حشره ی خیلی زشت

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

حشره ی خیلی زشت

روزی روزگاری یه حشره ی زشتی بود. یه حشره ی خیلی زشت.

«سلام!»

تمام حشره های دیگه هم یه خرده زشت بودن، اما این حشره خانوم به مراتب از همه زشت تر بود.

«ایول.»

«چه باحال.»

«واای!»

حشره ی زشت چشمای ورقلمبیده ی گنده داشت با یه سر کج و کوله ی پر از پستی بلندی و یه پشت وحشتناک پشمالو و پاهای ارغوانی خال خالی. عجب چیز دیدنی ای بود! حشره ی خیلی زشت از خودش می پرسید که چرا باقی حشره ها شبیه اون نیستند.

«حشره ی قرمز خال خالی، چرا چشمای تو اینقدر ریزن و مثل چشمای من بزرگ و ورقلمبیده نیستن؟» حشره ی قرمز خال خالی گفت: چشمای من ریزن تا بتونم لای توت ها قایم بشم و از دست پرنده ها در امان باشم. الآن من رو می بینی… حالا دیگه نمی بینی!

حشره ی خیلی زشت پرسید: حشره ی سبز لاغر اندام، چرا پشت تو اینقدر صاف و سبزه و مثل پشت من پشمالو نیست؟ حشره ی سبز لاغر اندام گفت: پشت صاف و سبز من باعث میشه بتونم لای برگ ها قایم بشم و از دست پرنده ها در امان باشم. شرط میبندم نمیتونی من رو ببینی!

حشره ی خیلی زشت گفت: حشره ی آبی براق، تو چرا همچین بال های بال بال زن بزرگی داری؟ من اصلاً بال ندارم.

حشره آبی براق گفت: من از بال های بال بال زن بزرگم استفاده می کنم تا پرواز کنم و از دست پرنده ها فرار کنم و برم بالا توی آسمون… بالا، بالا، بالاتر! این شکلی… وووش!

حشره ی خیلی زشت با خودش فکر کرد: همم، اگه چشمای ریز و پشت صاف و سبز و بال های بال بال زن قشنگ داشتم، منم از دست پرنده ها در امان بودم. کسی اینجا نیست! کسی اینجا نیست! ویییی!

پس حشره ی خیلی زشت تصمیم گرفت که یه نقاب درست کنه که باعث شه چشماش ریز به نظر بیان. از یه برگ هم استفاده کرد تا پشتش رو صاف و سبز کنه. حتی یه جفت بال بال بال زن هم پیدا کرد.

حشره ی خیلی زشت گفت: حالا دیگه از دست پرنده ها در امانم.

ولی اصلاً در امان نبود. این تغییر ظاهر مسخره باعث شده بود بیشتر از قبل به چشم بیاد. حالا همه میتونستن ببیننش، از جمله یه پرنده ی بزرگ و گرسنه که توی آسمون بود.

سلام!

پرنده گفت: به به! اون حشره ی خوشمزه ی آبدار رو ببین اون پایین. به نظر لذیذ میاد. و به سمت پایین پرواز کرد تا یه لقمه حشره ی خوش طعم بزنه بر بدن.

«من هنوز میتونم ببینمش.»

«منم همینطور…»

«اوه اوه!»

«واای!»

همینطور که پرنده نزدیکتر میشد، حشره ی خیلی زشت داد زد: وااای! حشره های دیگه فوراً قایم شدن و پرواز کنان فرار کردن. بعد، یه مرتبه، یه اتفاق خیلی عجیبی افتاد. اون ترس شدید باعث شد حشره ی خیلی زشت از قبل هم زشت تر بشه. چشمای ورقلمبیده اش بزرگتر شدن. سر پر از پستی و بلندیش وول وول خورد و کج و کوله شد. پشت وحشتناک پشمالوش تیز شد. و پاهای ارغوانی خال خالیش توی هوا تکون تکون میخوردن. ظاهرش وحشتناک شده بود!

پرنده گفت: اَه! اون حشره اصلاً خوشمزه به نظر نمیاد. باعث میشه دل درد بگیرم. بعد هم پرواز کرد که به جاش دنبال یه کرم ابریشم خوشمزه و آبدار بگرده.

«اصلاً راه نداره!»

حشره های دیگه تشویق کنان گفتن: هورا به حشره ی خیلی زشت. اون اونقدر زشته که پرنده رو فراری داد!

حشره ی خیلی زشت با افتخار گفت: حالا از ظاهر خودم خوشم میاد!

حشره آقای زشت با حشره خانوم زشت موافق بود. به نظرش ظاهر حشره خانوم معرکه بود. دو تا حشره ی زشت عاشق هم شدن و یه خونواده ی بزرگ از بچه حشره ها درست کردن… که همه شون حتی از پدر و مادرشون هم زشت تر بودن!