داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

ممنونم آقای فالکر

توضیح مختصر

یه دختر کوچولو که مشکل خوندن داشت. ولی خیلی خوب نقاشی می کشید. بقیه ی بچه ها مسخره اش می کردن و بهش می گفتن، احمق. اون هم باور کرده بود که احمقه.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Thank you, Mr. Falker

The grandpa held the jar of honey so that all the family could see, then he dipped a ladle into it and drizzled honey on the cover of a small book. The little girl had just turned five. “Stand up, little one,” he cooed. “I did this for your mother, your uncles, your older brother, and now you!”

Then he handed the book to her. “Taste!” She dipped her finger into the honey and put it into her mouth. “What is that taste?” the grandma asked. The little girl answered, “Sweet!” Then all of the family said in a single voice, “Yes, and so is knowledge, but knowledge is like the bee that made that sweet honey, you have to chase it through the pages of a book!”

The little girl knew that the promise to read was at last hers. Soon she was going to learn to read. Trisha, the littlest girl in the family, grew up loving books. Her schoolteacher mother read to her every night. Her redheaded brother brought his books home from school and shared them. And whenever she visited the family farm, her grandfather and grandmother read to her by the stone fireplace.

When she turned five and went to kindergarten, most of all she hoped to read. Each day she saw the kids in the first grade across the hall reading, and before the year was over, some of the kids in her own class began to read. But not Trisha. Still, she loved being at school because she could draw. The other kids would crowd around her and watch her do her magic with the crayons.

“In first grade, you’ll learn to read,” her brother said. In first grade, Trisha sat in a circle with the other kids. They were all holding Our Neighborhood, their first reader, sounding out letters and words. They said, “Buh- buh- buh- oy, boy, and luh- luh- ook, look.”

The teacher smiled at them when they put all the sounds together and got a word right. But when Trisha looked at a page, all she saw were wiggling shapes, and when she tried to sound out words, the other kids laughed at her. “Trisha, what are you looking at in that book?” they’d say. “I’m reading!” she’d say back to them.

But her teacher would move on to the next person. Always when it was her turn to read, her teacher had to help her with every single word. And while the other kids moved up into the second reader and third reader, she stayed alone in Our Neighborhood.

Trisha began to feel “different.” She began to feel dumb. The harder words got for the little girl, the more and more time she spent drawing, how she loved to draw! or just sitting and dreaming. Or, when she could, going for walks with her grandmother.

One summer day she and her grandma were walking together in the small woods behind their farm. It was twilight. The air was sweet and warm. Fireflies were just coming up from the grasses. As they walked, Trisha said, “Gramma, do you think I’m… different?” “Of course,” her grandma answered. “To be different is the miracle of life. You see all of those little fireflies? Every one is different.” “Do you think I’m smart?”

Trisha didn’t feel smart. Her grandma hugged her. “You are the smartest, quickest, dearest little thing ever.” Right then the little girl felt safe in her grandma’s arms. Reading didn’t matter so much. Trisha’s grandma used to say that the stars were holes in the sky. They were the light of heaven coming from the other side. And she used to say that someday she would be on the other side, where the light comes from.

One evening they lay on the grass together and counted the lights from heaven. “You know,” her grandmother said, “all of us will go there someday. Hang on to the grass, or you’ll lift right off the ground, and there you’ll be!”

They laughed, and both hung on to the grass. But it was not long after that night that her grandmother must have let go of the grass, because she went to where the lights were, on the other side. And not long after that, Trisha’s grandpa let go of the grass, too.

School seemed harder and harder now. Reading was just plain torture. When Sue Ellyn read her page, or Tommy Bob read his page, they read so easily that Trisha would watch the top of their heads to see if something was happening to their heads that wasn’t happening to hers. And numbers were the hardest thing of all to read. She never added anything right. “Line the numbers up before you add them,” the teacher would say. But when Trisha tried, the numbers looked like a stack of blocks, wobbly and ready to fall.

She just knew she was dumb. Then, one day, her mother announced that she had gotten a teaching job in California! A long way from the family farm in Michigan. Even though her grandma and grandpa were gone, the little girl didn’t want to move. Maybe, though, the teachers and kids in her new school wouldn’t know how dumb she was.

She and her mother and brother moved across the country in a two-toned 1949 Plymouth. It took five days. But at the new school it was the same. When she tried to read, she stumbled over the words: “the ca- ca-cat… rrrr, rrr… ran.” She was reading like a baby in the third grade! And when her teacher read along with them, and called on Trisha for an answer, she gave the wrong answer every time.

“Hey, dummy!” a boy called out to her on the playground, “How come you’re so dumb?” Other kids stood near him and they laughed. Trisha could feel the tears burning in her eyes. How she longed to go back to her grandparents’ farm in Michigan.

Now Trisha wanted to go to school less and less. “I have a sore throat,” she’d say to her mother. Or, “I have a stomachache.” She dreamed more and more, and drew more and more, and she hated, hated, hated school.

Then, when Trisha started fifth grade, the school was all abuzz. There was a new teacher. He was tall and elegant. Everybody loved his striped coat and slick gray pants. he wore the neatest clothes. All the usual teacher’s pets gathered around him. Stevie Joe and Alice Marie, Davy and Michael Lee.

But right from the start, it didn’t seem to matter to Mr. Falker which kids were the cutest. Or the smartest. Or the best at anything. Mr. Falker would stand behind Trisha whenever she was drawing, and whisper, “This is brilliant… absolutely brilliant. Do you know how talented you are?”

When he said this, even the kids who teased her would turn around in their seats and look at her drawings. But they still laughed whenever she gave a wrong answer.

Then, one day, she had to stand up and read, which she hated. She was stumbling through a page in Charlotte’s Web, and the page was going all fuzzy, when the kids began to laugh out loud. Mr. Falker, in his plaid jacket and his butterfly tie, said, “Stop! Are all of you so perfect that you can look at another person and find fault with her?”

That was the last day anybody laughed out loud. Or made fun of her. All except Eric. He had sat behind Trisha for two whole years, but he seemed almost to hate her. Trisha didn’t know why. He waited by the door of the classroom for her and pulled her hair. He waited for her on the playground, leaned in her face, and called her, “Toad!”

Trisha was afraid to turn any corner, for fear Eric would be there. She felt completely alone. The only time she was really happy was when she was around Mr. Falker. He let her erase the blackboards, only the best students got to do that. He patted her on the back whenever she got something right, and he looked hard and mean at any kid who teased her.

But the nicer Mr. Falker was to Trisha, the worse Eric treated her. He got all the other kids to wait for her on the playground, or in the cafeteria, or even in the bathroom, and to jump out and call her “Stupid” or “Ugly!” And Trisha began to believe them. She discovered that if she asked to go to the bathroom just before recess, she could hide under the inside stairwell during the free time, and not have to go outside at all. In that dark place she felt completely safe.

But one day at recess, Eric followed her to her secret hiding place. “Have you become a mole?” he laughed. And he pulled her out into the hall, and danced around her. “Dumbell, dumbell, magotty old dumbell!” Trisha buried her head in her arms and curled up in a ball. Suddenly, she heard footsteps. It was Mr. Falker. He marched Eric down to the office. When he came back, he found Trisha. “I don’t think you’ll have to worry about that boy again,” he said softly. “What was he teasing you about, little one?” “I don’t know.” Trisha shrugged.

Trisha was sure Mr. Falker believed that she could read. She had learned to memorize what the kid next to her was reading. Or she would wait for Mr. Falker to help her with a sentence, then she’d say the same thing that he did. “Good,” he would say.

Then, one day Mr. Falker asked her to stay after school and help wash the blackboards. He put on music and brought out little sandwiches as they worked and talked.

All at once he said, “Let’s play a game! I’ll shout out letters. You write them on the board with the wet sponge as quickly as you can.” “A,” he shouted. She wiped a watery A. “Eight,” he shouted. She made a watery 8. “Fourteen… Three… D… M… Q,” he shouted out. He shouted out many, many letters and numbers. Then he walked up behind her, and together they looked at the board. It was a watery mess.

Trisha knew that none of the letters or numbers looked like they should. She threw the sponge down and tried to run. But Mr. Falker caught her arm and sank to his knees in front of her. “You poor baby,” he said. “You think you’re dumb, don’t you? How awful for you to be so lonely and afraid.” She sobbed. “But, little one, don’t you understand, you don’t see letters or numbers the way other people do. And you’ve gotten through school all this time, and fooled many, many good teachers!”

He smiled at her. “That took cunning, and smartness, and such, such bravery.” Then he stood up and finished washing the board. “We’re going to change all that, girl. You’re going to read, I promise you that.”

Now, almost every day after school, she met with Mr. Falker and Miss Plessy, a reading teacher. They did a lot of things she didn’t even understand! At first she made circles in sand, and then big sponge letters on the blackboard, going from left to right, left to right. Another day they flicked letters on a screen, and Trisha shouted them out loud.

Still other days she worked with wooden blocks and built words. Letters, letters, letters. Words, words, words. Always sounding them out. And that felt good. But though she’d read words, she hadn’t read a whole sentence. And deep down she still felt dumb. And then one spring day, had it been three months or four months since they had started? Mr. Falker put a book in front of her. She’d never seen it before. He picked a paragraph in the middle of a page and pointed at it.

Almost as if it were magic, or as if light poured into her brain, the words and sentences started to take shape on the page as they never had before. “She… marched… them… off… to…” Slowly, she read a sentence. Then another, and another. And finally she’d read a paragraph. And she understood the whole thing.

She didn’t notice that Mr. Falker and Miss Plessy had tears in their eyes. That night, Trisha ran home without stopping to catch her breath. She bounded up the front steps, threw open her front door, and ran through the dining room to the kitchen. She climbed up on the cupboard and grabbed a jar of honey. Then she went into the living room and found the book on a shelf, the very book that her grandpa had shown her so many years ago.

She spooned honey on the cover and tasted the sweetness, and said to herself, “The honey is sweet, and so is knowledge, but knowledge is like the bee who made the honey, it has to be chased through the pages of a book!”

Then she held the book, honey and all, close to her chest. She could feel tears roll down her cheeks, but they weren’t tears of sadness. she was happy, so very happy.

The rest of the year became an odyssey of discovery and adventure for the little girl. She learned to love school. I know because that little girl was me, Patricia Polacco.

I saw Mr. Falker again some thirty years later at a wedding. I walked up to him and introduced myself. At first he had difficulty placing me. Then I told him who I was, and how he had changed my life so many years ago. He hugged me and asked me what I did for a living. “Why, Mr. Falker,” I answered. “I make books for children. Thank you, Mr. Falker. Thank you.”

ترجمه‌ی درس

ممنونم آقای فالکر!

پدربزرگ، شیشه ی عسل رو طوری گرفت که همه ی خانواده بتونن ببیننش. اون ملاقه رو توش فرو برد و عسل رو روی جلدِ یه کتاب کوچولو ریخت. دختر کوچولو تازه پنج ساله شده بود. اون به آهستگی زمزمه کرد: “کوچولو بلند شو. من این کار رو برای مادرت، برای دایی هات، برادر بزرگ ترت و حالا هم برای تو انجام میدم.”

بعد اون کتاب رو داد دست دختره. “بِچِش!” دختره انگشتش رو توی عسل فرو برد و توی دهنش گذاشت. پدربزرگ پرسید: “چه طعمی داره؟” دختر کوچولو جواب داد: “شیرین!” بعد همه ی خانواده یک صدا گفتن: “بله، و دانش هم همین طور. ولی دانش مثل زنبور میمونه که عسلِ شیرین رو درست میکنه. تو باید بین صفحات کتاب دنبالش بگردی.”

دختر کوچولو می دونست که نهایتاً باید قول بده، که میخونه. به زودی قرار بود خوندن رو یاد بگیره. تریشا کوچکترین دخترِ توی خانواده، با عشقِ به کتاب بزرگ شده بود. برادرِ کله قرمزش کتاب‌هاش رو از مدرسه به خونه می آورد و با اون تقسیم شون می کرد و هر موقع که به دیدن خانواده به مزرعه می رفت، پدربزرگ و مادربزرگ جلوی شومینه ی سنگی براش میخوندن.

وقتی پنج ساله شد به مهد کودک رفت. بیشتر از هر چیزی آرزو می کرد که بخونه. هر روز، بچه های کلاس اولی رو اون سمت سالن می دید که میخونن، و قبل از اینکه مدرسه تموم بشه، چند نفر از بچه های کلاس شون شروع به خوندن کردن. ولی تریشا نه. هنوز هم دوست داشت به مدرسه بره، برای اینکه اونجا می تونست نقاشی بکشه. بچه های دیگه دورش جمع می شدن و اون رو که با مداد شمعی چیزای جادویی می‌کشید رو تماشا می کردن.

برادرش گفت: “تو کلاس اول یاد میگیری که بخونی.” تو کلاس اول، تریشا با بچه های دیگه به شکل دایره نشستن. همه ی اونها کتابِ محله ی ما، اولین کتابی که باید می خوندن، رو تو دست گرفته بودن، و حرف ها و کلمات رو با صدای بلند می خوندن. اونها می گفتن: “پ، پ … سر … پسر. و ب، ب … بین …. ببین.”

معلم وقتی که اونها حروف رو کنار هم قرار می دادن و یک کلمه ی درست رو تلفظ می کردن، بهشون لبخند میزد. ولی وقتی تریشا به صفحه نگاه می کرد، تمام چیزی که می دید اشکالی بودن که تکون می-خوردن. و وقتی که سعی می کرد یک کلمه رو تلفظ کنه، بچه ها بهش می خندیدن. اونها می گفتن: “تریشا، تو اون کتاب دنبال چی می گردی؟” و اون هم بهشون جواب می داد: “دارم میخونم!”

ولی معلم کنارِ بغل دستی می رفت. همیشه وقتی که نوبت اون بود که بخونه، معلمش مجبور بود برای تک تک کلمات کمکش کنه. و وقتی که بچه های دیگه به کتاب دوم و کتاب سوم رسیدن، اون تنهایی تو کتاب محله ی ما مونده بود.

تریشا داشت احساس می‌کرد که متفاوته. اون احساس می کرد کودنه. هرچقدر که کلمات برای دختر کوچولو سخت تر می شد، اون بیشتر و بیشتر نقاشی می کشید. چقدر نقاشی کشیدن رو دوست داشت. یا فقط بشینه و خیال بافی کنه. یا اگه می تونست با مادربزرگش بره و قدم بزنه.

یه روز تابستونی، اون و مامان بزرگش تو یه جنگل کوچولو، پشت مزرعه شون با هم در حال قدم زدن بودن. هوا گرگ و میش بود. هوا دلپذیر و گرم بود. کرم های شب تاب تازه از چمن‌ها بیرون اومده بودن. همونطور که در حال قدم زدن بودن، تریشا گفت: “مامان بزرگ تو فکر می کنی من متفاوتم؟” مادربزرگ جواب داد: “البته! متفاوت بودن معجزه ی زندگیه. اون کرم های شب تابِ کوچولو رو می بینی؟! هر کدوم شون با همدیگه متفاوتن.” “تو فکر می کنی من باهوشم؟”

تریشا احساس نمی‌کرد که باهوشه. مادربزرگش بغلش کرد. “تو باهوش ترین، سریع ترین، و عزیزترین موجودِ کوچولوی دنیایی.” اون لحظه دختر کوچولو تو بازوهای مادربزرگش احساس امنیت کرد. خوندن زیاد مهم نبود. مادربزرگِ تریشا عادت داشت بگه، ستاره ها سوراخ های تویِ آسمونن. اونها نورهایی از بهشتن که از اون طرف میان. اون عادت داشت بگه، یه روزی اون هم به اون یکی سمت، جایی که نورها ازش میان، میره.

یه روز عصر، اون ها با هم روی چمن ها دراز کشیدن و نورهایی که از بهشت میومدن رو شمردن. مادربزرگش گفت: “میدونی، همه ی ما یه روزی میریم اونجا. چمن رو محکم بگیر، وگرنه از روی زمین بلند میشی و میری به اونجا!”

اونها هر دو خندیدن. و هر دو چمن ها رو گرفتن. ولی از اون شب زیاد نگذشته بود که مادربزرگ مجبور شد چمن رو وِل کنه، برای اینکه رفت به جایی که نورها ازش میومدن، به سمت دیگه. و خیلی هم از اون نگذشته بود که پدربزرگِ تریشا هم از چمن ها کنده شد.

حالا دیگه مدرسه سخت تر و سخت تر به نظر می رسید. خوندن شکنجه بود. وقتی سو اِلین صفحه ی خودش رو می خوند، یا تامی باب صفحه اش رو می خوند، اونها به قدری آسون می خوندن که تریشا بالای سرشون رو نگاه می کرد تا ببینه که چه اتفاقی روی سرشون میوفته که تو سر اون نمیوفته. و اعداد سخت ترین چیز برای خوندن، بودن. اون هیچ وقت هیچ چیز رو درست جمع نبست. معلمش می گفت: “قبل از اینکه جمع شون ببندی، خط رو ببر بالا.” ولی وقتی تریشا سعیش رو میکرد، اعداد مثل چند بسته بلوکِ لق به نظر می رسیدن که آماده ی افتادنن.

اون می دونست که کودنه. بعد، یه روز مادرش اعلام کرد، یه شغلِ تدریس تو کالیفرنیا پیدا کرده. یه جای خیلی دور از مزرعه خانوادگی شون تو میشیگان. هرچند پدربزرگ و مادربزرگش رفته بودن، ولی دختر کوچولو نمی خواست از اونجا بره. هر چند که شاید بچه هایِ مدرسه یِ جدیدشون نفهمن که اون چقدر احمق بود.

اون و مادر و برادرش، با یه پلیموث دوتنیِ ۱۹۴۹ به سمتِ دیگه ی کشور نقل مکان کردن. پنج روز طول کشید. ولی تو مدرسه ی جدید هم اوضاع همون بود. وقتی اون سعی کرد بخونه، روی کلمات لکنت داشت: “گ،گ … گربه … د، د، د … دوید.” اون تو کلاس سوم، درست مثل یه بچه می خوند. و وقتی که معلم همراه شون میخوند و از تریشا جواب رو می پرسید، اون همیشه جواب اشتباهی میداد.

یه پسر تو زمینِ بازی صداش زد: “هی، احمق؟ چطور شده که تو انقدر احمقی؟” بقیه بچه ها کنار پسره ایستادن و بهش خندیدن. تریشا اشک هایی که توی چشماش بودن رو حس می کرد. چقدر آرزویِ مزرعه مادربزرگ و پدربزرگش تو میشیگان رو میکرد.

حالا دیگه تریشا کمتر و کمتر می خواست به مدرسه بره. اون به مادرش می گفت: “گلو درد دارم. یا شکم درد دارم.” اون بیشتر و بیشتر خیالبافی می کرد و بیشتر و بیشتر نقاشی می کشید و از مدرسه، متنفر، متنفر و متنفر شد.

بعد وقتی تریشا کلاس پنجم رو شروع کرد، مدرسه خیلی جالب شد. یه معلم تازه اومده بود. قد بلند و برازنده بود. همه کت راه راه و شلوار خاکستریِ صافش رو دوست داشتن. اون مرتب رین لباس ها رو می-پوشید. همه ی شاگردهای دست راستِ معلم های دیگه دور اون جمع می شدن. استیو جو و آلیس ماری، دیوی و مایکل لی.

ولی از همون اول برای آقای فالکر مهم نبود که کدوم بچه نازترین و یا باهوش ترینه و یا بهترین تو هر چیزی. آقای فالکر هر وقت تریشا نقاشی می کشید، پشت سرش می ایستاد، و زمزمه می کرد: “بی نظیره! کاملاً! بی نظیره! میدونی چقدر با استعدادی؟”

وقتی اون این حرف رو می‌زد، حتی بچه هایی که مسخره اش می کردن هم بر می گشتن و به نقاشی‌های اون نگاه می کردن. ولی هنوز هم هر موقع که جواب اشتباه می داد، بهش می‌خندیدن.

بعد، یه روز اون مجبور شد بایسته و بخونه، که ازش متنفر بود. اون کلمات یه صفحه از کتابِ وبِ شارلوت رو هجی می کرد. و وقتی که بچه ها شروع کردن به با صدای بلند خندیدن، صفحه داشت تاریک می شد. آقای فالکر توی کت شطرنجی و کراوات پروانه ایش گفت: “بس کنید! همه شما اونقدر بی نقصید که می-تونید به شخص دیگه ای نگاه کنید و ایراداتش رو پیدا کنید؟”

اون آخرین روزی بود که کسی با صدای بلند خندید یا مسخرش کرد. همه به جز اریک. اون به مدت دو سالِ تمام پشت سر تریشا مینشست، ولی به نظر ازش متنفر بود. تریشا نمی دونست چرا. اون پشت در کلاس منتظرش میموند و موهای تریشا رو می کشید. اون توی زمین بازی منتظرش میموند، تو صورتش خم می شد، و بهش میگفت “وزغ!”

تریشا از اینکه به گوشه ای بپیچه می ترسید. ترس از اینکه ممکنه اریک اونجا باشه. اون خیلی احساس تنهایی می کرد. تنها زمانی که اون واقعاً احساس خوشحالی می کرد، زمان‌هایی بود که اطراف آقای فالکر بود. اون بهش اجازه می‌داد که تخته سیاه رو پاک کنه، فقط دانش آموزهای خوب می تونستن این کار رو انجام بدن. اون هر وقت که تریشا یه کار درستی انجام میداد، به پشتش دست می کشید. و به بچه هایی که مسخره اش می کردن، با عصبانیت نگاه می کرد.

ولی هر چقدر که آقای فالکر با تریشا مهربون بود، اریک همون قدر باهاش بدرفتاری می کرد. اون کاری کرده بود که همه بچه های دیگه، تو زمین بازی، یا توی کافه تریا، یا حتی توی دستشویی منتظرش بمونن و بپرن جلو و بهش بگن “احمق” یا “زشت”. و تریشا باورش شده بود. تریشا به این نتیجه رسید که اگه قبل از زنگ تفریح اجازه بگیره و بره دستشویی، میتونه در طول زنگ تفریح توی راه پله قایم بشه و مجبور نیست که به هیچ عنوان بیرون بره. تو اون جای تاریک اون احساس امنیت می کرد.

ولی یه روز تو زنگ تفریح، اریک دنبالش کرد و مکان مخفیش رو پیدا کرد. اون خندید: “موش کور شدی؟” اون رو کشید تو سالن و دورش رقصید: “احمق، احمق، احمق پیر!” تریشا سرش رو بین دستاش گرفته بود و خودش رو مثل یه توپ جمع کرده بود. یهویی صدای پایی شنید. آقای فالکر بود. اریک رو برد طبقه پایین به دفتر. وقتی برگشت تریشا رو پیدا کرد. به نرمی گفت: “فکر نمی کنم دیگه باید نگران اون پسره باشی. چرا مسخره ات می کرد، کوچولو؟” تریشا شونه هاش رو بالا انداخت و گفت: “نمی دونم.”

تریشا از اینکه آقای فالکر باور داره که اون میتونه بخونه، مطمئن بود. اون یاد گرفت چیزهایی رو که بچه-های بغل دستیش می خوندن رو حفظ کنه. یا منتظر آقای فالکر می موند تا کمکش کنه که یه جمله رو بخونه. بعد اون همون جمله رو که اون گفته بود رو تکرار می کرد. اون هم می گفت: “خوبه.”

بعد یه روز آقای فالکر ازش خواست تا بعد از مدرسه بمونه و کمکش کنه تا تخته سیاه رو بشورن. اون آهنگ گذاشت و وقتی که کار می کردن و حرف می زدن، کمی هم ساندویچ آورد.

اون یهو گفت: “بیا یه بازی کنیم. من حروفی رو با صدای بلند می گم، و تو با ابر خیس روی تخته خیلی سریع می نویسی شون.” اون داد زد: “اِی!” اون یه اِی آبکی کشید. اون داد کشید: “هشت.” اون یه هشتِ آبکی درست کرد. اون فریاد کشید: “چهارده … سه… دی … ام … کیو.” اون حروف و اعداد زیادی رو با صدای بلند داد زد. بعد رفت پشت سرش و هر دو با هم به تخته نگاه کردن. یه آشفته بازارِ آبکی بود.

تریشا می دونست هیچکدوم از اعداد یا حروف اون طور که باید باشن دیده نمیشن. اون ابر رو زمین انداخت و سعی کرد که فرار کنه. ولی آقای فالکر بازوش رو گرفت. جلوی اون رو زانوهاش نشست. اون گفت: “بچه ی بیچاره! تو فکر می کنی کودنی، مگه نه؟! چقدر بده که انقدر احساس تنهایی و ترس می کنی.” تریشا گریه کرد. اون گفت: “ولی کوچولو، تو نمی فهمی، تو حروف و اعداد رو طوری که بقیه مردم می بینن، نمی بینی. تو این همه مدت به مدرسه رفتی و معلم های خوب زیادی رو دست انداختی.”

اون بهش لبخند زد. “این به زیرکی، باهوشی، و خیلی خیلی شجاعت نیاز داره.” بعد ایستاد و شستن تخته سیاه رو تموم کرد. “ما این رو عوض می کنیم دختر. تو میخونی. بهت قول میدم.”

حالا دیگه تقریبا هر روز بعد از مدرسه، اون با آقای فالکر و خانوم پلسی، معلمِ خوندن، ملاقات می کرد. اونها یک عالمه چیز انجام دادن، که اون اصلاً نمی فهمید. اول اون یه دایره روی ماسه کشید. و بعد حروف بزرگ با ابر روی تخته سیاه، از چپ به راست، از چپ به راست کشید. روز بعد، اونها حروف رو روی صفحه تکه تکه نشون می‌دادن، و تریشا اسم هاشون رو با صدای بلند داد می کشید.

با این وجود، روزهای دیگه اون با بلوک های چوبی کار میکرد، و کلماتی می ساخت. حروف، حروف، حروف. کلمات، کلمات، کلمات. همیشه با صدای بلند تلفظ شون می‌کرد و حس خوبی داشت. ولی هر چند که این کلمات رو می خوند ولی نمی تونست یه جمله ی کامل رو بخونه، و در اعماق وجودش هنوز هم احساس می-کرد کودنه. و بعد یک روز بهاری که سه ماه یا چهار ماه از وقتی که با هم شروع کرده بودن، می گذشت؟ آقای فالکر یه کتاب گذاشت جلو روش. تا حالا هرگز اون کتاب رو ندیده بود. اون یه پاراگراف از وسط یه صفحه رو انتخاب کرد و بهش اشاره کرد.

تقریبا مثل یه جادو بود، یا مثل یه نوری که به ذهنش وارد شده بود، کلمات و جملات شروع به شکل-گیری روی صفحه کردن، طوری که قبلاً هرگز اون طور نبود. “اونها … رو … به بیرون … برد.” آروم آروم، اون یه جمله رو خوند و بعد یه جمله ی دیگه، و یکی دیگه. و بالاخره یه پاراگراف رو تموم کرد. و کل چیز رو متوجه شد.

اون متوجه اشک های توی چشم های آقای فالکر و خانم پلیسی نشد. اون شب تریشا بدون اینکه بایسته و نفسی تازه کنه دوید خونه. اون از پله های جلوی خونه بالا رفت و درِ جلویی شون رو باز کرد و به اتاق نشیمن و از اونجا به سمت آشپزخونه رفت. اون رفت بالای کابینت و یه شیشه عسل برداشت، و بعد به اتاق نشیمن رفت و کتاب رو از توی قفسه پیدا کرد، همون کتابی که پدربزرگش خیلی سال ها قبل، بهش نشون داده بود.

اون عسل رو با قاشق روی جلدش ریخت و شیرینیش رو چشید. و به خودش گفت: “عسل شیرینه و همینطور دانش. ولی دانش مثل زنبوریه که عسل می سازه. باید بین صفحات کتاب دنبالش بگردی.” بعد کتاب، عسل و همه ی اونها رو به سمت سینه اش گرفت. اشک هایی رو که به روی گونه هاش می غلطید رو احساس می کرد. ولی اشک های ناراحتی نبودن. اون خوشحال بود. خیلی خیلی خوشحال.

باقیِ سال ماجراجویی و اکتشاف اُدیسه ای برایِ یه دختر کوچولو بود. اون یاد گرفت که مدرسه رو دوست داشته باشه. اینو می دونم برای اینکه اون دختر کوچولو من بودم. پاتریشا پولاکو.

آقای فالکر رو سی سال بعد تو یه عروسی دیدم. به سمتش رفتم و خودم رو معرفی کردم. اوایل اون به سختی منو به جا آورد. بعد من بهش گفتم که کی بودم و اون چطور زندگی منو در طی سالیان عوض کرد. اون من رو بغل کرد و ازم پرسید که چیکار می کنم. جواب دادم: “چرا آقای فالکر، من برای بچه‌ها کتاب می نویسم. ممنونم آقای فالکر، ممنونم!”