داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

فقط جوراب های سفید

توضیح مختصر

یه دختر کوچولوی سیاه تصمیم گرفت تنهایی به شهر بره تا ببینه تو روزهای گرم، تخم مرغ روی پیاده رو می پزه یا نه. اون رفت و تخم مرغ رو جلوی دادگاه پخت.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

White Socks Only

“Grandma, can I walk into town by myself? I asked, one hot summer’s day. I knew what she was going to say. She was going to tell a story. Not just any story, but my favorite story. I watched her turn toward her spit can. bing! The snuff juice hit the bottom, sounding like a chime. She rocked one or two times, her eyes closed, and then she looked up at me.

“You know you aint’ big enough to walk into a town alone, girl. I sure don’t know why you asking me that. You ain’t big enough ‘til you going to do some good there.”

I smiled and plopped down on the step. She was about to begin the story. Grandma laughed.

You know… when I was a little girl, like yourself, I sneaked into town once. Yep, all by myself. Wasn’t planning on doing no good, had just been waiting for a scorching hot day. I had two eggs hid in my pockets. Not to eat, mind you. But to see if what folks said was true. I slipped on my finest Sunday dress and my shiny black patent-leather shoes and my clean white socks.

I pulled my plaits back with a bow. Why, I thought I looked pretty grown-up. Lord, you should have seen me strutting, the dust flying behind me! I had to hold my arms steady on account of them eggs, though. Now that I think about it, I must have (had) been a mighty funny sight. I sneaked on up that road and singing, “Jump back Sally, Sally, Sally. Walking up the alley, alley, alley” to nobody but myself.

And child, was it hot! On that kind of day, a firecracker might light up by itself. I was feeling pretty fine until I spotted that old Chicken Man, sitting on his porch, with his mouth like a smile. I just looked down at the dirt. My mama had told me how the Chicken Man still did things he knew all the way from Africa. Stuff that his grandmother done taught him. Mama also had told me he could heal the sick by the laying on of his hands.

And that one time he made a blind man see just by looking deep into his eyes. And folks said he turned people into chickens if he didn’t feel what they were doing was right. That’s why he was called the Chicken Man.

I was kinda scared he might think I wasn’t doing right, so I started walking faster. I still held my arms out steady though, so I wouldn’t break the eggs. Anyway, when I got to town, I didn’t see many folks that I knew. I wandered around, with my mouth gaped open, looked at the white women in their fancy hats.

That’s when I saw Mama’s friend Miss Nancy turning the corner. I was going to be in trouble if she saw me. She told Mama everything. So I took off running toward the first big tree I saw and hid behind it. I stayed there for a minute, panting, until I saw Miss Nancy walk out of sight.

Then I tiptoed out. But in my rush I’d burst one of my eggs, and it was slinking down my dress and legs. I figured I’d better do what I come to do and get back home. I was standing in front of this big old building where there was a statue of a soldier sitting up on a horse.

I read what it said on the building, “Cole County Courthouse, Mississippi.” I carefully pulled my egg out of my pocket. Right there, I cracked it one time against the horse’s leg. The egg’s insides dropped to the hot cement. I knelt down with my face close. I watched that egg like the old men watch the checkers before making a move.

For a minute I thought it wasn’t going to do nothing. Then right around the edges, I saw it. One little bit was turning white. Next the white creeped wider and the yellow began to bubble. By golly, I was frying an egg on the cement just like folks said! I jumped up and started dancing and prancing.

It was time to go home now. I’d done it. It was all over, and it was true. It could get so hot you could fry an egg on the sidewalk. I started walking and wiping sweat from my face, with the eggy part of my dress sticking to me every time I took a step. My mouth was as dry as dirt, and I was mighty thirsty. That’s when I spotted the water fountain. It had a little stepstool so children could climb up to drink. But on the fountain was a sign that read, “Whites Only.”

Well, I knew what that meant. So I sat down in the grass and took off my shiny black patent-leather shoes. Now I only had on my clean white socks. I stepped up on that stool with those white socks hugging my feet. I was slurping up that water mighty fast when this big white man with a black and white bandana around his neck grabbed me off the stool and pushed me to the ground.

The white man pointed to the sign and yelled at me, “Can’t you read, girl? Why, I’m going to whup you ‘til you can’t sit down.” His big fingers fumbled and tugged at his belt. I began to cry as a crowd of white people gathered around. They were all staring at me. Seeing all the people made me real scared, and I cried louder. I couldn’t understand what the white man was so mad about. I was wearing my white socks.

An old black woman from my church stepped through the crowd. She wasn’t wearing anything white, but she untied her shoes and took them off. She stepped up to the fountain, bent way down, and took a drink. I knew the man was going to yell at her. And he did. “I’m going to have to whup you too, ain’t I?” he shouted.

But then other black folk started coming over, removing their shoes and drinking from the fountain. They had on clean-looking green socks and yellow socks and red socks and blue socks. Of course, the big man with the bandana kept right on yelling. His face got red as fire. He was snorting through his nose like a bull does when it’s going to charge.

Other white folk came up and started yelling at us, too. By that time, the big man had whipped his belt out of his pants. He was hitting me and everybody else who was close. None of the black people moved. They just covered their faces. I sat there sobbing, holding my arms over my head.

All of a sudden everybody got quite like they were going to pray in church. Even the white people. I peeped out through my arms. The black people and the white people were moving aside. The Chicken Man was coming through. He was slowly tapping his way toward me. When he got close, he stopped.

He looked at me from the top of my head down to my white socks. Then he bent over and pulled off his black shoes, his face squeezing up. He had on the cleanest white socks you ever seen. He stepped up on the stool. He didn’t have to bend over very far because he was so short. He drank a long time from that fountain. I held my breath. So did everyone else.

The Chicken Man lifted his head. He turned around, smiling, and slowly stepped down off the stool. Without a word, he pointed a crooked finger at the white man. The white man’s belt was down by his side now, clasped tightly in his fist. He was as still as the statue.

The old Chicken Man helped me up. He took out a white handkerchief and wiped off my face. “There, there now, child. It’s time for you to go on home. You did all right.”

He handed me a chicken feather out of the brim of his hat and hobbled away. All the black people surrounded me. They were all crying and hugging me. Then they took me home. When they told Mama what had happened, she just broke out laughing. She said, “Well I guess you can go to town by yourself now, because you’re old enough to do some good.”

Nobody ever again saw the big white man who had whipped us. None of us dared ask about the big chicken flapping around the courthouse near the water fountain, neither. And from then on, the “Whites Only” sign was gone from that water fountain forever.

ترجمه‌ی درس

فقط جوراب های سفید

تو یه روز گرم تابستونی، پرسیدم: “مامان بزرگ می تونم تنهایی به شهر برم؟” می دونستم چی قراره بگه. اون یه داستان تعریف میکرد. نه هر داستانی، بلکه داستان مورد علاقه ی من رو. من، وقتی که به سمت قوطی تُفش برمی گشت تماشاش کردم. آب انفیه به ته ظرف خورد و صدایی مثل سَنج داد. اون یکی دو بار تکون خورد، چشماش رو بست، و بعد من رو نگاه کرد.

“میدونی چیه دختر، تو به اندازه ای که تنهایی بخوای به شهر بری بزرگ نیستی. مطمئناً، نمی دونم چرا داری این سوال رو از من می پرسی. تا وقتی که یه کار خوب اونجا انجام ندی، بزرگ نیستی.”

من خندیدم و پریدم روی پله . اون داشت داستان رو شروع می کرد. مادربزرگ خندید.

می دونی وقتی من یه دختر کوچولو مثل تو بودم، یه بار یواشکی به شهر رفتم. آره درسته، تنهایی! برنامه-ام این نبود که کار خوبی انجام بدم، فقط منتظرِ یه روز گرم و داغ بودم. من دو تا تخم مرغ تو جیبم قایم کرده بودم. محض اطلاعت، نه برای خوردن، می خواستم بدونم چیزی که مردم میگن درسته یا نه. من بهترین لباس یکشنبه ام، و کفش های چرمی مشکی براقم و جوراب های سفید و تمیزم رو پوشیدم.

من با یه روبان موهای بافته شده ام رو از پشت بستم. نمی دونم چرا اینطور فکر می کردم که کاملاً بزرگسال به نظر می رسم. جناب، باید منو می دیدی که چطور در حالی که پشت سرم گرد و غبار پرواز می کرد، می-خرامیدم و باید بازوهام رو به خاطر تخم مرغ ها ثابت نگه می داشتم. حالا که دربار اش فکر می‌کنم می‌بینم که حتماً خیلی خنده دار به نظر می رسیدم. از جاده یواشکی در حالی که برای هیچ کس به غیر از خودم آواز نمی خوندم، پایین میرفتم: “سریع، سریع، سریع بکش عقب! توی کوچه، کوچه، کوچه قدم بزن!”

و بچه، واقعاً گرم بود! از اون روزهایی بود که طرقّه خود به خود آتیش می گرفت. مردِ مرغیِ پیر رو با دهنی که شکل لبخند بود دیدم که روی ایوان نشسته بود. من پایین به خاک نگاه کردم. مامانم بهم گفته بود که چطور مرد مرغی چیزهایی رو که از آفریقا بلده رو هنوز هم انجام میده. چیزهایی که مادربزرگش بهش یاد داده بود. مامان همچنین بهم گفته بود، اون می تونه مریض رو فقط با خوابوندن روی دست هاش درمان کنه.

و اون موقع ها، اون یه مرد کور رو فقط با نگاه کردن تو عمق چشماش بینا کرده بود. و مردم می گفتن اون آدم هایی رو که احساس می کرد کاری که می کنن، درست نیست رو به مرغ تبدیل می کنه. به این علت بود که بهش مرد مرغی می گفتن.

یه جورایی از اینکه فکر کنه کار درستی انجام نمیدم، ترسیده بودم. بنابراین شروع کردم به سریعتر راه رفتن. هنوز هم بازوهام رو ثابت نگه داشته بودم تا تخم مرغ ها نشکنن. به هر حال، وقتی که به شهر رسیدم، آدم های آشنای زیادی ندیدم. اون دور و بر، با دهنی باز پرسه می‌زدم. و به زن های سفید با کلاه-های شیک نگاه می کردم.

همون موقع بود که خانوم نانسی، دوست مامانم رو دیدم که از نبش خیابون می پیچید. اگه من رو میدید تو دردسر می افتادم. به مامان همه چیز رو می گفت. بنابراین به سمت اولین درخت بزرگی که دیدم، دویدم و پشتش قایم شدم. به مدت یه دقیقه همون جا، در حالی که قلبم می تپید، موندم، تا وقتی که خانم نانسی دیگه دیده نمی شد.

بعد رو نوک انگشت هام اومدم بیرون. اما وقتی که داشتم عجله می کردم، یکی از تخم مرغ هام رو شکوندم. و به لباسم و پاهام چسبید. به این نتیجه رسیدم که بهتره کاری رو که به خاطرش اومدم رو انجام بدم و برگردم به خونه. جلوی یه ساختمون قدیمی بزرگ، که یه مجسمه ی سربازِ روی اسب، جلوش بود، ایستاده بودم.

چیزی که روی ساختمان نوشته شده بود رو خوندم؛ “دادگاه بخش کول، می سی سی پی.” با دقت تخم-مرغم رو از تو جیبم در آوردم. درست همون جا، جلوی پای اسب شکوندمش. تخم مرغِ توش روی سیمانِ داغ ریخت. من در حالی که صورتم رو نزدیک گرفته بودم زانو زدم. به تخم مرغ مثل مردایی که به بازیِ چکرز قبل از حرکتشون نگاه می‌کنن، نگاه کردم.

برای یک لحظه، فکر کردم که هیچ اتفاقی نمی افته. ولی بعد درست از کناره ها دیدمش. بعد سفیده پهن تر شد، و زرده شروع به حباب درآوردن کرد. در کمال تعجب، من داشتم روی سیمان، تخم مرغ می پختم، دقیقاً همون طوری که مردم می گفتن. من بالا پریدم و شروع به رقصیدن و جفتک انداختن، کردم.

حالا دیگه، وقت خونه رفتن بود. من انجامش داده بودم. تموم شده بود و حقیقت داشت. هوا می تونست به قدری گرم بشه، که بتونی توی پیاده رو تخم مرغ بپزی. من شروع به قدم زدن کردم و عرق صورتم رو، با قسمتِ تخم مرغیِ لباسم که هر بار که قدم بر می داشتم، بهم می چسبید، پاک کردم. دهنم به خشکی خاک بود و من به شدت تشنه بودم. همون موقع بود که یه آبنما دیدم. یه چهارپایه برای بچه ها داشت که ازش بالا برن و آب بخورن. ولی روی آبنما یه تابلو بود، که روش نوشته بود: “فقط سفیدها!”

خوب من می دونستم معنیش چیه. بنابراین روی چمن نشستم و کفش های چرمیِ مشکی براقم رو درآوردم. حالا فقط جوراب های سفید و تمیز پام بود. با جوراب های سفیدم که توی پام بودن، روی چهارپایه قدم گذاشتم. وقتی که اون مرد بزرگ و سفید با دستمال سرِ سفید و مشکی، دور گردنش من رو گرفت و از روی چهارپایه انداختم زمین، به سرعت و شدت آب می خوردم.

مرد سفید به تابلو اشاره کرد، و سرم داد کشید: “نمی تونی بخونی دختر؟ چرا، انقدر میزنمت تا نتونی بشینی.” انگشت های بزرگ مرد دورِ کمربندش کورکورانه تقلا می کردن. من در حالی که جمعیت مردم سفید دورم جمع می شدن، شروع به گریه کردن کردم. همشون به من زل زده بودن. دیدن اون همه مردم باعث شد که من واقعاً بترسم و با صدای بلندتری گریه کنم. واقعاً متوجه نمی شدم که مرد سفید چرا انقدر عصبانی بود. من که جوراب های سفید پوشیده بودم.

یه زنِ پیرِ سیاه از کلیسای من، از توی جمعیت پیش اومد. اون هیچ چیز سفیدی نپوشیده بود. ولی کفشاش رو باز کرد و از پاش درشون آورد. اون روی آبنما رفت، خم شد، و آب خورد. می دونستم که مرده می خواد سرش داد بکشه. و این کار رو هم کرد. اون داد کشید: “مجبورم تو رو هم بزنم، مگه نه؟”

ولی بعد جمعیت سیاه دیگه ای هم شروع به اومدن کردن،کفش هاشون رو در آوردن و از آب نما آب خوردن. اونا هیچ جورابِ سبز و زرد و قرمز و آبیِ تر و تمیزی پاشون نبود. البته مرد بزرگ با سربند همش داد می کشید. صورتش مثل آتیش قرمز شده بود. مثل یک گاو نر که داره حمله می کنه، از توی دماغش نفس می کشید.

مردم سفید دیگه ای هم اومدن و شروع کردن به سر ما داد کشیدن. تا اون موقع، مرد بزرگ کمربندش رو از روی شلوارش باز کرده بود. من و هر کس دیگه ای که نزدیکش بود رو میزد. هیچ کدوم از آدم های سیاه تکون نمی خوردن. اونها فقط صورتشون رو پوشونده بودن. من اونجا گریه کنان نشسته بودم و بازوهام رو کنار سرم گرفته بودم.

یهویی همه چنان ساکت شدن مثل اینکه می خوان تو کلیسا دعا بخونن. حتی مردم سفید. من از بین بازوهام بیرون رو نگاه کردم. آدم های سفید و سیاه داشتن به اطراف حرکت می کردن. مرد مرغی از وسط-شون داشت میومد. اون به آرومی راهش رو به سمت من ادامه میداد. وقتی که نزدیک شد وایستاد.

اون به من نگاه کرد؛ از بالای سر تا جوراب های سفیدم. بعد اون خم شد و کفش‌های سیاهش رو در آورد. صورتش جمع شده بود، سفیدترین جوراب هایی رو که تا حالا دیده بودی رو پاش داشت. اون به روی چهارپایه رفت. مجبور نبود زیاد خم بشه چون قدش خیلی کوتاه بود. اون یه مدت طولانی از آبنما آب خورد. من نفسم رو نگه داشته بودم. همچنین هر کسِ دیگه ای.

مرد مرغی سرش رو بلند کرد. اون با لبخند چرخید، و به آرومی از روی چهارپایه پایین اومد. بدون یک کلمه، انگشت خمیده اش رو به سمت مرد سفید گرفت. حالا دیگه کمربند مرد سفید پایین بود، و محکم به کمرش چسبونده بود. اون مثل یه مجسمه ثابت ایستاده بود.

مردِ مرغیِ پیر به من کمک کرد تا بلند بشم. اون یه دستمال سفید بیرون آورد و صورت من رو پاک کرد. “حالا، بچه وقتشه که بری به خونه. تو کار درستی انجام دادی.”

اون یه پرِ مرغ از لبه ی کلاهش به من داد و لنگان دور شد. همه ی مردم سیاه دور من جمع شدن. منو بغل میکردن و گریه می کردن. بعد من رو به خونه بردن. وقتی به مامان گفتن که چه اتفاقی افتاده، اون از خنده منفجر شد. اون گفت: “خب دیگه حدس میزنم حالا خودت تنهایی بتونی به شهر بری. برای اینکه به قدری بزرگ شدی که کار خوبی انجام بدی.”

بعد از اون دیگه هیچ کس مرد سفید بزرگ رو ندید که ما رو شلاق بزنه. و هیچ کس از ما هم جرأت نکرد درباره مرغ بزرگی که اطراف دادگاه، نزدیک آب نما پر می زد، سوال کنه. و از اون موقع به بعد تابلوی “فقط سفیدها” از روی آبنما برای همیشه جمع شد.