییر کند. خرس، این به تو بستگی دارد.”

و با این حرف، زنبور خیلی کوچک رفت.

تصور از دست دادن عسل، لرزه بر اندام بندیکت انداخت. باید به چیزهای زیادی فکر می کرد.

بندیکت به خودش گفت “شاید خیلی خودخواه بوده ام” “هیچوقت به نیازهای زنبورها فکر نکردم. ولی چطور باید اوضاع را درست کنم؟”

بنابراین کمی تحقیق کرد. کمی خرید کرد. و کلی کار کرد.

بندیکت برداشت عسل را هم یاد گرفت.

او پیش خودش فکر کرد”فکر می کنم کمی بی ادبانه است که انتظار داشته باشم همه کارها را خودشان انجام بدهند”

او سرانجام آماده شد که همه کارهایی که انجام داده بود را به زنبورها نشان بدهد. چه فکری می کنند؟ او منتظر بود و نفس خودش را حبس کرده بود. و بعد صدای خیلی بلند زنبور خیلی کوچک را شنید . . . “دخترها، تابلو ها را بیاندازید! وقت برگشتن به سر کار است!”

این روزها بندیکت هنوز هم بنده عادت است. او هنوز کارهای روزمره اش را انجام می دهد. اما دیگر نسبت به عسل ناسپاسی نمی کند. او می داند که زندگی اش شیرین است . . .ولی حالا برای همه شیرین تر هست.