داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

مورد بد راه راهی

توضیح مختصر

کاملیا یه دختر کوچولو بود که عاشق لوبیاهای لیما بود. ولی چون هیچ کس دیگه¬ای ازشون خوششون نمیومد، اون هم نمی¬خورد.

  • سطح سخت

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

A Bad Case of Stripes

Camilla Cream loved lima beans, but she never ate them. All of her friends hated lima beans and she wanted to fit in.

Camilla was always worried about what other people thought of her. Today she was fretting even more than usual. It was the first day of school and she couldn’t decide what to wear.

There were so many people to impress. She tried on forty-two outfits but none seemed quite right. She put on a pretty red dress and looked into the mirror. And then she screamed. Her mother ran into the room, and she screamed too. “Oh my heavens,” she cried, “You’re completely covered with stripes!”

This was certainly true. Camilla was stripped from head to toe. She looked like a rainbow. Mrs. Cream felt Camilla’s forehead. “Do you feel alright?” she asked. “I feel fine,” Camilla answered. “But just look at me.” “You get back in bed this instant!” Her mother ordered. “You’re not going to school today!”

Camilla was relieved. She didn’t want to miss the first day of school, but she was afraid of what the other kids might say. She had no idea what to wear with those crazy stripes.

That afternoon, Dr. Bumble came to examine Camilla. “Most extraordinary!” he exclaimed. “I’ve never seen anything like it!” “Are you having any coughing, sneezing, runny nose, aches, pains, chills, hot flashes, dizziness, drowsiness, shortness of breath, or uncontrollable twitching?” “No,” Camilla told him. “I feel fine”. “Well then,” Dr. Bumble said, turning to Mrs. Cream. “I don’t see any reason why she shouldn’t go to school tomorrow. Here is some ointment that should help her clear up those stripes in a few days. If it doesn’t, you know where to reach me.” And off he went.

The next day was a disaster. Everyone at school laughed at Camilla. They called her Camilla Crayon and Night of the Living Lollipop. She tried her best to act as if everything were normal. But when the class said the Pledge of Allegiance, her stripes turned red, white and blue, and she broke out in stars.

The other kids thought this was great. One yelled out, “Let’s see some purple polka dots!” Sure enough, Camilla turned all purple polka dots. Someone else shouted, “Checkerboard!” and a pattern of squares covered her skin. Soon everyone was calling out different shapes and colors, and poor Camilla was changing faster than you can change channels on a TV.

That night, Mr. Harms, the school principal, called. “I’m sorry, Mrs. Cream,” he said. “I am going to have to ask you to keep Camilla home from school.” She’s just too much of a distraction, and I’ve been getting calls from the other parents. They’re afraid those stripes may be contagious.”

Camilla was so embarrassed. She couldn’t believe that two days ago everyone liked her. Now, nobody wanted to be in the same room with her. Her father tried to make her feel better. “Is there anything I can get you, sweetheart?” he asked. “No, thank you,” sighed Camilla.

What she really wanted was nice plate of lima beans, but she had been laughed at enough for one day. “Hmmm, well yes, I see,” Dr. Bumble mumbled when Mr. Cream phoned the next day. “I think I better bring in the specialists. We’ll be right over.”

About an hour later Dr. Bumble arrived with 4 people in long white coats. He introduced them to the Creams. “This is Dr. Grop, Dr. Sponge, Dr. Cricket, and Dr. Young”. Then the specialists went to work on Camilla. They squeezed, jabbed, tapped, and tested. It was very uncomfortable. “Well, it’s not the mumps,” concluded Dr. Grop. “Or the measles,” said Dr. Sponge. “Definitely not chicken pox,” put in Dr. Cricket. “Or sunburn,” said Dr. Young. “Try these,” said the specialists.

They each handed her a bottle filled with different colored pills. “Take one of each before bed,” said Dr. Grop. Then they filed out the front door, followed by Dr. Bumble.

That night Camilla took her medicine. It was awful. When she woke up the next morning, she did feel different, but when she got dressed her clothes didn’t fit right. She looked in the mirror and there staring back at her was a giant, multi-colored pill with her face on it.

Dr. Bumble rushed over as soon as Mrs. Cream called, but this time instead of the specialists, he brought the experts. Dr. Gourd and Mr. Melon were the finest scientific minds in the land. Once again Camilla was poked and prodded, looked at and listened to. The experts wrote down lots of numbers and then they huddled together and whispered. Dr. Gourd finally spoke. “It might be a virus,” he announced with authority. Suddenly, funny little virus balls appeared all over Camilla. “Or possibly some form of bacteria,” said Mr. Melon. Out popped squiggly little bacteria tails. “Or it could be a fungus,” added Dr. Gourd. Instantly Camilla was covered with different colored fungus blotches.

The experts looked at Camilla and then at each other. “We need to go over the numbers again back at the lab,” Dr. Gourd explained. “We’ll call you when we know something.” But the experts didn’t have a clue, much less a cure. By now the TV news had found out about Camilla. Reporters from every channel were outside her house telling the story of the bizarre case of the incredible changing kid.

Soon a huge crowd was camped out on the front lawn. The Creams were swamped with all kinds of remedies from psychologists, allergists, herbalists, nutritionists, psychics, an old medicine man, a guru and even a veterinarian. Each so-called cure only added to poor Camilla’s strange appearance, until it was hard to even recognize her.

She sprouted roots and berries, crystals, feathers, and a long furry tail, but nothing worked. One day a woman who called herself an environmental therapist claimed she could cure Camilla. “Close your eyes,” she said. “Breathe deeply and become one with your room.” “Oh, I wish you wouldn’t have said that!” Camilla groaned. Slowly she began to melt into the walls of her room.

Her bed became her mouth, her nose was a dresser, and two paintings were her eyes. The therapist screamed and ran from the house. “What are we going to do?” cried Mrs. Cream. “It just keeps getting worse and worse,” she began to sob.

At that moment Mr. Cream heard a quiet little knock at the front door. He opened it and there stood an old woman who was just as plump and sweet as a strawberry. “Uh, excuse me,” she said brightly, “but I think I can help.” She went into Camilla’s room and looked around. “My goodness,” she said with a shake of her head. “What we have here is a bad case of stripes, one of the worst I have ever seen.”

She pulled a container of small green beans from her bag. “Here,” she said, “These might do the trick.” “Are those magic beans?” asked Mrs. Cream. “Oh my, no,” replied the kind old woman. “There’s no such thing. These are just plain old lima beans. I bet you’d like some, wouldn’t you?” she asked Camilla.

Camilla wanted a big heaping plate full of lima beans more than just about anything, but she was still afraid to admit it. “Yuck,” she said, “no one likes lima beans, especially me.” “Oh dear,” the old woman said sadly. “I guess I was wrong about you.” She put the beans back in her bag and started toward the door.

Camilla watched the old woman walk away. Those beans would taste so good. Being laughed at for eating them was nothing compared to what she’d been going through.

She finally couldn’t stand it. “Wait!” she cried. “The truth is that I really love lima beans.” “I thought so,” the old woman said with a smile. She took a handful of beans and popped them into Camilla’s mouth. “Mmmm” said Camilla.

Suddenly the branches, feathers, and squiggly tails began to disappear, then the whole room swirled around. When it stopped, there stood Camilla, and everything was back to normal.

“I’m cured!” she shouted. “Yes,” said the old woman. “I knew the real you were in there somewhere.” She patted Camilla on the head, then she went outside and vanished into the crowd.

Afterward Camilla wasn’t quite the same. Some of the kids at school said she was weird, but she didn’t care a bit. She ate all the lima beans she wanted, and she never had even a touch of stripes again.

ترجمه‌ی درس

مورد بد راه راهی

کاملیا کریم عاشق لوبیایِ لیما بود. ولی هرگز نخورده بودشون. همه ی دوستاش از لوبیای لیما متنفر بودن و اون هم می خواست با اون ها هماهنگ باشه.

کاملیا، همیشه نگران این بود که مردم درباره اش چه فکری می کنن. امروز اون حتی بیشتر از هر روز دیگه ای کج خلق تر بود. اولین روز مدرسه بود و اون نمی تونست تصمیم بگیره که چی بپوشه.

کلی آدم بود که اون می خواست تحت تاثیر قرارشون بده. اون چهل و دو تا لباس امتحان کرد و هیچ کدوم شون مناسب به نظر نرسیدن. اون یه پیرهن قرمزِ زیبا تنش کرد و به آینه نگاه کرد. و بعد فریاد کشید. مادرش دوید به اتاق، و اون هم داد کشید. اون فریاد زد: “وای خدای من، همه جات پر از خط های راه راهِ.”

کاملاً درست بود. کاملیا از سر تا نوکِ پا پر از خط های راه راه بود. اون مثل یه رنگین کمون به نظر می-رسید. خانمِ کریم، پیشونی کاملیا رو لمس کرد. اون پرسید: “حالت خوبه؟” کاملیا جواب داد: “حالم خوبه. ولی نگام‌ کن.” مامانش بهش دستور داد: “همین حالا برو به رختخواب! امروز به مدرسه نمیری!”

کاملیا احساس آسودگی کرد. اون نمی خواست اولین روز مدرسه رو از دست بده، ولی از این می ترسید که بچه های دیگه ممکنه چی بگن. اون هیچ فکری نداشت که با اون راه های دیوونه کننده چی تنش کنه.

اون روز بعد از ظهر، دکتر بامبل برای معاینه ی کاملیا اومد. اون اعلام کرد که: “غیر عادی ترین مورد! هرگز چیزی شبیه این رو ندیده بودم! سرفه، عطسه، آب دماغ، تیر کشیدن، درد، لرزه، حمله های گرما، سرگیجه، خواب آلودگی، نفس تنگی، یا سرگیجه های غیر قابل کنترل، داری؟” کاملیا بهش گفت: “نه، من حالم خوبه!” دکتر بامبل به طرف خانم کریم برگشت و گفت: “خوب پس. من هیچ دلیلی نمی بینم که اون فردا به مدرسه نره. چند تا پماد میدم که کمک میکنه خط ها در طول چند روز، از بین برن. اگه از بین نرفتن، می دونید کجا منو پیدا کنید.” و بعد رفت.

روز بعد یه فاجعه بود. همه، توی مدرسه بهش خندیدن. اونها، مدادشمعی، و شبِ آبنبات چوبی های زنده صداش کردن. اون سعی کرد طوری رفتار کنه که انگار همه چیز نرماله. ولی وقتی که کلاس سوگند وفاداریش رو می خوند، اون خط ها، به رنگ های قرمز، سفید و آبی تبدیل شدن و تبدیل به ستاره ها شدن.

بچه های دیگه فکر کردن که این عالیه. یکیشون داد کشید: “بیایید کمی خال خالیِ بنفش ببینیم. کاملیا به خال خالی های بنفش تبدیل شد. یکی دیگه داد کشید: “تخته ی بازی چکرز.” و طرح هایی از مربع ها پوستش رو پوشوند. کمی بعد، همه داشتن شکل ها و رنگ های متفاوتی رو صدا می کردن و کاملیایِ بیچاره سریع تر از اونی که کانال تلویزیون رو عوض کنی داشت تغییر می کرد.

اون شب آقای هارمز مدیر مدرسه, تماس گرفت. اون گفت: “متاسفم آقای کریم، من باید ازتون خواهش -کنم که کاملیا رو توی خونه نگه دارید. اون باعث حواس پرتیه. و از اولیای دیگه تماس هایی دریافت کردم چون می ترسن که راه راه ها مسری باشن.”

کاملیا خیلی خجالت کشید. اون نمی تونست باور کنه که دو روز قبل همه دوستش داشتن. ولی حالا دیگه هیچ کس نمی خواست با اون حتی تو یه اتاق باشه. پدرش سعی کرد که حالش رو خوب کنه. اون پرسید: “چیزی لازم داری که برم و برات بیارم، عزیز دلم؟” کاملیا آه کشید: “نه ممنونم.”

چیزی که واقعاً می خواست یه بشقاب از لوبیای لیما بود. ولی اون روز به حد کافی بهش خندیده بودن. دکتر بامبل وقتی که روز بعد آقای کریم زنگ زد، زیر لبی گفت: “هممم… خوب آره، می بینم که بهتره متخصص بیارم. ما خیلی زود می رسیم اونجا.”

تقریباً یک ساعت بعد، دکتر بامبل با چهار نفر که کت های سفید و بلند پوشیده بودن، رسید. اونها رو به خانواده ی کریم معرفی کرد: “آقایان دکتر گروپ، دکتر اسپانچ، دکتر کریکت، و دکتر یانگ هستن.” بعد متخصص ها رفتن سر معاینه ی کاملیا. اونها فشار دادن، ضربه های ناگهانی زدن، ضربه ی آروم و آهسته زدن، و تست کردن. خیلی ناراحت کننده بود. دکتر گروپ نتیجه گرفت که: “خب اوریون نیست.” دکتر اسپانچ گفت: “یا سرخک.” دکتر کریکت اضافه کرد: “مشخصاً ابله ی مرغی هم نیست.” دکتر یانگ گفت: “یا آفتاب سوختگی،” متخصص ها گفتن: “این ها رو امتحان کن.”

هر کدوم از اونها یه بطری پر از قرص های رنگارنگ دادن دستش. دکتر گروپ گفت: “از هر کدوم شون قبل از خواب یه دونه بخور.” بعد پشت سر دکتر بامبل از در جلویی رفتن بیرون.

اون شب کاملیا داروهاش رو خورد. خیلی بد بود. وقتی صبح روز بعد بیدار شد، احساس متفاوتی نداشت. ولی وقتی که لباس هاش رو خواست بپوشه، لباس هاش تنش نشدن. اون به آینه نگاه کرد و توی آیینه، یه قرصِ گنده یِ رنگارنگ با صورتِ اون، بهش زل زده بود.

همین که خانوم کریم تماس گرفت، دکتر بامبل به سرعت خودش رو رسوند. ولی این بار به جای متخصص ها، اون فوق تخصص آورد. دکتر گورد و آقای ملون بهترین دانشمندان روی زمین بودن. یک بار دیگه، کاملیا رو انگولکش کردن و سیخونکش زدن، و نگاه کردن و بهش گوش دادن. فوق تخصص ها، شماره هایی رو نوشتن و فکرهاشون رو روی هم ریختن و تو گوش هم زمزمه کردن. بالاخره، دکتر گورد صحبت کرد. اون با اعتبار و تخصصش اعلام کرد که: “ممکنه ویروس باشه،” توپ هایی از ویروس های کوچولویِ خنده دار، همه جای کاملیا رو پوشوندن. آقای ملون گفت: “و یا احتمال داره نوعی باکتری باشه،” یه دُمِ کوچولوی باکتری که ووُل می خورد، بیرون زد. دکتر گورد اضافه کرد: “یا می تونه قارچ باشه،” فوراً کاملیا با خال های قارچی رنگارنگ متفاوت پوشیده شد.

فوق تخصص ها اول به کاملیا و بعد به هم دیگه نگاه کردن. دکتر گورد توضیح داد: “وقتی که چیزی فهمیدیم باهاتون تماس می گیریم.” ولی اون ها هیچ سرنخی نداشتن، همونطور که هیچ درمانی هم نداشتن. ولی حالا خبرهای تلویزیونی موضوعِ کاملیا رو فهمیده بودن. گزارشگرهای تمام کانال ها، بیرون خونشون داستانِ مورد عجیب و غیر قابل باورِ بچه ای که عوض میشد رو تعریف می‌کردن.

به زودی یه جمعیت عظیم رویِ چمن های جلوی خونشون کمپ کردن. کریم ها با انواع درمان ها، از طرف روانشناسان، آلرژیست ها، گیاه شناسان، متخصصان تغذیه، داروی یک مرد پیر درمانگر، و مرجع تقلید و حتی دامپزشک غرق شدن. هر کدوم از به اصطلاح درمان های اونها، فقط باعث شد که ظاهر کاملیای بیچاره عجیب تر بشه، تا اینکه حتی شناختنش هم سخت شده بود.

کاملیا ،جوانه و ریشه و دونه داد و کریستال و پر و یه دُم دراز خزی در آورد. ولی هیچ کدوم شون نتیجه‌ای ندادن. یه روز یه زن که می گفت یه درمانگر محیطیه، ادعا کرد می تونه کاملیا رو خوب کنه. اون گفت: “چشمات رو ببند، نفس عمیق بکش و با اتاقت یکی شو!” کاملیا ناله کرد: “ای کاش این حرف را نمی زدی!” آروم آروم، اون توی دیوارهای اتاقش ذوب شد.

تخت خوابش، دهن شد. دراور دماغش بود. و دو تا تابلو چشم هاش بودن. درمانگر جیغ کشید، و از توی خونه فرار کرد. خانم کریم داد کشید: “حالا ما چی کار می خواهیم بکنیم؟” اون شروع به گریه کرد: “اوضاع فقط داره بدتر و بدتر میشه.”

تو همون لحظه، آقای کریم صدای آروم در رو شنید. درو باز کرد و یه خانم پیر به توپولی و شیرینیِ توت فرنگی اونجا ایستاده بود. اون خیلی واضح گفت: “آه ببخشید، ولی فکر کنم من میتونم کمک کنم.” اون به اتاق کاملیا رفت و اطراف رو نگاه کرد. سرش رو تکون داد و گفت: “خدای من چیزی که باهاش مواجهیم، مورد بدِ راه راهیه. بدترین چیزی که من تا حالا دیدم.”

اون یه ظرف از لوبیاهای سبز کوچولو از توی کیفش بیرون کشید. اون گفت: “اینه؛ ممکنه به کار بیاد!” خانم کریم پرسید: “اینا لوبیاهای جادویی هستن؟” زن پیرِ مهربون جواب داد: “خدای من، نه. همچین چیزی وجود نداره. اونها فقط لوبیای لیمایِ قدیمی ساده ان.” از کاملیا پرسید: “شرط می بندم که دوست داری کمی بخوری؛ مگه نه؟” کاملیا یه بشقاب پر از لوبیای لیما رو بیشتر از هر چیز دیگه ای می خواست، ولی هنوز هم می ترسید قبول بکنه. گفت: “اه اه، هیچکس از لوبیای لیما خوشش نمیاد، مخصوصاً من!” “عزیزم، پس فکر کنم درباره ی تو اشتباه می کردم.” اون لوبیاها رو برگردوند توی کیفش و خواست که از اتاق بیرون بره.

کاملیا زن پیر رو که داشت میرفت، تماشا کرد. لوبیاها حتما طعم خیلی خوبی داشتن. این که به خاطر خوردن اونها بهش بخندن، قابل قیاس با چیزی که می خواست امتحان کنه نبود.

بالاخره نتونست خودش رو نگه داره. فریاد کشید: “صبر کن! حقیقت اینه که من واقعاً لوبیاهای لیما رو دوست دارم.” زن پیر با لبخند گفت: “من هم همینطور فکر می کنم.” اون یه مشت پر از لوبیاها رو بیرون آورد و توی دهن کاملیا گذاشت. کاملیا گفت: “همممم.”

یهویی شاخه ها، پرها و دُمی که تکون می خورد، ناپدید شدن. بعد کل اتاق چرخید. وقتی که متوقف شد، کاملیا اونجا ایستاده بود. و همه چیز به حالت عادی برگشته بود.

اون داد کشید: “من معالجه شدم!” زن پیر گفت: “آره، می دونستم که تویِ واقعی، یه جایی همین جاهاست.” اون، سر کاملیا رو نوازش کرد و بعد بیرون رفت و توی جمعیت ناپدید شد.

بعد از اون، کاملیا مثل قبل نبود. بعضی از بچه های مدرسه می گفتن که اون عجیب و غریبه، ولی یک ذره هم براش مهم نبود. اون تمام لوبیاهای لیمایی رو که دوست داشت رو خورد. و بعد از اون حتی یک خراش از راه ها رو هم در نیاورد.