بنفش خانم

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

بنفش خانم

من در کلاس در حال نقاشی کشیدن بودم.

کندرا پرسید: چه چیزی نقاشی میکنی؟

من گفتم: یک تصویر از غروب خورشید.

اوو این خیلی زشته، تارا پرسید: صورتی خانم، چرا هر چیزی که تو نقاشی میکنی باید صورتی در آن باشد؟

من جواب دادم: چون صورتی رنگ مورد علاقه من است.

بریتانی گفت: نمی دونی که زمان صورتی گذشته و تمام شده. رنگ جدید مشکی است.الان همه دخترها مشکی را دوست دارند.

بیتریس از آن گوشه گفت: مشکی به روز است.

پالین در حالی که از میله های میمونی آویزان بود گفت: صورتی قدیمی شده است. سوفیا اضافه کرد: صورتی بوی بد می دهد.

در راه بازگشت به خانه در اتوبوس مدرسه، هیچکسی کنار من ننشست. توفانی با لحن طعنه آمیزی گفت : صورتی برای بچه ها و دخترای کوچیک است. ما با یک بچه دوست نمی شویم.

من گفتم: تو نباید یک بچه یا دختر کوچیک باشی که صورتی را دوست داشته باشی، صورتی برای همه ست. حتی برادر من هم صورتی را دوست دارد.

همه در اتوبوس خندیدند: چه جالب! یک پسر که صورتی دوست دارد. آیا وقتش نرسیده که صورتی را کنار بگذاری!

بعد از مدرسه هیچکس با من پرنسس بازی نمی کرد. من به اتاقم رفتم و همه چیزهایی که صورتی بود را شمردم.من یک تلفن صورتی، مدادرنگی صورتی، یک قلک صورتی، لباس زیر صورتی، یک تاج صورتی، حتی یک خرگوش غول پیکر صورتی داشتم. من بیشتر از صدتا وسیله صورتی داشتم. تنها وسیله مشکی که داشتم یک عنکبوت زشت بود که از جشن هالووین مانده بود.

من با خودکار صورتی در دفترخاطرات صورتیم نوشتم.

دوشنبه، صورتی هنوز عالی است. سه شنبه، من کسی هستم که صورتی را دوست دارم. چهارشنبه، من کسی هستم که صورتی را دوست دارم اما دختران بدجنس من را ناراحت میکنند. پنجشنبه، صورتی یک رنگ خاص است. جمعه، صورتی هیچ هدفی ندارد.آن هفته ، بعد از اینکه دخترها من را در مدرسه اذیت کردند، هر روز در دفترخاطراتم نوشتم. بعد من توی دستمال صورتیم گریه کردم.

روز شنبه، مادر، پدر، پیتر و من برای خوشحال کردن من رفتیم که بستنی بخوریم.

آقای سویزل پرسید: صورتی خانم، چی دوست داری؟ انبه نعنایی قرمز یا شاید می خوای از بهشت میوه های استوایی صورتی لذت ببری؟ مزه مخصوص امروز یک شربت انار خوب است.

من آهی کشیدم و گفتم نه ممنون، من فقط بستنی وانیلی می خواهم و به اطرافم نگاه کردم که شاید کسی از بچه های مدرسه من را ببیند.

تو چطور پیتر؟ تو همان بستنی صورتی را می خواهی؟

پیتر گفت: بله بله ممنون. من گفتم: تو خیلی بچه ای پیتر، بستنی صورتی برای لوس هاست.

مامان پرسید: صورتی، نمی خواهی بستنیت را بخوری؟ خوب من خیلی گرسنه نیستم. به نظرم بستنی خیلی خوشمزه بود. من نمی توانم آن را بخورم.

آن شب وقتی من با پدر پبنگ پونگ بازی نکردم، پدر گفت: صورتی خانم آبی شده.

من پرسیدم: این یعنی چه که من آبی شدم؟

این یعنی که تو احساس ناراحتی میکنی. چرا احساس ناراحتی میکنی؟

چون من رنگ صورتی را دوست دارم هیچکس با من بازی نمیکند. الان همه دخترها رنگ مشکی را دوست دارند و من ندارم.

تو مطمئنی که همه دخترها مشکی را دوست دارند؟ ممکن است بچه های دیگیری هم باشند که صورتی دوست داشته باشند.

من جیغ کشیدم و به سمت اتاقم دویدم: تو همه چیز را نمیدانی، همه از صورتی متنفرند.

من به خودم گفتم: در تمام دنیا من تنها کسی هستم که صورتی را دوست دارم. فقط من تنها، هیچکس من را درک نمیکند.

روز دوشنبه من متوجه یک دختر در کلاس هنرشدم. او در حال کشیدن یک نقاشی قشنگ بود. من پرسیدم: چی نقاشی میکنی؟ این یک تصویر از یک کیک است اما رنگ آبی سرد به نظر خوب نمیاد، من فکرمیکنم مقداری صورتی نیاز دارم، و بعد نقاشی عالی می شود.

من پرسیدم: واقعا! تو صورتی را دوست داری؟ تو فکرنمیکنی که صورتی برای بچه هاست؟

او جواب داد؟ صورتی عالی است. به نقاشی نگاه کن ، می فهمی چرا…

او صورتی را با آبی مخلوط کردو رنگ سرد تبدیل به بنفش شد. او گفت: صورتی رنگ قدرتمندی است.

من گفتم: نگاه کن آبی تبدیل به بنفش شد.هووومم بنفش رنگ زیبایی است.

نه فقط زیبا … او بنفش خانم است.