داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

پدینگتن خرسه و سورپرایز کریسمس

توضیح مختصر

کریسمس نزدیکه و پدینگتن پول هاش رو پس انداز کرده تا به مناسبت تعطیلات کل خونواده ی براون رو به فروشگاه بارکریجز ببره.

  • سطح خیلی سخت

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Paddington Bear and the Surprise Christmas

One Christmas Paddington announced he was taking the Brown family to Barkridges store to see Santa Claus. “It’s very good value,” he explained. “Apart from meeting Mr. Claus, there’s a sleigh ride through Winter Wonderland and you get to visit his workshop at the North Pole. We might even see where he makes his marmalade.” “I doubt if Santa makes his own marmalade,” said Mrs. Brown nervously, as Paddington led the way onto the escalator. “It would make all the presents sticky,” agreed Jonathan. “Not to mention his beard,” added Judy. “Besides, he’s much too busy.” “That’s more than you can say for Barkridges,” remarked Mr. Brown gloomily as he brought up the rear. “There’s hardly anyone here.” There were two signs at the top of the escalator. One pointing to Santa Claus, and one pointing to Winter Wonderland. “I think I may visit Santa Claus first,” announced Paddington. “In case the sleigh gets stuck in the snow.” “You’re supposed to do it the other way around dear,” called Mrs. Brown. “You don’t want to miss the ride.” But Paddington was already in luck. There were only two children in front of him and they were both rather large. So he got down on his paws and knees so that he could get a better look. Santa Claus had two sacks of presents. One was marked for boys and the other was marked for girls, but he couldn’t see a sack marked bears, anywhere.

Just then looked up and saw a man staring down at him. “Are you a boy or are you a girl?” asked the storeman gently. “Neither, I’m a bear!” “You look more like a large creepy crawly to me,” said the man distastefully. “Perhaps you had better come back next year when you’ve made up your mind.” “Come back next year?” repeated Paddington hotly. “But I’ve brought my Christmas list. I thought it would save the postage.” The Browns were too far away to hear what was being said but from the look of Paddington’s face they guessed something must be wrong. “Hurry up,” called Mrs. Bird. “We’re all ready to go.” “Oh dear, Henry,” said Mrs. Brown. “I do hope the sleigh ride is a success. Paddington’s been saving his bun money for ages and he’ll be most upset if it doesn’t live up to his expectations.” As Paddington clambered aboard and they set off, Mr. Brown held up a leaflet. “Listen everybody,” he called. “First of all we go past Santa’s Winter Garden.” “I think I prefer Mrs. Bird’s window box.” said Paddington. The Browns exchanged anxious glances. It didn’t seem a very good start to the outing.

“How about this one, then!” continued Mr. Brown as they turned a corner. “It’s the stable where Santa keeps his reindeer.” Paddington didn’t say anything. From where he was sitting it looked more like a dog kennel and the only reindeer he could see was a plastic one that had fallen over in the snow.

Next Mr. Brown pointed to a very tall tower with a flashing light at the top. “That’s the lighthouse at the North Pole,” he said. “It’s there to make sure Santa arrives back home safe and sound after he’s delivered all his presents.” Paddington gave it a hard stare. “I think there must be a wire loose, Mr. Brown,” he exclaimed. “The light keeps going on and off.” “Lighthouses are supposed to flash,” broke in Jonathan. “They all send out a different signal so that people know exactly where they are.” But Paddington wasn’t listening. He was counting the number of buns it had taken to pay for the outing.

“Now, this might be more interesting.” Mr. Brown tried to strike a cheerful note as they drew nearer to a big house with mechanical figures moving behind every window. “We’re about to enter Santa’s workshop.” ”Look at all the elves,” called Judy. She turned around in order to explain elves to Paddington, but as she did so she gave a cry of alarm for he was nowhere to be seen.

“Do something, Henry!” cried Mrs. Brown when she saw what had happened. “Do something?” repeated Mr. Brown. “What can I do from inside the middle of a workshop!” “We haven’t reached the end of the tour,” warned Mrs. Bird. “Paddington will be most upset if he misses any of it.”

Mr. Brown tried to put a brave face on things, but when they reached the end of the ride and there was still no sign of Paddington, he looked as worried as any of them. He called to one of Santa’s helpers. “There’s a bear fallen into our works?” repeated the man. “I’ll send for the manager at once!” “Bear!” exclaimed the manager. “Did I hear someone say bear? If it’s the one I met earlier I’m not surprised he’s missing. A troublemaker if ever I saw one. Blue duffle coat, old hat. I’d recognize him anywhere. Leave it to me. I’ll find him.” “We’re certainly not going until you have,” warned Mrs. Bird. “And what’s more, if I know that bear, he’ll be wanting his money back.” “No one has ever asked for their money back before,” wailed the manager. “There’s a first time for everything” said Mrs. Bird grimly.

As the manager disappeared through one door, Paddington came through another. “I think I found the fault in the lighthouse, Mr. Brown,” he called. “Bears are good mending things and…” But before he had a chance to finish there was a loud bang from somewhere inside Santa’s workshop, and all the lights went out.

“Where is he?” shouted the manager. “Where is he? I’ll give him a present he won’t forget in a hurry!” Mrs. Bird took a big grip of her umbrella. “Come along everyone,” she called. “I think we’ve had enough wonders for one day.”

“Paddington’s certainly hit the headlines,” said Mr. Brown at breakfast the next morning. “Listen to this: Strange Goings-on in London Store.” “One thing’s certain,” said Mrs. Brown. “We shall be allowed into Barkridges again in a hurry.” “I don’t know,” broke in Jonathan. “Listen to this one: Crowds Flock to Santa’s workshop. Search for Mystery Bear Goes On.” Everyone was so busy reading the newspaper that they didn’t notice Mrs. Bird leave the room. She had an important telephone call to make.

“Barkridges,” said the manager, several days later. “Wishes you all a very Merry Christmas. Ever since this young bear first honored us with a visit we’ve had lines all around our store. It’s quite like old times.” he turned to Mrs. Bird. “And thank you dear lady for telephoning us when you did.” “I could do some more repairs for you!” said Paddington hopefully. “I don’t think that will be necessary,” said the manager hastily. “Besides Santa is waiting for you, after you’ve all had a free sleigh ride.” It was a merry party of Browns who set off on their journey through Winter Wonderland. This time everything worked perfectly, and when they came to the end of the ride Santa Claus was waiting to greet them. “Ho ho ho,” he boomed. “And who have we here?” “I’m a bear, Mr. Claus,” said Paddington. And I come from Darkest Peru.” “Well,” said Santa, reaching behind his chair. “In that case I think I know just what you would like.” Paddington nearly fell over backwards with surprise as Santa Claus held up an enormous jar. There was a label on the side that said homemade and it was tied at the top with a big red bow. “It’s my favorite, Mr. Claus,” he cried. “How did you guess?” Mrs. Bird’s face went pink as Santa gave her a knowing smile. “One of the things about Santa Claus,” she said hastily, “is that he knows exactly what everyone wants for Christmas. That’s what makes him so special.” “And he makes his own marmalade,” said Paddington happily. “I knew he would.”

ترجمه‌ی درس

پدینگتن خرسه و سورپرایز کریسمس

یه سال نزدیک کریسمس پدینگتن اعلام کرد که می خواد خونواده ی براون رو ببره فروشگاه بارکریجز تا بابانوئل رو ببینن. پدینگتن توضیح داد: خیلی می ارزه. به جز اینکه آقای نوئل رو ملاقات می کنیم، با سورتمه از سرزمین عجایب زمستانی هم می گذریم و می تونین کارگاه آقای نوئل و قطب شمال رو هم ببینین. حتی ممکنه جایی رو که آقای نوئل مارمالادش رو درست می کنه هم ببینیم.

همینطور که پدیگنتن جلوتر از بقیه روی پله برقی رفت، خانم براون با نگرانی گفت: شک دارم بابانوئل خودش مارمالادش رو درست کنه. جاناتان موافقت کنان گفت: اینطوری تمام هدیه ها نوچ میشن. جودی اضافه کرد: از ریشش که بگذریم. تازه، سرش خیلی شلوغ تر از این حرف هاست. خانم براون در حالیکه پشت سر همه حرکت می کرد اشاره کرد: سرش از بارکریجز که شلوغ تره. تقریباً هیچکس اینجا نیست.

بالای پله برقی دو تا تابلو بود. یکی شون به بابانوئل اشاره می کرد و اون یکی به سرزمین عجایب زمستانی. پدینگتن اعلام کرد: به نظرم اول برم پیش بابانوئل. که اگه یه وقت سورتمه توی برف گیر کرد. خانم براون گفت: باید اول بیای سرزمین عجایب. نمیخوای که از سورتمه سواری جا بمونی.

اما پدینگتن از همون موقعش هم رو شانس بود. تنها دو تا بچه جلوش بودن و هر دوشون هم نسبتاً درشت هیکل بودن. پس پدینگتن چهاردست و پا شد که بتونه بهتر ببینه. بابانوئل دو تا گونی هدیه داشت. روی یکیشون نوشته بود برای پسرها و روی اون یکی نوشته برای دخترها، اما پدینگتن هیچ جا گونی ای ندید که روش نوشته باشه برای خرس ها.

درست همون موقع بالا رو نگاه کرد و مردی رو دید که بهش زل زده بود. مسئول فروشگاه با ملایمت پرسید: دختری یا پسر؟ هیچ کدوم، من یه خرسم. مرد با بیزاری گفت: به نظر من که بیشتر شبیه یه موجود چندش آور گنده ای. شاید بهتر باشه سال دیگه که تصمیمت رو گرفتی برگردی. پدینگتن با حرارت تکرار کرد: سال دیگه برگردم؟ اما من فهرست هدایایی رو که برای کریسمس میخوام آوردم. فکر کردم تو هزینه ی پست صرفه جویی میشه.

خونواده ی براون خیلی دورتر از اون بودن که حرف هایی رو که زده میشد بشنون اما از قیافه ی پدینگتن حدس زدن که حتماً مشکلی پیش اومده. خانم برد صدا زد: عجله کن. همه مون آماده ایم که بریم. خانم براون گفت: وای خدا، هنری. واقعاً امیدوارم سورتمه سواری با موفقیت همراه باشه. پدینگتن مدت هاست که پول کماج هاش رو پس انداز کرده و اگه سورتمه سواری انتظاراتش رو برآورده نکنه خیلی ناراحت میشه.

وقتی پدینگتن به سختی از سورتمه بالا رفت و راه افتادن، آقای براون یه بروشور رو بالا گرفت و گفت: همگی گوش کنین. اول از همه از باغ زمستونی بابانوئل می گذریم. پدینگتن گفت: گمونم گلدون کنار پنجره ی خانم برد رو ترجیح میدم. اعضای خونواده ی براون نگاه های کوتاه و مضطربی به هم انداختن. شروع چندان خوبی برای گردششون به نظر نمی رسید.

وقتی از یه پیچ میگذشتن آقای براون ادامه داد: خب، این یکی چطور! این اصطبلیه که بابانوئل گوزنش رو توش نگه می داره. پدینگتن هیچی نگفت. از اونجایی که اون نشسته بود اصطبل بیشتر به یه سگدونی شبیه بود و تنها گوزنی هم که تونست ببینه یه گوزن پلاستیکی بود که توی برف ها افتاده بود.

بعد آقای براون به یه برج خیلی بلند اشاره کرد که یه چراغ چشمک زن بالاش قرار داشت: اون فانوس دریایی قطب جنوبه. برای اینه که مطمئن بشیم بابانوئل بعد از رسوندن تمام هدیه هاش صحیح و سلامت به خونه اش برمیگرده. پدینگتن حسابی به فانوس دریایی زل زد و ناگهان با حرارت گفت: فکر کنم یه سیمش شل شده، آقای براون. چراغش هی خاموش و روشن میشه. جاناتان پرید وسط و گفت: چراغ فانوس دریایی باید چشمک زن باشه. هر فانوس دریایی یه علامت مشخص و متفاوت می فرسته تا آدم ها بدونن که دقیقاً کجان. اما پدینگتن گوش نمی کرد. داشت تعداد کماج هایی رو می شمرد که برای پرداختن پول این گردش مجبور شده بود توی خریدشون صرفه جویی کنه.

وقتی به خونه ی بزرگی که پشت هر پنجره اش موجودات مکانیکی در حال جابجا شدن بودن نزدیکتر شدن آقای براون سعی کرد اظهارنظر دلگرم کننده ای کنه و گفت: حالا، اینجا باید جالب تر باشه. داریم وارد کارگاه بابانوئل میشیم. جودی گفت: این الف ها رو ببینین. اون برگشت تا درباره ی الف ها به پدینگتن توضیح بده، اما همین که برگشت فریادی از سر ترس سر داد چون هیچ اثری از پدینگتن نبود.

وقتی خانم براون دید چه اتفاقی افتاده فریاد زد: یه کاری بکن، هنری. آقای براون تکرار کرد: یه کاری بکنم؟ از وسط یه کارگاه چه کاری می تونم انجام بدم؟ خانم برد هشدار داد: هنوز به آخر گردشمون نرسیدیم. پدینگتن اگه حتی یه قسمت از گردش رو هم از دست بده خیلی ناراحت میشه.

آقای براون سعی کرد وخامت اوضاع رو به روی خودش نیاره، اما وقتی به انتهای سورتمه سواری رسیدن و باز هم هیچ اثری از پدینگتن نبود، اونهم به اندازه ی بقیه نگران به نظر می رسید. آقای براون یکی از دستیارهای بابانوئل رو صدا زد. مرد تکرار کرد: یه خرس افتاده توی دستگاه های ما؟ فوراً می فرستم دنبال مدیر فروشگاه!

مدیر فروشگاه با حرارت گفت: خرس! شنیدم که کسی گفت خرس؟ اگه همون خرسی باشه که چند دقیقه پیش دیدمش تعجبی نمی کنم که گم شده. از اون خرس های دردسر ساز بود. یه پالتو پشمی آبی تنش بود و یه کلاه کهنه هم سرش بود. هر جا ببینمش می شناسمش. بسپریدش به من. من پیداش می کنم. خانم برد هشدار داد: تا پیداش نکنین ما از اینجا نمیریم. علاوه براین، اون خرسی که من میشناسم، می خواد که پولش رو پس بدین. مدیر ناله کنان گفت: تا حالا هیچکس نخواسته پولش رو پس بگیره. خانم برد با اوقات تلخی گفت: هرچیزی یه دفعه ی اولی داره.

همین که مدیر از یه در ناپدید شد، پدینگتن از یه در دیگه وارد شد و گفت: فکر کنم مشکل فانوس دریایی رو پیدا کردم، آقای براون. خرس ها توی تعمیرات ماهرن و… اما قبل از اینکه فرصت کنه جمله اش رو تموم کنه صدای بلندی از توی کارگاه بابانوئل به گوش رسید و بعد تمام چراغ ها خاموش شدن.

مدیر فریاد زد: اون کجاست؟ اون کجاست؟ الآن یه هدیه ای بهش میدم که هیچوقت فراموش نکنه. خانم برد دسته ی چترش رو محکم گرفت و گفت: همگی راه بیفتین. فکر می کنم برای یه روز به اندازه ی کافی عجایب دیدیم.

صبح روز بعد موقع صبحونه آقای براون گفت: پدینگتن حسابی وارد تیتر روزنامه ها شده. این رو گوش کنین: وقایع عجیب در فروشگاهی در لندن. خانم براون گفت: یه چیز مشخصه. باید فوراً اجازه بدن دوباره به فروشگاه بارکریجز بریم. جاناتان پرید وسط و گفت: من که مطمئن نیستم. این رو گوش کنین: جمعیت دسته دسته راهی کارگاه بابانوئل شده اند. جستجو برای خرس اسرار آمیز ادامه دارد. همه اونقدر سرشون گرم روزنامه خوندن بود که متوجه نشدن خانم برد اتاق رو ترک کرد. اون باید تلفن مهمی می زد.

چندین روز بعد مدیر فروشگاه گفت: فروشگاه بارکریجز کریسمس رو به همگی شما تبریک میگه. از وقتی این خرس جوان برای اولین بار ما رو از حضور خودش مفتخر کرد مردم دور تا دور فروشگاهمون صف می بندن. دقیقاً مثل قدیما شده. پدینگتن امیدوارانه گفت: میتونم بازم براتون تعمیرات انجام بدم. مدیر با دست پاچگی گفت: فکر نمی کنم به این کار نیازی باشه. در ضمن، بعد از سورتمه سواری رایگان برای همه تون، بابانوئل منتظرتونه.

خونواده ی براون با خوشحالی سفرشون رو به سرزمین عجایب زمستانی آغاز کردن. این بار همه چیز به خوبی کار می کرد و وقتی به آخر سواری رسیدن، بابانوئل اونجا منتظر بود که بهشون خوش آمد بگه. بابانوئل با صدایی پرطنین گفت: هو هو هو، خودتون رو معرفی می کنین؟ پدینگتن گفت: من یه خرسم، آقای نوئل، و اهل اعماق جنگل های پرو هستم.

بابانوئل در حالیکه دست پشت صندلیش می برد گفت: خب، در این صورت فکر می کنم خوب بدونم که چی دوست داری. وقتی بابانوئل یه شیشه ی بزرگ رو بالا گرفت نزدیک بود پدینگتن از شدت غافلگیری از پشت زمین بخوره. رو بدنه ی شیشه یه برچسب بود که روش نوشته بود «خونگی» و یه پاپیون بزرگ و قرمز روش بسته شده بود. پدینگتن فریاد زد: همون چیزیه که دوست دارم، آقای نوئل. از کجا حدس زدین؟ وقتی بابانوئل لبخند زیرکانه ای به خانم برد زد، صورت خانم برد سرخ شد و با دستپاچگی گفت: یکی از ویژگی های بابانوئل اینه که دقیقاً میدونه که هرکسی برای کریسمس چی میخواد. همینه که باعث میشه اون اینقدر خاص باشه. پدینگتن با خوشحالی گفت: و مارمالادش رو هم خودش درست می کنه. من میدونستم.