استلالونا

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

استلالونا

روزی روزگاری توی یه جنگل گرم و شرجیِ دور و دور … یه خفاشِ میوه ی مادر و جوجه ی تازه متولد شده اش زندگی می کردن. وای که خفاشِ مادر چقدر جوجه ی نرم و کوچولوش رو دوست داشت. اون زمزمه کرد: “اسمت رو استلالونا میذارم.”

هر شب خفاش مادر، وقتی برای پیدا کردن غذا پرواز می کرد، استلالونا رو محکم به سینه اش می چسبوند. یه شب وقتی که خفاش مادر عطر قوی میوه ی رسیده رو دنبال کرد، یه جغد دیدش. پرنده ی قدرتمند با بال های بی صدا به سمت خفاش ها با سرعت پرواز کرد. خفاش مادر در حالی که جا خالی می داد و جیغ می کشید، سعی کرد فرار کنه. ولی جغد دوباره و دوباره حمله کرد و استلالونا رو به هوا پرتاب کرد.

بال های کوچولوی اون به نرمی و بی مصرفیِ یه کاغذِ خیس بود. اون پایین تر و پایین تر، با سرعت هر چه تمام توی جنگل پایینی افتاد. شاخه های در هم پیچیده شده و برگ‌دار و تاریک، استلالونا رو در حالی که میفتاد، گرفتن. یه تَرَکه ی کوچولو برای پاهای ریزِ استلالونا کافی بود.

در حالی که بال هاش رو دور خودش پیچیده بود، یه شاخه ی خیلی ریز رو محکم گرفت. در حالی که استلالونا از ترس و سرما می لرزید، جیغ کشید: “مادر کجایی؟”

سپیده دم، جوجه خفاش دیگه نمی تونست بیشتر از اون دووم بیاره. دوباره به پایین تر و پایین تر سقوط کرد. گرومپ! استلالونا با کله به یه لونه ی نرم و کُرکی، در حالی که سه تا جوجه پرنده ای که توش زندگی می‌کردن رو ترسوند، افتاد.

استلالونا سریع از لونه بالا رفت و زیرش آویزون شد. اون به صدای مِن مِن سه تا پرنده گوش داد. فلپ داد کشید: “چی بود؟” فیلتر جیرجیر کرد: “نمیدونم. ولی از پاهاش آویزونه!” پیپ هیس کرد و گفت: “سوس! مامان داره میاد.”

اون روز، پرنده ی مادر بارها و بارها پرواز کرد و رفت و هر بار با غذا برای جوجه هاش برگشت. استلالونا به شدت گرسنه بود، ولی نه برای چیزهای کثیفی که پرنده ی مادر با خودش می آورد.

هر چند بالاخره خفاش کوچولو دیگه نتونست طاقت بیاره. اون رفت توی لونه و چشماش رو بست و دهنش رو باز کرد. یه ملخ سبز بزرگ افتاد تو دهنش.

استلالونا یاد گرفت که مثل پرنده ها باشه. اون تمام طول روز رو بیدار می موند و شب ها می خوابید. اون حشره می خورد، هر چند که طعم شون مزخرف بود. عادت های خفاشیش به سرعت از بین رفتن. به غیر از یک چیز، استلالونا هنوز هم دوست داشت درحالی که از پاهاش آویزونه بخوابه.

یه روز وقتی مادر لونه نبود، جوجه پرنده های کنجکاو تصمیم گرفتن که اونها هم امتحان کنن. وقتی پرنده مادر به خونه برگشت، هشت تا پای کوچولو رو دید که محکم لبه های لونه رو گرفتن. اون داد کشید: “اِی! فوراً برگردید اینجا. الان میوفتید و گردنتون رو می شکنید.”

پرنده ها دوباره به لونه برگشتن. ولی پرنده ی مادر جلوی استلالونا رو گرفت. “تو به بچه های من یاد میدی که کارهای بد بکنن. بهت اجازه نمیدم به لونه برگردی، مگر اینکه قول بدی از تمام قوانین این خونه تبعیت کنی.”

استلالونا قول داد. بدون اینکه صورتش رو کج کنه، حشره می خورد. شب ها توی لونه می خوابید. و از پاهاش آویزون نمی شد. استلالونا، طوری که یه پرنده ی خوب باید باشه، رفتار می‌کرد.

همه ی جوجه ها به سرعت بزرگ شدن. چیزی نگذشت که لونه شلوغ شد. مامان پرنده بهشون گفت که وقتشه که پرواز رو یاد بگیرن. دونه به دونه، پیپ، فلیتر، فلپ و استلالونا از توی لونه پریدن. بال هاشون کار میکرد. استلالونا با خودش فکر کرد: “من درست شبیه اونهام. من هم می تونم پرواز کنم!”

پیپ، فلیتر، و فلپ با شکوهِ هر چه تمام روی شاخه نشستن. استلالونا هم سعی کرد همون کار رو انجام بده. چقدر شرم آور! استلالونا به خودش گفت؛ همه ی روز رو پرواز می کنم، تا هیچکس نبینه چقدر دست و پا چلفتیم.

روز بعد، پیپ، فلیتر، و فلپ و استلالونا به جایی دور از خونه برای پرواز رفتن. اونها ساعت ها پرواز کردن و بال هاشون رو تمرین دادن. فلیتر بهشون هشدار داد که: “آفتاب داره غروب میکنه.” فلپ گفت: “بهتره بریم خونه و گرنه توی تاریکی گم میشیم.”

ولی استلالونا به جاهای دورتری پرواز کرده بود و دیده نمی شد. سه تا پرنده ی دلواپس بدون اون برگشتن به خونه. استلالونا تنهای تنها، پرواز کرد و پرواز کرد تا اینکه بال هاش درد گرفتن و به روی یه درخت افتاد. استلالونا آهی کشید و گفت: “قول داده بودم که از پاهام آویزون نشم.” بنابراین از انگشت های شستش آویزون شد و به خواب رفت.

اون صدای بال های نرمی رو که داشتن نزدیک می شدن رو نشنید. یه صدای بلندی گفت: “هی، چرا برعکس آویزون شدی؟” چشم‌های استلالونا باز شدن. اون عجیب ترین صورت رو دید. استلالونا گفت: “من برعکس نیستم. تو هستی!” موجود گفت: “ولی تو یه خفاشی. خفاش ها از پاهاشون آویزون میشن. تو از انگشت های شستت آویزونی. که باعث میشه تو برعکس بشی .من یه خفاشم. من از پاهام آویزون میشم. که باعث میشه من درست عکس باشم.”

استلالونا گیج شده بود. “مامان پرنده به من گفت که من برعکسم. اون گفت که من اشتباه می کنم …” “اشتباه برای یه پرنده؛ شاید … ولی نه برای یه خفاش.” خفاش های بیشتری جمع شدن تا خفاش جوونِ عجیب و غریبی رو که مثل پرنده ها رفتار می کرد رو ببینن.

استلالونا داستانش رو براشون تعریف کرد. یکیشون با لکنت گفت: “تو حشره میخوری؟” اون یکی بریده بریده گفت: “شب ها میخوابی؟” و همشون زمزمه کردن: “چقدر عجیب!” یه خفاش جمعیت رو کنار زد: “صبر کنید! صبر کنید! بذارید من این بچه رو ببینم.” اون پرسید: “یه جغد بهت حمله کرده؟”

درحالی که خزهای استلالونا رو بو می کشید، زمزمه کرد: “تو استلالونایی! تو بچه منی!” استلا لونا فریاد کشید: “از دست جغد فرار کردی؟” خفاش مادر در حالی که بال هاش رو دور استلالونا میپیچید، گفت: “تو نجات پیدا کردی؟ آره! با من بیا. من بهت نشون میدم که کجا میوه های خوشمزه رو پیدا کنی. دیگه تا وقتی که زنده ای، هیچ وقت مجبور نیستی حشره بخوری.” استلالونا با جیغ گفت: “ولی الان شبه. ما نمی تونیم تو تاریکی پرواز کنیم. چون ممکنه به یه درخت بخوریم. خفاشِ مادر گفت: “ما خفاشیم. میتونیم تو تاریکی ببینیم. با ما بیا.”

استلالونا ترسیده بود. ولی از روی درخت پرید و توی آسمون آبی عمیق شب پرواز کرد. استلالونا می-تونست ببینه. اون احساس کرد پرتوهای نور توی چشم هاش می درخشن. اون می تونست همه چیز رو توی مسیرش ببینه. دیری نگذشت که خفاش ها درخت انبه پیدا کردن، و استلالونا هر چقدر که شکمش جا داشت میوه خورد. استلالونا با خوشحالی در حالی که شکمش رو پر می کرد، گفت: “دیگه تو کل عمرم یه حشره ی دیگه هم نمی خورم. باید به پیپ، فلیتر و فلپ بگم.”

روز بعد استلالونا رفت که پرنده‌ها رو ببینه. استلالونا گفت: “با من بیاید و خانواده ی خفاشم رو ملاقات کنید.” پیپ موافقت کرد: “باشه، بیاید بریم!” استلالونا به پرنده ها توی مسیر توضیح داد: “اونها از پاهاشون آویزون میشن و تو شب پرواز می کنن و بهترین غذای توی دنیا رو می خورن.”

وقتی که پرنده ها بین خفاش ها پرواز می کردن، فلپ گفت: “من اینجا احساس می کنم بر عکسم.” بنابراین پرنده ها هم از پاهاشون آویزون شدن. استلالونا با هیجان گفت: “تا شب صبر کنید. ما شب پرواز می کنیم.”

وقتی شب شد، استلالونا پرواز کرد. پیپ، فلیتر و فلپ از روی درخت پریدن تا دنبالش کنن. پیپ داد کشید: “من نمیتونم چیزی ببینم.” فلیتر فریاد زد: “من هم نمی تونم.” فلپ جیغ کشید: “آآآی!” استلالونا با نفس های بریده گفت: “اونها الان به یه جایی می خورن. من باید نجاتشون بدم.”

استلالونا با سرعت پرواز کرد و دوست هاش رو تو هوا گرفت. اون ها رو روی درخت گذاشت و پرنده ها شاخه رو محکم گرفتن. استلالونا از شاخه ی بالای سر اونها آویزون شد.

بعد اون آه کشید: “ای کاش شما هم می تونستید توی تاریکی ببینید.” فلیتر جواب داد: “ما هم آرزو می-کنیم که تو می تونستی روی پاهات بایستی.” پیت و فلپ سرشون رو به علامت موافقت تکون دادن. اون ها یه مدت طولانی توی سکوت نشستن. فلیتر اندیشه کنان گفت: “چطور میشه که ما اینقدر متفاوتیم و در عین حال احساس شباهت می کنیم؟” پیپ با حیرت پرسید: “و چطور میشه که ما اینقدر احساس تفاوت می کنیم و انقدر شبیه همیم؟” فلپ جیرجیر کرد: “من فکر می‌کنم این یه معماست!” استلالونا گفت: “موافقم. ولی ما دوستیم. و این یه حقیقته.”