داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

استلالونا

توضیح مختصر

استلالونا یه خفاش کوچولو بود که وقتی جوجه بود یه جغد بهش حمله کرد و توی جنگل بدون مادرش گم شد.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Stellaluna

In a warm and sultry forest, far, far away, … there once lived a mother fruit bat and her new baby. Oh, how Mother Bat loved her soft, tiny baby. “I’ll name you… Stellaluna,” she crooned.

Each night, Mother Bat would carry Stellaluna clutched to her breast… as she flew out to search for food. One night, as Mother Bat followed the heavy scent of ripe fruit, an owl spied her. On silent wings, the powerful bird swooped down upon the bats. Dodging and shrieking, Mother Bat tried to escape, but the owl struck again and again, knocking Stellaluna into the air.

Her baby wings were as limp and useless as wet paper. Down, down she went, faster and faster; into the forest below. The dark leafy tangle of branches caught Stellaluna as she fell. One twig was small enough for Stellaluna’s tiny feet.

Wrapping her wings about her, she clutched the thin branch, trembling with cold and fear: “Mother;” Stellaluna squeaked. “Where are you?”

By daybreak, the baby bat could hold on no longer. Down, down again she dropped. Flump! Stellaluna landed headfirst in a soft, downy nest, startling the three baby birds who lived there.

Stellaluna quickly clambered from the nest, and hung out of sight below it. She listened to the babble of the three birds. “What was that?” cried Flap. “I don’t know, but it’s hanging by it’s feet,” chirped Flitter. “Shhh! Here comes Mama,” hissed Pip.

Many, many times that day Mama bird flew away, always returning with food for her babies. Stellaluna was terribly hungry, but not for the crawly things Mama Bird brought.

Finally, though, the little bat could bear it no longer. She climbed into the nest, closed her eyes, and opened her mouth. Plop! In dropped a big green grasshopper.

Stellaluna learned to be like the birds. She stayed awake all day and slept at night. She ate bugs, even though they tasted awful. Her bat ways were quickly disappearing. Except for one thing: Stellaluna still liked to sleep hanging by her feet.

Once, when Mama was away, the curious baby birds decided to try it, too. When Mama Bird came home, she saw eight tiny feet gripping the edge of the nest. “Eeek!” she cried. “Get back up here this instant! You’re going to fall and break your necks!”

The birds clambered back into the nest, but Mama Bird stopped Stellaluna. “You are teaching my children to do bad things.” “I will not let you back into this nest, unless you promise to obey all the rules of this house.”

Stellaluna promised. She ate bugs without making faces. She slept in the nest at night. And she didn’t hang by her feet. Stellaluna behaved as a good bird should.

All the babies grew quickly. Soon the nest became crowded. Mama Bird told them it was time to learn to fly. One by one, Pip, Flitter, Flap, and Stellaluna jumped from the nest. Their wings worked! “I’m just like them,” thought Stellaluna. “I can fly, too.”

Pip, Flitter, and Flap landed gracefully on a branch. Stellaluna tried to do the same. How embarrassing! I will fly all day, Stellaluna told herself. Then no one will see how clumsy I am.

The next day, Pip, Flitter, Flap, and Stellaluna went flying far from home. They flew for hours, exercising their new wings. “The sun is setting,” warned Flitter. “We had better go home, or we will get lost in the dark,” said Flap.

But Stellaluna had flown far ahead, and was nowhere to be seen. The three anxious birds went home without her.

All alone, Stellaluna flew and flew until her wings ached and she dropped into a tree. “I promised not to hang by my feet,” Stellaluna sighed. So she hung by her thumbs, and soon fell asleep.

She didn’t hear the soft sound of wings coming near. “Hey!” a loud voice said. “Why are you hanging upside down?” Stellaluna’s eyes opened wide. She saw a most peculiar face. “I’m not upside down, you are!” Stellaluna said. “Ah, but you’re a bat. Bats hang by their feet. You are hanging by your thumbs, so that makes you upside down!” the creature said. “I’m a bat. I am hanging by my feet. That makes me right side up!”

Stellaluna was confused. “Mama Bird told me I was upside down. She said I was wrong…” “Wrong for a bird, maybe… but not for a bat.” More bats gathered around to see the strange young bat who behaved like a bird.

Stellaluna told them her story. “You ate b-bugs?” Stuttered one. “You slept at night?” gasped another. “How very strange,” they all murmured. “Wait, wait! Let me look at this child!” A bat pushed through the crowd. “An owl attacked you?” she asked.

Sniffing Stellaluna’s fur, she whispered, “You are Stellaluna. You are my baby.” “You escaped the owl?” cried Stellaluna. “You survived?” “Yes,” said Mother Bat as she wrapped her wings around Stellaluna. “Come with me, and I’ll show you where to find the most delicious fruit.” “You’ll never have to eat another bug as long as you live.” “But it’s nighttime,” Stellaluna squeaked. “We can’t fly in the dark or we will crash into trees.” “We’re bats,” said Mother Bat. “We can see in darkness. Come with us.”

Stellaluna was afraid, but she let go of the tree and dropped into the deep blue sky. Stellaluna could see. She felt as though rays of light shone from her eyes. She was able to see everything in her path. Soon the bats found a mango tree, and Stellaluna ate as much of the fruit as she could hold. “I’ll never eat another bug as long as I live,” cheered Stellaluna as she stuffed herself full. “I must tell Pip, Flitter, and Flap!”

The next day Stellaluna went to visit the birds. “Come with me and meet my bat family,” said Stellaluna. “Okay, let’s go,” agreed Pip. “They hang by their feet and they fly at night and they eat the best food in the world,” Stellaluna explained to the birds on the way.

As the birds flew among the bats, Flap said, “I feel upside down here.” So the birds hung by their feet. “Wait until dark,” Stellaluna said excitedly. “We will fly at night.”

When night came, Stellaluna flew away. Pip, Flitter, and Flap leapt from the tree to follow her. “I can’t see a thing!” yelled Pip. “Neither can I,” howled Flitter. “Aaeee!” shrieked Flap. “They’re going to crash,” gasped Stellaluna. “I must rescue them!”

Stellaluna swooped about, grabbing her friends in the air. She lifted them to a tree, and the birds grasped a branch. Stellaluna hung from the limb above them. “We’re safe,” said Stellaluna.

Then she sighed. “I wish you could see in the dark too.” “We wish you could land on your feet,” Flitter replied. Pip and Flap nodded. They perched in silence for a long time. “How can we be so different and feel so much alike?” mused Flitter. “And how can we feel so different and be so much alike?” wondered Pip. “I think this is quite a mystery.” Flap chirped. “I agree,” said Stellaluna. “But we’re friends.” “And that’s a fact.”

ترجمه‌ی درس

استلالونا

روزی روزگاری توی یه جنگل گرم و شرجیِ دور و دور … یه خفاشِ میوه ی مادر و جوجه ی تازه متولد شده اش زندگی می کردن. وای که خفاشِ مادر چقدر جوجه ی نرم و کوچولوش رو دوست داشت. اون زمزمه کرد: “اسمت رو استلالونا میذارم.”

هر شب خفاش مادر، وقتی برای پیدا کردن غذا پرواز می کرد، استلالونا رو محکم به سینه اش می چسبوند. یه شب وقتی که خفاش مادر عطر قوی میوه ی رسیده رو دنبال کرد، یه جغد دیدش. پرنده ی قدرتمند با بال های بی صدا به سمت خفاش ها با سرعت پرواز کرد. خفاش مادر در حالی که جا خالی می داد و جیغ می کشید، سعی کرد فرار کنه. ولی جغد دوباره و دوباره حمله کرد و استلالونا رو به هوا پرتاب کرد.

بال های کوچولوی اون به نرمی و بی مصرفیِ یه کاغذِ خیس بود. اون پایین تر و پایین تر، با سرعت هر چه تمام توی جنگل پایینی افتاد. شاخه های در هم پیچیده شده و برگ‌دار و تاریک، استلالونا رو در حالی که میفتاد، گرفتن. یه تَرَکه ی کوچولو برای پاهای ریزِ استلالونا کافی بود.

در حالی که بال هاش رو دور خودش پیچیده بود، یه شاخه ی خیلی ریز رو محکم گرفت. در حالی که استلالونا از ترس و سرما می لرزید، جیغ کشید: “مادر کجایی؟”

سپیده دم، جوجه خفاش دیگه نمی تونست بیشتر از اون دووم بیاره. دوباره به پایین تر و پایین تر سقوط کرد. گرومپ! استلالونا با کله به یه لونه ی نرم و کُرکی، در حالی که سه تا جوجه پرنده ای که توش زندگی می‌کردن رو ترسوند، افتاد.

استلالونا سریع از لونه بالا رفت و زیرش آویزون شد. اون به صدای مِن مِن سه تا پرنده گوش داد. فلپ داد کشید: “چی بود؟” فیلتر جیرجیر کرد: “نمیدونم. ولی از پاهاش آویزونه!” پیپ هیس کرد و گفت: “سوس! مامان داره میاد.”

اون روز، پرنده ی مادر بارها و بارها پرواز کرد و رفت و هر بار با غذا برای جوجه هاش برگشت. استلالونا به شدت گرسنه بود، ولی نه برای چیزهای کثیفی که پرنده ی مادر با خودش می آورد.

هر چند بالاخره خفاش کوچولو دیگه نتونست طاقت بیاره. اون رفت توی لونه و چشماش رو بست و دهنش رو باز کرد. یه ملخ سبز بزرگ افتاد تو دهنش.

استلالونا یاد گرفت که مثل پرنده ها باشه. اون تمام طول روز رو بیدار می موند و شب ها می خوابید. اون حشره می خورد، هر چند که طعم شون مزخرف بود. عادت های خفاشیش به سرعت از بین رفتن. به غیر از یک چیز، استلالونا هنوز هم دوست داشت درحالی که از پاهاش آویزونه بخوابه.

یه روز وقتی مادر لونه نبود، جوجه پرنده های کنجکاو تصمیم گرفتن که اونها هم امتحان کنن. وقتی پرنده مادر به خونه برگشت، هشت تا پای کوچولو رو دید که محکم لبه های لونه رو گرفتن. اون داد کشید: “اِی! فوراً برگردید اینجا. الان میوفتید و گردنتون رو می شکنید.”

پرنده ها دوباره به لونه برگشتن. ولی پرنده ی مادر جلوی استلالونا رو گرفت. “تو به بچه های من یاد میدی که کارهای بد بکنن. بهت اجازه نمیدم به لونه برگردی، مگر اینکه قول بدی از تمام قوانین این خونه تبعیت کنی.”

استلالونا قول داد. بدون اینکه صورتش رو کج کنه، حشره می خورد. شب ها توی لونه می خوابید. و از پاهاش آویزون نمی شد. استلالونا، طوری که یه پرنده ی خوب باید باشه، رفتار می‌کرد.

همه ی جوجه ها به سرعت بزرگ شدن. چیزی نگذشت که لونه شلوغ شد. مامان پرنده بهشون گفت که وقتشه که پرواز رو یاد بگیرن. دونه به دونه، پیپ، فلیتر، فلپ و استلالونا از توی لونه پریدن. بال هاشون کار میکرد. استلالونا با خودش فکر کرد: “من درست شبیه اونهام. من هم می تونم پرواز کنم!”

پیپ، فلیتر، و فلپ با شکوهِ هر چه تمام روی شاخه نشستن. استلالونا هم سعی کرد همون کار رو انجام بده. چقدر شرم آور! استلالونا به خودش گفت؛ همه ی روز رو پرواز می کنم، تا هیچکس نبینه چقدر دست و پا چلفتیم.

روز بعد، پیپ، فلیتر، و فلپ و استلالونا به جایی دور از خونه برای پرواز رفتن. اونها ساعت ها پرواز کردن و بال هاشون رو تمرین دادن. فلیتر بهشون هشدار داد که: “آفتاب داره غروب میکنه.” فلپ گفت: “بهتره بریم خونه و گرنه توی تاریکی گم میشیم.”

ولی استلالونا به جاهای دورتری پرواز کرده بود و دیده نمی شد. سه تا پرنده ی دلواپس بدون اون برگشتن به خونه. استلالونا تنهای تنها، پرواز کرد و پرواز کرد تا اینکه بال هاش درد گرفتن و به روی یه درخت افتاد. استلالونا آهی کشید و گفت: “قول داده بودم که از پاهام آویزون نشم.” بنابراین از انگشت های شستش آویزون شد و به خواب رفت.

اون صدای بال های نرمی رو که داشتن نزدیک می شدن رو نشنید. یه صدای بلندی گفت: “هی، چرا برعکس آویزون شدی؟” چشم‌های استلالونا باز شدن. اون عجیب ترین صورت رو دید. استلالونا گفت: “من برعکس نیستم. تو هستی!” موجود گفت: “ولی تو یه خفاشی. خفاش ها از پاهاشون آویزون میشن. تو از انگشت های شستت آویزونی. که باعث میشه تو برعکس بشی .من یه خفاشم. من از پاهام آویزون میشم. که باعث میشه من درست عکس باشم.”

استلالونا گیج شده بود. “مامان پرنده به من گفت که من برعکسم. اون گفت که من اشتباه می کنم …” “اشتباه برای یه پرنده؛ شاید … ولی نه برای یه خفاش.” خفاش های بیشتری جمع شدن تا خفاش جوونِ عجیب و غریبی رو که مثل پرنده ها رفتار می کرد رو ببینن.

استلالونا داستانش رو براشون تعریف کرد. یکیشون با لکنت گفت: “تو حشره میخوری؟” اون یکی بریده بریده گفت: “شب ها میخوابی؟” و همشون زمزمه کردن: “چقدر عجیب!” یه خفاش جمعیت رو کنار زد: “صبر کنید! صبر کنید! بذارید من این بچه رو ببینم.” اون پرسید: “یه جغد بهت حمله کرده؟”

درحالی که خزهای استلالونا رو بو می کشید، زمزمه کرد: “تو استلالونایی! تو بچه منی!” استلا لونا فریاد کشید: “از دست جغد فرار کردی؟” خفاش مادر در حالی که بال هاش رو دور استلالونا میپیچید، گفت: “تو نجات پیدا کردی؟ آره! با من بیا. من بهت نشون میدم که کجا میوه های خوشمزه رو پیدا کنی. دیگه تا وقتی که زنده ای، هیچ وقت مجبور نیستی حشره بخوری.” استلالونا با جیغ گفت: “ولی الان شبه. ما نمی تونیم تو تاریکی پرواز کنیم. چون ممکنه به یه درخت بخوریم. خفاشِ مادر گفت: “ما خفاشیم. میتونیم تو تاریکی ببینیم. با ما بیا.”

استلالونا ترسیده بود. ولی از روی درخت پرید و توی آسمون آبی عمیق شب پرواز کرد. استلالونا می-تونست ببینه. اون احساس کرد پرتوهای نور توی چشم هاش می درخشن. اون می تونست همه چیز رو توی مسیرش ببینه. دیری نگذشت که خفاش ها درخت انبه پیدا کردن، و استلالونا هر چقدر که شکمش جا داشت میوه خورد. استلالونا با خوشحالی در حالی که شکمش رو پر می کرد، گفت: “دیگه تو کل عمرم یه حشره ی دیگه هم نمی خورم. باید به پیپ، فلیتر و فلپ بگم.”

روز بعد استلالونا رفت که پرنده‌ها رو ببینه. استلالونا گفت: “با من بیاید و خانواده ی خفاشم رو ملاقات کنید.” پیپ موافقت کرد: “باشه، بیاید بریم!” استلالونا به پرنده ها توی مسیر توضیح داد: “اونها از پاهاشون آویزون میشن و تو شب پرواز می کنن و بهترین غذای توی دنیا رو می خورن.”

وقتی که پرنده ها بین خفاش ها پرواز می کردن، فلپ گفت: “من اینجا احساس می کنم بر عکسم.” بنابراین پرنده ها هم از پاهاشون آویزون شدن. استلالونا با هیجان گفت: “تا شب صبر کنید. ما شب پرواز می کنیم.”

وقتی شب شد، استلالونا پرواز کرد. پیپ، فلیتر و فلپ از روی درخت پریدن تا دنبالش کنن. پیپ داد کشید: “من نمیتونم چیزی ببینم.” فلیتر فریاد زد: “من هم نمی تونم.” فلپ جیغ کشید: “آآآی!” استلالونا با نفس های بریده گفت: “اونها الان به یه جایی می خورن. من باید نجاتشون بدم.”

استلالونا با سرعت پرواز کرد و دوست هاش رو تو هوا گرفت. اون ها رو روی درخت گذاشت و پرنده ها شاخه رو محکم گرفتن. استلالونا از شاخه ی بالای سر اونها آویزون شد.

بعد اون آه کشید: “ای کاش شما هم می تونستید توی تاریکی ببینید.” فلیتر جواب داد: “ما هم آرزو می-کنیم که تو می تونستی روی پاهات بایستی.” پیت و فلپ سرشون رو به علامت موافقت تکون دادن. اون ها یه مدت طولانی توی سکوت نشستن. فلیتر اندیشه کنان گفت: “چطور میشه که ما اینقدر متفاوتیم و در عین حال احساس شباهت می کنیم؟” پیپ با حیرت پرسید: “و چطور میشه که ما اینقدر احساس تفاوت می کنیم و انقدر شبیه همیم؟” فلپ جیرجیر کرد: “من فکر می‌کنم این یه معماست!” استلالونا گفت: “موافقم. ولی ما دوستیم. و این یه حقیقته.”