سال اول با نوع اول

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

سال اول با نوع اول

یک سال تمام از اولین روز دیوونه کننده ای که این داستان با بستری شدن تو بیمارستان شروع شد، می گذره.

با یه عالمه رفت و آمد به سینک شروع کردم و فنجونم رو پر از آب می کردم و هی آب می خوردم. احساس خستگی و ضعف می کردم و همیشه تشنه بودم. بدتر از همه، تند تند می رفتم دستشویی. برای یه آدم به کوچکی من خیلی آب می خوردم. رفتم دکتر تا علتش رو بدونم.

برای چک کردن قند خونم انگشتم رو سوراخ کردم. فشار سوزن مثل نیش زنبور بود. مامانم رو نگاه می کردم که داشت با دکتر و پرستار صحبت می کرد که قبل از اینکه وضعیت بدتر شه بریم بوستون.

مامان با عجله رفت به اورژانس کودکان تو لانگ وود. بابا همین که تونست اومد اونجا به دیدن مامان و من. اونها بازوی من رو به لوله ی نازک پلاستیکی وصل کردن. چیزی برای خوردن به جز یه تیکه یخ ساده نداشتم. دوازده ساعت برای اینکه چیزی بخورم و چهار ساعت دیگه برای اینکه رو پاهام بایستم صبر کردم.

وقتی دکتر اومد تو تا صحبت بکنه، بهمون توضیح داد که چرا من انقدر احساس ضعف می کردم. سطح قندی که خون توش می مونه توسط هورمونی به نام انسولین کنترل میشه. پانکراس جاییکه این هورمون ساخته میشه. این عضو اندرو داره خراب میشه. برای اصلاح قند خون، از این لحظه به بعد، اون وابسته به تزریق انسولین خواهد بود.

ما چه اشتباهی کردیم؟ به خاطر شیرینیِ زیاده؟ نباید اجازه میدادیم همه ی اون شیرینی های تعطیلات رو بخوره؟ دیابت نوع 1 تقصیر هیچ کس نیست. برای برخی افراد این عضو به نقطه ی از کار افتادگی میرسه. شما کاری نکردید. به خاطر چیزایی که خورده نیست. سلول های بتا تازه شروع به خراب شدن کردن. کلی چیز هست که باید یاد بگیرید و ما بهتون نشون میدیم چطور. نیازی به صبر کردن نیست. همین حالا آموزش رو شروع می کنیم.

شاید فکر کنید این مکان ممکنه باعث ترس من بشه. ولی تو سه شبی که اینجا بستری شدم بهم خوش گذشت. وقتی مامان و بابا یاد می گرفتن که چطور تزریقات من رو انجام بدن، من با یه کتاب نقطه چین استراحت کردم. وقتی داشتم به عروسک خرگوشیِ آبیم آمپول الکی میزدم، هم اتاقیِ نوجوونم خیلی با حال بود.

تو یه اتاق موندن داشت دیگه حوصله ام رو سر می برد، پس بابا منو برد به طبقه ی پایین برای کشف اطراف. پروانه های روی یه صفحه ی بزرگ حرکات من رو که داشتم سمت یه آکواریوم ماهی به بزرگی اقیانوس میدویدم تعقیب می کردن.

هر پله ای که به سمت بالا می رفت یه صدای موسیقیِ خاصی ایجاد می کرد درحالیکه یه سگ خیلی بزرگ اون اطراف می گشت.

بعد از سه شب دور موندن از خواهر کوچیکم، می خواستم بغلش کنم و بهش بگم دلم براش تنگ شده بود.

امسال یه دوره ای بود برای اینکه یاد بگیری چطور مقابله کنی. تزریق پشت سر تزریق. سوزن پشت سر سوزن. شکم، پاها، بازوها … تزریق ها هر جایی که بیاد. ما اونها رو تو اطراف پخش می کردیم، چون روزی شش تا بودن. مامان یه برنامه از تزریقات رو هر هفته برای پرستار ایمیل می کرد. اونها نسبت کربوهیدرات رو چک می کردن که نیازی به دستکاری نداشته باشه. مامان شب با یه لامپ رو سرش گاهی به یه پاکت آبمیوه برای اینکه تو تختم بخورم میومد بهم سر میزد.

برای مدرسه نهار میارم (که چیز خیلی جالبی هم نیست) وقتی کارم تموم میشه با دوستم پرستار نانسی، خوش می گذرونم. کربوهیدرات ها رو می شماریم تا بدونیم چی میره تو بدنم. ولی هیچ اسنک قایمکی ای تو کار نیست! این کار چیزی بیشتر از شیطنته. (به جز مواقعی که قند خونم یهویی میفته، با چند تا آبنبات سبز می تونیم بیاریمش بالا. و وقتی که قند خونم انقدر پایینه که نمی تونم بخورم، یه آمپول گلوکاگون آماده ی تزریقه.) من باید صبور باشم و منتظر هر وعده ی غذایی باشم و دقت زیادی به این بکنم که حالم چطوره. بدنم وقتی بالا و پایینم سرنخ هایی میده. و دستگاه روی بازوم هم بهمون کمک می کنه تا بدونیم. آلارم های رو گوشیمون تنظیم شدن تا زنگ بزنن. اگه برای مدتی طولانی ای بالا باشم کتون ها رو چک می کنیم. دیابت تزریق به نمونه های خونه. با این حال باز هم وقت برای خوش گذرونی هست. کلی مثال هست … وقتی نیاز به تمرین کردن دارم، وقتشه که بدوم. شرط می بندم نمی تونی منو بگیری! بابا در مقایسه با پسرش خیلی یواش میدوه.

بعضی گروه های تی1دی دوست دارن میزبانیِ برخی رخداد های باحال رو بکنن. یه بار همگی پشت یه حصار بیرون میدون بزرگ نشستیم. تو یه رخداد دیگه، عروسک خرسیم مریض بود. یاد گرفتم تو درمانگاه عروسک خرسی درمانش کنم.

برای کمک به من برای تبدیل شدن به یه نیروی ورزشکار، رویداد مورد علاقه ی من یه دوره ی مانعی داشت. مثل یه نینجای واقعی روی یه طناب تاب خوردم. شرط می بندم فکر کردید افتادم. راستش رو بگید! اینطور فکر نکردید؟

من می تونم به دوستام بازی کنم و تو هر نوع ورزشی مسابقه بدم. می تونم انسولین بزنم و هر نوع غذایی بخورم.

وقتی آخر هر روز آماده ی خوابم، همیشه احساس امنیت می کنم و پدر و مادرم می گن: “پسرم، اینکه چطور این درد رو تحمل می کنی خیلی شجاعانه است. این همه تزریق می کنی و به سختی شکایت می کنی. هر دوی ما آرزو می کنیم که ای کاش کار بیشتری از دستمون بر میومد. ما حاضر بودیم به جای دو تزریق بعدی تو، هر کدوم پنجاه تا بزنیم.” باورش سخته که یه سال تمام، گذشت. همه می گن من شجاعم. حالا جواب من اینه …

آندرو یعنی جنگجو، که من سعی می کنم باشم. دیابت نوع یک نمی تونه منو محدود کنه. سالی که گذشت، به من یاد داد تا کارها رو درست به انجام برسونم: که وقتی دارم از زندگی لذت می برم هر کاری لازم هست رو هم انجام بدم. این کار آسون نیست، سخت هم نیست. این طریقه ی زندگی کردن منه. رمزش اینه که مثبت باشی. بیشتر از هم سن و سال های خودم درباره ی رژیم می دونم. عادت کردن به برنامه می تونه مفید باشه. تزریق ها و سوزن ها … آره، بعضی وقت ها درد دارن. من می تونم با نوع 1 بجنگم و هر چیزی بشم! یه روزی، یه پدر خوب، چیزیه که می خوام بشم. با این حال، پدرم می گه بیشتر دوست داره شبیه من باشه. من به یاد گرفتن و بزرگ شدن ادامه میدم با یه سالی که گذشت و یه عمری که پیش رو دارم.