شاهکارِ سوفی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

شاهکارِ سوفی

سوفی یه عنکبوت خونه ی معمولی نبود. سوفی یه هنرمند بود. اون تار هایی چنان شگفت انگیز می بافت که کسی تا اون موقع ندیده بود. هم بازی هاش “باورنکردنی” صداش میکردن. مامانش احساس غرور می کرد.

یه روز، اونها گفتن، اون یه شاهکار می بافه. وقتی سوفی به سنی رسید که باید برای خودش زندگی می-کرد، به پانسیونِ بیکمن ها نقل مکان کرد.

اولین کاری که کرد این بود که یه نگاهی به اطراف انداخت. اون دیوارهای سبز کسل کننده، قالیچه-های رنگ و رو رفته، و سایه بان پنجره های کهنه دید. اون مکان تمنای استعدادش رو می کرد.

سوفی کارش رو شروع کرد. اولین پروژه اش این بود که، پرده ای از تارهای عنکبوتی برای سالن پذیرایی جلواییه بیکمن ها ببافه. روز به روز، مثل فرفره در حالی که رشته های طلاییِ خورشید رو با ابریشم خودش ترکیبی می کرد، می بافت.

بعد یه روز صاحبخونه متوجهش شد و داد کشید: “هیچ عنکبوتی تو اتاق پذیراییم نمی خوام.” اون با دستمال گردگیری سوفی رو محکم زد. سوفی می دونست کِی نمی خوانش. اون روی دیوار به سرعت دوید و رفت بالای پله ها به کمد لباس کاپیتان قایق یدک کش.

وقتی که بالاخره آروم گرفت، اطرافش رو نگاه کرد و چیزی به جز خاکستری ندید. پیراهن های خاکستری، شلوارهای خاکستری، سوشرت های خاکستری. اون تصمیم گرفت که؛ کاپیتان به لباس جدید نیاز داره. یه چیزِ روشن و آبی، مثل آسمون.

اون شروع کرد به با صبوری بافتن. آستین ها، یقه. یه روز کاپیتانِ کشتیِ یدک کش، سوفی رو سرِ کار گرفت. اون جیغ کشید: “یه عنکبوت.” بعد اون رفت روی طاقچه ی پنجره و از اونجا به روی پشت بوم. سوفی نمی خواست کسی به خاطر اون از روی پشت بوم بیفته.

اون از توی کمد لباس به سرعت بیرون دوید، رفت توی راهرو، و از اونجا هم توی دمپایی های راحتی کوک. دمپایی های راحتی کوک، تیکه تیکه و کثیف بودن. سوفی با خودش فکر کرد؛ من برای کوک یه جفت تازه می بافم. بعد از اینکه کمی استراحت کردم.

خیلی نمی گذشت که سوفی توی انگشت پا جا خشک کرده بود که به روی کف زمین پرت شد. زلزله بود؟ نه. کوک بود که سوفی رو انداخته بود کف زمین. کوک اخم کرد که: “اه اه! این عنکبوت زشت و زننده رو ببین!”

احساسات سوفی جریحه دار شده بود. سوفی با وقارِ تمام از روی قالیچه و زیر در اتاق کوک رد شد، پله های سر بالایی دراز و دراز رو به طبقه سوم جایی که زن جوان زندگی می کرد، طی کرد. سوفی با خستگی تو سبد کاموایِ زن جوون سرید و به خواب رفت.

تا این موقع، سال هایِ عنکبوتیِ زیادی طی شده بود. سوفی پیر تر شده بود. اون فقط انرژی کافی برای بافتن چند تار کوچولو برای خودش رو داشت. یه طرح رُز خیلی کوچولو برای روی بالشش. ۸ تا جوراب رنگی برای اینکه پاهاش رو گرم نگه داره. ولی اکثر اوقات می خوابید.

بعد یه روز، زن جوون متوجه سوفی شد. سوفی با خودش فکر کرد؛ وای نه. کم مونده بود که اشک هاش بریزه. اون می دونست که دیگه قدرت کافی برای ماجراجویی های بیشتری رو نداره. ولی زن جوون با دستمال گردگیری روی سوفی نزد، یا به روی سقف نپرید. اون نگفت که سوفی زشته. اون به سادگی لبخند زد. و زن جوون بدون این که یک ذره هم سوفی رو اذیت کنه، کاموا و میلش رو برداشت.

سوفی زن جوان رو در حالیکه بافتنیش رو می‌بافت تماشا کرد. روز به روز. سوفی گفت: “پاپوش.” زن جوون داشت بچه دار می شد. بعد از اینکه پاپوش ها تموم شدن، زن جوون برای بچه یه ژاکت بافت. ولی بعد کاموا تموم شد. و زن جوون پول کافی برای خریدن کاموا برای پتوی بچه رو نداشت.

صاحب خونه گفت: “نگران نباش. یه لحاف قدیمی قهوه ای تو کمدِ تویِ راهرو هست. بچه ات میتونه استفاده اش کنه. سوفی لحاف رو دیده بود. پاره و کسل کننده بود. مناسب یه بچه نبود.

سوفی جواب رو می دونست. اون باید خودش یه پتو می‌بافت. روز هایی که جوون بود، هیچ مسئله ای براش نبود. ولی سوفی سُست و ضعیف شده بود. بچه احتمال داشت هر روزی به دنیا بیاد. سوفی می تونست تا اون موقع پتو رو تموم کنه؟ اون از توی سبد کاموا بیرون اومد. به روی لبه پنجره عریض رفت. پرتوهای مهتاب توی اتاق می افتاد. اون با خودش فکر کرد؛ “عالی.” من پرتوهای مهتاب رو توی پتوی بچه می بافم. همچنین، چند تا نور ستاره.

سوفی شروع کرد. وقتی که در حال بافتن بود، ایده‌های جدیدی به ذهنش می رسید. اون ایده ها رو توی پتو می بافت. تیکه های معطر درخت کاج … حلقه های شب … لالایی های قدیمی … دونه های برف بازیگوش. سوفی بدون اینکه پلک بزنه، بخوره، یا بخوابه می بافت. تا حالا انقدر خسته یا مصمم نبود. اون پشت سر هم می بافت. او به دورترین گوشه پتو رسیده بود، که صدای گریه ی بچه ی تازه به دنیا اومده ی زن جوون رو شنید.

و اونجا، روی دورترین گوشه، سوفی قلب خودش رو روی پتو بافت. اون شب وقتی که زن جوون می-خواست روی نوزادش رو با لحاف صاحب خونه بپوشونه، چیزی روی لبه پنجره توجهش رو جلب کرد.

یه پتو بود. به قدری نرم، به قدری زیبا که مناسب یه شاهزاده بود. زن جوان می دونست که یه پتوی معمولی نیست. اون رو با عشق و شگفتی اطراف بچه ی خوابیده اش پیچید. و رفت تا خودش هم بخوابه در حالی که دستش رو روی آخرین بافته ی عنکبوت کوچولو گذاشته بود. شاهکار سوفی.